Το ταξιδι με το τραινο, αυτος ο οικολογικος, ανθρωπινος τροπος μεταφορας, ειναι το κεντρικο θεμα της σπονδυλωτης ταινιας, για την οποια ενωσαν τις δυναμεις τους τρεις συγχρονοι κινηματογραφιστες.

Ο Ιταλος Ermanno Olmi, ο Ιρανος Abbas Kiarostami και ο Βρεττανος Ken Loach εβαλαν τον κινηματογραφικο φακο τους, μεσα στα βαγονια, στα κουπε και στους διαδρομους ενος Intercity, που κατηφοριζει την κεντρικη ραχοκοκαλια της Ευρωπης, με προορισμο την αιωνια πολη, την Ρωμη.

Τρεις ανεξαρτητες ιστοριες, τρεις διαφορετικες ματιες, που δεν συναντιονται πουθενα, με μια μικρη μονο εξαιρεση, οταν ο ηρωας του Olmi σπαει τα στεγανα της αφηγησης, αλλα και του κοινωνικου αποκλεισμου, για να βγει απο το εστιατοριο της πρωτης θεσης και να κερασει ενα ποτηρι γαλα το φτωχο Αλβανακι, που ταξιδευει με την οικογενεια του, στους ορθιους του διαδρομου.

Μια φαρσα για τοποθετηση βομβας στα μεσα μαζικης μεταφορας κινητοποιει τις ετοιμοπολεμες αντιτρομοκρατικες δυναμεις. Στον σιδηροδρομικο σταθμο, γινεται η αιτια να βρεθουν ταυτοχρονα στο ιδιο τραινο οι πρωταγωνιστες της ιστοριας. Οι ακυρωσεις στις αεροπορικες πτησεις και το αλαλουμ στα δρομολογια, που δημιουργει το πολεμικο κλιμα, προκαλει πανζουρλισμο και φερνει στο προσκηνιο, το μοντελο της Ευρωπης φρουριο, στο ονομα της προστασιας απο την τρομοκρατικη απειλη.

Ο ηλικιωμενος καθηγητης φαρμακολογιας χαμενος μεσα στις ονειροπολησεις του, με το βλεμμα του να κινειται αναμεσα στην οθονη του laptop, το παραθυρο του βαγονιου και τους συνεπιβατες του, βιωνει εγκεφαλικα ενα ετεροχρονισμενο εφηβικο ερωτα, με μουσα του την υπαλληλο της εταιρειας, που με ευγενεια τον βοηθησε, να βρει το εισιτηριο για την επιστροφη του. Ο δισταγμος, για το αν η ηλικια του επιτρεπει τετοιου ειδους «παρεκτροπες», τον οδηγει σε ενα ασφαλες ταξιδι παραισθησεων, αφου οπως και ο ιδιος παραδεχεται στον εαυτο του, «στα ονειρα δεν χρειαζεται να δινει κανεις εξηγησεις για οτι κανει».

Σε ενα αλλο βαγονι της πρωτης θεσης, η ηλικιωμενη ευτραφης κυρια με τον νεαρο υπαλληλο της, εχει μπαστακωθει κανονικα στις θεσεις, που δεν της ανηκουν. Όταν οι δικαιουχοι φθανουν, ζητωντας το δικιο τους, πεισματικα αδιαφορει, για να αναγκασει τον ελεγκτη, να της βρει θεση σε καποιο αλλο κουπε, στην προσπαθεια του να την ξεφορτωθει. Η συμπεριφορα της, απεναντι στο παλικαρι που την εξυπηρετει, ενα απαισιο μιγμα ζηλειας για τα νιατα του και μισους, για οτι δεν μπορει πια εκεινη να διεκδικησει και να αποκτησει απο την ζωη. Του κανει την ζωη πατινι, τον εχει σηκω-σηκω κατσε-κατσε και στο τελος, οταν πια βγαινει απο τα ρουχα της (και στην κυριολεξια), με το αθωο φλερτακι του νεαρου με μια πιτσιρικα συνεπιβατη, τον ωθει, στο να τα βροντηξει ολα και να την παρατησει συξυλη. Ξανα λοιπον ενας ανομολογητος ανεκπληρωτος ερωτας, το κλειδι, για την ερμηνεια της συμπεριφορας, μονο που αυτη τη φορα η αντιδραση δεν ειναι τοσο εκλεπτυσμενη οσο στην περιπτωση του καθηγητη, αλλα παιρνει τον χαρακτηρα της «κατινιας».

Το ιδιο τραινο, τα ιδια προσωπα, αλλα εντελως διαφορετικο το τοπιο για τον στρατευμενο Loach. Μια ιστορια με δυνατο σεναριο, τοσο πληρης απο μονη της, που αδικειται καταφωρα απο την συμμετοχη της με τις δυο προηγουμενες. Εδω οι πρωταγωνιστες τρεις φιλαθλοι της Σελτικ, που κατευθυνονται στην Ρωμη, για να συμπαρασταθουν στην ομαδα τους κοντρα στην Ρομα, για το Champions League. Η παρουσια τους γεμιζει το τραινο. Με πληθωρικοτητα κανουν την πλακα τους, γνωριζονται με τους αλλους επιβατες και φυσικα κανουν καμακι σε μια παρεα με ομορφες Ιταλιδουλες, που και αυτες ανταποκρινονται. Η σταση, που κρατανε απεναντι στην γνωριμη μας πια απο τις προηγουμενες αφηγησεις, οικογενεια των Αλβανων, μια πολυ συγχρονη καταγραφη της πραγματικοτητας. Απο την μια, ο βαθεια ριζωμενος ρατσισμος, που δεν χανει την ευκαιρια, να αναδυθει, μολις οι συνθηκες το επιτρεψουν και απο την αλλη η ανθρωπια των νεων αυτων ανθρωπων, που θυσιαζονται συνειδητα, μολις διαπιστωνουν την απεγνωσμενη αναγκη για βοηθεια, που εχουν οι συνεπιβατες τους. Η πληρης αυτη μεταστροφη τους, οταν αντιλαμβανονται το μεγεθος του προβληματος των οικονομικων μεταναστων και ο τροπος, που αυτο προβαλλεται, δημιουργει μια εικονα για την Ευρωπη του σημερα, που τους ωριμαζει την κοινωνικοπολιτικη τους σκεψη. Αυτο ακριβως επιδιωκει ο Ken Loach. Όχι ενα δασκαλιστικο, ψευτοανθρωπιστικο διδακτισμο, αλλα μια απο τα κατω αναδυση της πολιτικα ορθης σκεψης. Και αυτο μπορει να επιτευχθει, μονο μεσω των προσωπικων βιωματων, στα οποια επιλεγει, να εκθεσει τους ηρωες του. Δεν θα αποκαλυψω το συγκλονιστικο φιναλε. Θα πω μοναχα, οτι οι προσφατα συνειδητοποιημενοι, πολιτες του κοσμου, νεαροι φιλαθλοι «αδειαζουν» τον κρατικο μηχανισμο, με ενα καλως εννοουμενο τσαμπουκα, εκμεταλλευομενοι ενα μικρο νομικο κενο των αντιπαλων τους.


margkan