---

The Fountain (2006) - Μεταφρασμένος Τίτλος: Η Πηγή της Ζωής
Επιστημονικής Φαντασίας | 96' |
	Πρεμιέρα στην Ελλάδα: Πεμ 15 Μαρ 2007 Ημερομηνία κυκλοφορίας DVD: 28/8/2007 Διανομή: Odeon Χρώμα: Έγχρωμο Ήχος: DTS (Digital Theater Sound) Γλώσσα: Αγγλικά - Μάγια
	Δημοτικότητα: n/a Αξιολόγηση:    (7.60/10) Aντιφατικότητα ψήφων:
- Υπότιτλος: Μπορεί η αγάπη να νικήσει το θάνατο;

---

- Κριτική από το Cine.gr:

Πέμπτη 7 Σεπτεμβρίου 2006

THE FOUNTAIN - Για τους λάτρεις των παζλ

16ος αιώνας. Ο ισπανός κονκισταδόρ Τόμας Κρέο, ταξιδεύει στην αφιλόξενη ζούγκλα της Λατινικής Αμερικής, αναζητώντας το βότανο της αιώνιας ζωής για να το προσφέρει στην αγαπημένη του βασίλισσα Ιζαμπέλα. 21ος αιώνας. Ο αναγνωρισμένος γιατρός Τόμι Κρέο, πασχίζει μέσω των επιστημονικών μελετών, να εντοπίσει το γιατρικό του καρκίνου, παρακινούμενος από το προσωπικό του δράμα, αφού η λατρεμένη γυναίκα του, Ίζι, κτυπημένη από την νόσο, ζει τις τελευταίες της ημέρες. 26ος αιώνας. Ο Τομ, ένας μοναχικός αστροναύτης ταξιδεύει στα βάθη του διαστήματος, ψάχνοντας εκείνο το συστατικό που διατηρεί την έννοια της ζωής αναλλοίωτη στον χρόνο.

Οι εμπειρότεροι το γνωρίζουν καλά. Μικρό μόνο μέρος από όσα προαναφέρονται παραπάνω στην τυπική εισαγωγική σύνοψη, αποτελούν κομμάτι της πραγματικότητας της ταινίας, είναι περιστατικά που συμβαίνουν αυτή την στιγμή. Και αυτό διότι έχουμε να κάνουμε με την δημιουργική απόπειρα ενός λατρεμένου από το ευρύ κοινό σκηνοθέτη, του Darren Aronofsky, την πρώτη μετά από μια εξαετία αποχής, κατόπιν του συγκλονιστικού Requiem For A Dream. Αυτό το γεγονός συνιστά από μόνο του λόγο να αντιληφθεί ο θεατής πως όσα παρακολουθεί αποτελούν μερικά διάσπαρτα κομμάτια ενός παζλ, που δεν πρέπει να προσπαθήσει από το πρώτο δευτερόλεπτο να λύσει, γιατί ο ίδιος θα βγει χαμένος, εφόσον στην ολοκλήρωση του έργου, τα πάντα προσφέρονται απλόχερα επεξηγημένα από τον σκηνοθέτη.

Η ταινία είναι ένας ύμνος στην αγάπη για την ζωή. Την ύπαρξη όμως όχι όπως περιορίζεται μέσα σε ένα σώμα που έχει συγκεκριμένη χρονική διάρκεια, αλλά στην παρουσία του πνεύματος σαν εκείνο το μοναδικό συστατικό στον κόσμο μας που έχει την δυνατότητα να ταξιδεύει μέσα στους αιώνες. Ποιος καλύτερος να μας απεικονίσει στο πανί μια ιστορία γύρω από την ψυχική και ηθική υπόσταση της ανθρώπινης οντότητας, από τον Darren Aronofsky, αφού πρόκειται για έναν δημιουργό που το συγκεκριμένο ζήτημα τον απασχολεί από τις πρώτες κιόλας ημέρες της καριέρας του.

Για πρώτη φορά μάλιστα συνεργάζεται με την αγαπημένη του σύζυγο Rachel Weisz, η οποία διανύει πιθανότατα την καλύτερη στιγμή της καριέρας της, όντας άρτι βραβευμένη με Όσκαρ για τον Επίμονο Κηπουρό αλλά και λόγω του πελαργού που προσφάτως της κτύπησε την πόρτα. Δυστυχώς για εκείνη όμως, ο αβανταδόρικος ρόλος της ιστορίας δεν ανήκει σε αυτήν (είτε σαν ίζι, είτε σαν Ιζαμπέλα) αλλά στον Hugh Jackman, που για πρώτη φορά εδώ και έξι χρόνια μετά το ξεπέταγμα του στο προσκήνιο ως ο Γούλβεριν των X-Men, κρατά έναν ρόλο υψηλών απαιτήσεων. Και πραγματικά ο γεροδεμένος αυστραλός ξεδιπλώνει ένα μέρος των δυνατοτήτων του που δεν μας είχε ξαναδείξει. Ειδικά σε εκείνο το κομμάτι που αφορά τον χαμό της αγαπημένης του από την αρρώστια, που δεν επισκιάζεται από τα CGI και τις κλαγγές των όπλων, είναι σπαρακτικός.

Κάνοντας αναφορά στο animation θα πρέπει να ομολογήσω πως ο Aronofsky το χρησιμοποιεί πάρα πολύ στην ματιά του, σε τέτοιο μάλιστα βαθμό, που είναι πιθανόν να κουράσει το άμαθο μάτι. Απουσιάζουν επίσης τα κοφτά πλάνα, προϊόν αφοπλιστικού μοντάζ, που είχαμε θαυμάσει στο Requiem – ενώ αντίθετα υπάρχει και μάλιστα σε ευρύτερη μορφή η καθηλωτική μουσική επένδυση από τον Clint Mansell - που δίχως να σημαίνει κάτι το υποτιμητικό για την ποιότητα του Fountain, των ακόλουθων του ή την όποια αξία του Aronofsky, προβλέπω πως θα μείνει για πολλά χρόνια ακόμη η κορωνίδα των φιλμικών επιτευγμάτων του καναδού.

Βαθμολογία: (6/10)

Γιώργος Ζερβόπουλος

---

Παρασκευή 22 Ιουνίου 2007

ΤΗΕ FOUNTAIN – Η ΠΗΓΗ ΤΗΣ ΖΩΗΣ

25 λέξεις – Ένας άντρας, μέσα σε ένα χρονικό εύρος χιλίων ακριβώς ετών, αναζητά το στοιχείο εκείνο που θα τον κάνει ευτυχισμένο. Είτε αποδίδοντας φόρο τιμής στην μία και μοναδική βασίλισσα του, είτε ανακαλύπτοντας την γιατρειά για την άρρωστη γυναίκα του, είτε εντοπίζοντας το ελιξίριο της ζωής.

Στο Ράφι – Έξι ολόκληρα χρόνια περίμενε ο κόσμος το επόμενο βήμα, μετά το εμπνευσμένο Requiem For A Dream, από τον χαρισματικό Darren Aronofsky. Το ότι είχε προσφέρει στην προηγούμενη δουλειά του μια από τις πιο πολυσυζητημένες ταινίες κατόπιν του Millennium, πιθανότατα να είχε δημιουργήσει πολύ υψηλές προσδοκίες στο κοινό του, με συνέπεια να υπάρξει μέτρια αποδοχή τουλάχιστον εμπορικά στο Fountain. Αρνητικό δεδομένο που πιστεύω όμως πως δεν το άξιζε απόλυτα, αφού το φιλμ άλλοτε με την χρήση της τεχνολογίας και άλλοτε με πιο ρεαλιστικές μεθόδους, επιχειρεί να αναδείξει βαθυστόχαστα μηνύματα, με πρωτεύον εκείνο της αγάπης, που παραμένει η ίδια και αναλλοίωτη μέσα στο πέρασμα του χρόνου. Η υπέροχη μουσική από τον Mansell και οι έξοχες ερμηνείες από το ζευγάρι Weisz και Jackman, βοηθούν υπερβολικά στην ανάπτυξη του θέματος, που σηκώνει μεγάλη συζήτηση κατόπιν της παρακολούθησης του. Αν και προσωπικά εκτιμώ, πως ο Darren ανέβασε πολύ τον ποιοτικό του πήχη με τις περασμένες του δημιουργίες και πολύ δύσκολα θα πετύχει να τις ξεπεράσει στο μέλλον.

Disc – Μικρή απογοήτευση συνόδευσε την παρακολούθηση του φιλμ σε DVD από την Odeon σε σύγκριση φυσικά με την διεθνή κυκλοφορία που έχω στα χέρια μου, τόσο σε ζώνη 1, όσο και σε ζώνη 3, ασιατική. Καταρχήν το δημιουργικό ενός φιλμ, που έχει αμέτρητες εκπληκτικές εικόνες βγαλμένες από ηλεκτρονικό υπολογιστή, είναι κακό και πιστεύω πως ακόμη και εκείνοι που έχουν παρακολουθήσει την ταινία στο σινεμά, δεν πρόκειται να καταλάβουν εκ πρώτης όψεως για ποιον τίτλο πρόκειται. Περνώντας στα τεχνικά στοιχεία της rental κυκλοφορίας, ομολογώ πως περίμενα κάτι πολύ περισσότερο από μια μουντή μπάντα Dolby Digital 5.1, κυρίως σε ότι αφορά την απόδοση των τριών βασικών καναλιών, που δεν αποδίδουν με τον σωστό τρόπο τους διάλογους αλλά ούτε και το μεγαλειώδες σάουντρακ. Η εικόνα δε, αν και στο μεγαλύτερο της μέρος προερχόμενη από CGI, δείχνει να αντιμετωπίζει πολλά προβλήματα στο αναμορφικό widescreen κάδρο της, ειδικά στις στιγμές που τα χρώματα αρχίζουν να διαχέονται προκαλώντας μουτζούρα το αντίθετο αποτέλεσμα δηλαδή από αυτό που επιθυμεί ο δημιουργός. Στα πρόθετα που θα υπάρχουν μονάχα στην special edition, που θα κυκλοφορήσει στις αρχές του Ιούλη, υπάρχει ένα κεντρικό θέμα, που χωρίζεται σε υποενότητες (Australia- 21st Century - Spain - 16th Century - New Spain - Endless Field - The Future) ανάλογα με το ποιο κομμάτι από τα τρία που είναι χωρισμένο το φιλμ αναφέρεται. Τα περιεχόμενα ολοκληρώνει το τρέιλερ, ενώ είναι ιδιαίτερα εμφανής η απουσία ενός σχολιασμού από τον ίδιο τον Aronofsky.

Μμμμ… - Από τις καλές κινηματογραφικές στιγμές της περιόδου που έκλεισε, αν και όπως προανέφερα από το Fountain όλοι περιμέναμε να μας προσφέρει το κάτι παραπάνω. Που πιθανότατα να το ανακαλύψουμε, αν το κοιτάξουμε καλύτερα μέσα από ένα εντελώς διαφορετικό, πολλαπλό πρίσμα. Αυτή όμως δεν είναι και η ιδιαιτερότητα του αγαπητού Darren?

ΕΙΚΟΝΑ – (6/10) ΗΧΟΣ – (5/10) EXTRAS – (4/10) THE FOUNTAIN – (6/10)

Γιώργος Ζερβόπουλος (CineDVD)

---

Πέμπτη 29 Ιανουαρίου 2009

Κάθομαι πίσω απ`την οθόνη. Απέναντι μου το Fountain. Πως να αναμετρηθώ μαζί του; Οι όποιες σκέψεις, οι όποιες λέξεις σχηματίζονται, γλιστρούν ανεπιστρεπτί στην άβυσσο ενός άγνωρου σύμπαντος. Ακούω ακόμα απ` τα χείλη της "Finish It". Η προσταγή που τσαλάκωνε τον αναπόσπαστο εγωισμό της ανθρώπινης φύσης μου, γίνεται μια λεπτή γραμμή ανακούφισης. Αλλά τι λέω; Είμαι τόσο μακρυά απ` αυτό. Μαζί του - με το "Finish it"- διανύω το Γολγοθά της ζωής και του θανάτου. Μέχρι την Αθανασία. Ζωσμένος τις ανεπάρκειες μου. Η αβάσταχτη απόσταση απ` την πληρότητα, διαιωνισμένη στο άπειρο. Οι λέξεις, οι εικόνες, το κέντρο της δικής μας Εδέμ, τραύμα ανυπέρβλητης οδύνης.

Ο Darren Aronofsky θα παραμερίσει οτιδήποτε, και θα κεντήσει την καρδιά του δικού του ονείρου. Στην αγαπημενέστερη μορφή. Την κινηματογραφική! Και ο θεατής παραδομένος σε μια οπτικοακουστική πανδαισία, σε ένα εικαστικό ντελίριο χάνει όποια ικανότητα έναρθρης ομιλίας. Οι αλλόκοσμες μουσικές του Clint Mansell υπογράφουν το εξιτήριο του. Αναπολώντας από κάποια χρονοτρύπα του διαστήματος, τα χρόνια που έχασε η ψυχή του... Τεράστια ερωτήματα τείθονται. Ο θάνατος; Η ύλη και το πνεύμα; Η αγάπη; Διαστάσεις αγεφύρωτες, αναπόφευκτα κουρνιασμένες στο ανθρώπινο σώμα.

Ο μεγάλος αυτός σκηνοθέτης θα αποπειραθεί να δαμάσει το αχανές του χωροχρόνου. Από την γέννεση και τον Κήπο της Εδέμ, στην εξέλιξη ως το σήμερα. Και απ` το σήμερα ως το αύριο, παγιδευμένο σε κάποιο νεφέλωμα στο υπεργαλαξιακό του ταξίδι στο διηνεκές. Ο εκπληκτικός Hugh Jackman (όσο ζω μαθαίνω), σαστισμένος αναφωνεί: "Ο θάνατος είναι μια ασθένεια σαν όλες τις άλλες. Και εγώ θα βρω το ιατρικό." Με μια ευδιόρατη χλεύη μοιάζει να έχει φτάσει τόσο κοντά στο σωστό. Το οποίο μάλλον θα ήταν:"Ο φόβος για τον θάνατο είναι η μεγαλύτερη ασθένεια απ` όλες τις άλλες". Άραγε υπάρχει αντίδοτο; Ναι, η αγάπη. Η αληθινή, καθαρτική αγάπη. Αλλά πριν φτάσουμε ως εκεί, θα παρακολουθήσουμε όλους τους ήρωες(εξαιρουμένης της θετικής Rachel Weisz) κυριευμένους απ` τον φόβο του θανάτου. Ένας φόβος που στρέφει στον μεγαλομανή εναγκαλισμό της ίδιας της ύπαρξης, του εγώ. Και τη ματαιοδοξία, που ευγλώττως οδεύει την εξατομικευμένη οντότητα αντιμέτωπη με την ολότητα του σύμπαντος. Ω, επιστήμη! Στο δρόμο προς κάποιο άγνωστο ελιξήριο. Που όσοι ποθούν χρόνια να προσθέσουν στην εύθραυστη ζωή τους, τελικώς μόνον αφαιρούν τη ζωή απ` τα παραπλανημένα χρόνια τους. Ο Darren Aronofsky θα παρουσιάσει το μεγαλούργημα του σε μια εκκωφαντικά χρυσή φορεσιά. Χρυσός συνώνυμο του πλούτου. Πλούτος συνώνυμο της ματαιοδοξίας!

Και αν η σάρκα χρωστάει αυταποδείκτως έναν θάνατο, είναι όλα τελικά τόσο μάταια; Ή μήπως η σάρκα είναι το κλουβί του πνεύματος, της ψυχής; Και η μέγιστη φθοροποιός δύναμη; Της ψυχής που ζητάει απελευθέρωση, μέσα απ` τον θάνατο, στα άσβηστα του χρόνου μονοπάτια. Η σύζευξη με το φόβο είναι δυσβάσταχτη. Και η ενοχή ανεξίτηλο σημάδι. Το πνεύμα καταδικασμένο στις τραχιές πληγές του! Η οδύνη διαιωνισμένη και πολλαπλασιασμένη ως το μαθηματικό άπειρο. Μεταποιεί τον πόνο, σε φρεσκοβαμμένο πορφυρό άσμα που ρέει άφθονα και αδιάκοπα εκ των έσω.

Και όλα αυτά θα τα παρακολουθήσουμε μέσα από μια εκ των πιο σπαραξικάρδιων σχέσεων αγάπης στην ιστορία του cinema. Αυτή του Hugh Jackman και της Rachel Weisz. Άραγε υπάρχει σωτηρία; Ποια είναι τελικά η πηγή της ζωής; Ο Darren Aronofsky δίχως δισταγμό θα την καθρεφτίσει στην αγάπη. Το συναίσθημα που αγγίζει τη θέωση και εξαγνίζει ως παρθένο ύδωρ τα ενδότερα... Όχι την παρεξηγημένη αγάπη των καιρών μας. Μια αγάπη που υποδεικνύει την χειραφέτηση από την απεγνωσμένη προσκόλληση του εγώ και απ` τον εγκόσμιο φόβο, που οδηγούν στον αιώνιο θάνατο. Μια αγάπη, στην οποία η καρδιά γίνεται φύλλο λεπτό, έτοιμο να απορροφήσει την οδυνηρή ολότητα του κόσμου(του σύμπαντος), και μέσα από αυτόν τον ακράδαντο σύνδεσμο να αναπαυτεί στην αιώνια γαλήνη της αθανασίας!

Βαθμολογία: (10/10)

Γιώργος Ευθυμίου

---

Δευτέρα 20 Σεπτεμβρίου 2010

O Aronofsky επιλέγει εδώ το αντιθετικό ζεύγος ζωή-θάνατος και το εξετάζει με έναν ιδιαίτερο τρόπο. Δεν επιλέγει να το εξετάσει από κάθε οπτική γωνία. Δεν τον νοιάζει τι είναι ο θάνατος και τι η ζωή, ούτε που πάμε μετά, ούτε από που ήρθαμε. Τον νοιάζει ο άνθρωπος και οι αντιδράσεις του στην απώλεια της ζωής και στο κυνήγι της αιωνιότητας. Αμπελοφιλοσοφίες δε θα βρείτε πουθενά, θα βρείτε ένα σενάριο που ξέρει τι θέλει να σας πει. Αν ακούτε ότι το σενάριο είναι «σαλάτα» και ότι δεν μπορεί να σας περάσει τα μηνύματα του, μέγα λάθος. Σεναριακά, λοιπόν, η ταινία βαδίζει στο σωστό δρόμο. Βαδίζει όμως μονάχα, γιατί στην προσπάθεια της να συνθέσει τρεις κόσμους, κάπου χάνει τα βήματα του. Σε 90 λεπτά, δεν καταφέρνει να δώσει συνοχή στους τρεις κόσμους και θα σας αφήσει αμήχανους με το σεναριακό της αυτό παιχνίδι.

Ένα άλλο μεγάλο πρόβλημα της ταινίας είναι η σκηνοθεσία. Όλα αυτά τα εφέ δεν την κάνουν να μοιάζει μονάχα υπερβολική, αλλά φανερώνουν την υπερπροσπάθεια του σκηνοθέτη για το διαφορετικό. Η σκηνοθετική αυτή υπερβολή δεν προσδίδει τίποτα απολύτως στην ταινία, αντίθετα δημιουργεί έναν κόσμο που μοιάζει περισσότερο με adventure-game παρά με κινηματογράφο. Είναι στιγμές που ο θεατής αγωνιά όχι για την εξέλιξη της ταινίας, αλλά για το πότε θα πάει στην επόμενη πίστα! Ο Tarkovsky ήταν αυτός που ήταν, γιατί δεν προσπαθούσε να συνδυάζει το Χόλιγουντ με την κουλτούρα και το σινεφιλικό με to box-office. Ο Aronofsky, δυστυχώς, πέφτει σ`αυτή την παγίδα με αποτέλεσμα μια ταινία με καλές προθέσεις, αλλά άνιση ως προς την απόδοση της.

Η ταινία μπορεί να είναι διαφορετική από πολλές του είδους της, αυτό δεν αρκεί σε καμία περίπτωση για να σας τραβήξει την προσοχή και να σας χαρίσει μια ιδιαίτερη εμπειρία. Αν κάτι αξίζει, είναι οι ερμηνείες των πρωταγωνιστών και το ομολογουμένως εμπνευσμένο σκεπτικό τού σεναρίου.

Βαθμολογία: (2/5)

Σοφία Γουργουλιάνη

Βλέπετε τα πρώτα 4 σχόλια. Πατήστε εδώ για να εμφανιστούν όλα.

Αυτή τη στιγμή δεν είστε συνδεδεμένος. Συνδεθείτε ή κάντε εγγραφή για να σχολιάσετε.