---

What Ever Happened to Baby Jane? (1962) - Μεταφρασμένος Τίτλος: Τι Απέγινε η Μπέιμπι Τζέιν;
Τρόμου | 134'
	Ημερομηνία κυκλοφορίας DVD: 11/09/2006 Χρώμα: Ασπρόμαυρο Ήχος: Mono Γλώσσα: Αγγλικά
	Δημοτικότητα: n/a Αξιολόγηση:    (9.00/10) Aντιφατικότητα ψήφων:
- Gallery:

---

- Κριτική από το Cine.gr:

Τετάρτη 1 Νοεμβρίου 2006

“Baby Jane don`t leave me hanging on the line /
I knew you when you had no one to talk to”
Chet Baker

Τι απέγινε η Baby Jane Hudson, η χαριτωμένη παιδίσκη με τις χρυσές μπούκλες και μουσικοχορευτικές ικανότητες που διέπρεπε την εποχή που η Αμερική λυσσομανούσε για παιδιά- θαύματα; Απλώς μεγάλωσε, και εξελίχθηκε σε μία ατάλαντη στάρλετ τελευταίας κατηγορίας. Κινούμενη σε αντίστροφη τροχιά, η αδερφή της Blanche, ενώ μεγαλώνει παραμελημένη στη σκιά της αδερφής της, σαν το παραμύθι με τα ασχημόπαπα και τους κύκνους, ανθίζει και γίνεται μια από τις πιο περιζήτητες και φωτογενείς σταρ της χρυσής εποχής του Χόλιγουντ. Μέχρι που ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα όπου εμπλέκεται μυστηριωδώς η Jane, καθηλώνει την Blanche σε αναπηρικό καρεκλάκι και ωθεί την αδερφή της ακόμη πιο κοντά στα πρόθυρα νευρική κρίσης.

Οι δύο ντίβες της Warner που πρώτη φορά συναντιούνται επί της μεγάλης Οθόνης, παρά τις παρασκηνιακές αντιζηλίες τους στους κοσμικούς κύκλους της Πόλης των Αγγέλων, πλάθουν αυτούς τους ρόλους τόσο περίτεχνα, ώστε άλλες φορές φαντάζουν ως εκπεσόντες άγγελοι, άλλοτε ως περιθωριακές drag queens ή ως flip- sides της ίδιας της δημόσιας εικόνας τους. Καθώς περιφέρουν τη vulgarité τους σε ένα σκοτεινό κλειστοφοβικό σύμπαν, καθώς αναλώνονται σε σαδομαζοχιστικά παιχνίδια, όπου κάθε φορά οι εντάσεις κλιμακώνονται αλλά ποτέ δε λύνονται, δίνουν ακραία θεατρικές ερμηνείες και φλερτάρουν πρώτες με το είδος του camp horror. Και αν η πεμπτουσία του Camp είναι «η αγάπη για το αφύσικο, το επίπλαστο και το υπερβολικό» (Susan Sontag, Notes on Camp) και αν η ίδια η φύση του δεν έχει να κάνει με την ωραιότητα, αλλά με την προσήλωση στην αισθητική πλευρά, την εμμονή στο στυλιζάρισμα, αυτό δεν σημαίνει πως ο Robert Aldrich περιφρονεί το περιεχόμενο για να αποθεώσει τη φόρμα. Η αυστηρότητα του ασπρόμαυρου αντισταθμίζεται από την πολυχρωμία και την πυκνότητα της ανάπτυξης των χαρακτήρων σε αυτή τη σπουδή για την εναλλαγή και το αποτέλεσμα της εξουσίας.

Όπως και σε άλλες δημιουργίες που πραγματεύoνται τη βιολογική γήρανση ενός ηθοποιού και τη μάχη με το χρόνο που περνάει (εξαίρετο παράδειγμα αποτελεί το Νύχτα Πρεμιέρας / Opening Night του John Cassavetes) ακόμη μεγαλύτερη ένταση προξενεί η σύγκρουση διάφορων χρονικών επιπέδων: Στα 135 λεπτά του κινηματογραφικού χρόνου παρατηρούμε την απόπειρα της Baby Jane να σχετικοποιήσει, στην περίπτωσή μας να ταριχεύσει το βιολογικό, φυσικό χρόνο, μέσω της σκηνικής της παρουσίας, μιας που ο ηθοποιός είναι ένα μοντέλο, ένα σώμα που δεν πρέπει να ακολουθεί τη γραμμική πορεία του χρόνου. Μόνο που ο ρόλος που καλείται να υποδυθεί, ο θεατρικός ρόλος που ανεβάζει κάθε βράδυ στη φανταστική σκηνή της βίλας της, όσο και ο κοινωνικός ρόλος που επιδεικνύει σε καθημερινή βάση, δεν είναι παρά μια εικόνα του ίδιου του εαυτού της που ενώ ήταν υπαρκτή, έχει χαθεί οριστικά στο χρόνο. Γι’ αυτό και αυτό το νέο προσωπείο της Baby Jane είναι τόσο άψυχο και ήδη νεκρό, όσο και η κούκλα που είχε κατασκευαστεί με το όνομα της στις χρυσές εποχές της δόξας της, η κούκλα που περιφέρει πάντα μαζί της ως τρόπαιο.



Και οι δύο αδερφές, που ενεπλάκησαν ως ηθοποιοί στη βιομηχανία του θεάματος, πραγματώνεται μόνο μέσα από το βλέμμα του Άλλου. Δεν είναι μόνο η αντανάκλαση στον καθρέφτη που προκαλεί φρίκη, αλλά και η έκθεση της μίας αδερφής στο βλέμμα της άλλης. Η μία μένει ανάπηρη και αποσύρεται από τη βιομηχανία του θεάματος. Η άλλη αποσύρεται από τη βιομηχανία του θεάματος και μετά τρελαίνεται. Οι γείτονες δεν ενδιαφέρονται για αυτές όσο δεν είναι στο οπτικό τους πεδίο (η γυναίκα του διπλανού κήπου θυμάται τη Blanche μόνο μετά απο την προβολή μιας παλιάς ταινίας της στην τηλεόραση). Και για άλλη μια φορά ο Aldrich ειρωνικά κλείνει την ταινία με μια σεκάνς δίπλα στη θάλασσα, όπου το βλέμμα χάνεται στη γενναιοδωρία του ορίζοντα. Το πανοραμικό πλάνο του τέλος εμποδίζει οριστικά το βλέμμα του θεατή από να διεισδύσει σε λεπτομέρειες. Αν και στην τελική δε μας ενδιαφέρει τόσο τι απέγινε η Μπέιμπι Τζειν. Μεγαλύτερο ενδιαφέρον από το ορατό έχει το μη ορατό.


Γκέλυ Μαδεμλή (It`s a Classic!)

---

Δευτέρα 27 Ιουλίου 2009

Η ερώτηση είναι Τι απέγινε η Μπέιμπι Τζέιν; Η απάντηση βρίσκεται στην εκπληκτική ταινία παραγωγής 1962 του Robert Aldrich. Οι μεγάλες ντίβες της κλασικής εποχής του Χόλιγουντ Bette Davis και Joan Crawford υποδύονται τις πάλαι ποτέ διάσημες αδερφές Hudson. Η Jane που υποδύεται η Davis ήταν ένα παιδί-θαύμα το οποίο όμως δεν έκανε τίποτα από τη στιγμή που μεγάλωσε. Η Crawford υποδύεται την Blanche, μια διάσημη ηθοποιό των `30`s, που η καριέρα της σταμάτησε όταν τη χτύπησε (κατά λάθος;) το αυτοκίνητο της αδερφής της και έμεινε ανάπηρη. Για όσους δεν έχουν δει την ταινία, γίνεται ευνόητο το γεγονός ότι η Jane ζηλεύει παθολογικά την αδερφή της, ακόμα και τώρα που είναι ανάπηρη. Η παράνοια θα αρχίσει σιγά-σιγά να την επηρεάζει και θα την οδηγεί όλο και πιο βαθιά στην τρέλα με τραγικά αποτελέσματα.

Θαυμάσιες ερμηνείες από τις δύο ηλικιωμένες ντίβες του σινεμά, οι οποίες είχαν τις αντιζηλίες τους και εκτός πλατό. Ο Aldrich, ως σκηνοθέτης, μεγαλούργησε δημιουργώντας ένα εντυπωσιακό ψυχολογικό θρίλερ —μια σπουδή στην τρέλα, θα λέγαμε— με τη βοήθεια των ψυχολογικών καταστάσεων της ηλεκτρισμένης σχέσης των δύο αυτών γυναικών. Μία must-see ταινία...

Ζήσης Μπαρτζώκας (5Χ5 on Classic by Zisis: Psycho Stories)

---

Παρασκευή 31 Αυγούστου 2012

Η ταινία αποτελεί ένα από τα υψηλότερα δείγματα ψυχολογικού θρίλερ. Ένα salto mortale της δεκαετίας του `60, που έγινε μόδα κι αφορμή να γυριστούν, άπειρες ταινίες, με κεντρικό θέμα, γηραιές υστερικές δολοφόνους (παλαιές αστέρες των κινηματογραφικών πλατώ). Η μόνη ταινία, με πρωταγωνίστρια μια ηλικιωμένη τρελή, που είχε γυριστεί κι αγαπηθεί από το κοινό μέχρι τότε, ήταν το "Ψυχώ" του Alfred Hitchcock, από το οποίο είναι σαφώς επηρεασμένο το "Τι απέγινε η Μπέιμπι Τζέιν;", αλλά όχι σε βαθμό που να κάνει αυθαίρετα το συσχετισμό, ο σύγχρονος θεατής. Θα πρέπει να δει κανείς, τη χρονική ακολουθία των ταινιών ("Ψυχώ": 1960, Τι απέγινε η Μπέιμπι Τζέιν": 1962), όπως και το λόγο που αποδέχτηκε η Bette Davis να συμμετάσχει στην παραγωγή (πίστευε ότι θα κέρδιζε το κοινό του "Ψυχώ") για να κάνει τη σύνδεση.

Σκηνοθετικά τώρα, ο Robert Aldrich, έχει κάνει εξαιρετική δουλειά. Η επιλογή του να γυρίσει σε ασπρόμαυρο φιλμ την ταινία, αποδεικνύεται εφυέστατη, αφού για όποιον την έχει δει, είναι αυτονόητο ότι το χρώμα, θα λειτουργούσε αρνητικά, τονίζοντας τα "λάθος" πράγματα. Η επιλογή του επίσης, να χρησιμοποιήσει εξπρεσιονιστικά στοιχεία (το κουδούνι υπηρεσίας, το τηλέφωνο, το κουδούνι της πόρτας), όπως και μια υποβλητική μουσική, όπου είναι απαραίτητη, αποτελεί κι αυτό ένα συν στο υπόλοιπο σύνολο.

Αλλά η υπέρβαση, γίνεται στο κομμάτι το υποκριτικό. Στην ταινία, καλούνται να συμπρωταγωνιστήσουν δυο ιερά τέρατα της υποκριτικής, η Bette Davis κι η Joan Crawford, με τη Bette Davis, να παίρνει τα ηνία και να απογειώνει το φιλμ. Νομίζω ότι τα λόγια, στο σημείο αυτό, είναι περιττά... είναι από τις περιπτώσεις που ισχύει το "μια εικόνα ισοδυναμεί με χίλιες λέξεις".

Στη συγκεκριμένη ανάρτηση, δε θα αναφερθώ καθόλου σε ποιούς, δεν την προτείνω... η ταινία, δεν είναι σινεφίλ, είναι ψυχολογικό θρίλερ και γι`αυτό το λόγο, θα την πρότεινα σε όλους ανεξαιρέτως... όπως και το "Ψυχώ", μόνο για μικρά παιδιά δεν είναι. Θα αρκεστώ απλά, να απευθυνθώ σε όλους εσάς, που φοβάστε το ασπρόμαυρο φιλμ. Οι ασπρόμαυρες ταινίες, έχουν άλλη μαγεία, άλλη ποιότητα κι άλλη κλάση. Δε μαγεύουν με μια ρεαλιστική εικόνα, αλλά με την αίσθηση που δημιουργούν στο θεατή, με την πλοκή τους και με την υποκριτική δυνότητα των ηθοποιών τους. Ο κόσμος που ανέδειξε τον κινηματογράφο, ως το νέο τρόπο διασκέδασης (αντί του θεάτρου), δεν συμβιβάστηκε... σίγουρα υπήρξε λόγος που θέλησε ν` αντικαταστήσει το ζωντανό έγχρωμο, με το μαγνητοσκοπημένο ασπρόμαυρο κι αυτός ο λόγος δεν εξηγείται, βλέπεται...

Σημείωση: Το πανέμορφο είναι ότι μέσα στην αγωνία του ο θεατής, πολλές φορές, πιάνει τον εαυτό του να γελάει, λόγω της εξαίσιας δοσμένης καρικατούρας του Edwin Flagg (Victor Buono). Επίσης, την ταινία τη βρίσκει κανείς εύκολα, θεωρώ, και σε DVD. Αν έχετε όμως τη δυνατότητα, θα σας πρότεινα να προτιμήσετε ένα θερινό κινηματογράφο να τη δείτε.

Βαθμολογία: (4.5/5)

(0 κακή | μέτρια | ενδιαφέρουσα | καλή | πολύ καλή | αριστούργημα)

Μαριλένα Ιωάννου

Αυτή τη στιγμή δεν είστε συνδεδεμένος. Συνδεθείτε ή κάντε εγγραφή για να σχολιάσετε.