ΕΠΙ ΤΟΥ ΠΙΕΣΤΗΡΙΟΥ...
- Αριθμός ταινιών: 22316
- Αριθμός συν/τών: 759967
- Πρόγραμμα 300 Κινηματογράφων και 18 τηλεοπτικών σταθμών
Ταινίες - Κριτική από το Cine.gr
4 Luni, 3 Saptamani si 2 Zile (2007)- Μεταφρασμένος Τίτλος: 4 Μήνες, 3 Εβδομάδες & 2 Μέρες - Γνωστό και ως: 4 Months, 3 Weeks & 2 Days 4 Months, 3 Weeks and 2 Days |
|
Δραματική | 113' |  |
|
 |
Πρεμιέρα στην Ελλάδα: Πεμ 25 Οκτ 2007 Ημερομηνία κυκλοφορίας DVD: 31/3/2008 Διανομή: Rosebud Χρώμα: Έγχρωμο Ήχος: Dolby Digital Γλώσσα: Ρουμανικά |
 |
Δημοτικότητα: n/a Αξιολόγηση:   (6.86/10)Aντιφατικότητα ψήφων:  |
- Υπότιτλος:Πόσο μακριά μπορείς να φτάσεις για έναν φίλο;- Gallery:    |
|
- Κριτική από το Cine.gr:
Πέμπτη 25 Οκτωβρίου 2007
Η ταινία τιμήθηκε με τον περσινό χρυσό φοίνικα των Κανών αποδεικνύοντας την τάση του Φεστιβάλ που αγαπάει την extravaganza, τα κόκκινα χαλιά και τα flash, να βραβεύει εμπνευσμένους δημιουργούς που το έργο τους αποδεικνύεται εύστοχο. Σκληρή, στην ουσία της ταινία, μας μεταφέρει στην ασύδοτη Ρουμανία του Τσαουσέσκου λίγο πριν από την κατάρρευση του καθεστώτος και αναβιώνει μία εποχή, ξεχασμένη πλέον, αναμφισβήτητα χαραγμένη στη μνήμη και στην ψυχοσύνθεση του ιδίου του δημιουργού και των συνομηλίκων του οι οποίοι ανατράφηκαν κατά την διάρκεια του ψυχρού πολέμου και ενηλικιώθηκαν κάπου εκεί κοντά στην κατάρρευση του κομμουνισμού. Η ταινία λιτή και ειλικρινής εγείρει συνολικά ζητήματα προσωπικής ελευθερίας και επανατοποθετείται πάνω σε αυτά κυρίως γιατί στην Ρουμανία, το δικαίωμα των προσωπικών επιλογών δεν ήταν πάντοτε αυτονόητο και απαιτήθηκε η, με τίμημα, κατάκτησή του. Παράλληλα δύο πολύ καλές ηθοποιοί επικοινωνούν το προσωπικό δράμα τους και η μεγάλη έκπληξη είναι ότι η ταινία λειτουργεί αποτελεσματικά και στα δύο επίπεδα καθώς τα προσωπικά άλγη διασταυρώνονται και εναρμονίζονται με τα εθνικά.
Βαθμολογία:
(8/10)
Άλκηστις Χαρσούλη
Τρίτη 20 Μαΐου 2008
Και ενώ το φετινό Φεστιβάλ των Καννών διανύει ήδη τις πρώτες μέρες του, με τις ταινίες που έχουν προβληθεί μέχρι σήμερα να προκαλούν ένα κάποιο μικρό μούδιασμα, ανατρέχω στη νικήτρια ταινία του περασμένου Φεστιβάλ και πλησιάζοντας προς το τέλος του κινηματογραφικού έτους 2007-2008 σαφώς την ανάγω και σε νικήτρια της χρονιάς. Το αριστούργημα του Cristian Mungiu ήρθε ήρεμα και αθόρυβα, τάραξε τα λιμνάζοντα κινηματογραφικά νερά και έτσι ήρεμα μοιάζει να έφυγε. Και σ’ αυτή του τη διαδρομή προκάλεσε από τη μια πληθώρα συναισθημάτων κερδίζοντας (ελάχιστους) φανατικούς υποστηρικτές και από την άλλη αδιαφορία ή απάθεια σε μια πολυπληθή μερίδα θεατών. Αδιαφορία που γεννάται από το απλοϊκό της θεματολογίας του σκηνοθέτη και την κινηματογραφική λιτότητα που μεταχειρίζεται.
Με τα πολιτικά φαντάσματα του παρελθόντος να περιπλανιόνται μαζί με την πρωταγωνίστρια ο Cristian Mungiu αρνείται να πάρει σαφή πολιτική και κοινωνική θέση απέναντι σε πρόσωπα και καταστάσεις. Aποστασιοποιημένος από το θέμα των εκτρώσεων, ακολουθεί με την κάμερα στο χέρι την Otilia, μία νεαρή φοιτήτρια, η οποία θυσιάζει τα πάντα προκειμένου να βοηθήσει τη συναισθηματικά και ψυχικά ασταθή φίλη της, ώστε να προβεί στη πολυπόθητη έκτρωση, σε μια διαταραγμένη πολιτικά για τη Ρουμανία περίοδο, όπου τέτοιες πράξεις απαγορεύονταν δια νόμου, με συνέπεια να γίνονται στο περιθώριο, παράνομα και με επικίνδυνες μεθόδους.
Ξεκινώντας από το πουθενά και με συνεχή μονοπλάνα ακολουθεί κατά πόδας τις ηρωίδες του. Δεν ενδιαφέρεται να αναλύσει την οικογενειακή κατάσταση της Gabita, τη στάση των οικείων απέναντι στο πρόσωπό της και ουδέποτε επιζητεί να μάθει τις συνθήκες κάτω από τις οποίες επετεύχθη η εν λόγω εγκυμοσύνη. Στο πρόσωπο των Otilia και Gabita καθρεφτίζονται τα πρόσωπα χιλιάδων γυναικών του χθες και του σήμερα, που έρχονται αντιμέτωπες με την οποιασδήποτε μορφής αδιαφορία, το σεξισμό, την κοινωνική καταπίεση και κατακραυγή. Και πάνω απ’ όλα καθρεφτίζονται όλοι εκείνοι (άνδρες και γυναίκες) που στερούνται ενός δικαιώματος, που στις μέρες μας θα έπρεπε να θεωρείται δεδομένο: του να μεταχειρίζονται το σώμα τους όπως ακριβώς επιθυμούν. Του δικαιώματος της προσωπικής επιλογής.
Για τον Mungiu πραγματικό θύμα της ιστορίας είναι η Otilia κι αυτή επιλέγει να ακολουθήσει. Με την ανάσα της συγκλονιστικής Anamaria Marinca να διαπερνά συνεχώς τα σκοτεινά και μελαγχολικά του πλάνα, περιγράφει τη προσπάθειά που καταβάλει η νεαρή προκειμένου να παρέχει κάθε δυνατή συνδρομή στη φίλη της, συνδρομή η οποία θα πρέπει να επιτευχθεί με οποιοδήποτε τίμημα. Στο όνομα της αληθινής φιλίας (που ώρες – ώρες μοιάζει μονόπλευρη) και με τον κίνδυνο στέρησης της προσωπικής της ελευθερίας να ελλοχεύει αν πάσα στιγμή, η Otilia θυσιάζει τα πάντα, ψυχή και σώμα, δικαιολογώντας συνεχώς την αφελή και λανθασμένη συμπεριφορά της Gabita. Μία Gabita που μοιάζει ανίκανη (εκ φύσεως ή απλά υπό το κράτος της ψυχολογικής πίεσης και του φόβου) να διαχειριστεί την κατάσταση στην οποία έχει φέρει τον εαυτό της. Και μέσα από τις καταστάσεις αυτές η Otilia επαναπροσδιορίζει τα πιστεύω και τις αξίες της.
Το 4 Μήνες, 3 Εβδομάδες και 2 μέρες πατώντας σε ένα αρκετά απλοϊκό μα «ενδόμυχα» σκληρό σενάριο αποτελεί το αποκορύφωμα της λιτότητας σε εικόνα και ήχο. Και σ’ αυτό ακριβώς οφείλεται ο ωμός ρεαλισμός που αποπνέει η ταινία. Με το κάθε λεπτό να αποτελεί γροθιά στο στομάχι, προκαλεί συνεχώς σφίξιμο, θλίψη και μαζί αγωνία, μέχρι τη στιγμή του συναισθηματικού ζενίθ που προκαλεί το βλέμμα της ηρωίδας όταν αυτή θα αντικρίσει για πρώτη και τελευταία φορά το έμβρυο. Σίγουρα η ταινία που μου προκάλεσε το μεγαλύτερο κινηματογραφικό σοκ που έχω υποστεί εδώ και αρκετά χρόνια, επάξια φέρει το χαρακτηρισμό του αριστουργήματος της χρονιάς.
Βαθμολογία:
(10/10)
Βασίλης Καγιογλίδης
απαραδεκτη ταινια..... πραγματικα χασιμο χρονου.....
Μετα το «Good bye Lenin» και το «Οι ζωες των αλλων» ερχεται η καινουργια ταινια του Κριστιαν Μουνγκιου και σερνει το χορο, καταγραφοντας το κυκνειο ασμα του υπαρκτου σοσιαλισμου. Λες και περιμεναν οι σκηνοθετες, να ωριμασει η κοινη γνωμη, για να δεχθει, να συμμερισθει την οπτικη τους γωνια, που ειναι η ολοκληρωτικη καταδικη του υβριδικου αυτου πολιτικου μοντελου, που προεκυψε απο την συνενωση ενος βαρβαρου φασισμου και μιας κατ` ονομα κομμουνιστικης ιδεολογιας.
Η ταινια διαδραματιζεται στα τελευταια χρονια, της υπο το καθεστως Τσαουσεσκου, Ρουμανιας. Η Γκαμπιτα προσπαθει να απαλλαγει απο μια ανεπιθυμητη εγκυμοσυνη. Η παρανομη, τα χρονια εκεινα, πραξη, την φερνει σε επαφη με μια κοινωνια παραβατικη και την εμπλεκει σε μια κατασταση, που δεν μπορει να την ελεγξει ουτε οικονομικα, ουτε συναισθηματικα. Ζητα βοηθεια απο την φιλη της και συγκατοικο της στην φοιτητικη εστια, Οτιλια.. Οι δυο κοπελες στην προσπαθεια τους, να βρουν μια λυση, πεφτουν θυματα σεξουαλικης βιας απο ενα γιατρο, που για να κανει την αμβλωση ζητα, εκτος απο τα χρηματα και πληρωμη σε «ειδος». Μεσα στο δωματιο ενος ξενοδοχειου διαπραττεται το διπλο εγκλημα. Αυτο του βιασμου της γυναικειας σεξουαλικοτητας και της υποταγης της στην αρρωστη ανδρικη εξουσια και παραλληλα ο φονος της γυναικειας χειραφετησης και του δικαιωματος της, να διαχειριζεται το σωμα της με τον τροπο, που εκεινη θεωρει καλυτερο.
Προκειται για μια σκληρη, ανελεητη ταινια. Ο ωμος ρεαλισμος της κραταει το στομαχι του θεατη σε μια κραμπα διωρης διαρκειας. Οι πολιτες της «λαϊκης δημοκρατιας» κινουνται σαν φαντασματα. Η ανυπαρξια ιδιωτικου χωρου, η ελλειψη προσωπικης ζωης, η διαχυτη πανταχου παρουσα μυστικη αστυνομια, ο κοινωνικος χαφιεδισμος δημιουργουν ενα κοκτειλ παρακμης και υποτελειας. Και μαζι με αυτα η καθημερινη μιζερια. Τα συγκροτηματα εργατικων πολυκατοικιων με τα υγρα ντουβαρια και τους κοινοχρηστους χωρους. Οι ουρες για τα δελτια παροχης τροφιμων. Η μαυρη αγορα που οργιαζει. Ο Μουνγκιου, δεν τα βαζει με τους ανθρωπους. Το συστημα ειναι εκεινο, που για να επιβιωσουν, τους ζητα, να φτιαξουν χαρακτηρες υποταγμενους και δουλοπρεπεις. Εκει βρισκεται και το μυστικο του σκηνοθετη. Η Οτιλια, βιωνει την εκτρωση της φιλεναδας της με χειροτερο τροπο, απο οτι η ιδια η ενδιαφερομενη. Έχοντας αναλαβει τα διαδικαστικα, τα πρακτικα ζητηματα της ολης καταστασης, υποφερει και συσσωρευει στο σωμα της ολα τα αρνητικα επακολουθα της παρανομης πραξης και των ηθικων αναστολων της. Ειναι η αρρωστη κοινωνια, αυτο το αβοηθητο, πασχον ζωον, που ξαπλωνει πανω στα σεντονια του απροσωπου, επαρχιακου ξενοδοχειου.
Ο ρυθμος καταιγιστικος. Η καμερα κινειται πισω απο την πλατη της Οτιλια, συγχρονισμενη τελεια με την αναπνοη της. Ο ουρανος χαμηλα, σαν ταβανι ετοιμο να συμπιεσει, οτι βρισκεται απο κατω του. Ο Μουνγκιου δεν κανει εκπτωσεις. Έχει να πει πραγματα και τα λεει με το ονομα τους. Το δευτερου τριμηνου καλοσχηματισμενο εμβρυο μεσα στις ματωμενες πετσετες, να κειτεται πανω στα πλακακια της φτηνιαρικης τουαλετας, βουβος μαρτυρας μιας κυησης αδιεξοδης, ενος λαου που δεν τον αφησαν να ωριμασει.
http://margkan.pblogs.gr
margkan
Η ταινια διαδραματιζεται στα τελευταια χρονια, της υπο το καθεστως Τσαουσεσκου, Ρουμανιας. Η Γκαμπιτα προσπαθει να απαλλαγει απο μια ανεπιθυμητη εγκυμοσυνη. Η παρανομη, τα χρονια εκεινα, πραξη, την φερνει σε επαφη με μια κοινωνια παραβατικη και την εμπλεκει σε μια κατασταση, που δεν μπορει να την ελεγξει ουτε οικονομικα, ουτε συναισθηματικα. Ζητα βοηθεια απο την φιλη της και συγκατοικο της στην φοιτητικη εστια, Οτιλια.. Οι δυο κοπελες στην προσπαθεια τους, να βρουν μια λυση, πεφτουν θυματα σεξουαλικης βιας απο ενα γιατρο, που για να κανει την αμβλωση ζητα, εκτος απο τα χρηματα και πληρωμη σε «ειδος». Μεσα στο δωματιο ενος ξενοδοχειου διαπραττεται το διπλο εγκλημα. Αυτο του βιασμου της γυναικειας σεξουαλικοτητας και της υποταγης της στην αρρωστη ανδρικη εξουσια και παραλληλα ο φονος της γυναικειας χειραφετησης και του δικαιωματος της, να διαχειριζεται το σωμα της με τον τροπο, που εκεινη θεωρει καλυτερο.
Προκειται για μια σκληρη, ανελεητη ταινια. Ο ωμος ρεαλισμος της κραταει το στομαχι του θεατη σε μια κραμπα διωρης διαρκειας. Οι πολιτες της «λαϊκης δημοκρατιας» κινουνται σαν φαντασματα. Η ανυπαρξια ιδιωτικου χωρου, η ελλειψη προσωπικης ζωης, η διαχυτη πανταχου παρουσα μυστικη αστυνομια, ο κοινωνικος χαφιεδισμος δημιουργουν ενα κοκτειλ παρακμης και υποτελειας. Και μαζι με αυτα η καθημερινη μιζερια. Τα συγκροτηματα εργατικων πολυκατοικιων με τα υγρα ντουβαρια και τους κοινοχρηστους χωρους. Οι ουρες για τα δελτια παροχης τροφιμων. Η μαυρη αγορα που οργιαζει. Ο Μουνγκιου, δεν τα βαζει με τους ανθρωπους. Το συστημα ειναι εκεινο, που για να επιβιωσουν, τους ζητα, να φτιαξουν χαρακτηρες υποταγμενους και δουλοπρεπεις. Εκει βρισκεται και το μυστικο του σκηνοθετη. Η Οτιλια, βιωνει την εκτρωση της φιλεναδας της με χειροτερο τροπο, απο οτι η ιδια η ενδιαφερομενη. Έχοντας αναλαβει τα διαδικαστικα, τα πρακτικα ζητηματα της ολης καταστασης, υποφερει και συσσωρευει στο σωμα της ολα τα αρνητικα επακολουθα της παρανομης πραξης και των ηθικων αναστολων της. Ειναι η αρρωστη κοινωνια, αυτο το αβοηθητο, πασχον ζωον, που ξαπλωνει πανω στα σεντονια του απροσωπου, επαρχιακου ξενοδοχειου.
Ο ρυθμος καταιγιστικος. Η καμερα κινειται πισω απο την πλατη της Οτιλια, συγχρονισμενη τελεια με την αναπνοη της. Ο ουρανος χαμηλα, σαν ταβανι ετοιμο να συμπιεσει, οτι βρισκεται απο κατω του. Ο Μουνγκιου δεν κανει εκπτωσεις. Έχει να πει πραγματα και τα λεει με το ονομα τους. Το δευτερου τριμηνου καλοσχηματισμενο εμβρυο μεσα στις ματωμενες πετσετες, να κειτεται πανω στα πλακακια της φτηνιαρικης τουαλετας, βουβος μαρτυρας μιας κυησης αδιεξοδης, ενος λαου που δεν τον αφησαν να ωριμασει.
http://margkan.pblogs.gr
margkan
Σαφης και σεναριακα εγκρατης,ο Μουνγκιου αφηγειται σταθερα και αποφασιστικα,χωρις να βιαζεται να προτρεξει,την ιστορια του στα πλαισια,αλλα και συναρτησει,μιας πολιτικα διαταραγμενης εποχης.Με μια λιτοτητα που εκπλησει με την αποτελεσματικοτητα της και με εναν ωμο,σχεδον μισανθρωπικο,ρεαλισμο που σε κανει να το βιωσεις πιο εντονα,το φιλμ αποτελει μια εξυπνη σεναριακα και επωδυνη εμπειρια,προκαλωντας,τελικα,τη συμπαθεια σου για τις δυο κεντρικες ηρωιδες,οταν αυτες "πανε" να σε κοιταξουν καταματα στο τελευταιο πλανο,περιμενοντας,ετσι,τον εξαγνισμο και την εξιλεωση τους.
citizenswt
citizenswt
http://thecia.com.au/reviews/1/images/4-months-3-weeks-and-2-days-4-luni-3-saptamani-si-2-zile-poster-0.jpgΜια σκληρη απαγορευση σε μια δυσκολη εποχη: Εξαρχης καταλαβαινεις πως η ταινια που θα παρακολουθησεις δεν ειναι χαρουμενη.Για την ακριβεια δεν υπαρχει ουτε μια σταλα φωτος σ`αυτην που θα μπορουσε να σε κανει να ελπιζεις σ`ενα λυτρωτικο φιναλε.Η ταινια μιλαει για μια παρανομη εκτρωση στην δυσκολη δικτατορια της Ρουμανιας κατα την διοικηση του Τσαουτσεσκου.Ηρωιδες ειναι δυο φοιτητριες που θα πρεπει να περασουν μαζι τον αθλο που επιβαλλεται-γιατι για αθλο προκειται.Τοσο για την κοπελα που πρεπει να κανει την αποτροπαια πραξη που χαρακτηριζεται ως `αμβλωση` αλλα στην ουσια επροκειτο για ανθρωποκτονια αλλα και για την αλλη, την φιλη της, την κοπελα που θα πρεπει να σταθει διπλα της και να της κρατησει το χερι την στιγμη που θα υποβαλλεται στην αποτροπαια εγχειρηση.
Το Έκτρωμα: Η ταινια ειναι θεματολογικα απλη.Όμως με τα αριστουργηματικα του μονοπλανα, την ζοφερη ατμοσφαιρα και τις καταπληκτικες ερμηνειες που αποσπα απ`τους ηθοποιους του, ο Μονγκιου μας παραδιδει μια εκπληκτικη ταινια για την φιλια, μια σκοτεινη εποχη και για...το εκτρωμα της(ναι ναι σωστα αν το σκεφτειτε λιγο παραπανω μπορειτε να καταλαβετε τον συμβολισμο που κρυβει.
Ωμοτητα: Το πιο βασικο κομματι της ταινιας αυτης ειναι ο ρεαλισμος με τον οποιον σε κοπαναει στο στομαχι σε καθε σκηνη.Η ωμοοτητα που σε προκαλει να σηκωθεις να φυγεις απ`την αιθουσα και να μην συνεχισεις να ζεις αυτην την εμπειρια.Και δεν μιλαω μονο για τις σκληρες σκηνες της(απο την αποτροπαια εγχειρηση του κομπογιαννιτη γιατρου μεχρι την στιγμη που το νεκρο εμβρυο αντικρυζεται παραπεταμενο πανω σε μια πετσετα στα πλακακια του μπανιου), αλλα για τους διαλογους της.Ο τροπος που σε φερνει καταματα με μια σκληρη, απροσεγγιστη για τους περισσοτερους πραγματικοτητα με τροπο που σιγουρα μονο απλο μπορεις να χαρακτηρισεις, ειναι σιγουρα απιστευτα αξιοθαυμαστος.Και πρωτοτυπος.
"Φροντισε να μην πεταξεις το εμβρυο στην τουαλετα.Θα βουλωσει.Και να μην το θαψεις πουθενα.Γιατι θα το βρουν τα σκυλια και θα το φανε.Πηγαινε στον 10ο μιας πολυκατοικιας και πεταξε το ομορφα-ομορφα στα σκουπιδια."
(φροντιζοντας να μην μας κανει να ξεχασουμε πως μιλαει για μια ανθρωπινη ψυχη.)
http://www.filmint.nu/files/fckeditor/Image/Film%20Reviews/4Months-2.jpg
Ένοχα βλεμματα: Οι πρωταγωνιστριες δεν σταματουν στιγμη να σε κανουν να νομιζεις πως σε κοιτουν καταματα.Πως κοιτουν κατευθειαν στον φακο και προσπαθουν να καταλαβουν τι σκεφτεσαι γι`αυτες.Πως αντιλαμβανονται την παρουσια σου.Παρ`ολ`αυτα, αυτο δεν γινεται κανονικα μεχρι το τελος.Που μ`ενα ξαφνικο βλεμμα απογνωσης κι ισως απογοητευσης οι τιτλοι τελους πεφτουν κι αφηνουν μ`ενα μελαγχολικο τραγουδι πισω τους μια τραγικη ιστορια.Και δεν ξερεις πλεον αν πρεπει να τις χαρακτηρισεις ενοχες.Ή χαμενες.Ίσως πολυ απλα να μην εχεις λογο.
Βαθμολογια:*********9/10
Letsa
Το Έκτρωμα: Η ταινια ειναι θεματολογικα απλη.Όμως με τα αριστουργηματικα του μονοπλανα, την ζοφερη ατμοσφαιρα και τις καταπληκτικες ερμηνειες που αποσπα απ`τους ηθοποιους του, ο Μονγκιου μας παραδιδει μια εκπληκτικη ταινια για την φιλια, μια σκοτεινη εποχη και για...το εκτρωμα της(ναι ναι σωστα αν το σκεφτειτε λιγο παραπανω μπορειτε να καταλαβετε τον συμβολισμο που κρυβει.
Ωμοτητα: Το πιο βασικο κομματι της ταινιας αυτης ειναι ο ρεαλισμος με τον οποιον σε κοπαναει στο στομαχι σε καθε σκηνη.Η ωμοοτητα που σε προκαλει να σηκωθεις να φυγεις απ`την αιθουσα και να μην συνεχισεις να ζεις αυτην την εμπειρια.Και δεν μιλαω μονο για τις σκληρες σκηνες της(απο την αποτροπαια εγχειρηση του κομπογιαννιτη γιατρου μεχρι την στιγμη που το νεκρο εμβρυο αντικρυζεται παραπεταμενο πανω σε μια πετσετα στα πλακακια του μπανιου), αλλα για τους διαλογους της.Ο τροπος που σε φερνει καταματα με μια σκληρη, απροσεγγιστη για τους περισσοτερους πραγματικοτητα με τροπο που σιγουρα μονο απλο μπορεις να χαρακτηρισεις, ειναι σιγουρα απιστευτα αξιοθαυμαστος.Και πρωτοτυπος.
"Φροντισε να μην πεταξεις το εμβρυο στην τουαλετα.Θα βουλωσει.Και να μην το θαψεις πουθενα.Γιατι θα το βρουν τα σκυλια και θα το φανε.Πηγαινε στον 10ο μιας πολυκατοικιας και πεταξε το ομορφα-ομορφα στα σκουπιδια."
(φροντιζοντας να μην μας κανει να ξεχασουμε πως μιλαει για μια ανθρωπινη ψυχη.)
http://www.filmint.nu/files/fckeditor/Image/Film%20Reviews/4Months-2.jpg
Ένοχα βλεμματα: Οι πρωταγωνιστριες δεν σταματουν στιγμη να σε κανουν να νομιζεις πως σε κοιτουν καταματα.Πως κοιτουν κατευθειαν στον φακο και προσπαθουν να καταλαβουν τι σκεφτεσαι γι`αυτες.Πως αντιλαμβανονται την παρουσια σου.Παρ`ολ`αυτα, αυτο δεν γινεται κανονικα μεχρι το τελος.Που μ`ενα ξαφνικο βλεμμα απογνωσης κι ισως απογοητευσης οι τιτλοι τελους πεφτουν κι αφηνουν μ`ενα μελαγχολικο τραγουδι πισω τους μια τραγικη ιστορια.Και δεν ξερεις πλεον αν πρεπει να τις χαρακτηρισεις ενοχες.Ή χαμενες.Ίσως πολυ απλα να μην εχεις λογο.
Βαθμολογια:*********9/10
Letsa