---

The Game of Their Lives (2005) - Μεταφρασμένος Τίτλος: Ηρωες για Πάντα
Ιστορική | 101' |
	Ημερομηνία κυκλοφορίας DVD: 24/1/2006 Διανομή: Hollywood Entertainment Χρώμα: Έγχρωμο Ήχος: DTS (Digital Theater Sound) Γλώσσα: Αγγλικά - Ισπανικά
	Δημοτικότητα: n/a Αξιολόγηση:    (1.00/10) Aντιφατικότητα ψήφων:
- Υπότιτλος: Η σπουδαιότερη στιγμή της Αμερικής στο μεγαλύτερο σπορ του κόσμου. - Gallery:

---

- Κριτική από το Cine.gr:

Σάββατο 10 Ιουνίου 2006

Το Παιχνίδι της Ζωής Τους (The Game Of Their Lives, 2005) του David Anspaugh. Από τη στιγμή που η διεξαγωγή ενός ολόκληρου Παγκοσμίου Κυπέλλου στη χώρα τους δεν μπόρεσε να κινήσει το ενδιαφέρον των Αμερικάνων για το ποδόσφαιρο, μία ταινία δεν μπορεί να βελτιώσει τα πράγματα. Πόσο μάλλον όταν το κεντρικό της θέμα ανατρέχει σχεδόν 60 χρόνια στο παρελθόν του αθλήματος, σε ένα παιχνίδι για το οποίο μάλλον αδιαφορούν ακόμη και τα ίδια τα παιδιά των συμμετεχόντων. Η προσπάθεια όμως είναι συγκινητική. Ο Anspaugh ξεθάβει από το σεντούκι τη μεγαλύτερη επιτυχία του Αμερικάνικου soccer και μία από τις μεγαλύτερες ποδοσφαιρικές εκπλήξεις όλων των εποχών, γυρίζοντας το χρόνο πίσω στο 1950 και το Μουντιάλ της Βραζιλίας: Σε ένα παιχνίδι που τα προγνωστικά έχριζαν φαβορί την Αγγλία με ποσοστό 500 προς 1, η τελική επικράτηση των Αμερικανών με 1-0 μπορεί να χαρακτηριστεί ένα πρωτοφανές επίτευγμα. Και από τη στιγμή που το Αμερικάνικο σινεμά ορέγεται ιστορίες με θεματική τύπου «Δαβίδ εναντίον Γολιάθ» περισσότερο από οποιεσδήποτε άλλες, αυτή η ταινία μάλλον ήρθε με πολλά χρόνια καθυστέρηση. Κεντράροντας στους αρχηγούς της ομάδας Bentley και Butler, το σενάριο επιδιώκει να αναδείξει δύο ηρωικές μορφές ανάμεσα σε ένα σύνολο παιδιών που στερούνται πίστης και αυτοπεποίθησης. Είναι αυτοί που θα μεταλαμπαδεύσουν το πνεύμα εκείνο, που 54 χρόνια αργότερα η Adidas θα αναγάγει σε σλόγκαν προς τιμήν της Ελληνικής εθνικής ομάδας: Impossible Is Nothing. Τι περισσότερο μπορούσε όμως να περιμένει κανείς από μια Αμερικάνικη ταινία με θέμα το ποδόσφαιρο; Αυτές που κυριαρχούν, είναι οι απλές αφηγηματικές γραμμές, στο μοτίβο των sequel του Ρόκι: Πεφωτισμένοι χαρακτήρες, προετοιμασία στην κόλαση, βασανιστικές εσωτερικές αναζητήσεις, ηρωική αυταπάρνηση, λύτρωση. Και God Bless America.


ΤΙ ΜΑΣ ΘΥΜΙΣΕΣ… Για να αντιληφθεί κανείς το μέγεθος του επιτεύγματος των Αμερικάνων (φωτο) απέναντι στην εθνική Αγγλίας, θα πρέπει να αναβαθμίσει την ποδοσφαιρική του λογική στο πνεύμα εκείνης της εποχής. Το Μουντιάλ επέστρεφε μετά από 12 χρόνια απουσίας λόγω Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, με τις εθνικές ομάδες να παρατάσσονται στους αγωνιστικούς χώρους περισσότερο ως εκπρόσωποι του πολιτικού και κοινωνικού στάτους των χωρών τους. Για τους Άγγλους, τα κίνητρα ήταν ακόμη πιο επιτακτικά: Μην έχοντας συμμετάσχει ποτέ σε Παγκόσμιο Κύπελλο εξαιτίας διαφωνιών με τη διοργανώτρια αρχή, ήθελαν να αποδείξουν στην πρώτη τους παρουσία ότι δεν ήταν δυνατόν να υπάρχει ικανότερος εκφραστής του αθλήματος από τους ίδους τους εφευρέτες του. Από την άλλη, οι Αμερικάνοι βρίσκονταν σε χειρότερη ποδοσφαιρική μοίρα από αυτή που βρίσκονται σήμερα: Στα δύο παιχνίδια προετοιμασίας τους, φιλοδωρήθηκαν με μια ξεγυρισμένη πεντάρα από τους Τούρκους της Μπεσίκτας, ενώ έχασαν ακόμη και από μια Αγγλική ομάδα εφήβων επιλέκτων με 1-0. Οι Αγγλικές εφημερίδες, με δεκάδες ανταποκριτές στα γήπεδα της Βραζιλίας, έκαναν λόγο για πιθανή επικράτηση με σκορ 10-1. Στον αντίποδα, από ένα ολόκληρο δίκτυο Αμερικάνικων ειδησεογραφικών κολοσσών, εστάλη μόλις ένας δημοσιογράφος για την κάλυψη του παιχνιδιού. Και όταν ο Gino Pariani σκόραρε μπροστά σε 10 χιλιάδες αποσβολωμένους θεατές το μοναδικό γκολ της αναμέτρησης, οι Άγγλοι άρχισαν να ψάχνουν αυτό που ψάχνει κάθε ομάδα που σέβεται τον εαυτό της μετά από μία ήττα: Λόγους διαμαρτυρίας. Έτσι, λίγες μέρες αργότερα κατέθεσαν ένσταση για τη συμμετοχή τριών παικτών των αντιπάλων τους στον αγώνα, με το σκεπτικό ότι είχαν γεννηθεί εκτός Ηνωμένων Πολιτειών: Ο ένας στην Αϊτή, ο δεύτερος στο Βέλγιο, ο τρίτος στη Σκωτία. Από την πρώτη τους κιόλας συμμετοχή, οι Νησιώτες κατέθεταν ένα στίγμα που θα τους ακολουθούσε σχεδόν σε όλες τις επερχόμενες παρουσίες τους στη διοργάνωση: Αυτό των losers…

Η μεγάλη ατραξιόν βέβαια αυτού του Μουντιάλ, ήταν η διοργανώτρια Βραζιλία. Διασύροντας όποιον αντίπαλο έβρισκε στο διάβα της, η Σελεσάο φάνταζε η μόνη ομάδα με δικαίωμα κατάκτησης του βαρύτιμου τροπαίου. Και τότε ήρθαν οι Ουρουγουανοί. Στον «τελικό που δεν ήταν τελικός» -μιας και η νικήτρια της διοργάνωσης αναδεικνυόταν μέσω συγκομιδής βαθμών από έναν τελευταίο όμιλο ομάδων- η Βραζιλία χρειαζόταν μόλις μία ισοπαλία για να τερματίσει στην πρώτη θέση. Η Ουρουγουάη έπαιζε μόνο για τη νίκη, μιας και δεν είχε κατορθώσει να κερδίσει τους Ισπανούς τους οποίους οι Βραζιλιάνοι είχαν διασύρει με 6-1. Όπως και στο Αγγλία-ΗΠΑ, τα κουκιά έμοιαζαν μετρημένα. Όμως ο Ghiggia έμελλε να πει την τελευταία του λέξη 11 λεπτά πριν τη λήξη, γράφοντας το 2-1 μπροστά σε περίπου 200 χιλιάδες Βραζιλιάνους στο Μαρακανά (φωτο). Γλιτώνοντας το έμφραγμα, οι θεατές έψαχναν σκοινί να κρεμαστούν, γκρεμό για να πηδήξουν. Μια ολόκληρη χώρα βυθίστηκε στο πένθος. Και ενώ κόσμος αυτοκτονούσε έξω από το γήπεδο, μέσα σε αυτό οι διοργανωτές ξέχασαν ακόμη και να απονείμουν το τρόπαιο στους νικητές. Έπρεπε να κατέβει ο ίδιος ο Ζιλ Ριμέ από τα επίσημα, να ψάξει τον αρχηγό των Ουρουγουανών μέσα στον γενικό χαμό για να του το παραδώσει. Ακόμη μία ιστορία ποδοσφαιρικής τρέλας έφτανε στο τέλος της, ανοίγοντας το δρόμο για τις πολλές άλλες που θα ακολουθούσαν.

Βρεττός Λιάπης (Αφιερωμα : ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟΥ, μέρος 1ο)

Δεν υπάρχουν ακόμη σχόλια. Στείλτε το πρώτο!

Αυτή τη στιγμή δεν είστε συνδεδεμένος. Συνδεθείτε ή κάντε εγγραφή για να σχολιάσετε.