---

Iklimler (2006) - Μεταφρασμένος Τίτλος: Κλίματα Αγάπης - Γνωστό και ως: Climates Les Climats
Δραματική | 101'
	Πρεμιέρα στην Ελλάδα: Πεμ 30 Νοε 2006 Διανομή: AMA Films Χρώμα: Έγχρωμο Ήχος: Dolby Digital Γλώσσα: Τουρκικά
	Δημοτικότητα: n/a Αξιολόγηση:    (7.23/10) Aντιφατικότητα ψήφων:
- Gallery:

---

- Κριτική από το Cine.gr:

Τρίτη 27 Ιουνίου 2006

Τι μπορεί να περιέχεται σε ένα ταξίδι 97 λεπτών από τα παράλια προς την ενδοχώρα της Τουρκίας και από τον εκτυφλωτικό ήλιο στην χειμωνιάτική χιονόπτωση; Το κενό, μας λέει ο Nuri Bilge Ceylan (του πολύ καλού Uzak) και υποδύεται ο ίδιος τον ήρωα που θα το ανακαλύψει αργά και επώδυνα. Σα να ήταν βγαλμένος από ταινία του Antonioni και με έναν ανείπωτο καημό που θυμίζει τις αντρικές φιγούρες του Wong Kar Wai, ο Ίσα θα παρατήσει την ερωμένη του σε μια μακρόσυρτη, κωμικοτραγική σκηνή χωρισμού και θα ξεκινήσει την αναμέτρηση με το παρελθόν και τον εαυτό του. Μόνο που κάτι μοιάζει να έχει χαθεί μια για πάντα, ίσως η ίδια η ικανότητα να δηλώσει ευτυχισμένος.

Ταινία πάνα στην αποξένωση, σαν την «Κραυγή», ή μια μελαγχολική περιδίνηση, σαν… ευθύγραμμη περίληψη του «2046», το Iklimler είναι κάτι περισσότερο: το δακτυλικό αποτύπωμα ενός σκηνοθέτη πολλών κυβικών, που αποδεικνύει ότι μπορεί να πιάσει χώμα και να το μεταμορφώσει σε χρυσάφι. Με υποτυπώδες σενάριο, που φλερτάρει με το κοινότοπο, και κόντρα στο ψυχρό τείχος που ορθώνει η χρήση του DV, ο Ceylan επιστρέφει στα βασικά θεμέλια του σινεμά (χώρος & χρόνος) και τα αξιοποιεί στο έπακρο. Δεν είναι μόνο η χρήση των κλιματολογικών αλλαγών και το παιχνίδι με την γεωγραφία της Τουρκίας. Είναι, επίσης, η σοφή χρήση των μονοπλάνων και των μεγάλων σεκάνς, που απαιτούν υπομονή αλλά αποδίδουν θεαματικούς καρπούς κατά την εξέλιξη του φιλμ. Πώς συντελείται όμως αυτό;

Πέρα από τις παραπάνω φορμαλιστικές αναφορές, ο Ceylan είναι πάνω απ’ όλα γνώστης των λεπτομερειών αυτής της συναρπαστικής τελετής ανθρωποφαγίας που λέγεται έρωτας – και αυτός είναι ο κυριότερος λόγος που με κέρδισε το Iklimler, όπως και κάθε ταινία που δε μπορεί να γυρίσει ένα «σπασικλάκι» των κινούμενων εικόνων που δεν έχει να επιδείξει βαθιές πληγές. Κάπως έτσι η σκηνή… με το φουντούκι μπορεί να κρύβει κάτι περισσότερο από φαρσική διάθεση, ίσως την απόγνωση μιας αυτοπεποίθησης που έχει φάει τα μούτρα της.

Βαθμολογία: (7/10)

Κωνσταντίνος Σαμαράς

---

Τετάρτη 2 Ιουλίου 2008

Πρόκειται για ένα οπτικό ποίημα πάνω στα αδιέξοδα των σχέσεων. Σε ύφος Antonionικό, ο Nuri Bilge Ceylan, θα μας μιλήσει για την απροσωπία μέσα σε ένα αντιπροσωπευτικό ζευγάρι, της δηλαδή κατά τα φαινόμενα στενότερης ανθρώπινης σχέσης που μπορεί να υπάρξει! Οι αποστάσεις μακραίνουν. Δεν έχει σημασία η ταύτιση του χώρου. Πως να έχει, όταν οι ψυχικές διαδρομές χάνονται βυθισμένες σε αλλιώτικους χάρτες και πυξίδες. Έτσι και αυτοί, βρίσκονται στο ίδιο δωμάτιο. Ένα δωμάτιο βουτηγμένο στη σκόνη και την αιθάλη που επιβάλλει το ψύχος και η απροσωπία η οποία έχει περιέλθει στη σχέση τους. Εκεί τα υποκείμενα είναι ξένα, απαλλαγμένα από οποιαδήποτε προϋπάρχον σχέση οικειότητας. Και αν τους ενώνει ο χρόνος και αν τους ενώνει ο χώρος θα είναι για λίγο, τους χωρίζουν τόσο πολλά. Τα συναισθήματα εκφυλίζονται και τα φιλάρεσκα στην λεπτότητα πλάνα του Τούρκου auteur είναι έτοιμα να χαρίσουν στον θεατή κάθε λεπτομέρεια. Ο φωτογραφικών καταβολών Nuri Bilge Ceylan ετοιμάζεται να αναδείξει το θέμα του με τον πιο κινηματογραφικό τρόπο. Την δύναμη της εικόνας. Σε μια εποχή που οι τεχνολογικές δυνατότητες βελτιώνονται διαρκώς, ελάχιστοι ως λίγοι είναι αυτοί που μπορούν να αναπαραστήσουν κινηματογραφικά τα υποκείμενα και τα αντικείμενα τους πίσω απ` τον φακό. Ο Τούρκος με το έργο του, απ` το Kasaba ως σήμερα, έχει αποδείξει πως η εικονογράφηση είναι ζωτικής σημασίας παράγοντας πάνω στις ταινίες. Κάθε πλάνο, κάθε θέση της κάμερας έχει τον δικό της λόγο. Έχει και το δικό της αποτέλεσμα, κάνοντας το film πιο συγκροτημένο και πιο ευανάγνωστο προς τον δέκτη, τον θεατή.

Αυτή βρίσκεται ψηλά, αποτέλεσμα μιας χαμηλής γκρο πλαν λήψης. Είναι συναισθηματικά ανώτερη. Αντιλαμβάνεται το τέλος, αντιλαμβάνεται αυτό που έρχεται. Σύντομα ξεσπάει, ξεσπάει σε χαμηλόφωνους μα διαπεραστικούς λυγμούς. Αυτός δεν αισθάνεται. Ασήμαντος και μικρός μέσα στα μακρά γενικά πλάνα. Όλα τα λεπτά της ζωής σινιάλα τον διαπερνάνε, μόνο εκ του αποτελέσματος μπορεί να αντιληφθεί αυτό που προγενέστερα ήταν συναισθηματικός κόσμος. Θα είναι ο τελάλης του πέρατος της σχέσης τους. Το κατάλαβε δίχως να το αισθανθεί.

Τίποτα δεν μπορεί να θερμάνει τη σχέση τους. Ούτε ο εξαντλητικά καυτός ήλιος του θέρους! Το καλοκαίρι φεύγει, και εμείς θα μείνουμε για λίγο παρατηρητές στην ζωή του άντρα. Αυτός είναι πετυχημένος Καθηγητής Πανεπιστημίου. Οι αμφιβολίες για την ανευ συναισθηματικού περιεχομένου ζωή του επαληθεύονται. Αυτός είναι ένας σύγχρονος χοντράνθρωπος. Τα πάντα ερμηνεύονται από τον προσωπικό πόθο επιβεβαίωσης και ενίσχυσης της πληγωμένης αυτοπεποίθησης του. Η σκέψη του, έστω και στην απεχθές εγωκεντρική της μορφή, μας υποδηλώνει την ύπαρξη της γυναίκας. Εκεί κάπου στην Ρωσία, συντελεστής στα γυρίσματα ενός τηλεοπτικού προγράμματος.

Οι αποστάσεις οι γεωγραφικές είναι ασήμαντες. Ένα πείσμα προσωπικής επιβεβαίωσης τον φέρνει κοντά της. Όσο και αν υποκρίνεται την φαινομενική αλλαγή του, εμείς είμαστε μάρτυρες της αλήθειας. Τίποτα δεν έχει αλλάξει, η εικόνα τον προδίδει. Αυτός είναι μια κυνική καταναλωτική φιγούρα μέσα στα άπταιστου εικαστικού κάλους πλάνα. Αυτή είναι γεμάτη νωπές μνήμες. Τα συναισθήματα της πάντα διψασμένα για αληθινή ανταπόκριση. Η αιθάλη θα κάνει την εμφάνιση της και πάλι. Ίσως για τελευταία φορά.

Και αν η ξηρασία του Καλοκαιριού μας πληροφορούσε για τα αφυδατωμένα συναισθήματα, το χειμωνιάτικο ψύχος είναι αυτό που θα θέσει ένα ουσιαστικότερο τέλος. Νατουραλιστικά τοπία ξεπηδούν χάρη στην εποπτική κατεύθυνση του σκηνοθέτη. Είναι σχεδόν αποκλειστική ευθύνη της εικόνας η αφήγηση της ιστορίας. Η ξηρασία, το ψύχος, και αυτή η γιγάντια απόσταση μεταξύ των υποκειμένων του ζευγαριού φυλακίζεται στα εκπληκτικά μονοπλάνα του Nuri Bilge Ceylan. Υποκείμενα που κινηματογραφούνται με την απαραίτητη απόσταση και λεπτότητα δίνοντας έτσι στα κάδρα μια αυθόρμητη συναισθηματική χροιά.

Άλλο ένα στοίχημα που κερδίζει η ταινία αφορά τον ήχο. Σύμφωνα με τις δηλώσεις του: «Μ` αρέσει να είμαι ρεαλιστικός μόνο όσον αφορά την εικόνα μα όχι ως προς τον ήχο. Τα αυτιά είναι επιλεκτικά ακούμε μόνο αυτά που θέλουμε να ακούσουμε. Βρίσκω ότι συχνά στις ταινίες οι αποκαλούμενοι «ρεαλιστικοί» ήχοι δεν φαίνονται και πολύ αληθινοί. Γι` αυτό και όλοι οι ήχοι στην ταινία δημιουργήθηκαν μετά τα γυρίσματα και πριν το μοντάζ. Η επεξεργασία του ήχου διήρκησε δύο μήνες». Μια τεχνική που τελικά δε ρίχνει στο ελάχιστο τα επίπεδα της ηχοληψίας και που δικαιολογεί και επιχειρηματολογεί την δεοντολογική θέση που κατέχει η εικόνα σε αυτό το ιδιότυπο cinema.

Επίσης μια ξεχωριστή αναφορά χρειάζεται και για το cast. Αυτός είναι ο Nuri Bilge Ceylan, ο οποίος εκτός από σκηνοθέτης, φωτογράφος, μονταζιέρης είναι και πρωταγωνιστής. Αυτή είναι η εν ζωή σύντροφος και γυναίκα του, η Ebru Ceylan. Που με μια πολύ συγκινιτική και δυνατή ερμηνεία καταφέρνει να χτίσει έναν βαθύτατα ουμανιστικό ρόλο!

Βαθμολογία: (8.5/10)

Γιώργος Ευθυμίου

Αυτή τη στιγμή δεν είστε συνδεδεμένος. Συνδεθείτε ή κάντε εγγραφή για να σχολιάσετε.