Ταινίες - Κριτική από το Cine.gr
- Κριτική από το Cine.gr:
Δευτέρα 22 Νοεμβρίου 2004

Η
Μόνα, μια νεαρή κοπέλα που ζει στην επαρχία με τον πρόσφατα αποφυλακισθέντα αδελφό της, πρόκειται να περάσει το πιο έντονο καλοκαίρι της ζωής της. Θα γνωρίσει την
Τάμσιν, μια μαθήτρια που έρχεται για διακοπές στο εξοχικό της και προέρχεται από πιο "αριστοκρατικό" περιβάλλον. Το κοινό τους στοιχείο είναι οι προβληματικές οικογένειες, πράγμα που θα σταθεί αφορμή για να περάσουν πολλές ώρες μαζί. Η
Μόνα ζει χωρίς τους γονείς της, μόνο με τον αδελφό της που θέλοντας να αλλάξει τη ζωή του έχει παραδοθεί σε μια εμμονή με τη θρησκεία και έχει μετατρέψει την οικογενειακή παμπ σε χώρο συγκέντρωσης και προσευχής των πιστών. Ο πατέρας της
Τάμσιν σπάνια της δίνει σημασία (ασχολείται περισσότερο με τους παράνομους δεσμούς του με γραμματείς...) και η μητέρα της μονίμως λείπει. Μάλιστα, η αδελφή της έχει πεθάνει (;) από ανορεξία, πράγμα που δεν μπορεί (λέει) να ξεπεράσει. Αν και οι δυο μαθήτριες προέρχονται από διαφορετικό περιβάλλον (κλασικό επαρχιωτάκι η
Μόνα - από αστικό περιβάλλον η
Ταμσίν), στην προσπάθειά τους να αποδράσουν από την ανία της Αγγλικής επαρχίας θα έρθουν κοντά - πολύ κοντά, θα ερωτευθούν παθιασμένα και θα φτάσουν στα άκρα δίνοντας όρκους αιώνιας αφοσίωσης που αν καταπατηθούν θα είναι αιτία για το θάνατο όποιας το ξεχάσει. Φυσικά, το τέλος του Καλοκαιριού είναι μπροστά τους, έτοιμο να τις επαναφέρει στην πραγματικότητα.

Απ` την άλλη, έχουν να αντιμετωπίσουν τον
Φιλ που στην αγωνία του να σώσει την ψυχή του, βάζει σκοπό να καταλάβει (μέσω του Θεϊκού λόγου φυσικά...) την κοιλάδα, να απαλλείψει κάθε αμαρτία και φυσικά να εμποδίσει με κάθε τρόπο την αδελφή του να μπει στο δρόμο του "θηρίου" (666).
Το "
Ερωτικό Καλοκαίρι" του
Paul Pavlikovsky, μπορεί να ιδωθεί ως άλλο ένα δράμα ενηλικίωσης (κάτι σαν το
Fucking Amal που μας -με- είχε ενθουσιάσει τον
Ιούλη του 2003 με παρόμοιο μάλιστα θέμα, τη σεξουαλική - ομοφυλοφιλική εξερεύνηση δυο κοριτσιών από διαφορετικό περιβάλλον), εδώ όμως έχουμε και στοιχεία από θρίλερ με την έννοια ότι η
Τάμσιν είναι μια femme fatale, ένα θηλυκό αρπακτικό που κατασπαράζει τα (θηλικά) θηράματά του, μια κοπέλα που παρά το νεαρό της ηλικίας της μοιάζει να μην ονειρεύεται (όπως η αθώα επαρχιώτισα
Μόνα) αλλά να ζει και να χρησιμοποιεί τις φαντασιώσεις της εις βάρος των άλλων.

Οι ερμηνείες και των δυο είναι απίθανες, θα έλεγε κανείς ότι δεν υποκρίνονται αλλά ότι όντως ζούσαν την κάθε στιγμή της παθιασμένης σχέσης
Μόνα -
Τάμσιν στα γυρίσματα της ταινίας. Η
Nathalie Press (
Μόνα) με την επαρχιακή προφορά της και τις εκφράσεις που προδίδουν μια ευαίσθητη (με κορυφαία τη σκηνή όπου ξεσπά στον αδελφό της για το γεγονός ότι δεν είναι πια ο εαυτός του) και φοβερά ονειροπόλο έφηβη, η
Emily Blunt (
Τάμσιν) με την διπλή υποκριτική της (υποδύεται την
Τάμσιν που υποδύεται διάφορα άλλα πράγματα - μπερδεμένο, ε;) ικανότητα, τα συχνά ξεσπάσματά της (είτε πρόκειται για τη "νεκρή" αδελφή της, είτε για τις εκρήξεις πάθους) αλλά και ταυτόχρονα την απάθεια με την οποία πράττει ή ανακοινώνει τα πιο απίθανα πράγματα. Οι δυο τους αλληλοσυμληρώνονται, ενώνουν τα διαφορετικά τους στοιχεία και δημιουργούν μια χημεία που είναι σχεδόν αδύνατον να αφήσει το θεατή εκτός. Αντίθετα, ο χαρακτήρας του
Φιλ (
Paddy Considine), του θρησκόληπτου και μεγάλου υποκριτή αδελφού της
Μόνα, εκλαμβάνεται περισσότερο ως ένα βοήθημα (που θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί) για την πλοκή και για την αποκάλυψη στοιχείων απ` το χαρακτήρα των δυο κοριτσιών. Φανταστείτε τον όπως περίπου το χαρακτήρα της αδελφής ενός από τους "
Μυστικούς Εφτά", εκείνης που έχωνε τη μύτη της παντού και έμπαινε εμπόδιο σε κάθε καινούργια περιπέτειά τους (ώρες είναι τώρα να μου πείτε ότι μικροί δεν διαβάσατε ποτέ βιβλίο των
Εφτά...). Ως εκ τούτου, μας αφήνει αδιάφορους ο συγκεκριμένος χαρακτήρας και μάλλον αποτελεί το λιγότερο εμπνευσμένο στοιχείο της ταινίας.
Βαθμολογία: 





(7/10)Γιάννης Δηράκης