---

Aguirre, der Zorn Gottes (1972) - Μεταφρασμένος Τίτλος: Αγκίρε, η Μάστιγα του Θεού - Γνωστό και ως: Aguirre, the Wrath of God Αγκίρε, η Οργή του Θεού
Ιστορική | 93'
	Ημερομηνία κυκλοφορίας DVD: 14/2/2005 Χρώμα: Έγχρωμο Ήχος: Mono Γλώσσα: Γερμανικά - Κέτσουα - Ισπανικά
	Δημοτικότητα: n/a Αξιολόγηση:    (9.50/10) Aντιφατικότητα ψήφων:
- Υπότιτλος: Σε αυτό το ποτάμι, ο Θεός δεν τελείωσε ποτέ την δημιουργία του. - Gallery:

---

- Κριτική από το Cine.gr:

Παρασκευή 29 Ιουλίου 2005

Συγκλονιστικό πολιτικό / φιλοσοφικό οδοιπορικό, που αποτέλεσε σπουδαία πηγή έμπνευσης μέχρι και για το «Αποκάλυψη τώρα!». Ο Αγκίρε, Ισπανός κονκισταδόρ, αυτονομείται από το στρατό του Πιζάρο και ξεκινά μια παράτολμη αναζήτηση του μυθικού Ελδοράδο στη ζούγκλα του Αμαζονίου. Σε μια ονειρική ατμόσφαιρα, ο Χέρτζογκ σχολιάζει την παραφροσύνη της εξουσίας, με τον Κλάους Κίνσκι να αποτελεί το ενσαρκωμένο υπόδειγμά της. Μια αξέχαστη ελεγεία στη μεγαλομανία, που μπορεί να θεωρηθεί και αναφορά στον Χίτλερ.

Βαθμολογία: (8.5/10)

Κωνσταντίνος Σαμαράς (Cine Tv)

---

“Εγώ η οργή του θεού θα παντρευτώ την κόρη μου και μαζί θα δημιουργήσουμε την πιο αγνή δυναστεία που γνώρισε ποτέ το ανθρώπινο γένος. Μαζί θα κυβερνήσουμε όλη αυτή την ήπειρο. Είμαι η οργή του θεού. Ποιος άλλος είναι μαζί μου;” ΑΓΓΙΡΕ

Το 1560, μια ομάδα Ισπανών τυχοδιωκτών, υπό την αρχηγία του Γκονζάλες Πιζάρο, ξεκινά από τα υψίπεδα του Περού, με σκοπό το μυθικό βασίλειο του Ελ Ντοράντο. Εξαιτίας των αντίξοων συνθηκών, ο Πιζάρο επανδρώνει μία νέα αποστολή προς ανεύρεση τροφίμων. Αρχηγός αυτής της αποστολής στέφεται ο Αγγίρε.

Το “ Αγκίρε, η μάστιγα του Θεού” είναι ένα έπος, μια περιπέτεια διαφορετική από τις άλλες. Λείπουν οι γρήγοροι ρυθμοί, οι ήρωες και οι κακοί, τα ειδύλλια που προκύπτουν. Μέσα από ένα ημερολόγιο, μοναδικό κειμήλιο αυτής της περιπέτειας, ξετυλίγεται σιγά σιγά όλη η πλοκή. Βοηθός μας, ένας αφηγητής-οδηγός στην εξιστόρηση αυτής της ξεχασμένης ιστορίας. Ακολουθεί από κοντά με ένα λιτό, αλλά άμεσο τρόπο την πορεία αυτής της αποστολής, που με οδηγό τον παράφρονα Αγγίρε ταξιδεύει προς τη κατάκτηση του ονείρου του Ελ Ντοράντο. Η εξουθένωση, η απελπισία της πείνας, η λαχτάρα του χρυσού, ο φόβος των Ινδιάνων είναι τα “εφόδια”, που θα οδηγήσουν την ομάδα στην παραίσθηση και την τρέλα. Μέσα σ’ αυτή τη μικρή καταδικασμένη ομάδα αντιπροσωπεύονται διάφορες ομάδες ανθρώπων. Οι μέσοι Ισπανοί στρατιώτες, πιστοί ή όχι στο Βασιλικό Στέμμα, Ινδιάνοι- δούλοι, δούλοι που πληρώνονται, γυναίκες, σιωπηλές μορφές που βιώνουν την οδύνη των γεγονότων, ο κλήρος, ενώ παράλληλα γίνονται αναφορές στην κακοποίηση και εκμετάλλευση των Ινδιάνων, την υποκρισία της εκκλησίας, την προδοσία, την απληστία.

Ωστόσο, μέσα σ’ αυτό το τσούρμο ταλαιπωρημένων Ισπανών “κατακτητών” ξεχωρίζει η τρομερή προσωπικότητα του Αγγίρε, που φωτίζεται από την καθηλωτική ερμηνεία του Klaus Kinski. Προδότης; Τρυφερός πατέρας; Τυχοδιώκτης; Ονειροπόλος; Τρελός; Το σίγουρο είναι πως το αφοπλιστικό του βλέμμα, το ιδιόρρυθμο περπάτημα, το παραλήρημα του, η ελπίδα του για δύναμη και δόξα μας καθιστούν και εμάς ακόλουθους του σ’ αυτή τη μάταιη αναζήτηση υστεροφημίας.

Η κινηματογράφηση γίνεται άλλοτε με κάμερα στο χέρι και πολύ κοντά στους ηθοποιούς, δίνοντας την αίσθηση πως είναι κι αυτή ένας απ’ αυτούς, είτε με γενικά πλάνα που προκαλούν δέος, κυρίως στην κινηματογράφηση της φύσης, χαρακτηριστική εμμονή του γερμανού σκηνοθέτη Werner Herzog. Η αναπαράσταση της εποχής είναι άψογη. Κοστούμια, πανοπλίες, κανόνια, σκηνικά όλα είναι προσεγμένα μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια. Η ταινία συνοδεύεται από τη μεγαλειώδη μουσική του Popol Vvh, που συνεπαίρνει σε συνδυασμό με επιβλητικές εικόνες από τις Άνδεις και τον Αμαζόνιο που κόβουν την ανάσα.

Σε ένα τέτοιο σκηνικό παρακμής, η ταινία αναδεικνύει την ακατανίκητη επιθυμία του ανθρώπου για δύναμη και πλούτο, η οποία τελικά τον οδηγεί στη μοναξιά και στη τρέλα.

Ευδοξία Κυροπούλου

---

Παρασκευή 22 Ιανουαρίου 2010

Το Αγκίρε: Η Οργή του Θεού είναι μια ταινία που προβλήθηκε για πρώτη φορά το 1972 και κατάφερε να σοκάρει το κοινό της, να αποσπάσει θριαμβευτικές κριτικές κι αυτόματα να θεωρηθεί μια από τις καλύτερες cult ταινίες όλων των εποχών. Όλα αυτά το 1972, σήμερα όμως την εποχή των ειδικών εφέ μπορεί μια πολεμική ταινία του 1972 να κερδίσει το κοινό της; Ο Herzog έχει πετύχει αυτό που ελάχιστοι δημιουργοί έχουν καταφέρει: να δημιουργήσει μια ταινία που βρήκε, βρίσκει και θα εξακολουθήσει να βρίσκει φανατικούς οπαδούς.

Πραγματεύεται ένα θέμα διαχρονικό, αφού πάντα η τρέλα στον κινηματογράφο πουλάει. Σίγουρα, αυτό που κάνει την ταινία μοναδική είναι ο τρόπος που διαχειρίζεται το θέμα κι ο τρόπος που μας «πλασάρει» την τρέλα. Ο Herzog μέσω κάθε μικρής λεπτομέρειας, απ`τα πουλιά της ζούγκλας που δεν σταματούν να ακούγονται μέχρι την ενδυμασία του cast, δημιουργεί μια ατμόσφαιρα που στην αρχή μοιάζει με όνειρο και στο τέλος με παραίσθηση. Μέσω της εμμονής του να κινηματογραφεί τη φύση μάς μεταφέρει σε ένα κόσμο που μετά τους τίτλους τέλους δεν θα ξέρουμε αν βγήκε από κάποιο όνειρο μας ή από το μυαλό και το ταλέντο του σκηνοθέτη. Μέσω της ερμηνείας του Kinski, δεν πουλάει την τρέλα αλλά την κάνει να μοιάζει πιο αληθινή και τρομακτική από ποτέ.

Όσο, όμως, η ταινία αποτελεί ένα αδιαμφισβήτητο αριστούργημα, άλλο τόσο δεν απευθύνεται σε όλους. Οι αργοί ρυθμοί κυρίως στο πρώτο σαραντάλεπτο θα κουράσουν όσους από σας αγαπάτε τις πολεμικές ταινίες με το συνεχές πυροβολητό, τους φλογερούς έρωτες και τους sexy πρωταγωνιστές. Ακριβώς, όμως, η έλλειψη αυτών είναι που κάνει την ταινία μοναδική. Έρχομαι σε αντιφάσεις; Όχι... Δείτε την ταινία και θα καταλάβετε ακριβώς τι εννοώ.

Βαθμολογία: (4.5/5)

Σοφία Γουργουλιάνη

Αυτή τη στιγμή δεν είστε συνδεδεμένος. Συνδεθείτε ή κάντε εγγραφή για να σχολιάσετε.