---

Spider-Man 3 (2007) - Γνωστό και ως: Spiderman 3
Υπερήρωες | 139' |
	Πρεμιέρα στην Ελλάδα: Πεμ 3 Μαϊ 2007 Ημερομηνία κυκλοφορίας DVD: 16/10/2007 Ημερομηνία κυκλοφορίας BluRay: 13/6/2012 Διανομή: Audio Visual Χρώμα: Έγχρωμο Ήχος: DTS (Digital Theater Sound) Γλώσσα: Αγγλικά - Γαλλικά
	Δημοτικότητα: n/a Αξιολόγηση:    (6.63/10) Aντιφατικότητα ψήφων:
- Υπότιτλος: Ένας άντρας πρέπει να πολεμήσει να βρει τον ήρωα μέσα του.

---

- Κριτική από το Cine.gr:

Πέμπτη 26 Απριλίου 2007

Δύο ξένοι στο ίδιο σώμα - Με την γαλήνη πριν τον κατακλυσμό, μοιάζει τον τελευταίο καιρό η ζωή του Πίτερ Πάρκερ. Παραμένει ο καλύτερος μαθητής της σχολής, ο έρωτας του για την Μαίρη Τζέιν Γουότσον - που το αστέρι της στο Μπροντγουέι, συνεχίζει να λάμπει - περνά την γλυκύτερη του φάση και η φήμη του άλλου του εαυτού, του Spiderman, στην σκέψη των προστατευόμενων του κατοίκων της Νέας Υόρκης, έχει φτάσει στο απόγειο της. Μια κατάσταση όμως, που είναι πιθανόν να μεταλλάξει τον συνεσταλμένο χαρακτήρα του Πίτερ, που δεχόμενος συνεχείς ενέσεις αλαζονείας, μπορεί να πειστεί πως έχει εξελιχθεί σε έναν μικρό θεό. Την ίδια στιγμή που τα μαύρα σύννεφα πάνω από το κεφάλι του ολοένα και πυκνώνουν...

Comic Wars - Μετά την παρακολούθηση και του τρίτου επεισοδίου του Spiderman, πλέον η αρχική εκτίμηση που είχα, επιβεβαιώθηκε. Η μεγάλη κόντρα, που κρατά κινηματογραφικά ήδη τριάντα χρόνια, ανάμεσα στην Marvel και την DC, τις δύο κατά τεκμήριο σημαντικότερες εκδοτικές εταιρίες στον χώρο του κόμικ, που χαρίζουν τις μορφές των ηρώων των σελίδων τους σε χολιγουντιανά σενάρια, έχει χωριστεί σε δύο επίπεδα. Στο κορυφαίο, όπου τα αντίπαλα πιόνια, φέρουν από την μια μεριά τις κοκκινομπλέ μορφές του ανθρώπου – αράχνη και από την άλλη τις αντίστοιχες των μεταλλαγμένων X-Men και στο υποδεέστερο, όπου όλοι οι υπόλοιποι superheroes (συμπεριλαμβανομένου δυστυχώς και του Superman) δεν κάνουν τίποτα παραπάνω από το να οπτικοποιούν απλώς, δίχως κάποιες ελκυστικές θεματικές προεκτάσεις τα πολύχρωμα καρέ του κόμικ.

Το καλάμι - Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη σκέψη για να καταλάβει κανείς, πως ο Spiderman, κινείται τουλάχιστον μια ταχύτητα πιο πάνω από τα άλλα θεάματα της Marvel, όπως οι Fantastic 4, ο Daredevil και το προσφάτως κάκιστο Ghostrider. Δοσμένο από έναν σκηνοθέτη, ιδιαίτερα χαρισματικό, που πιστεύω πως έχει πολύ περισσότερα να δώσει στο σινεμά, από το να χαρακτηριστεί απλά σαν ο δημιουργός των Spidermans, το φιλμ διαθέτει εκτός από τα εντυπωσιακά εφετζίδικα πλάνα που κόβουν την ανάσα και έναν ιδιαίτερο προβληματισμό, για το τι μπορεί να προκύψει σε έναν χαρισματικό χαρακτήρα, από την στιγμή που, όπως λέμε στην καθομιλουμένη, καβαλήσει το καλάμι.

Alter Ego - Εντελώς αλληγορικά, το θέμα παρουσιάζεται υπό την μορφή ενός επισκέπτη από το διάστημα, που ακολουθώντας το δόγμα Invasion of the Body Snatchers, κολλά πάνω στον φορέα του, μετατρέποντας τον στο σκοτεινότερο Alter Ego του. Όπως ακριβώς συνέβη και με τον Spidey, που εγκλωβισμένος στο μαύρο ρούχο του υπερ-εγωισμού, αρχίζει και νιώθει πανίσχυρος, ικανός να επιτύχει τα πάντα. Ακόμη και αν ο σκοπός του δεν είναι πάντοτε αγαθός! Το σεναριακό twist, σε σύγκριση με τα δύο προηγούμενα τεύχη, ιντριγκάρει και δημιουργεί έναν επιπλέον εχθρό, που καλείται να αντιμετωπίσει ο Spiderman, που δεν είναι άλλος από τον άλλο του εαυτό, εκτός από τους ήδη υπάρχοντες Venom (δημιούργημα επίσης του περίεργου ξενιστή), Sandman (του δραπέτη φονιά του θείου του Πίτερ, που βρέθηκε κατά λάθος στο μέσον ενός γενετικού πειράματος) και φυσικά του Green Goblin Jr (του παλιού καλού του φίλου Χάρι Όσμπορν, που τον θεωρεί υπεύθυνο για τον θάνατο του πατέρα του).

Ρυθμικό ανεβοκατέβασμα - Την ίδια στιγμή που το στοιχείο αυτό όμως, αποτελεί την θετική στιγμή του τελευταίου Spiderman, αυτοστιγμής και αντιφατικά φαντάζει και ως η αρνητική νότα της ταινίας. Κινούμενο πάνω σε τέσσερις – πέντε παράλληλες ράγες, το φιλμ μπορεί σε ταχύτητα να μοιάζει - ως σύνθεση - με επεισόδιο από το 24 ή το Lost, ταυτόχρονα όμως δείχνει σαν να μην μπορεί να ανασάνει, μοιάζοντας μπουκωμένο από τον καταιγισμό της πληροφορίας. Έτσι, τα ομολογουμένως καταπληκτικά εφέ της Sony (η στιγμή της γέννησης του Sandman είναι ανθολογίας) ακολουθούνται από πολύωρους επεξηγηματικούς διαλόγους, που και τον ρυθμό σπάνε και σε μελοδραματισμούς οδηγούν, καταστάσεις που πιθανότατα να μπορούσαν να αποφευχθούν, μειώνοντας αισθητά το δυομισάωρο της διάρκειας του φιλμ.

Κάποιος να την διώξει! - Όπως επίσης πρέπει να παρθεί μια απόφαση από την παραγωγή, για το τι πρέπει να γίνει με την περίπτωση της Kirsten Dunst, που αποτελεί το μοναδικό αρνητικό κομματάκι του ερμηνευτικού παζλ, αφού όχι μόνο φαντάζει σαν αταίριαστη για ακόμη μια φορά, για τον ρόλο του κοριτσιού του υπερήρωα, αλλά με αυτή την ανούσια μελαγχολία της καταστρέφει και την όποια διάθεση των σωστά επιλεγμένων υπολοίπων για το κάτι παραπάνω. Δεν τίθεται φυσικά καν θέμα για το αν χάνει – κατά κράτος – την άτυπη κόντρα αντιζηλίας για την καρδιά του Spiderman, από την κατάξανθη Γκουέν Στέισι, που υποδύεται η κούκλα Bryce Dallas Howard, που επιτέλους αποτίναξε από πάνω της την μουντή μπέρτα του στοιχειού!

Όλα καλά - Από την άλλη μεριά, ερμηνευτικά, τα πάντα κυλούν εν ηρεμία, αφού ο Tobey Maguire, αν και μεγαλώνει ηλικιακά δείχνει εξίσου καλός όπως στα προηγούμενα επεισόδια, ως Πίτερ Πάρκερ, ενώ ο James Franco, που έχει μεγαλύτερη συμμετοχή από πριν, ως ο ρόλος κλειδί του «κολλητού» φίλου, είναι εξαίρετος, όντας ένας από τους πιο ταλαντούχους ζεν πρεμιέ της γενιάς του. Οι προσθήκες των Topher Grace και Thomas Haden Church, ελάχιστα έχουν να πάρουν κάτι από το ταλέντο τους, αφού την περισσότερη ώρα, κινούνται μασκαρεμένοι ως Venom και Sandman αντίστοιχα. Όπως λιγότερο πρωταγωνιστικό ρόλο από άλλες φορές παίζουν τα μουσικά θέματα των Danny Elfman και Christopher Young.

Roller Coaster - Εν κατακλείδι, ο τρίτος στην σειρά τόμος των περιπετειών του ήρωα που ξεπετάχτηκε από την φαντασία του μοναδικού Stan Lee (που και βέβαια κάνει το cameo πέρασμα του) σηκώνει με περισσό κουράγιο την σημαία της Marvel, απέναντι στις αντεπιτιθέμενες στρατιές της Detective. Θυμίζοντας μου με τις ρυθμικές αυξομειώσεις και τις σεναριακές του διακυμάνσεις, τα τρενάκια στα θεματικά πάρκα, που τα βαρετά σκαρφαλώματα της ράγας, ακολουθούν οι εκρήξεις αδρεναλίνης των πτώσεων και των ριψοκίνδυνων στροφών. Και που σε τελική ανάλυση είναι εκείνο το κατιτίς, που μένει ως ανάμνηση μετά το πέρας της διαδρομής.

Βαθμολογία: (6.5/10)

Γιώργος Ζερβόπουλος

---

Τρίτη 1 Δεκεμβρίου 2009

Όπως φαίνεται το Spider-Man 3 αποτελεί την ολοκλήρωση μιας από τις πιο επιτυχημένες τριλογίες και μεταφορές comic στη μεγάλη οθόνη. Σε αντίθεση με τα 2 πρώτα, το τρίτο μέρος είναι περισσότερο ανθρωποκεντρικό, δίνοντας λιγότερη έμφαση στις πολύκροτες σκηνές δράσης και περισσότερο όχι στους ήρωες ως ήρωες, αλλά ως ανθρώπινες υπάρξεις με αδυναμίες και πάθη. Αυτή η προσέγγιση των ηρώων, όχι μόνο δεν κουράζει, αλλά κάνει τον θεατή να δει πίσω από τη στολή, πίσω απ`την μορφή του ήρωα και να εισχωρήσει πιο βαθιά στον ψυχισμό του, προκαλώντας έντονα και συνεχώς εναλλασσόμενα συναισθήματα.

Σίγουρα μειονεκτεί μπροστά στα δύο πρώτα ως προς την ποσότητα και την απόδοση των σκηνών δράσης, καθώς στο τρίτο μέρος, είναι λιγότερες και στην ποσότητα και στην ποιότητα. Σε καμία περίπτωση δεν θα δείτε σκηνές δράσεις όπως με το τελεφερίκ στο Νο 1 ή με το τρένο στο Νο 2. Tα ειδικά ψηφικά εφέ, σε κάποια σημεία, παραμένουν πολύ εντυπωσιακά, δημιουργώντας το κατάλληλο σκοτεινό περιβάλλον όπου θα έπρεπε ούτως ή άλλως να κινείται η ταινία, ενώ υπερτερεί μακράν σε συναισθηματικό επίπεδο.

Ο Tobey Maguire ως Spider-Man είναι για μια ακόμα φορά εκπληκτικός δίνοντας σου κάθε λεπτό που περνάει την αίσθηση ότι πραγματικά το ευχαριστιέται αυτό που κάνει. Γενικά τον θεωρώ αρκετά αξιόλογο ηθοποιό και πάνω απ`όλα πολύ συμπαθή. Αυτή τη φορά πραγματικά πραγματοποιεί άθλο, κοιτώντας μέσα στην ψυχή του ήρωα προσφέροντας διάφορα συναισθήματα κι όχι απλά επιφανειακές σκηνές εντυπωσιασμού. Όσο για το αν είναι o Maguire κατάλληλος για τον ρόλο του Spidy; Ναι αναμφισβήτητα... Ας μην ξεχνάμε ότι και με βάση το original comic ο Spider-Man είναι ένα κλασσικό, καλόκαρδο "σπασικλάκι", όπου σε όλους θυμίζει κάτι απ`τον κύκλο μας. Με βάση αυτό το baby face του, σίγουρα βοηθάει και προσδίδει άλλη χάρη στο ρόλο του.

Η Kirsten Dunst, αν και σε γενικές γραμμές είναι μια καλή ηθοποιός, η οποία ειδικά σε νεαρότερη ηλικία είχε προσφέρει πραγματικά αξιόλογες ερμηνείες, έχω την αίσθηση ότι σα να έπαιξε από υποχρέωση, ότι δεν εμφάθυνε στο ρόλο όσο χρειαζόταν, με αποτέλεσμα καθόλη τη διάρκεια της ταινίας να κλαψουρίζει άσκοπα και να μη μπορεί να σε κάνει εκτός από ορισμένες εξαιρέσεις να νιώσει τον πόνο της και να συγκινηθείς με το δράμα της.

Το υπόλοιπο καστ, αρκετά καλό γι`αυτό που έκανε, χωρίς βέβαια τίποτα αξιομνημόνευτες ερμηνείες. Βέβαια σε τέτοια έργα η μόνη ερμηνεία, καλή ή κακή, που μπορεί να σου μείνει είναι του πρωταγωνιστή μιας κι είναι πάντα ο καλός της υπόθεσης και συμπάσχεις μαζί του σε κάθε σκηνή.

Θα πρέπει βέβαια να σας ενημερώσω για το μεγάλο μειονέκτημα της ταινίας μην την πατήσετε όπως κι εγώ. Λόγω της καταλληλότητας της ταινίας για όλες τις ηλικίες, σε απογευματινή παράσταση, η αίθουσα έμοιαζε με λούνα παρκ να το πω, παιδική χαρά να το πω... Φρίκη θα το πω! Το πρώτα τέταρτο ειδικά είπα ότι θα τα πνίξω, αλλά ευτυχώς ένας εξαγριωμένος φίλος μου γύρισε και τα τρομοκράτησε κι έτσι σκάσανε, εκτός ορισμένων περιπτώσεων όπου ξεσπάγανε πάλι. Πάντως την έπαθα κι έμαθα κι έτσι τώρα... Ποτέ ξανά!

Στην αρχή βέβαια είχα πανικοβληθεί λίγο με τη διάρκεια. Σχεδόν 2 1/2 ώρες δεν είναι λίγες, πόσο μάλλον όταν πρέπει να κρατάς το ενδιαφέρον αμείωτο. Κι ο Raimi τα κατάφερε για μια ακόμα φορά. Παρά τους ίσως λίγο μεγάλους διαλόγους, δε με κούρασε λεπτό κι ούτε για μια στιγμή δε μου πέρασε απ`το μυαλό πότε θα τελειώσει να φύγουμε. Απόλαυσα κάθε συναίσθημα που δημιουργόταν και μεταλλασσόταν σε μια συνεχή εγρήγορση. Άλλες φορές ένιωθα θλίψη, άλλες θυμό, άλλες γέλαγα με την ψυχή μου κι άλλες έφτασα σε σημείο να δακρύσω... (αυτό για τους άντρες δεν είναι καλό, αλλά εντάξει... αν δεν δουν το έργο επιφανειακά, απλά σαν μια περιπέτεια...) Μου θύμισε σε πολλές στιγμές καταστάσεις της ζωής μου και σίγουρα όλοι έχουμε τέτοιες.

Το μόνο θεωρητικά κακό της ταινίας κατ`εμέ, είναι το γεγονός ότι με το συλλογισμό ότι θα είναι και το τελευταίο μέρος της ζωής του υπερήρωα, ο Raimi ανέπτυξε πολλές ταυτόχρονες ιστορίες οι οποίες ίσως δεν εξελίσσονται τόσο ομαλά όσο θα έπρεπε και το τέλος τους αφήνει μια γλυκόπικρη γεύση στον θεατή, αφού θα μπορούσε να δοθεί μεγαλύτερη και πιο ολοκληρωμένη έμφαση σε κάθε μία απ`αυτές υπό άλλες συνθήκες. Ααα... Εκτός αυτού, σ`όλο το έργο περιμέναμε μια πρόταση γάμου η οποία τελικά δεν έγινε ποτέ και μείναμε με τη χαρά.

Δεν ξέρω κατά πόσο η ταινία θα μπορέσει να ικανοποιήσει του fans του Spidy, λόγω των περιορισμένων εντυπωσιακών μαχών, αλλά παρ`όλη τη διαφορετικότητά της από τα δύο προηγούμενα, πραγματικά αξίζει τον κόπο γιατί ξεπερνάει τα όρια του επιφανειακού και πάει παραπέρα. Γιατί αυτή είναι η ομορφιά κι η χάρα της συγκεκριμένης ταινίας. Εγώ ως fan του -κι οφείλω να ομολογήσω ότι είναι η μόνη μεταφορά comic με την οποία έχω τρέλλα- έχω να πω ότι έμεινα πολύ ευχαριστημένη απ`αυτό που είδα.

Για να συνοψίσω, η ταινία είχε απ`όλα. Δράση, συγκίνηση, χιούμορ και πάνω απ`όλα καλή διάθεση και δεν μετανιώνω σε καμία περίπτωση που το είδα. Για να είμαι ειληκρινής παρόλα ταύτα, από την παρέα των 6 που είμασταν, στους 3 μας άρεσε πολύ, ενώ στους άλλους 3 καθόλου, ειδικά συγκριτικά με τα 2 προηγούμενα. Γούστα είναι αυτά κι απόψεις... Εγώ το είδα, μου άρεσε, το ευχαριστήθηκα και σε καμία περίπτωση δεν έκλαψα τα λεφτά μου όπως κάτι θολοκουλτουριάρηδες. Ναι, εντάξει... Μπορεί σε κάποια σημεία να ήταν λίγο τραβηγμένο, αλλά όταν πας να δεις μια ταινία βασισμένη καθαρά στην φαντασία πρέπει να είσαι προετοιμασμένος και πάνω απ`όλα να ξέρεις και να συννειδητοποιείς τι είναι αυτό που πας να δεις. Εγώ δόξα το θεό ήξερα...

Ένα τελευταίο έχω να πω... Η μεγαλύτερη μάχη γίνεται μέσα μας... Όταν έχουμε να επιλέξουμε ανάμεσα στον εγωισμό και τη φιλία. Ανάμεσα στον έρωτα και τα προσωπικά μας πάθη. Ανάμεσα σε όσους κι όσα αγαπάμε κι αυτά που νομίζουμε κατά καιρούς και προς στιγμές ότι θέλουμε. Ανάμεσα σε μια καλή ζωή και μια ζωή με δόξα... Αυτά πραγματεύεται η ταινία. Κι αν δεν έχεις κλειστά μάτια, βλέποντάς την θα θυμηθείς κάτι από σένα, κάτι απ``τη δικιά σου ζωή και θα καταλάβεις γιατί έπρεπε το τελευταίο μέρος να γυριστεί έτσι και να διαφέρει απ`τα δύο προηγούμενα. Γιατί αφού ξεπεράσεις τα σωματικά εμπόδια, πρέπει να ξεπεράσεις τα ψυχικά που είναι ακόμα πιο μεγάλα. Γιατί η δύναμη του έρωτα, της φιλίας, του μίσους, της συγχώρεσης, του αυτοέλεγχου, θέλουν μεγάλο ψυχικό σθένος έτσι ώστε να λειτουργήσουν σωστά. Καλή προβολή και κοιτάξτε να το ευχαριστηθείτε.

Βαθμολογία: (7.5/10)

Γιώτα Παπαδημακοπούλου

Βλέπετε τα πρώτα 4 σχόλια. Πατήστε εδώ για να εμφανιστούν όλα.

Αυτή τη στιγμή δεν είστε συνδεδεμένος. Συνδεθείτε ή κάντε εγγραφή για να σχολιάσετε.