---

Munich (2005) - Μεταφρασμένος Τίτλος: Μόναχο
Πολιτικό Θρίλερ | 164' |
	Πρεμιέρα στην Ελλάδα: Πεμ 2 Φεβ 2006 Ημερομηνία κυκλοφορίας DVD: 27/6/2006 Διανομή: UIP Χρώμα: Έγχρωμο Ήχος: DTS (Digital Theater Sound) Γλώσσα: Αγγλικά - Γερμανικά - Εβραϊκά - Αραβικά
	Δημοτικότητα: n/a Αξιολόγηση:    (5.85/10) Aντιφατικότητα ψήφων:
- Υπότιτλος: Το 1972, όλος ο κόσμος έγινε μάρτυρας της δολοφονίας 11 Ισραηλινών αθλητών στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Μονάχου. Αυτή είναι η ιστορία που ακολούθησε…

---

- Κριτική από το Cine.gr:

Δευτέρα 30 Ιανουαρίου 2006

Ως αντίποινα για τη δολοφονία έντεκα Ισραηλινών αθλητών στους Ολυμπιακούς του Μονάχου από την Παλαιστινιακή τρομοκρατική ομάδα, γνωστή ως «Μαύρος Σεπτέμβρης», μία ομάδα πρακτόρων της Μοσάντ, αναλαμβάνει τον εντοπισμό και εκτέλεση των εκ πρώτης όψεως υπευθύνων της επίθεσης.

Πολυαναμενόμενο, πολυσυζητημένο, πολυδιαφημισμένο, το «Μόναχο» μπαίνει και αυτό στην παράδοση των λεγόμενων σινεφίλ ταινιών του Steven Spielberg που ακολουθούν ένα καλοκαιρινό blockbuster, βλέπε για παράδειγμα “Schindler`s List” και “Amistad”, μετά τα “Jurassic Park” και “The Lost World”, αντίστοιχα. Έχοντας ήδη προκαλέσει ταραχές στις τάξεις των Ισραηλινών και των Παλαιστινίων σχετικά με την ιστορική της ακρίβεια, η ίσως πιο πολιτικοποιημένη ταινία του διάσημου σκηνοθέτη αποτελεί υπόδειγμα αφηγηματικής τεχνικής στην εικόνα και σφιχτοδεμένης σεναριακής ιδέας στο χαρτί. Συνδυάζοντας ευρηματικούς και βαθείς χαρακτήρες, η ιστορία δεν αργεί να σε κερδίσει, με τον Eric Bana ίσως στην καλύτερη στιγμή του (που, για να λέμε και την αλήθεια, ακόμα και αυτή δεν είναι ιδιαίτερα αξιομνημόνευτη) και με ένα ποικιλόχρωμο καστ να τον περιτριγυρίζει και να στηρίζει την ιστορία ισορροπημένα και πειστικά.

Σε ό,τι αφορά σκηνοθεσία, σκηνογραφία και άλλα τεχνικά μέσα, νομίζω δεν υπάρχει καν λόγος να συζητάμε για την αρτιότητά της ταινίας, αφού το όνομα και η υπογραφή του μεγάλου, τελειομανή σκηνοθέτη δεν μας αφήνει τα περιθώρια. Καταδιώξεις και δράση σε μία τουρνέ στην Ευρώπη της δεκαετίας του ’70, που περνά και από τη χώρα μας (στο χαρτί μόνο, γιατί βγαίνει το μάτι ότι οι σκηνές δεν γυρίστηκαν στην Ελλάδα), καθώς και έντονο προσωπικό δράμα και ιστορικά flashbacks, όλα συνάδουν στην εύκολη παρακολούθηση μίας ταινίας- τροφής για σκέψη, που μόνο αδικείται αν αντιμετωπίζεται ως James Bond με άποψη.

Μία σπουδή πάνω στην εκδικητική μανία του ανθρώπου και το παράλογο της πολύχρονης διαμάχης δύο λαών, που, ενώ στην αρχή φαίνεται και όντως παίρνει θέση σε ένα από τα δύο στρατόπεδα, προχωρώντας γενικεύει το φάσμα της και γίνεται κραυγή έναντι στην αιματοχυσία και στον πόλεμο που στοιχειώνει τους πρωταγωνιστές του ακόμα και όταν αυτός έχει τελειώσει. Μία από τις σημαντικότερες στιγμές του Spielberg, μία από τις καλύτερες ταινίες τις χρονιάς.

Βαθμολογία: (8/10)

Στέφανος Πρόκος

---

Το "Μόναχο" αποτελεί πολύ ενδιαφέρουσα περίπτωση ταινίας γιατί φαίνεται να ανανεώνει το σκηνοθετικό στιλ του Spielberg. Μετά το " War of the Worlds", σκηνοθετεί την κουλτουρέ ταινία του της χρονιάς, μακριά όμως από σοβαροφανείς εστετισμους, η περίπλοκες φορμαλιστικές συνθέσεις. Το "Μόναχο" έχει μια αξιοθαύμαστη αμεσότητα. Η κάμερα του Spielberg (χειριζόμενη για πολλοστή φορά από τον Janusz Kaminski) είναι ενεργητική, ζωντανή, κινούμενη και πάνω απ` όλα διεισδυτική. Για πρώτη φορά, ένιωσα τόσο έντονα πως ο Spielberg συνθέτει τα πλάνα του βάσει ένστικτου και συναισθήματος και όχι βάσει μιας ψυχρής αφηγηματικής λογικής. Αυτό δίνει στην ταινία ωριμότητα και δύναμη, όσο και αμεσότητα. Οι πολλές λήψεις με handheld κάμερα διευκολύνουν τη συναισθηματική εμπλοκή του θεατή, τα τράβελινγκ προς τα πίσω που αποκαλύπτουν σταδιακά τα στοιχεία του πλάνου προσθέτουν σε έκπληξη και μυστήριο, τα έντονα ζουμαρίσματα και η χρήση τηλεφακών ευνοούν τη δημιουργία "κατασκοπευτικής" αίσθησης και τα ψυχρά πράσινα και γαλάζια χρώματα της φωτογραφίας, σε συνδυασμό με τον ελαφρύ ποιοτικό κόκο, δίνουν μια ατμόσφαιρα παρακμής στην όλη εικόνα.

Από εκεί και πέρα ο Spielberg αντιμετωπίζει και πάλι το συνηθισμένο του πρόβλημα: το σεναριακό. Ενώ η ταινία εξελίσσεται καλά, και δεν καταντάει βαρετή παρα τη μεγάλη διάρκεια της, λείπει η σκηνή κορύφωσης που θα την απογειώσει και θα την κάνει πραγματικά μεγάλη ταινία. Λείπει η σκηνή "κατάληξης" που χωρίς αυτήν δε θα υπήρχε ταινία, η σκηνή που θα κορύφωνε το δράμα. Ίσως γι` αυτό και η σκηνοθεσία του Spielberg να κατεβάζει ταχύτητες στο τελευταίο 20λεπτο και η κάμερα του, εκεί που θα έπρεπε να αποκτά περισσότερο δυναμισμό, να προσγειώνεται αδικαιολόγητα (κατά τη γνώμη μου) σε γερανούς και σε ράγες τράβελινγκ υιοθετώντας μια ελαφρώς ξενέρωτη στατικοτητα. Είναι πάντως ομολογουμένως εξαιρετική η προτελευταία σκηνή της ταινίας κυρίως λόγω του δυνατού παράλληλου μοντάζ που δείχνει τον Avner να κάνει έρωτα με τη γυναίκα του, αντιπαραβάλλοντας το με το μακελειό στο αεροδρόμιο του Μονάχου.

Ιδεολογικά, ο Spielberg κινείται αρκετά διπλωματικά, και ακόμα κι αν δε συμφωνώ εντελώς με το σκεπτικό του, οφείλω να παραδεχτώ ότι οι απόψεις του, αν και δεν προσθέτουν κάτι καινούργιο η ιδιαίτερα τολμηρό (δεν περιμέναμε από το Spielberg να λύσει το μεσανατολικό), είναι αν μη τι άλλο, ώριμες, έντιμες και ειλικρινείς.

Σε κάθε περίπτωση πρόκειται για μια αξιέπαινη προσπάθεια και για μια πραγματικά καλή ταινία που αν δεν την προλάβατε στα σινεμά, αξίζει να της δώσετε μία δεύτερη ευκαιρία όταν βγει σε DVD.

Βαθμολογία: (7.5/10)

Παύλος Σηφάκης

---

Παρασκευή 7 Ιουλίου 2006

MUNICH

25 λέξεις – Σεπτέμβρης του 72 και κατά την διάρκεια των Ολυμπιακών αγώνων του Μονάχου, άραβες εξτρεμιστές, κατόπιν ενός καλοστημένου σχεδίου θα προκαλέσουν τον θάνατο έντεκα ισραηλινών αθλητών και προπονητών. Η εβραϊκή κυβέρνηση ζητώντας εκδίκηση, θα οργανώσει μια μυστική επιχείρηση, αναθέτοντας σε πράκτορες της Μοσάντ, την εξόντωση των υπευθύνων της σφαγής.

Στο Ράφι – Δεν χρειάζεται να έχει κανείς εντρυφήσει σε μεγάλο βαθμό στα αθλητικά δρώμενα, για να γνωρίζει τα όσα δραματικά συνέβησαν εν τω μέσω των αγώνων, που υποτίθεται έχουν σκοπό να διακόψουν οποιαδήποτε σχέση μίσους και έχθρας, οποιαδήποτε πολεμική δραστηριότητα, οποιαδήποτε φλόγα αντιδικίας καίει στον κόσμο, πριν από 34 ακριβώς χρόνια, στο Μόναχο, την πόλη που είχε αναλάβει να διεκπεραιώσει την επονομαζόμενη τότε Ολυμπιάδα της ειρήνης. Κουκουλοφόροι, ορκισμένοι στο όνομα του Ισλάμ τρομοκράτες, εισήλθαν αιφνιδιαστικά στους χώρους του Ολυμπιακού χωριού, αιχμαλωτίζοντας εντός του κτιρίου μια ομάδα αθλητών, απαιτώντας πολιτικά ανταλλάγματα για την απελευθέρωση τους. Επίλογος της ιστορίας, λίγο έως πολύ γνωστός, αφού από εξαιρετικά κακή εκτίμηση των αρχών της διοργανώτριας χώρας αλλά και από την σαφή αδιαλλαξία της κυβέρνησης του Ισραήλ, χάθηκαν εντελώς αναίτια έντεκα ζωές ανθρώπων που εξέφραζαν το αθλητικό ιδεώδες.

Μέχρι σήμερα, με το θέμα ταμπού για την παγκόσμια κοινή γνώμη, που τότε είχε φέρει σε κατάσταση απόγνωσης τα μέλη των αθανάτων της ΔΟΕ, που αποφάσισαν μέσα σε μια νύχτα, την συνέχιση των αιματοβαμμένων αγώνων, παρόλη την αμέριστη θλίψη που είχε σκορπίσει το συμβάν στον πλανήτη, η κινηματογραφία διόλου είχε ασχοληθεί, κρατώντας θα έλεγα μια μυστηριώδη θέση σε ένα ζήτημα που αποτελεί πρώτης τάξης σπίθα για ένα καυτό σενάριο. Αν μάλιστα υπήρχε στοιχηματισμός για το ποιος ποτέ δεν θα περίμενα να φτιάξει μια ταινία με αφορμή τα συμβάντα δίπλα στο Olympiastadion του Μονάχου, τότε με σιγουριά θα υποστήριζα το όνομα του Spielberg, λόγω της γνωστής του τοποθέτησης σε ζητήματα που άπτονται του εβραϊσμού. Τι λάθος εκτίμηση! Με το Μόναχο, ένα φιλμ που δεν βασίζεται τόσο στα δρώμενα τον μαύρο Σεπτέμβρη του 72, αλλά στα όσα συνέβησαν κατόπιν των γεγονότων, όταν η κυβέρνηση της Γκόλντα Μέιρ, πήρε το ρίσκο της εκδίκησης, ο Spielberg, επιχειρεί την προσωπική του κριτική, στην κρίση τρομοκρατίας που μαστίζει την υφήλιο σήμερα, τώρα.

Και αν οι ενέργειες των αράβων, που ακολουθώντας πιστά τις εντολές του Κορανιού κατεβάζουν το σπαθί, ζητώντας το αίμα του εχθρού να σβήσει το αίμα των συμπολεμιστών ή συγγενών τους, είναι κατακριτέες από την παγκόσμια κοινή γνώμη, ως πράξεις ανείπωτης βαναυσότητας και ένδειξη μη πολιτισμένων φυλών, ποτέ δεν είχε γίνει κριτική πάνω στις τάσεις εκδίκησης, που υπό τον μανδύα μαφιόζικων εκτελέσεων, επιχειρούν οι μυστικές οργανώσεις, είτε λέγονται Μοσάντ, είτε KGB ή CIA. Εδώ ο μεγαλύτερος αμερικάνος δημιουργός των τελευταίων τριάντα χρόνων, κάνει ακριβώς αυτό. Δεν στέκεται στο αυτονόητο. Δεν αφορίζει τους παλαιστίνιους του ένοπλου αγώνα, που έτσι κι αλλιώς έχουν αποσπάσει την αρνητική κριτική, αλλά με απίστευτα ουδέτερη ματιά, κρίνει κι επικρίνει τους υποτιθέμενα δικούς του, τους Ισραηλινούς, που δεν κάνουν δα και τίποτα το διαφορετικό. Εξοντώνουν εις το όνομα του μακραίωνου πολέμου, τους εχθρούς τους. Και με ποιο αντίτιμο? Την καταστροφή της προσωπικής τους, της οικογενειακής τους γαλήνης, το απεριόριστο ρίσκο της ζωής τους και τέλος την μη αναγνώριση των υπηρεσιών τους στην πατρίδα (σε αντίθεση με τους ισλαμιστές, που κάθε καμικάζε θεωρείται ήρωας) αφού υποτίθεται πως στην πραγματικότητα δεν υφίστανται, δεν υπάρχουν.

Βασική συνέπεια τούτου, σαν επισφράγιση της ματαιοπονίας του εγχειρήματος που στην ταινία έχει την σφραγίδα της Μοσάντ, αλλά στην ουσία αντικατοπτρίζει ολόκληρο το σύστημα αστυνόμευσης που χαρακτηρίζει την Αμερική και τις πολεμικές επιχειρήσεις της στην Μέση Ανατολή, είναι να κόβονται τα υποτιθέμενα μεγάλα κεφάλια της τρομοκρατικής μηχανής του εχθρού, αλλά στην θέση τους σαν σύγχρονη Λερναία Ύδρα, φυτρώνουν πολλαπλάσια και ακόμη πιο αιμοσταγή. Μέσα από επιμέρους περιστατικά, που λαμβάνουν χώρα στην εξολόθρευση αυτών των αφεντικών της τρομοκρατίας, σε κάθε γωνιά της πληγωμένης γης, στο Παρίσι, την Βηρυτό, την Λάρνακα ακόμη και την Αθήνα μας (τι κρίμα που όλα τα πλάνα είναι γυρισμένα επί τόπου και μόνο η χώρα μας έμεινε απέξω σε μια τόσο σπουδαία παραγωγή) γινόμαστε μάρτυρες ενός πολέμου, που και επίσημα έχει κηρυχθεί και που ουσιαστικά δεν βγάζει πουθενά. Η καλύτερα, αν διαβάσουμε το φινάλε του φιλμ, που για πρώτη φορά στην ένδοξη ιστορία του δημιουργού του Schindler`s List και του Saving Private Ryan, δεν είναι όπως συνήθως κακό, αλλά αντιθέτως μεγαλειώδες!

Συνάμα, μέσα από τις πιο προσωπικές ιστορίες των ηρώων που συνθέτουν την ομάδα δράσης των ισραηλινών πρακτόρων, ερχόμαστε σε επαφή με τον εσωτερικό συναισθηματικό τους κόσμο που δεν είναι άτρωτος, δεν έχει καμία απολύτως σχέση με το ύφος των υπερηρώων που πολύ θα φαντάζονταν για εκείνους. Άλλος το κάνει για να εξιλεωθεί για τον χαμό ενός αγαπημένου του προσώπου, άλλος για να συνεχίσει το σπουδαίο όνομα που έχουν φτιάξει οι επίσης πράκτορες πρόγονοι του, άλλος για να τονίσει το πατριωτικό του συναίσθημα. Σε κάθε περίπτωση όμως έχοντας στο πλάι του για σύμμαχο τον φόβο και την αγωνία για το αύριο. Κεντρικό πρόσωπο της ιστορίας, ο Άβνερ, γιος ενός θρύλου της ισραηλινής υπηρεσίας πληροφοριών, που του ανατίθεται το δύσκολο έργο να βρει και να αφανίσει τους πρωτεργάτες του σχεδίου του Μονάχου. Ο δυναμικός άντρας, θα αφήσει πίσω στην πατρίδα – και στην αβεβαιότητα - την γυναίκα του, το νεογέννητο παιδί, την μάνα και θα γίνει ένας παγκόσμιος στρατιώτης, υπερασπιστής των εθνικών συμφερόντων. Ότι όμως αρχίζει φιλόδοξα και με περίσσιο πατριωτικό σθένος, γρήγορα μετατρέπεται σε προβληματισμό, αφού γίνεται αντιληπτό στον καθένα, πως οι εχθροπραξίες θα οδηγήσουν στο αδιέξοδο.

Εκπληκτική παρουσία από τον Eric Bana, που καθοδηγείται έντεχνα από τον Spielberg, αποδίδοντας τον ρόλο του Άβνερ, με έξοχο τρόπο, παίρνοντας σχεδόν όλη την ταινία πάνω του. Έχοντας βέβαια και σημαντικές βοήθειες από το περιβάλλον του, που συνθέτουν ο Daniel Craig ο οποίος κάνει μια τελευταία πρόβα πριν παίξει τον James Bond, ο Geoffrey Rush σε έναν κόμη ρόλο εμπειρίας και ο Mathieu Kassovitz, που όμως δεν ανταποκρίνεται απόλυτα στα καθήκοντα του ως ο βομβιστής της ομάδας.

Disc – Λιτό αλλά ποιοτικότατο το DVD που μας προσφέρει η Universal Μέσω της διανομής της Videosonic. Χώρια από το εξώφυλλο που πάντοτε αποτελεί το αδύναμο στοιχείο της εταιρίας, όλα τα υπόλοιπα στοιχεία του δίσκου λειτουργούν άψογα υπέρ του θεατή. Μέσω του μενού, όπου κυριαρχεί το ανατολίτικο μουσικό στοιχείο, μεταφερόμαστε στο κυρίως θέμα, το φιλμ, που από τα πρώτα κιόλας λεπτά, μας κερδίζει με το πολύ όμορφο οπτικοακουστικό αποτέλεσμα. Στο οπτικό κομμάτι, το αναμορφικό κάδρο widescreen, χαρακτηρίζεται από πλήρη ισορροπία των χρωμάτων, ενώ ο τεχνητός κόκκος – που ο Spielberg έχει χρησιμοποιήσει και στο Minority Report – που τονίζει το ντοκιμαντερίστικο της υπόθεσης, όταν παρουσιάζονται τα δραματικά συμβάντα της Ολυμπιάδας, λειτουργεί υπέρ της ρεαλιστικότητας του συνόλου.

Εκεί που το DVD κυριολεκτικά απογειώνει την οικιακή απόλαυση, είναι όμως στο κομμάτι του ήχου, όπου πραγματικά το αποτέλεσμα είναι αποθεωτικό. Από τα κύρια ηχεία, οι εκρήξεις και το μουσικό θέμα, αποδίδονται εξαιρετικά, δίχως να μπουκώνουν το σύστημα, ενώ το κεντρικό κανάλι δίνει σε υπερβολικά αξιόπιστους τόνους τους διαλόγους την ίδια ώρα που τα περιφερειακά δονούν με εφέ την ατμόσφαιρα. Οι εναλλαγές στον (υποτιθέμενα) παρόντα χρόνο, με τα φλασμπακ του παρελθόντος, είναι τέλειες και αρμονικές. Γενικά το συνολικό δέσιμο εικόνας και ήχου είναι άψογο, ένα από τα πιο καλά που συνάντησα φέτος σε ψηφιακής μορφής δίσκο. Δυστυχώς το φιλμ για ακόμη μια φορά δεν συνοδεύεται από σχολιασμό του δημιουργού του, σύμφωνα με τις αρχές που έχει καθορίσει ο ίδιος ο Spielberg, που είναι ενάντιος στο συγκεκριμένο πρόσθετο στοιχείο. Ανταυτού υπάρχει μόνο ένα εισαγωγικό σημείωμα του, ενώ αν θα ήθελε κανείς να πληροφορηθεί κάτι περισσότερο από την παραγωγή αυτό, το κάνει μέσω ενός απλούστατου ντοκιμαντέρ, περισσότερο προμο χαρακτήρα, που δεν αποκαλύπτει και πολλά από τα παρασκήνια του Munich.

Μμμμ… - Αναμφίβολα μια από τις πιο καλές κινηματογραφικές στιγμές της σεζόν που μόλις έληξε, που αποδεικνύει το βαθύτατα πολιτικό πρόσωπο του Steven Spielberg και μάλιστα διατηρώντας αντικειμενικές ισορροπίες που δεν θα περίμενε κανείς από αυτόν. Για όσους κρατούν αρχείο με τις ταινίες του, το Munich αποτελεί μια από τις 3-4 καλύτερες του, άσχετα αν αυτό δεν εκτιμήθηκε από την Ακαδημία, που φέτος προτίμησε να δείξει ένα άλλο πρόσωπο.

ΕΙΚΟΝΑ – (7/10) ΗΧΟΣ – (8/10) EXTRAS – (3/10) MUNICH – (8.5/10)

Γιώργος Ζερβόπουλος (CineDVD)

Βλέπετε τα πρώτα 4 σχόλια. Πατήστε εδώ για να εμφανιστούν όλα.

Αυτή τη στιγμή δεν είστε συνδεδεμένος. Συνδεθείτε ή κάντε εγγραφή για να σχολιάσετε.