Ο Ήχος της Πολης που δεν ειναι ουτε καθαροαιμο ντοκιμαντερ ουτε ταινια μυθοπλασιας ωθει τον μυημενο θεατη να υπερβει ποικιλοτροπως την καθεστηκυια ταξη και το αβατο της καθημερινοτητας του σπαζοντας τις αλυσιδες της ραστωνης και του ωχαδελφισμου για να γινει κοινωνος της αισθησης οτι ο καθενας μονος του αλλα και ολοι μαζι αγγιζουν τα ορια τους, οτι-τροπον τινα-συν-λειτουργουν και συμπασχουν με τα δρωμενα. Περιορισμενο το κοινο της ταινιας αποτελουμενο απο νεαρους Χρυσοφορους Κολοβους που βλεπουν βαρια κουλτουρα για να ειναι στη μοδα, απο καποιους περιεργους αλλα βεβαια και απο λιγους που δηλωνουν κινηματογραφοφιλοι αλλα συγχρονως και μυστες της ανατολιτικης μουσικης κουλτουρας. Προετοιμασμενοι να ζησουν μια συναρπαστικη εμπειρια αυτοι οι τελευταιοι, αναμεσα τους και εγω, προσερχονται στην προβολη και το ιδανικο της ταυτοχρονης συνευρεσης ολων αυτων των καλλιτεχνων που κατοικουν και στις δυο οχθες του Βοσπορου τους γεμιζει εξαρχης με θετικα συναισθηματα. Μονο που αυτα τα οποια βλεπουν να εξελισσονται πανω στο πανι τελικα ξεπερνουν και τις πιο αποκρυφα μειλιχιες σκεψεις τους, ειναι πραγματι μια ευδαιμονια της ψυχης. Κατω απο τη θαυματουργικη μπαγκετα του σκηνοθετη βιωνουν ενενηντα λεπτα μαγευτικης περιηγησης στα ονειρεμενα μονοπατια της ανατολης, παιρνοντας μερος σε ενα ατελειωτο πανηγυρι ηχων και ρυθμων κατω απο τις φτερουγες ενος μοναδικου μουσικου ψηφιδωτου που περιλαμβανει ολες τις εκφανσεις της τουρκικης μουσικης απο ψυχεδελικα γκρουπ, ροκ μπαντες και ραπερ καλλιτεχνες οπως ο εκπληκτικος Πεζα, μεχρι τσιγγανους βιρτουοζους του κλαρινου σαν τον Σελιμ Σεσλερ, δερβισηδες και τοπικους λαϊκους μυθους σαν τους εξαιρετικους Ορχαν Γκεντσεμπει, Σεναρ και αλλα βεβαια πανω απο ολους για επιδορπιο την απολυτη αιχμαλωσια απο το μουσικο ευρος και την καταλυτικη παρουσια ενος καλλιτεχνη. Τη μοναδικη Σεζεν Ακσου. Σιγουρα ημουν πολυ τυχερος λιγα χρονια πριν που εστω απο συμπτωση, εγινα κοινωνος της μουσικης της. Ομολογω με ειλικρινεια οτι πρωτο δελεαρ για αυτο σταθηκε η σαγηνευτικη ματια της αλλα και η χαμηλη τιμη στο εξωφυλλο του CD Deli Kizin Turkusu. Αλιμονο, το μουσικο βιβλιο που ανοιξε μπροστα μου με την πρωτη ακροαση ηταν μια κυψελη γεματη παθος και μυστικισμο και βεβαια το αναπαντεχο της live εμφανισης της με την Χ. Αλεξιου στο κινηματοθεατρο Παλλας τον Νοεμβρη του 1999 ηταν σαν μαννα εξ ουρανου για μενα καθως εμφανισθηκε μικρη, ελαχιστη εκει στη μεση της σκηνης και μου εδωσε, μας εδωσε σε ολους ελπιζω εκει μεσα, μια παρασταση που την ψηλωσε, την ανεβασε στα ορια μιας θεϊκης υπαρξης. Αυτο που εζησα εγω αλλα και εκατονταδες αποσβολωμενα ματια γυρω μου ηταν μια γροθια στο στομαχι, ενα φτερουγισμα πανω απο πατριδες και φυσικα συνορα. Αναμφισβητητα μια εμπειρια ζωης οπως αναλογικα εμπειρια ζωης ειναι και η θεαση της ταινιας του Φατιχ Ακιν, που προσωπικα με απογοητευσε με το υπερφιαλο Head On αλλα εδω περνα την γεφυρα της επιτυχιας δινοντας ρεστα απο πεντακοσια ευρω.

Βαθμολογια 8/10
ΚΩΣΤΑΣ ΚΟΡΔΑΛΗΣ