---

Planet Terror (2007) - Γνωστό και ως: Grindhouse: Planet Terror
Μαύρη Κωμωδία | 105' |
	Πρεμιέρα στην Ελλάδα: Πεμ 6 Σεπ 2007 Ημερομηνία κυκλοφορίας DVD: 18/12/2007 Διανομή: Odeon Χρώμα: Έγχρωμο Ήχος: DTS (Digital Theater Sound) Γλώσσα: Αγγλικά
	Δημοτικότητα: n/a Αξιολόγηση:    (3.21/10) Aντιφατικότητα ψήφων:
- Υπότιτλος: Μπορεί να νιώσετε ένα μικρό τσίμπημα. - Gallery:

---

- Κριτική από το Cine.gr:

Δευτέρα 16 Απριλίου 2007

Double Bill Ιδού το νέο τρομοκρατικό χτύπημα του ντελιριακού ντουέτου Robert Rodriguez (Sin City) και Quentin Tarantino (Kill Bill) – δύο ταινίες στη συσκευασία της μιας. Μια ξέφρενη ωδή στο gore, (s)exploitation, trashy σινεμά των 60s-70s, όπως παιζόταν σε μεταμεσονύχτιες προβολές, σε κακοδιατηρημένες (sic) αίθουσες και περίπου απαράδεκτες συνθήκες προβολής (κομμένες σκηνές, χαμένες μπομπίνες, κόκκος που βγάζει μάτι στην εικόνα και συναφείς «χασάπηηη γράματαα!!!» καταστάσεις). Στο Planet Terror του Rodriguez η Rose McGowan είναι η Cherry Darling, μια go-go dancer (και ΟΧΙ στρήπερ) στην οποία την πέφτει μια αγέλη ζόμπι παίρνοντας για μεζέ το ένα της πόδι. Το άτυχο συμβάν δεν την εμποδίζει όμως από το να αντιμετωπίσει αυτό το υπό εξάπλωση κακό, με συμμάχους ένα τσούρμο αναξιοπαθούντες παρείσακτους, παρότι πίσω απΑόλα κρύβεται ο στρατός, εκπροσωπούμενος από τον ίδιο τον Bruce Willis σε ένα cameo – outtake λες, από το Sin City. Κι αφού έχουν ήδη προηγηθεί ή παρεμβληθεί τρελά trashιάρικα fake trailers από τη γνωστή σαβουροπαρέα Rob Zombie, Eli Roth και Edgar Wright, δες το μανουριάρικο Death Proοof της αυτού cool εξοχότητος Quentin. Με τον Stuntman Mike (Kurt Russell) να ορμάει σε ζόρικα όσο και clueless γκομενάκια με το θανάσιμα vintage πριπρί του (Dodge Challenger του 1970, ίδιο μΑ αυτό του cult classic Vanishing Point -1971), ώσπου να πληρωθεί με το ίδιο νόμισμα από μια παρέα σκληρών κοριτσιών (Rosario Dawson, Tracie Thoms, and Zoe Bell) που του δίνει ένα αξέχαστο μάθημα.

So Bad it`s Good H grindhouse αισθητική δεν είναι ακριβώς αυτό που λέμε η επιτομή της 7ης τέχνης, κάτι που γίνεται άμεσα κατανοητό, σχεδόν από τα... αποδυτήρια. Εδώ παίζει pulp σενάριο, με καραγκαγκάν ατάκες από το πουθενά, γκροτέσκ οπτικές φρικαλεότητες που παλαντζάρουν επικίνδυνα μεταξύ φαιδρότητας και καθαρής αηδίας. Τα πάντα είναι στυλ, πόζα, παντρεμένα με την πανταχού παρούσα ατμόσφαιρα, ότι τα πάντα είναι συνειδητή πλάκα, αφού ούτε το budget, ούτε οι φιλοδοξίες περισσεύουν. Κι όμως, από τη μια ο Rodriguez δείχνει να ελέγχει πλήρως το υλικό του, κερδίζοντας παράλληλα κάθε ευκαιρία να μπολιάσει με ανόθευτο αισθησιασμό την παρουσία της Rose McGowan η οποία τον δικαιώνει απόλυτα ως επιλογή. Η ταινία κυλά γοργά, απροσποίητα, με έναν φαταλισμό απέναντι στο genre που υπηρετεί κι αναμενόμενο tribute στο oeuvre των George Romero και Roger Corman. Δεν υπάρχει απογείωση, όμως το φιλμικό του εγχείιρημα μετά βίας πατάει στη γη. Αντίθετα, ο Tarantino, αφού αναστήσει άλλον ένα tough cookie ερμηνευτή (o Kurt Russell την τελευταία στιγμή γέμισε τα παούτσια του Mickey Rourke που ακόμη αρνείται να αποκαλύψει τι τσάκασε κι εγκατέλειψε το project), αναδεικνύει την απόλυτη action heroine Rosario Dawson και κλείνει και τα...δυο μάτια στο Duel του Spielberg. Ακατάσχετη λογοδιάρροια, φρενήρης σκηνοθεσία στις δυο superb σκηνές καταδίωξης, απόλυτη συνέπεια στην αναπαραγωγή ενός grindhouse flick, κάτι που δεν επιτυγχάνεται σε μια-δυο σκηνές στην περίπτωση του Planet Terror.

Somebody didn`t get the joke Παρά τα χορταστικά (κοντά 200) λεπτά απενοχοποιημένου fun, το αμερικάνικο κοινό δεν τσίμπησε το δέλεαρ. Ο Harvey Weinstein δεν έχει συνέλθει ακόμη από το shock. Πως γίνεται να μας τα έχει πάρει χοντρά και εις διπλούν με την (αχρείαστη, μεταξύ μας) Kill Bill διλογία και τώρα να προσφέρει ένα τόσο χορταστικό combo στη μισή τιμή και να μην περπατάει καθόλου; Υπάρχει μια προφανής απάντηση και μια σχεδόν αδιόρατη απάντηση. Το Grindhouse είναι ήδη νεκρό, λειτούργησε ως μια σινεφιλική αντίδραση σε μια συγκεκριμένη εποχή αμφισβήτησης, όταν το ανεξάρτητο σινεμά είχε περιεχόμενο ως έννοια. Υπάρχει και η άλλη, η χειρότερη εκδοχή βέβαια. Το κοινό προτιμά το σκουπίδι του καλά καμουφλαρισμένο, με έναν Nicolas Cage ασούμε να προσπαθεί με κάθε σοβαρότητα να υποστηρίξει το ανθυποδείνα καλοπρομοταρισμένο παλτό (βλ. Ghost Rider) που λανσάρει το studio με άπασα τιμή, παρά να βλέπει τον ίδιο τον Nic να περνά για ένα δευτερόλεπτο ως Φου Μαν Τσου από τα καρέ της chic –κουρελαρίας που λέγεται Death Proof. Γιατί το πολύ το in your face δούλεμα το βαριέται και το κορόιδο δηλαδή...

Βαθμολογία
Planet Terror - (5.5/10)


Death Proof - (5/10)

Τάκης Γκαρής

---

Δευτέρα 7 Μαΐου 2007

Grindhouse : Planet Terror

Το Grindhouse είναι αναμφίβολα μια από τις ταινίες της χρονιάς. Και πως θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά άλλωστε, όταν αποτελεί την σύμπραξη δύο «κακών» παιδιών του Ηollywood και ιδιαίτερα αγαπημένων από το ελληνικό κοινό, δηλαδή των αξιότιμων κυρίων Robert Rodriguez (του εξαιρετικού Sin City) και του Quentin Tarantino (ο οποίος δεν θεωρώ ότι χρειάζεται extra συστάσεις). Από το trailer ήδη περιμένουμε τι θα δούμε : μια cult/pulp ταινία που θα αποθεώνει την αντρική ονείρωξη, όντας γεμάτη με εκρήξεις, βία, αίμα και γυναίκες οι οποίες δυσκολεύεσαι να πιστέψεις ότι υπάρχουν στην πραγματικότητα. Με το φετινό τους πόνημα όμως τα πράγματα σίγουρα περιπλέκονται καθώς η υποδοχή από κοινό και κριτικούς στις ΗΠΑ υπήρξε χλιαρότατη και ο δικός μας Τάκης ήδη έχει ανακοινώσει την ετυμηγορία του και εικάζω πως μόλις η ταινία προβληθεί και στην Ελλάδα, οι συνήθεις cineπολέμιοι θα τον περιλάβουν για να του εξηγήσουν πως πρέπει να βλέπει το cinema χωρίς εμπάθειες.

Στα καθ’ ημάς τώρα, ο Tarantino είναι μια περίεργη περίπτωση σκηνοθέτη : είναι ο άνθρωπος που όπως έχει δηλώσει πρώτα του έρχονται στο μυαλό τα κομμάτια που θα επενδύσουν μια κινηματογραφική σκηνή και μετά οι υπόλοιπες λεπτομέρειες για την σκηνή καθαυτή. Έτσι έχει καταφέρει κάτι το μοναδικό : τα ost των ταινιών του λατρεύονται τόσο ευλαβικά, που πολλές φορές ξεπερνούν σε φήμη ακόμα και τις ίδιες του τις ταινίες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί ακόμα και σήμερα το ost του Pulp Fiction, που κοσμεί όλες τις δισκοθήκες τόσο καθενός που θέλει να χαρακτηρίζεται cineφιλ, όσο και κάποιων ατόμων που δεν είδαν ή δεν γούσταραν την ταινία, αλλά δεν μπόρεσαν να αντισταθούν στην τότε εκδοχή της δικιάς μας Misirlou και στα υπόλοιπα highlights του δίσκου εκείνου.

Στο σημερινό Planet Terror ost, το φιλαράκι του Tarantino, Rodriguez, σκηνοθετεί την ταινία και συνθέτει και ένα soundtrack ποίημα – απολύτως κομμένο και ραμμένο για να φτιάξει μια μυθολογία γύρω από την ταινία του (για εμάς που δεν την έχουμε δει ακόμα) και για να συντηρήσει τον μύθο των δύο δημιουργών, όπου έχει ήδη προβληθεί το Grindhouse.

Έτσι, το soundtrack του Planet Terror είναι ακριβώς ότι θα περιμέναμε, ή υπό μια έννοια θα απαιτούσαμε από τον Rodriguez: βουτηγμένο στο αίμα, την νουάρ αισθητική και την pulp (υπο)κουλτούρα των αρχών των 80s. Το Planet Terror ost πρέπει να συνελήφθει σε μια ροζ κάντιλακ, κινούμενη με φρενήρη ταχύτητα στην Route 66, με τον άνεμο να ανακατεύει τα μαλλιά του Rodriguez και τα ray ban γυαλιά του να λαμπιρίζουν κάτω από τα νέον φώτα. Η ξεραμένη ketchup και το μισοφαγωμένο hamburger θα είναι σίγουρα το ντεκόρ του εσωτερικού του αμαξιού, στο οποίο μια ημι-λιπόθυμη, ημίγυμνη, κακοπληρωμένη αλλά και πανέμορφη στάρλετ θα κοιμάται στην θέση του συνοδηγού. Και στο cd player του αμαξιού θα παίζουν σίγουρα αυτοί οι ήχοι : ένα μίγμα southern αισθητικής, με ηλεκτρική τσαντίλα, pulp ηχόχρωμα και cult status. Τίποτα λιγότερο απ’ ότι περιμένουμε δηλαδή και ενδεχομένως κάτι περισσότερο απ’ ότι προσδοκούσα, καθώς δεν περίμενα το συγκεκριμένο δισκάκι να είναι τόσο καλό. Το σύνολο του soundtrack του Planet Terror είναι φυσικά ορχηστρικό, με ένα μελίρρυτο και παθιάρικο Grindhouse Blues να θεριεύει και να μας αφήνει με το στόμα ανοιχτό στο μέσον της διάρκειάς του και με τα υπόλοιπα κομμάτια του να μην υστερούν και να είναι υποταγμένα στην παραπάνω αισθητική και περιγραφή. Αυτό όμως που εκτοξεύει πραγματικά το συναισθηματικό αποτέλεσμα της παρούσας μουσικής επένδυσης, είναι η συγκλονιστική/αισθησιακή/διεγερτική ερμηνεία της δεσποινίδος Rose McGowan σε κάποια από τα κομμάτια του δίσκου, η οποία είναι τόσο έντονη, που σίγουρα θα σας μείνει για πολύ πολύ καιρό στο μυαλό. Επιπροσθέτως θα έπρεπε σίγουρα να σημειώσουμε το κολλητικό της μουσικής φράσης του θέματος της ταινίας (αν και – για τους γνώστες – μοιάζει πολύ με το Love Buzz των Nirvana) καθώς και την πέρα από κάθε περιγραφή διασκευή των Nouvelle Vague στο Too Drunk To Fuck των Ramones.

Δισκάκι φτιαγμένο για φανατικούς, με το ιδιαίτερο του status του να το συνοδεύει. Οι αναγνώστες της στήλης έχετε δύο επιλογές : είτε το αγοράζετε με την μια, είτε όταν θα πάτε σε κάποιο καλοκαιρινό «εναλλακτικό» bar και το ακούσετε ολόκληρο να παίζει (καθώς πίνεται μονορούφι και είναι εξαιρετική επιλογή και για όσους δουλεύετε ως dj σε ανάλογα μαγαζιά), θα ρωτήσετε τι είναι για να μάθετε και… να το αγοράσετε. Εξαιρετικό!

Βαθμολογία: (8.5/10)

Track Listing: 1. Grindhouse (Main Titles) / 2. Doc Block / 3. The Sickos / 4. You Belong To Me / 5. Go Go Not cry Cry / 6. Hospital Epidemic / 7. Useless Talent#32 / 8. His Prescription...Pain / 9. Cherry Darling / 10. The Grindhouse Blues / 11. El Wray / 12. Police Station Assault / 13. Dakota / 14. Zero To Fifty In Four / 15. Fury Road / 16. Helicopter Sicko Chopper / 17. The Ring In The Jacket / 18. Killer Legs / 19. Melting Member / 20. Too Drunk To F*ck / 21. Cherry`s Dance Of Death / 22. Two Against The World

Λουκιανός Κοροβέσης (CineSound)

---

Πέμπτη 6 Σεπτεμβρίου 2007

Το δεύτερο μισό του Grindhouse, σκηνοθετημένο από τον Rodriguez έρχεται για να ολοκληρώσει την πλούσια κινηματογραφική αναφορά των Rodriguez – Tarantino στα exploitation movies που προβάλλονταν non stop στα grindhouse theaters της Αμερική του 70 ή γιατί όχι… για να συμπληρώσει το in - joke που αντιλαμβάνονται κυρίως οι δύο φίλοι. Δεν τίθεται θέμα αν η ταινία πιάνει τα αναμενόμενα στάνταρ ή όχι, έτσι και αλλιώς θα την δείτε(ούμε). Ίσως και μόνο γιατί μας επιτρέπει μία νόμιμη ματιά σε μία ανίερη κατηγορία ταινιών που δεν παύει να έλκει. Ως πόνημα Rodriguez διατηρεί σαφώς την γνωστή σπιρτάδα στην κάμερα και ξέρω ότι για τους περισσότερους από εσάς αυτό είναι αρκετό.

Βαθμολογία: (6,5/10)

Άλκηστις Χαρσούλη (ΚΟΙΤΑ ΝΑ ΔΕΙΣ!)

Βλέπετε τα πρώτα 4 σχόλια. Πατήστε εδώ για να εμφανιστούν όλα.

Αυτή τη στιγμή δεν είστε συνδεδεμένος. Συνδεθείτε ή κάντε εγγραφή για να σχολιάσετε.