---

Shadows (1959) - Μεταφρασμένος Τίτλος: Σκιές
Δραματική | 81' |
	Ημερομηνία κυκλοφορίας DVD: 22/12/2004 Χρώμα: Ασπρόμαυρο Ήχος: Mono Γλώσσα: Αγγλικά
	Δημοτικότητα: n/a Αξιολόγηση:    (7.83/10) Aντιφατικότητα ψήφων:
- Gallery:

---

- Κριτική από το Cine.gr:

Παρασκευή 18 Αυγούστου 2006

Η ταινία-σύμβολο του ανεξάρτητου αμερικάνικου σινεμά, που γυρίστηκε με ψίχουλα μετά από τιτάνιες προσπάθειες και την οποία ο ίδιος ο John Cassavetes θα χαρακτήριζε «αποτέλεσμα αυτοσχεδιασμού» - ακόμα κι αν αυτό αποτελεί πάντα μια ψευδεπίγραφη υπόσχεση στον κινηματογράφο, απομένει ατόφια η αισθητική συγγένεια με την τζαζ μουσική (τα κομμάτια της ταινίας συνέθεσε ο Charles Mingus), ως μια ακροβασία ανάμεσα στις «κακοτεχνίες» και μια μελετημένη δομή. Ο τίτλος μοιάζει να μιλά για τις ζωές των τριών Αφροαμερικάνων αδελφών στη Νέα Υόρκη του ’50, με τραγικότερη όλων την Λέλια, που έχει ανοιχτό χρώμα δέρματος και θέλει να περνιέται για λευκή.

Βαθμολογία: (8/10)

Κωνσταντίνος Σαμαράς (Cine Tv)

---

Πέμπτη 31 Μαΐου 2007

"Crush my calm you Cassavetes/ I was sitting tight so quiet quiet/
In the dark till the lights came up my heart/ Beating like a riot riot/
Hollywood are you sitting on a sign/For someone to come on bust a genre
What`s Your Take on Cassavetes"
Fugazi, /i>Cassavetes)

Η ζωή σε άσπρο-μαύρο: Υπό σκιάν των παραγωγών των μεγάλων στούντιο, που στα τέλη του `50 παίρνουν φωτιά, παράγοντας με ρυθμούς φασόν- εργοστασίου ταινίες σε τεχνικόλορ, ένας από τους πιο χαρακτηριστικούς καρατερίστες του Χόλιγουντ απευθύνει έκκληση στους ακροατές ραδιοφωνικής εκπομπής του Jean Shepherd Night People (όπου είναι καλεσμένος στο πλαίσιο της προώθησης της καινούριας ταινίας του Edge of the City) να συνεισφέρουν με όποιον τρόπο μπορούν στα γυρίσματα μιας ταινίας όπου θα βρίσκεται ο ίδιος πίσω από την κάμερα. Την επόμενη μέρα, θα είχε στην τσέπη του δύο χιλιάδες δολάρια.

Κάπως έτσι, ο ελληνικής καταγωγής John Cassavetes, ηθοποιός της Μεθόδου (βλ. Actor`s Studiο), αποφασίζει να προτείνει μια νέα, δική του μέθοδο για να γυρίζει κανείς ταινίες. Και δημιουργεί την πρώτη ανεξάρτητη αμερικάνικη ταινία- τίτλος που δεν απονεμήθηκε από την ιστορία, αλλά από το Λιθουανό αβανγκαρντίστα Jomas Mekas, που είδε την ταινία στη ΝΥ το 1958, στην πρώτη, ολότελα διαφορετική βερσιόν της. Ο Cassavetes, συγκεντρώνοντας ένα ελάχιστο μπάτζετ, με μηχανήματα δανεικά από τη σχολή Υποκριτικής Variety Arts Drama, όπου και παρέδιδε μαθήματα εκείνη την εποχή και με ερασιτέχνες ηθοποιούς, που τύγχαναν να είναι και μαθητές του, πειραματίζεται φιλμάροντας στα 16 χιλιοστά σκηνές αυτοσχεδιασμού μεταξύ των πρωταγωνιστών του. Ο ίδιος θα έδινε απλώς τις γενικές γραμμές όπου θα κινούνταν η ιστορία τριών μαύρων αδερφών σε μία μεγαλούπολη. Η ανάπτυξη των διαλόγων, οι κινήσεις της κάμερας, τα cuts, η επεξεργασία του ήχου, ήταν υπόθεση του ηθοποιού. "Θέλω να γυρίζω ταινίες για ανθρώπους", θα δήλωνε δεξιά και αριστερά. Ό, τι και αν σήμαινε αυτό. Και αν στην εποχή μας αυτή η παραδοχή θα μεταφραζόταν ως ένδειξη ενός user friendly ουμανισμού, σε εκείνη την εποχή όπου η Αμερική φοβόταν και τη σκιά της, δε θα μπορούσε παρά να σημάνει μια επανάσταση ασπρόμαυρη, που δε θα γινόταν ποτέ γκρι.

Το υψηλό κοντράστ, λοιπόν, που προτιμά ο Cassavetes στη φωτογραφία, δεν εξυπηρετεί απλώς τις ανάγκες του σεναρίου που βάζει στο, ήρεμο κατά τ` άλλα, μάτι του κυκλώνα μια αμερικάνικη οικογένεια, όπως κανείς δεν τόλμησε να την αναπαραστήσει. Βλέπετε, ο Hugh, ο Benny και η Lelia, είναι μαύροι. Ενώ όμως οι δύο τελευταίοι εκμεταλλεύονται την ανοιχτή επιδερμίδα τους για να συστήνονται ως λευκοί, ο πρώτος δεν έχει άλλη επιλογή από το να συμβιβαστεί με τη φυλή και τελικά, με την ταυτότητά του. Από τη μία λοιπόν, οι δύο γίνονται σκιές του εαυτού τους, από την άλλη ο τρίτος, η σκιά της συνείδησής τους.(Αίσθηση που γίνεται ακόμα πιο έντονη εξ`αιτίας των μάλλον κακών, αφύσικων ερμηνειών, που αποστασιοποιούν ακόμα και τον ηθοποιό από το ρόλο του, που φαίνεται ως `σκιά` του). Όλοι η ήρωες ορίζονται αποφατικά, ως αυτό που "δεν είναι ο άλλος". Κι όμως, η μεγαλύτερη αξία αναδεικνύεται από την αντιπαράθεση. Στον κόσμο του Cassavetes, τα πράγματα φαίνονται να είναι χωρισμένα σε άσπρα ή μαύρα, το σύμπαν είναι οργανωμένο σε ζεύγη αντιθέτων- σαν να ξεκινά από την αντίστοιχη θεωρία του Παρμενίδη του 6ου π.Χ. Αιώνα και να καταλήγει στο Μακαρθισμό και τη σκακιέρα του `όποιος δεν είναι μαζί μας είναι εναντίον μας`. Βέβαια, στον πυρήνα τόσο των Σκιών, όσο και ολόκληρου του έργου του Cassavetes, βρίσκεται η ανάγκη της αναζήτησης της ταυτότητας σε συνάρτηση με το χρόνο που περνάει. (Είτε μιλάμε για τα Πρόσωπα, είτε για τη Γυναίκα που Εξομολογείται, είτε για τη Myrtle της Νύχτας Πρεμιέρας, είτε για τον Chinese Bookie). Σκιές δεν είναι παρά οι επιθυμίες που απομακρύνονται από το σώμα και πάντα το ακολουθούν. Τόσο ρευστές, που ούτε ο Λούκυ Λουκ που πυροβολεί τη σκιά του δεν μπορεί να στοχεύσει.

Η ρευστότητα δε διακρίνεται απλώς και μόνο στο μοντάζ που δεν υπακούει σε κανένα δοσμένο κανόνα. Ούτε καν στο jazz χαλί του Charles Mingues όπου πατάνε οι εικόνες και όπου επιβεβαιώνεται ο χαρακτήρας του αυτοσχεδιασμού που ο ίδιος ο σκηνοθέτης φρόντισε να τονίσει με την περιγραφική λεζάντα που εμφανίζεται λίγο πριν τους τίτλους τέλους ("Αυτό που παρακολουθήσατε ήταν προϊόν αυτοσχεδιασμού"). Και αν η έννοια του Real time που προϋποθέτει κάτι τέτοιο είναι απούσα από το πεδίο ορισμού της έβδομης τέχνης, ο Cassavetes φρόντισε να κάνει δόκιμο τον όρο, υπαινισσόμενος πως η ίδια η πρόσληψη της τέχνης είναι ρευστή, αυτοσχεδιαστική, η ίδια η ανθρώπινη ύπαρξη συνδέεται με το λάθος (η απαρχή της, η πορεία της, η κατάληξή της) και το λάθος, με τη σειρά του είναι ανώτερο της τέχνης. Ακόμη και ο Πήτερ Παν, πού και πού, αναζητάει τη σκιά του.

Βαθμολογία: (9/10)

Γκέλυ Μαδεμλή (It`s a Classic!)

Δεν υπάρχουν ακόμη σχόλια. Στείλτε το πρώτο!

Αυτή τη στιγμή δεν είστε συνδεδεμένος. Συνδεθείτε ή κάντε εγγραφή για να σχολιάσετε.