---

The Devil Wears Prada (2006) - Μεταφρασμένος Τίτλος: Ο Διάβολος Φοράει Prada
Δραμεντί | 109' |
	Πρεμιέρα στην Ελλάδα: Πεμ 12 Οκτ 2006 Ημερομηνία κυκλοφορίας DVD: 20/2/2007 Ημερομηνία κυκλοφορίας BluRay: 21/10/2008 Διανομή: Odeon Χρώμα: Έγχρωμο Ήχος: DTS (Digital Theater Sound) Γλώσσα: Αγγλικά - Γαλλικά
	Δημοτικότητα: n/a Αξιολόγηση:    (7.22/10) Aντιφατικότητα ψήφων:
- Υπότιτλος: Μια δουλειά όνειρο! Ένα αφεντικό… εφιάλτης. - Gallery:

---

- Κριτική από το Cine.gr:

Πέμπτη 27 Ιουλίου 2006

Μια κυρα-κι-αρχόντισσα της μόδας ξεκατινιάζεται: H νέα (και εμφανώς κακοντυμένη) ζουρναλίστ Andy Sachs (Anne Hathaway) μετακομίζει στη Νέα Υόρκη ώστε να δουλέψει για τη μανιακή διευθύντρια σύνταξης του περιοδικού μόδας Runway (φαντάσου κάτι-σαν το Vogue) Miranda Presley (Meryl Streep). H Miranda τα θέλει όλα και η Andy απλά τρέχει να ικανοποιήσει κάθε εξωφρενικά παράλογή της επιθυμία. O καιρός περνά, η Andy προσαρμόζεται υπέροχα, με μια μικρή λεπτομέρεια. Τα φιλαράκια κι ο γκομενάκος της γίνονται οι παράπλευρες απώλειες αυτής της ισχυρής σχέσης εξάρτησης των δύο γυναικών.

Σκαλίζοντας (μόνο) την ιλουστρασιόν επιφάνεια: Όχι ότι ο David Frankel (Miami Rapsody) έχει κανα πλούσιο cv, αλλά το μοδάτο και υπερλουσάτο θέμα προϊδεάζει για κάτι τσιτάτο και απολαυστικά καυστικό. Ένα update ασούμε στον ελάσσονα Altman του Ready to Wear. Ή έστω μια κάποια χαζο-χαρουμενέ άσκηση ύφους σε στυλάκι Zoolander. Εδώ ακολουθείται μια πιο μέση, άρα πιο safe, οδός, της μεταφοράς μιας βιττριολικής best seller νουβέλας με στρογγυλεμένες τις άκρες και καρα- συμβατική, ηθικοπλαστικότατη κατάληξη. Στο χωριό μου αυτό λέγεται κάνω τα... κακά (sic) - μαργαριτάρια.

O διάβολος στην ερμηνεία της: To ταινιάκι θα περνούσε στα ψιλά, καθότι ανώδυνο και ξώφαλτσα σαρκαστικό, αν δεν υπήρχε η μεγαλύτερη ζώσα ηθοποιός στο κουρμπέτι τα τελευταία τριάντα κοντά χρόνια. Αν στο Death Becomes Her έδωσε τα σχετικά διαπιστευτήρια του κωμικού της τάλαντου, εδώ η Streep ανοίγει πανιά για μια έτι διεύρυνση του ρεκόρ των οσκαρικών της υποψηφιοτήτων (Για Α’ ή Β’ Γυναικείο ρόλο; Το ίδιο πρόβλημα είχε και στο The Hours). Απάνθρωπα chic, ελεεινά προσβλητική, μα στο βάθος μια ηττημένη προσωπικότητα στην ιδιωτική της ζωή που επιβιώνει μόνο διαμέσου της δίψας της για κυριαρχία σε έναν χώρο που το μόνο που σημαίνει κάτι είναι η καθολική επιρροή. Εξαιρετικά λειτουργικός ο ρόλος του Stanley Tucci ως μέντορα της Andy και δόκιμου συνεργάτη της Presley. Μετά ακολουθεί το σχετικό χάος, ωσάν οι αποδέλοιποι να παίζουν σε μια άλλη, εμφανώς κατώτερη ταινία.

Λεπτομερειούλες: H υποτιθέμενα μοντέρνα μουσική επένδυση με εκνεύρισε αρκούντως, ενώ τα Valentino και τα Ferre αγκαλιάζουν το μάτι. Πολύ ολίγη όμως από Prada δυστυχώς. Υπεύθυνη η Patricia Field, του συγγενούς ιδεολογικά Sex and the City. Όσο για την πρώτη σεναριακή ύλη της Lauren Weisberger από τα 2003, θα μπορούσε κάλλιστα να στοχεύει στην πρώην αφεντικίνα της στη Vogue, Anna Wintour. Η συγγραφέας δεν μας το παραδέχεται, ενώ η Meryl απλά δηλώνει παντελή άγνοια. Εγώ πάλι έφερα αυτόματα στο μυαλό, απευθείας όμως, την πέτρινα σικάτη όσο και ενδελεχώς υπολογισμένη παράνοια του P.S. Hoffman στο MI 3 (…)

Scene -Stealer: Για τα προκαταρκτικά, η Miranda ρίχνει ένα τρελό ξευτιλίκι στην Andy, με αφορμή την αρχικά εμφανή της αδιαφορία να εντρυφήσει στην ουσία αυτού που αποκαλείται μόδα. Να ψάχνεις πέτρα να κρυφτείς. Κρίμα όμως που αυτό δεν είναι παρά μόνο μια ένεση αδρεναλίνης σε μια κατά τα λοιπά προβλέψιμη, για-να-περνά-η-ώρα-ευχάριστα- παραγωγή.

Βαθμολογία: (4.5/10)
Τάκης Γκαρής

---

Παρασκευή 16 Φεβρουαρίου 2007

THE DEVIL WEARS PRADA – Ο ΔΙΑΒΟΛΟΣ ΦΟΡΟΥΣΕ ΠΡΑΝΤΑ

25 λέξεις – Νεαρή σπουδαγμένη επαρχιωτοπούλα, με ελάχιστη γνώση του στάιλινγκ στο ντύσιμο της θα πιάσει δουλειά ως βοηθός της περιβόητης διευθύντριας σύνταξης του σημαντικότερου περιοδικού μόδας της Αμερικής, Μιράντα Πρίστλι. Την γυναίκας που κινεί όλα τα νήμα στον χώρο του μόντελινγκ, που από εκείνη πλέον έχει αμέτρητες, εκτός των δυνατοτήτων της απαιτήσεις.

Στο Ράφι – Ένα από τα πιο γνωστά μπεστ σέλλερ της σύγχρονης νεουρκέζικης συγγραφικής σκηνής, μεταφέρεται στην μεγάλη οθόνη από τον David Frankel, διάσημο από την υπογραφή του σε ουκ ολίγα επεισόδια του Sex And The City, ακολουθώντας την ίδια ρυθμική, διασκεδαστική και ημι-κοινωνικού προβληματισμού χροιά. Χαρακτήρας που ανήκει περισσότερο στο κομμάτι εκείνο του φιλμ, που η άπειρη και κακοντυμένη Άντι, αρχίζει και περιθωριοποιεί τις χαμηλού προφίλ παρέες της, προκειμένου να αντεπεξέλθει στα ζητούμενα της νέας της εργασίας, που της ανοίγει τις πόρτες για έναν πιο χλιδάτο, hi society κόσμο. Το φιλμ δεν θα αποτελούσε κάτι το ξεχωριστό αν στον κεντρικό ρόλο της διαβολικής αρχισυντάκτριας δεν βρισκόταν η τόσο σπουδαία Meryl Streep, που χαρίζει με το ύφος της μια ξεχωριστή ερμηνεία, εκεί που δεν το περιμένει κανείς. Η πιτσιρίκα Anne Hathaway, η πρώην πριγκίπισσα της Disney, ελπίζω να διδάχτηκε πολλά από την συνεργασία της με την πολυβραβευμένη Streep, που θα την βοηθήσουν τα μέγιστα στο υποκριτικό της μέλλον. Απολαυστική και η παρουσία του εξαίρετου ρολίστα Stanley Tucci, ως γκέι στυλίστα που δίνει έναν διαφορετικό, πιο χιουμοριστικό τόνο στην υπόθεση.

Disc – Δύο σετς υπόσχεται η Odeon να κυκλοφορήσει με το θέμα του Devil Wears Prada, ένα προς ενοικίαση που ήδη υπάρχει στις προθήκες των Videoramas Κι ένα συλλεκτικό (με βελτιωμένο πακετάρισμα και μόνο) που σε προνομιακή τιμή θα υπάρχει προς πώληση εντός μερικών εβδομάδων. Ο δίσκος εισαγωγής είναι πολύ υψηλού επιπέδου, όπως συμβαίνει κατά κόρον με τις εκδόσεις της Fox. Ειδικά σε ότι αφορά στο οπτικό κομμάτι, το αναμορφικό widescreen κάδρο αποδίδεται έξοχα, με χρωματική λεπτομέρεια και ανάλυση, κυρίως διότι το τράνσφερ προέρχεται από μήτρες υψηλής ευκρίνειας. Το σημείο που εστίασα περισσότερο είναι η πανέμορφη παλέτα, που ενισχύει την ζωηράδα των πολύχρωμων ρούχων, που συμμετέχουν στα ντεφιλέ. Ηχητικά δεν υπάρχουν και πολλά στοιχεία που παρατηρεί κανείς, τουλάχιστον περιφερειακά στην μπάντα Dolby Digital 5.1, αφού τα surrounds περιορίζονται απλά και μόνο σε λιγοστά εφέ, όπως τα κλικ των φωτογραφικών μηχανών και η βοή της μεγαλούπολης.

Πληθώρα πρόσθετων υλικών χαρακτηρίζει την έκδοση, αρχής γενομένης με τον παράλληλο σχολιασμό από τον σκηνοθέτη που συνοδεύει εναλλακτικά την ταινία. Σε έξι ξεχωριστές θεματικές ενότητες, παρακολουθούμε από πολύ κοντά την παραγωγική διαδικασία, που αναφέρεται σε τομείς όπως τα κοστούμια (κατά βάση), τα σκηνικά, η επιλογή των πρωταγωνιστών, το ντεκουπάζ του σεναρίου. Επίσης μεγάλο μέρος των περιεχομένων καταλαμβάνουν οι 16 (!!!) κομμένες σκηνές που παρουσιάζονται συνοδεία του σχολιασμού του Frankel και δεν προσφέρουν κάτι ιδιαίτερο στην όλη θεματική, αστεία πλάνα από τα γυρίσματα και φυσικά το τρέιλερ του φιλμ.

Μμμμ… - Το Devil Wears Prada είναι ένα φιλμ που κινείται γύρω από το δόγμα που θέσπισε το Pretty Woman, με ευχάριστους διάλογους, λίγη από συγκίνηση, ελαφρύ προβληματισμό για το τι πρόκειται να ξημερώσει αύριο αλλά και με αρκετά καλές ερμηνείες, ειδικά από την Streep. Ότι πρέπει για να το επιλέξετε δηλαδή από το ραφάκι του βίντεο κλαμπ σας.

ΕΙΚΟΝΑ – (7/10) ΗΧΟΣ – (6.5/10) EXTRAS – (7/10) THE DEVIL WEARS PRADA – (4.5/10)

Γιώργος Ζερβόπουλος (CineDVD)

---

Τρίτη 24 Νοεμβρίου 2009

Περισσότερο κομεντί παρά κωμωδία, “Ο διάβολος φοράει Prada”, μεταφορά του ομώνυμου ημιαυτογραφικού best-seller της Lauren Weisberger είναι μια ταινία αρκετά πρωτότυπη για το είδος της κι ιδιαίτερα καλή θα τολμούσα να πω. Χωρίς να είναι κάτι εντυπωσιακό, κρατάει το ενδιαφέρον του θεατή αμείωτο χωρίς να κουράζει. Παρόλα ταύτα ακόμα δε μπορώ να καταλάβω προς τι όλος αυτός ο χαμός όταν βγήκε στο σινεμά. Εντάξει, είπαμε, καλή, ιδιαίτερα καλή κι ευχάριστη αλλά δεν δικαιολογεί κι όλο αυτό το ντόρο που έγινε και που το παρουσίαζαν αριστούργημα.

Νεαρή κοπέλα η οποία έχει πάρει διαζύγιο με τη μόδα, δεν έχει ίχνος γούστου πάνω της και προφανώς ζει σε άλλο πλανήτη, έρχεται να συνατήσει τη rich-bitch αφεντικίνα της όπου θα είχε πολλούς λόγους να την σκοτώσει, αφού κοντά της περνάει τα πάθη του Χριστού. Μετά απ`αυτό που είδα, άρχισα να εκτιμάω λίγο περισσότερο τη δουλειά μου, γιατί αν την είχα εγώ αφεντικίνα, θα ήμουν ή στο Δαφνί στη φυλακή. Τελικά πρέπει να αληθεύει ότι όταν γυναίκες αποκτούν εξουσία στον εργασιακό τους χώρο γίνονται σκύλες (σας το λέω εγώ που στη δουλειά μου είμαι ψιλοσκύλα κι όταν το λέω σε φίλους γελάνε και δε με πιστεύουν).

Η ταινία πέρα απ`τη χιουμοριστική της διάθεση θέλει να περάσει και μηνύματα. Μηνύματα όπως το πόσο θύματα γινόμαστε ώρες-ώρες και πως αφήνουμε καταστάσεις και πρόσωπα να μας επηρρεάσουν. Πως μπορούμε να γίνουμε υποχείρια των αδυναμιών μας. Κι ειδικά για μας τις γυναίκες, πόσο σημαντικό ρόλο παίζει το στυλ, η μόδα κι όλοι αυτοί οι μηχανισμοί που μας βάζουν όλους στο τρυπάκι να διαχωρίζουμε τους ανθρώπους από την εξωτερική εμφάνιση και να βάζουμε σε δεύτερη μοίρα χαρακτήρα, ήθος, αξίες, ιδανικά και προσόντα. Έτσι κι η κοπέλα της ταινίας. Από ένα απλό καθημερινό κορίτσι, πουλάει σιγά-σιγά την ψυχή της στο “διάβολο” στο βωμό των σύγχρονων απαιτήσεων.

Επιπλέον η ταινία θέλει να δείξει πόσο πολύ απαρροφούμαστε από τη δουλειά και πως αυτή είναι ικανή να καταστρέψει την προσωπική μας ζωή. Γιατί πολλές φορές, όταν πρέπει να επιλέξουμε ανάμεσα σε πετυχημένη καριέρα και σε πετυχημένη προσωπική ζωή, επιλέγουμε το πρώτο, νομίζοντας ότι ο χρόνος θα είναι πάντα σύμμαχος, άσχετα αν δεν είναι έτσι και πληγώνουμε ανθρώπους. Έτσι κι η Άντι. Πίσω από πανάκριβα ρούχα κι αξεσουάρ, κρύβει το συναισθηματικό της κενό που όλο και μεγαλώνει, θυσιάζοντας τη ζωή της και πληγώνοντας όσους αγαπάει και την αγαπούν, απλά και μόνο για να πετύχει επαγγελματικά και να ικανοποιήσει σε κάθε τι τη δύστροπη αφεντικίνα της.

Τέλος, η ταινία θέλει να δείξει τη βρωμιά που κρύβεται πίσω από τις πολυεθνικές εταιρίες και κυρίως στον καλλιτεχνικό χώρο. Τη βρωμιά που ανακαλύπτει κι η Andy πίσω από τα πανάκριβα Prada τη στιγμή που πιστεύει πως έχει αγγίξει το όνειρο.

Η Meryl Streep, έχοντας μας χαρίσει εξαιρετικές ερμηνείες στο παρελθόν, έρχεται για μια ακόμα φορά να τιμήσει τα δύο Oscar που έχει κατακτήσει και μας κάνει να πιστεύουμε πως δεν θα μπορούσε να έχει γίνει καλύτερη επιλογή απ`αυτή για το συγκεκριμένο ρόλο. Μιλάει σχεδόν ψιθυριστά, ελέγχει ακόμα και την παραμικρή σύσπαση του προσώπου της, κυνική μες την απόλυτη ηρεμία (τόσο πολύ που όχι μόνο σε τρελαίνει, αλλά και σε εκνευρίζει αφάνταστα) δεν ξεσπάει ποτέ κι επί μιάμιση ώρα κινείται σας εκκρεμές ανάμεσα στο δράμα και την κωμωδία χαμηλών τόνων. Πραγματικά, η Meryl Streep είναι το Α και το Ω αυτής της Χολυχουντιανής παραγωγής.

Η Anne Hathaway, μετά “Το ημερολόγιο μιας πριγκίπισσας 1 & 2”, από μια γλυκιά κοπελίτσα έρχεται να μεταμορφωθεί σ`ένα ιδιαίτερα γοητευτικό θηλυκό (πρέπει να ομολογήσω ότι έχει πολύ ωραία χαρακτηριστικά και τα τεράστια μάτια της κάνουν τη διαφορά). Απλή αλλά χαρισματική, χωρίς να μπορεί να φτάσει φυσικά ερμηνευτικά τη συμπρωταγωνίστριά της, δίνει στο ρόλο μια τρυφερή και γλυκιά συναισθηματική νότα, με όλη την αφέλεια και την τιμιότητα που μπορεί να μετατραπεί σε μικρούς-μικρούς θανάτους που οδηγούν στο αξίωμα “ο θάνατός σου η ζωή μου”, νομίζοντας ότι έχει αναγκαστεί να τα κάνει όλα αυτά. Τουλάχιστον μέχρι τη στιγμή που θα συνειδητοποιήσει ότι ήταν επιλογή της, γιατί ποτέ δεν αναγκαζόμαστε να κάνουμε κάτι. Το επιλέγουμε! Απλά λέμε ότι αναγκαζόμαστε για να δίνουμε στον εαυτό μας ένα άλλοθι και να το κάνουμε πιο εύκολο.

Στους άντρες δε νομίζω ότι θα αρέσει ιδιαίτερα, αφού σχεδόν η πλήρης θεματολογία του έργου απευθύνεται σε γυναίκες, δυναμικές και σύγχρονες, όπου σίγουρα, σε πολλά σημεία της ταινίας θα δουν κομμάτια της δικής του ζωής, της δικής τους καριέρας, των δικών τους επιλογών. Παρ`όλα ταύτα, οι άντρες μπορούν να απολαύσουν τα μοντέλα που παρελαύνουν κατά διαστήματα στην ταινία κι οι γυναίκες τα πανάκριβα και κομψά ρούχα κι αξεσουάρ όπου θα θέλουν μισθούς 4 χρόνων για να τα αποκτήσουν.

Μπορεί να μη φοράω γόβες Prada –δεν είναι ούτε του στυλ μου, ούτε της τσέπης μου-, όπως κι η Meryl Streep αλλά το εργάκι ήταν ιδιαίτερα καλό, ειδικά σε σύγκριση με άλλες ταινίες που έχουν βγει αυτή την περίοδο στα video-clubs και σίγουρα αν δεν ξετρελαθείτε, θα το ευχαριστηθείτε. Δείτε την και ψάξτε πίσω από τις φιγούρες των πρωταγωνιστών τον εαυτό σας. Σίγουρα, κάπου, σε κάποιο κομμάτι θα τον βρείτε. Κι αν δεν το βρείτε, ίσως κάτι σας θυμίσει ή κάτι σας κάνει να συνειδητοποιήσετε. Όπως θα έλεγε κι η σκύλα Meryl “ThatΑs all”!

Βαθμολογία: (6.5/10)

Γιώτα Παπαδημακοπούλου

Βλέπετε τα πρώτα 4 σχόλια. Πατήστε εδώ για να εμφανιστούν όλα.

Αυτή τη στιγμή δεν είστε συνδεδεμένος. Συνδεθείτε ή κάντε εγγραφή για να σχολιάσετε.