---

Αθήνα-Κωνσταντινούπολη (2008) - Μεταφρασμένος Τίτλος: Athens-Istanbul
Σινεφίλ | 103'
	Πρεμιέρα στην Ελλάδα: Πεμ 23 Οκτ 2008 Διανομή: Master Χρώμα: Έγχρωμο Ήχος: Dolby Digital Γλώσσα: Ελληνικά
	Δημοτικότητα: n/a Αξιολόγηση:    (5.00/10) Aντιφατικότητα ψήφων:
- Gallery:

---

- Κριτική από το Cine.gr:

Παρασκευή 10 Οκτωβρίου 2008

Υπόθεση: Ένας χωρισμένος δικηγόρος, αποφασίζει να ξεφύγει από την δυστυχία του και ξεκινάει ένα μεγάλο ταξίδι με φαινομενικό προορισμό την Θεσσαλονική αλλά στην πορεία όλα θα αλλάξουν. Μία γυναίκα κι ένας περιπλανώμενος μουσικός μπαίνουν στην ζωή του, οι στόχοι και οι συνήθειες θα αλλάξουν και τελικά όλοι θα οδηγηθουν στην Κωνσταντινούπολη για να αναζητήσουν αυτό που ψάχνουν. Ή μήπως όχι;

Όλα είναι δρόμος: Όπως ξέρουμε και από την γνωστή ταινία του Παντελή Βούλγαρη, όλα είναι δρόμος και ο δρόμος δεν συγχωρεί τίποτα. Σε δοκιμάζει, σε ελέγχει, σε απελευθερώνει αλλά και σε κρατάει όμηρο μέχρι να πάρεις την κρίσιμη απόφαση. Ο Παναγιωτόπουλος σε αυτήν την ταινία δεν αναλώνεται σε μεγαλόστομες φιλοσοφικές αναζητήσεις. Παρουσιάζει απλούς χαρακτήρες, χαμένους κάπου στην καθημερινότητα και στα όνειρα τους να ψάχνουν το γιατί και το πως. Η σιωπή μεταξύ τους άλλοτε κεραυνοβόλα άλλοτε αμήχανη. Τα βλέμματα σπινθηροβόλα και απρόσιτα. Οι λέξεις και τα λόγια ξεχύνονται άγαρμπα αλλά καταλήγουν φωτιά που καίει. Η ταινία ξεκινάει με καλές προυποθέσεις. Με την κάμερα να κλείνει και να ανοίγει σε κάθε σκηνή σαν το αγουροξυπνημένο μάτι, καταγράφει όλη την πορεία του πρωταγωνιστή. Από την πτώση, στην άνοδο και μετά στο άγνωστο. Αθήνα, Κατερίνη, Καβάλα, Αλεξανδρούπολη, Κωνσταντινούπολη. Και τελικός προορισμός; Αυτό μόνο αυτοί το ξέρουν, αυτοί το μοιράζονται, αυτοί το ζούνε. Εμείς απλά παρατηρούμε. Κι αυτό είναι το πιο βασανιστικό από όλα...

Ωραίο το εγχείρημα, αλλά...; Κάτι μας χάλασε όμως. Οι πρωταγωνιστες, με εξαίρεση την πολύ καλή Αλεξία Καλτσίκη, φαίνονται λίγο κουρασμένοι και χωρίς ένταση. Ο Βογιατζής κάνει τα πάντα να σηκώσει την ταινία πάνω του, αλλά κάπου οι πλάτες του δεν αντέχουν και πέφτει. Ο Πουλικάκος, επιφορτισμένος με το χρέος να φέρει σε πέρας όλες τις αστείες ατάκες του έργου, παρουσιάζει έναν χαρακτήρα απολαυστικό μεν, αδιάφορο δεν. Αυτό που ντύνει πολύ ωραία την ταινία και μας ταξιδεύει αδιάκοπα σε όλη την διάρκεια είναι η μουσική. Καθε στάση και άλλο ταξίδι. Κάθε ταξίδι και άλλη μελωδία. Στο τέλος όμως τα στερεότυπα αρχίζουν και κερδίζουν έδαφος και οι χαρακτήρες τυποποιούνται. Καταλήγεις, όταν πέφτουν τα γράμματα, να νοιώθεις λίγο άδειος γιατί κάτι σου λείπει. Κάτι δεν πήγε τόσο καλά, κάπου χάθηκε το νόημα, το ταξίδι έμεινε στην μέση. Και η μουσική πλέον δεν ακούγεται πουθενά και δεν ομορφαίνει τίποτα πια.

Συνοψίζοντας...: Παραδέχομαι τον σκηνοθέτη για την αμεσότητα του. Για την ειλικρίνα που διέπει το έργο του. Μπορεί σε εμένα να φάνηκε ατελές και άνισο, αλλά είχε έναν χαρακτήρα. Μία προσωπικότητα. Εύχομαι στο μέλλον να ξεπεράσει τον εαυτό του και να μας χαρίσει ταινίες εξίσου καλές όπως αυτές που μας έχει χαρίσει στο παρελθόν...

Βαθμολογία: (6.5/10)

Γιάννης Σιδέρης

Αυτή τη στιγμή δεν είστε συνδεδεμένος. Συνδεθείτε ή κάντε εγγραφή για να σχολιάσετε.