---

American Gothic (1988)
Τρόμου | 90' |
	Χρώμα: Έγχρωμο Ήχος: (Dolby) Stereo Γλώσσα: Αγγλικά
	Δημοτικότητα: n/a Αξιολόγηση:    (6.00/10) Aντιφατικότητα ψήφων:
- Υπότιτλος: Η οικογένεια που σφάζει μαζί, μένει μαζί.

---

- Κριτική από το Cine.gr:

Δευτέρα 11 Ιουνίου 2007

Ακόμα και αν δεν ξέραμε πως στο American Gothic παίζουν οι Rod Steiger και Yvonne De Carlo, ακόμα και αν δεν είχαμε δει το εκπληκτικής σύλληψης πόστερ (googlάρετε και τον πρωτότυπο πίνακα του), ακόμα και αν δεν είχαμε διαβάσει την εξαίσια tagline (The family that slays together, stays together)… Οι λέξεις κλειδιά του Imdb για το φιλμ θα ήταν αρκετές για να μας κάνουν να οργώσουμε το διαδίκτυο για μια κόπια: Adult as Child/ Island/ Axe/Dinner. Και ένα ηλικιωμένο ζευγάρι που σκοτώνει κόσμο. Τι άλλο θέλετε;

Όπως και η ταινία, έτσι και εμείς θα περάσουμε κατευθείαν στο ψαχνό. Η Cynthia (Sarah Torgov) έχει ψυχολογικά προβλήματα. Η κοπέλα δεν είναι καλά, και έχει όλη την συμπαράστασή μας, αν και δεν ξέρουμε το λόγο. Έχει περάσει κάποιο ισχυρό σοκ από ότι φαίνεται και η ανάγκη για ξεκούραση είναι επιτακτική. Αυτό λέει ο ψυχίατρός στον σύζυγό της, Jeff (Mark Ericksen), ο οποίος ξέρει τη λύση. Θα την πάει διακοπές…με το υδροπλάνο…και μαζί με άλλα δύο ζευγάρια. Είναι σαν τις φορές που αναφωνείς «βαριέμαι» και το έτερόν σου ήμισυ σου λέει «έλα να καθαρίσουμε το σπίτι, θα σου περάσει». Η Cynthia δεν έχει αντίρρηση αλλά το βλέμμα της υποδηλώνει γυναίκα που δεν είναι καν ικανή να φέρει αντίρρηση. Ούτε καν στο γεγονός πως οι φίλοι του κουβαλούν μαζί τους και μια γερή προμήθεια μπύρας. Τι πιο χαλαρωτικό από άβολες διακοπές με συντροφιά ρεψίματα και εμετούς; Οι απτόητοι νέοι ανεβαίνουν στο υδροπλάνο με την καλύτερη διάθεση του κόσμου αλλά σύντομα το ταλαιπωρημένο αεροπλανάκι προσγειώνεται στις όχθες ενός νησιού λόγω μηχανικής βλάβης. Δεν δουλεύει τίποτα, τα κυκλώματα έχουν μπλοκάρει και δεν μπορούν καν να επικοινωνήσουν με τον υπόλοιπο κόσμο. Ενοχλητικό απρόοπτο ή ευκαιρία για διανυκτέρευση στο δάσος, με λουκάνικα να ψήνονται και τρομακτικές ιστορίες για επιδόρπιο; Η παρέα, αφού στήσει σκηνές, αποφασίζει να εξερευνήσει το νησί με την ελπίδα να βρει κάποιους ντόπιους και να ζητήσει βοήθεια, ή έστω, να πάρει ένα τηλέφωνο για μηχανολογική υποστήριξη (ίσως και για πίτσες). Οι προσπάθειές τους αποδίδουν καρπούς: Ανακαλύπτουν ένα παλιό αλλά τακτοποιημένο σπιτικό που παρόλα αυτά δεν έχει ούτε τις βασικές σύγχρονες ανέσεις. Δεν υπάρχει ηλεκτρικό ρεύμα και φυσικά ούτε καν τηλέφωνο, ενώ ένα παλιό γραμμόφωνο είναι η μοναδική πολυτέλεια του νοικοκυριού. Όπως κάθε ώριμος άνθρωπος έτσι και οι ήρωές μας αρχίζουν να ανοίγουν τις ντουλάπες και να φορούν τα παλιά ρούχα που βρίσκουν, χορεύοντας στις νότες του τσάρλεστον βγαίνουν από το γραμμόφωνο. «Είναι σαν να είμαστε στο 1920» λένε σαχλά και ξαφνικά η ιδέα πως μπορεί όλοι τους να καταλήξουν ματωμένα πτώματα σε μια παραλία δεν μας ενοχλεί γιατί είναι σαφές πως είναι όλοι τους ηλίθιοι. Μόνο η βασανισμένη Cynthia ενδιαφέρεται να μάθει περισσότερα για το μέρος και κατεβαίνει στο υπόγειο, ανακαλύπτοντας ένα παιδικό δωμάτιο με μια σκεπασμένη κούνια που περιέχει…

…δεν προλαβαίνουμε να το μάθουμε γιατί οι ιδιοκτήτες του σπιτιού επιστρέφουν. Πρόκειται για ένα ηλικιωμένο ζευγάρι που αυτοσυστήνεται ως Ma (De Carlo) και Pa (Steiger) και δεν φαίνεται να ενοχλείται από την εισβολή-αντιθέτως η Ma προτίθεται να πλέξει ένα κασκόλ για έναν από τους νέους. Ο Pa παραμένει σφιχτός αλλά σύντομα τον μιμείται και η Ma, όταν μαθαίνει πως κάποιος έχει κατέβει στο υπόγειο-και τότε είναι που διακόπτει την εξερεύνηση της Cynthia και μας αφήνει με την περιέργεια. Τουλάχιστον μαθαίνουμε ποιο είναι το σοκ που έκανε κουρέλι την Cynthia. Ένα flashback μας αποκαλύπτει πως η Cynthia άφησε το μωρό της να πνιγεί στη μπανιέρα, αφού την ώρα που το έκανε μπάνιο χτύπησε το τηλέφωνο, καιγόταν το φαΐ και ίσως να άρχιζε και ο μαραθώνας Desperate Housewives στην τηλεόραση. Γι αυτό, κάθε φορά που κάνει συνειρμούς με έννοιες όπως «νερό», «μπάνιο», «μωρό» (και πιθανότατα «κατσαρόλα», «τηλέφωνο», «σαμπουάν», «λεκάνη», «μπιντέ»,

«χαρτί υγείας» κλπ) σοκάρεται αφού θυμάται την εγκληματικής της αμέλεια, γεγονός που θα μπορούσε να είναι η βάση για εκατοντάδες καλόβολες φάρσες από επαρκώς διεστραμμένους φίλους (πχ εμάς). Πίσω στα δικά μας τώρα: Οι Ma και Pa αποδεικνύονται εξαιρετικά φιλόξενοι, σερβίροντας στα παιδιά δείπνο, αλλά ταυτόχρονα αποκαλύπτεται πως ούτε και αυτοί στέκουν πολύ. Δεν έχουν επαφή με τον έξω κόσμο (θυμώνουν όταν ακούν για το «ψέμα» πως ο άνθρωπος πήγε στη Σελήνη) είναι άκαμπτοι και ευέξαπτοι. Προϊόντα ενός θρησκόληπτου περιβάλλοντος, οι Μa και Pa είναι μάλλον συγγενείς της μαμάς της Carrie και απαιτούν απόλυτο σεβασμό των κανόνων που περιέχονται στη Βίβλο. Γι αυτό το λόγο, όταν τελειώνει το δείπνο δεν αφήνουν τα ζευγάρια να κοιμηθούν στο ίδιο κρεβάτι, αφού προφανώς δεν πρόκειται για παντρεμένους νέους αλλά για ανεύθυνους αμαρτωλούς που επιδιώκουν την ηδονή χωρίς να έχουν πάρει πιστοποιητικό από την Καθολική εκκλησία. Ενώ λοιπόν οι ήρωές μας χαζογελούν αναρωτόμενοι «με τι ανώμαλους μπλέξαμε» η κατάσταση αρχίζει να μπλέκεται, αφού εμφανίζεται η Fanny (Janet Wright), κόρη του Ma και της Pa. Η Fanny ζυγίζει 100 κιλά και είναι 60 χρονών αλλά νομίζει πως είναι 12 ,ντύνεται με παιδικά ρουχαλάκια (στο XXXXL), της αρέσει να παίζει στο δάσος και θέλει να γίνει φίλη με την Cynthia, συστήνοντάς της και το παιδάκι της, αυτό που κρύβεται μέσα στην καλυμμένη κούνια και που αποκαλύπτεται πως είναι ένα μουμιοποιημένο βρέφος. Στο φεστιβάλ παράνοιας ενώνεται και ο Woody (Michael Pollard- τον θυμάστε στο Bonnie and Clyde;), άλλος ηλικιωμένος μπέμπης που κάνει κούνια δίπλα σε ένα γκρεμό με την Fanny να τον σπρώχνει. Ένας από τους νεαρούς, ο Rob (Mark Lindsay Chapman), δέχεται να παίξει και αυτός και καταλήγει στο γκρεμό αφού οι γερομπεμπέδες κόβουν τα σχοινιά. Και να ταν μόνο αυτοί…υπάρχει και ο Teddy (William Hootkins), το τρίτο και πιο σαδιστικό «παιδί». Τα πράγματα πλέον εξελίσσονται γοργά. Παρά τις διαβεβαιώσεις του Pa κανείς δεν εμφανίζεται για να φτιάξει το υδροπλάνο και σιγά σιγά οι αμαρτωλοί νεαροί πέφτουν θύματα της δολοφονικής μανίας της οικογένειας. Η Fanny θέλει για την πάρτη της τον Jeff και τον φλερτάρει με τον παραδοσιακό τρόπο «σε μαχαιρώνω στο μάτι»- φόνο που αποτελειώνει η Ma καρφώνοντας στο στήθος του τις βελόνες πλεξίματός της. Η κυνηγετική σεζόν έχει πλέον ανοίξει και θα αφήσει πίσω της τα πτώματα των άτυχων εκδρομέων-μόνο η Cynthia και η Terry γλιτώνουν αλλά και αυτό γρήγορα θα αλλάξει αφού ο Teddy σκοτώνει την Terry σαν κοτόπουλο (σπάζοντας της τον λαιμό)και μετά καβαλάει το πτώμα, σκίζει τα ρούχα και δεν θέλουμε να ξέρουμε τι άλλο κάνει. Πάντως τιμωρείται από τον Pa, αφού ο Woody που παρακολουθεί την σκηνή είναι μαρτυριάρης και ο Pa δέρνει τον Teddy με ένα κλαδί ενώ η υπόλοιπη οικογένεια επικαλείται το όνομα του Κυρίου…μια οικογένεια που έχει αυγατίσει κατά ένα μέλος, αφού η Cynthia αποτρελάθηκε με όσα είδε και δέχεται να γίνει το νέο κοριτσόπουλο του σπιτικού. Έτσι ντύνεται και αυτή με καρό φορεματάκια, βοηθάει στις ετοιμασίες για τα 12α γενέθλια της Fanny και βλέπει και την συλλογή από «κούκλες» (κοινώς μουμιοποιημένα πτώματα) που η Ma και ο Pa φυλάνε στο κελάρι.

Αν η ταινία τελείωνε έτσι θα επρόκειτο για ένα αρκετά σκοτεινό φινάλε, χωρίς το απαραίτητο (για πολλούς) payback. Ευτυχώς, η Fanny αποφασίζει να πλύνει τη μικρή μούμια-μωρό της, κάτι που φέρνει στο μυαλό της Cynthia τα παλιά συμβάντα και της προκαλεί ένα δολοφονικό αμόκ, κάνοντάς την να ξεκληρίσει όλους τους κατοίκους του σπιτιού συμπεριλαμβανομένου και του συγκλονισμένου Pa, που προλαβαίνει να απαρνηθεί το Θεό και να εναποθέσει την ψυχή του στα χέρια του Σατανά. Ω, τι ειρωνικά ταιριαστό τέλος!



Ηλικιωμένοι φονιάδες, παλιμπαιδίζοντες 60χρονοι, μια κούνια που χρησιμοποιείται σαν φονικό όπλο… το American Gothic μπορεί να είναι ένα horror χωρίς στοιχεία splatter αλλά μας φαίνεται ανώτερο από κάποια φιλμ πχ του Wes Craven κυρίως λόγω της επιβλητικής παρουσίας του Steiger και της κυρίας Munster αυτοπροσώπως. Η μουσική είναι ατμοσφαιρική και προσθέτει πόντους στο φιλμ ενώ τα τρία «παιδόπουλα» παίζουν τους ρόλους τους τόσο φυσιολογικά που νομίζεις ότι μετά το τέλος των γυρισμάτων τους θα επέστρεψαν σε κάποιο ψυχιατρείο. Λιγότερα επιτυχημένο είναι το μοτίβο «θρησκόληπτοι δολοφόνοι», που υπάρχει μόνο και μόνο για να δώσει κίνητρο στους χαρακτήρες των Ma και Pa αλλά τι διάλο, για κάποιο λόγο πρέπει να σκοτώσουν και αυτοί- χίλιες φορές καλύτερα από ότι να το έκαναν για να τους ληστέψουν. Γενικά πρόκειται για ένα θριλεράκι χωρίς πολλές απαιτήσεις αλλά με μερικές καλές εμπνεύσεις, καθόλου άσχημο για μια βραδιά στον αστερισμό του ανόητου. Όσο για εμένα, ακύρωσα την κράτηση για τις Αυγουστιάτικες διακοπές μου. Ξαφνικά η ιδέα του να μείνω στο δωμάτιο που νοικιάζει η κυρία Λουκά δεν με ενθουσιάζει και πολύ.

Ταινία: (5.5/10)
Αν οι γιαγιάδες με χόμπι το πλέξιμο οργανωθούν σε συμμορίες: (10/10)

Θοδωρής Σαρλάς (This is...cult!)

Αυτή τη στιγμή δεν είστε συνδεδεμένος. Συνδεθείτε ή κάντε εγγραφή για να σχολιάσετε.