---

Seppuku (1962) - Μεταφρασμένος Τίτλος: Χαρακίρι - Γνωστό και ως: Harakiri
Εποχής | 133' |
	Ημερομηνία κυκλοφορίας DVD: 21/4/2005 Χρώμα: Ασπρόμαυρο Ήχος: Mono Γλώσσα: Ιαπωνικά
	Δημοτικότητα: n/a Αξιολόγηση:    (9.09/10) Aντιφατικότητα ψήφων:
- Gallery:

---

- Κριτική από το Cine.gr:

Παρασκευή 11 Αυγούστου 2006

Ένα από τα σπουδαιότερα ιαπωνικά φιλμ όλων των εποχών, και ταυτόχρονα το πιο ύπουλα… αντι-ιαπωνικό, καθώς ο μαρξιστής Masaki Kobayashi ανατινάζει «από τα μέσα» την τελετουργία ενός πανάρχαιου θεσμού: το χαρακίρι, η έσχατη λύση των εξαθλιωμένων και απελπισμένων σαμουράι του 17ου αιώνα, είναι και το μοναδικό μέσο πίεσης για τον πρωταγωνιστή στο κατώφλι μιας φεουδαρχικής οικίας. Ωστόσο, το κόλπο του εκβιασμού δεν πιάνει πια και ο σαμουράι αναγκάζεται να κάνει χαρακίρι με το ξύλινο σπαθί του – το ατσαλένιο έχει αναγκαστεί να το πουλήσει. Απομένει, λοιπόν, να απολαύσετε τη συνταρακτική, απόλυτα επαναστατική ανατροπή που επιχειρεί ο αδίστακτος Kobayashi. Ένα φιλμ ψυχρό, ανατριχιαστικό, με την δύναμη και την ακρίβεια μιας ωρολογιακής βόμβας.

Βαθμολογία: (10/10)

Κωνσταντίνος Σαμαράς (Cine Tv)

---

Δευτέρα 30 Νοεμβρίου 2009

Επειδή γιαπωνέζικο σινεμά δεν είναι μόνο ο Kurosawa, ανακαλύψαμε (λίγο καθυστερημένα) τον Masaki Kobayashi. Συγκεκριμένα, είδαμε την ταινία Χαρακίρι του 1962, η οποία βραβεύτηκε και με το Ειδικό βραβείο της επιτροπής στο φεστιβάλ των Καννών της επόμενης χρονιάς. Μια ταινία που, όπως υποδηλώνει ο τίτλος της, ασχολείται με το έθιμο της αυτοκτονίας των σαμουράι, το γνωστό στο δυτικό πολιτισμό ως χαρακίρι (σεπούκου στα γιαπωνέζικα).

Στη φεουδαρχική Ιαπωνία του 17ου αιώνα, ένας περιπλανώμενος σαμουράι πηγαίνει στον οίκο ενός μεγάλου αφέντη της περιοχής για βρει κατάλληλο μέρος ώστε να πράξει το τελετουργικό για το χαρακίρι. Εκεί μαθαίνει την ιστορία του γαμπρού του που οδηγήθηκε από τρεις πολεμιστές σε ατιμωτική αυτοκτονία με σπαθί φτιαγμένο από μπαμπού. Λίγο πριν πράξει αυτός χαρακίρι, διηγείται την ιστορία από τη δικιά του πλευρά φωτίζοντας τις απαραίτητες λεπτομέρειες και συμπληρώνει την ιστορία με την εκδίκηση που έχει ήδη πάρει το δρόμο της. Με συνεχή φλας-μπακ, με απίστευτες ερμηνείες από όλους τους ηθοποιούς, με εκπληκτική ασπρόμαυρη φωτογραφία και υποβλητική ατμόσφαιρα, ο σκηνοθέτης δημιουργεί ένα εκπληκτικό φιλμ, στο οποίο κατακρίνει την υποκρισία των φεουδαρχών και την κατάπτωση των ηθικών αξιών, που μοναδικό στόχο έχουν να διατηρήσουν την άρχουσα τάξη ως έχει. Να κλείσω λέγοντας ότι η ποιότητα εικόνας και ήχου του DVD από τις εκδόσεις Criterion είναι φανταστική.

Ζήσης Μπαρτζώκας (It`s a Classic!)

---

Είναι κάποιες ταινίες που όχι μόνο αποτελούν ιστορία, αλλά διδάσκουν και ιστορικές αλήθειες μέσα από τα πλάνα τους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το “Seppuku” του Μασάκι Κομπογιάσι με τους Τατσούγια Νακαντάι, Ρεντάρο Μικούνι, Ιτσίρο Νακάγια και Ακίρα Ισιχάμα. Μπορεί τα ονόματα να μη σας λένε πολλά πράγματα –ιδίως στους νεότερους- η ταινία όμως σίγουρα θα σας πει πολλά κι ακόμα περισσότερα θα σας κάνει να σκεφτείτε.

Τον 17ο αιώνα στην Ιαπωνία οι Σαμουράι διαλύονται με διαταγή ενός παντοδύναμου τοπικού ηγέτη. Πολλοί από αυτούς αναγκάζονται να γίνουν «Ρόνιν», Σαμουράι δηλαδή που περιπλανούνται χωρίς αφέντη. Το να γίνεσαι Ρόνιν όμως είναι ένα είδος ξεπεσμού, με αποτέλεσμα πολλοί από αυτούς να οδηγούνται στο τέλος του “Seppuku”, που σε ελεύθερη μετάφραση σημαίνει Χαρακίρι (δηλαδή αυτοκτονία με σπαθί που μπήγεται στην κοιλιά) με την απαραίτητη παρουσία όμως αξιωματούχου που στη συνέχεια θα αποκεφαλίσει τον Ρόνιν την ώρα που ψυχορραγεί.

Ο ήρωας της ταινίας, ο φτωχός Ρόνιν Χανσίρο (Τατσούγια Νακαντάι), απευθύνεται στον άρχοντα Ίγι και ζητάει να πεθάνει με Seppuku ύστερα από τη διάλυση της συμμορίας Γκέισου στην οποία ήταν Σαμουράι. Οι αξιωματούχοι όμως που θα έπρεπε να παρευρεθούν στην τελετή απουσιάζουν με άδεια κι έτσι ο Χανσίρο πρέπει να περιμένει να επιστρέψουν, αναπολώντας την ίδια του τη ζωή και κρύβοντας τον πραγματικό σκοπό του για εκδίκηση.

Από τη μία πλευρά, λοιπόν, υπάρχει ένας θρύλος για τη Δύση και ένας κώδικας συμπεριφοράς ξεπερασμένος που αγωνίζεται να «δικαιολογηθεί» μέσα από τους φορείς της παλιάς εποχής. Ο Κομπογιάσι με την καλλιτεχνική του σκηνοθεσία προσφέρει στο κοινό του μία σκληρή και αιματοβαμμένη ιστορία εμπλουτισμένη όμως με υπέροχη φωτογραφία, καλαίσθητη μουσική παραδοσιακών κρουστών ήχων και μοναδικά μονοπλάνα απίστευτης ομορφιάς που συνοδεύονται από το λιτό του ύφος, τις εκπληκτικές χορογραφίες και τη μεγάλη κορύφωσή του που οδηγεί το έργο του σε ένα συνδυασμό τραγικότητας και λυρισμού.

Από την άλλη, η ιστορική πραγματικότητα πηγάζει μέσα από την ίδια την υπόθεση. Στη μεταπολεμική Ιαπωνία της συμφοράς και της παράδοσης στη Δύση, ο κινηματογράφος πρέπει να αντιδράσει. Η αντίδραση έρχεται είτε μέσω της ψυχαγωγίας (μη ξεχνάμε τη δημιουργία του Γκοτζίλα) είτε μέσω της αναφοράς στο τέλος της Φεουδαρχίας και σε μία κοινωνία που έσφαλε και πληρώνει.

Ο Κομπογιάσι με αυτή του την ταινία παρουσιάζει τον προβληματισμό του, φτάνοντας στο μοναδικό συμπέρασμα που θα μπορούσε να φτάσει. Γιατί αν μένει ένα μήνυμα μέσα από το “Seppuku”, είναι αυτό της αλλαγής και των συνεπειών της. Μιας αλλαγής που οδηγεί τον κόσμο σε ένα διαφορετικό δρόμο πληρώνοντας τελικά το τίμημα των συμπεριφορών που στηρίζονται στην παράδοση, συμπεριφορές και κανόνες που είναι δύσκολο να αγνοηθούν από την πραγματικότητα του παρόντος.

Μία ταινία δυνατή, παράξενα όμορφη μέσα στη βιαιότητά της, μία ταινία όμως που σίγουρα απευθύνεται σε ένα συγκεκριμένο είδος κοινού που επιθυμεί τους εναλλακτικούς τρόπους ψυχαγωγία και όχι την εμπορική μαζικότητα.

Βαθμολογία: (9/10)

Θεανώ Κανελλίδου

Αυτή τη στιγμή δεν είστε συνδεδεμένος. Συνδεθείτε ή κάντε εγγραφή για να σχολιάσετε.