---

Juno (2007)
Δραμεντί | 96' |
	Πρεμιέρα στην Ελλάδα: Πεμ 24 Ιαν 2008 Ημερομηνία κυκλοφορίας DVD: 3/6/2008 Ημερομηνία κυκλοφορίας BluRay: 9/9/2008 Διανομή: Odeon Χρώμα: Έγχρωμο Ήχος: DTS (Digital Theater Sound) Γλώσσα: Αγγλικά
	Δημοτικότητα: n/a Αξιολόγηση:    (6.51/10) Aντιφατικότητα ψήφων:
- Υπότιτλος: Μια κωμωδία για το μεγάλωμα… και τα «καρούμπαλα» κατά την πορεία.

---

- Κριτική από το Cine.gr:

Πέμπτη 24 Ιανουαρίου 2008

Με τέσσερις υποψηφιότητες για όσκαρ στις βασικές κατηγορίες (ταινίας, σκηνοθεσίας, α` γυναικείου ρόλου και σεναρίου) το Juno έρχεται να επαναλάβει τον άθλο του Little Miss Sunshine που κέρδισε τις καρδιές των θεατών και χτύπησε την πόρτα της Ακαδημίας πέρσι με 4 υποψηφιότητες σε βασικές, επίσης, κατηγορίες. Το Juno είναι από αυτές τις ταινίες που, όπως και το Little Miss Sunshine, αποκαθιστούν την πίστη σου στην κινηματογραφική τέχνη. Η ταινία αποτελεί ένα ιδιαίτερο υβρίδιο ρομαντικής κομεντί και ταινίας ενηλικίωσης βασισμένο σε ένα διεισδυτικό αλλά λιτό ως προς την φόρμα του σενάριο, το οποίο διανθίζεται από υψηλού επιπέδου χιούμορ και ίσες δόσεις ρεαλισμού και ρομαντισμού. Η εξαίρετη σκηνοθεσία αναδεικνύει τους χαρακτήρες και μας «σερβίρει» τις καταστάσεις με ρυθμό, γλυκύτητα και χωρίς ούτε μία παραπανίσια σκηνή ενώ το όλο πόνημα απογειώνει η νεαρή πρωταγωνίστρια, Ellen Page, με μία ερμηνεία που μας αφήνει άφωνους καθώς δεν υποπίπτει σε κανένα από τα σφάλματα της νιότης: δεν είναι υπερβολική, δεν είναι υποτονική, δεν είναι ανασφαλής – ούτε όμως και τόσο ασφαλής-, δεν είναι άκαμπτη, δεν είναι φασαριόζικη… Πρόκειται για μία καθ’ όλα ισορροπημένη ερμηνεία που με όπλο τον πνευματώδη σεναριακό λόγο μας ωθεί στο να δώσουμε ιδιαίτερη προσοχή σ’ αυτά που λέει η 16χρονη ηρωίδα και πιστέψτε με κάθε τι που λέει, αξίζει να το ακούσετε. Εύγε!

Βαθμολογία: (8.5/10)

Άλκηστις Χαρσούλη

---

Δευτέρα 28 Ιανουαρίου 2008

Πρόκειται για χαρακτηριστικό παράδειγμα ανάλαφρης μεν κωμωδίας χωρίς, όμως, να συνοδεύεται από κάποιο απλοϊκό σενάριο, που θα προσέφερε απλώς κάποιες στιγμές γέλιου. Αντιθέτως, το Juno σφύζει από ζωή, χιούμορ, και εφηβική τρυφερότητα, απευθύνεται σε μικρούς και μεγάλους για τον πρόσθετο λόγο ότι το σενάριο αποσκοπεί πρώτα στη δημιουργία ερωτημάτων για την αξία της οικογένειας και της αληθινής συντροφικότητας και κατά δεύτερο λόγο στην πρόκληση γέλιου.

Ενδεχομένως να αρέσει περισσότερο στο γυναικείο πληθυσμό γιατί υποσυνείδητα εκπέμπει στο τέλος ένα φεμινιστικό μήνυμα, χωρίς να υποσκάπτει, φυσικά, την ανδρική ύπαρξη. Και τούτο γιατί παρουσιάζει το καλό ανδρικό πρότυπο στο πρόσωπο του πατέρα της Juno και το ανεπιθύμητο στο πρόσωπο του υποψήφιου πατέρα. Σε κάθε περίπτωση, πάντως, η ταινία βλέπεται ευχάριστα από όλους και αποδεικνύεται καλύτερη του αναμενομένου.

Βαθμολογία: (7.5/10)

Χρήστος Παπουτσής

---

Τρίτη 17 Ιουνίου 2008

Χαρακτηρίστηκε ως το Little Miss Sunshine της χρονιάς. Η low-budget παραγωγή (αλλά όχι και indie) που ήρθε από το πουθενά με ανερχόμενους ηθοποιούς αλλά σε καμιά περίπτωση stars και έκανε το μεγάλο μπαμ. Πέρσι ήταν η Abigail Breslin και ο Paul Dano και φέτος σειρά πήρε η Ellen Page και ο (λέμε τώρα...) Michael Cera. Ο Jason Reitman σκηνοθετεί στη δεύτερη του προσπάθεια μετά το επιτυχημένο Thank you for Smoking στο πρωτότυπο σενάριο της Diablo Cody, πρώην stripper που σίγουρα ξέρει να γράφει και λαμβάνοντας υπόψη ότι αυτό ήταν το πρώτο της σενάριο και κατάφερε να κερδίσει το Όσκαρ, σίγουρα θα περιμένουμε ακόμα περισσότερα στο μέλλον. Συμπρωταγωνιστούν οι Jennifer Garner, Jason Bateman, Allison Janney, J.K. Simmons και Olivia Thirlby.

Η ιστορία θέλει την 16χρονη Juno MacGuff να μένει έγγυος από τον συνομίλικο φίλο της Paulie Bleeker και να παίρνει τη ζωή της στα χέρια της. Φυσικά πρώτα έρχεται ο πανικός αλλά η υπερβολική ωριμότητά της σε συνδιασμό με τον επαναστατικό και ελαφρώς εφηβοαλήτικο χαρακτήρα την οδηγούν να πάρει την απόφαση να κρατήσει το μωρό και να το δώσει σε ζευγάρι που δε μπορεί να κάνει δικά του. Βρίσκει το ζευγάρι από αγγελία σε εφημερίδα και με την στήριξη των γονιών της, αρχίζουν οι διαδικασίες υιοθεσίας. Μιλάει μαζί τους, τους γνωρίζει, ίσως λίγο περισσότερο απ`όσο θα`πρεπε και η εγγυμοσύνη συνεχίζεται όσο προχωράνε οι εποχές. Πρόκειται για καθαρά ταινία χαρακτήρων και όχι καταστάσεων μιας και ελάχιστα ασχολείται με το θέμα την εγγυμοσύνης, και ιδιαίτερα σε αυτή την ηλικία ή τα προβλήματα κατά τη διάρκειά της, ηθικά, συναισθηματικά και νομικά. Εστιάζει στη σχέση της Juno με τους γονείς, την οποία βρήκα ελαφρώς αντιρεαλιστική, τη σχέση με το ζευγάρι αλλά και με τον καθένα τους ξεχωριστά, αλλά και με τον ίδιο της τον χαρακτήρα μιας και είναι ακόμα σε ηλικία που όπως θα έλεγαν οι γονείς μας, "πλάθεται". Την κόντρα ανάμεσα στην αναρχική της φύση με τη σχέση της με τον geek φίλο της και την απόφαση να κρατήσει το παιδί.

Ο Reitman είχε πάρει εξαιρετικές κριτικές για την προηγούμενή του ταινία, την οποία μπορεί να μην είχα δει αλλά εδώ φαίνεται ότι συνεχίζει στο ίδιο τέμπο. Γρήγορη σκηνοθεσία, ωραία πλάνα, εξαιρετικός ρυθμός. Έχει ένα μικρό πρόβλημα με τη χρωματολογία μιας και χρησιμοποιεί πολύ έντονα χρώματα σε όλη την ταινία από τα ρούχα των πρωταγωνιστών μέχρι και την αφίσα τα οποία όμως είναι τόσο αποτυχημένα συνδιασμένα που ενοχλούν το μάτι και μοιάζουν σχεδόν σουρεαλιστικά, για να μη πω ψυχεδελικά.

Την παράσταση κλέβει φυσικά η Ellen Page με μια ακόμα εξαιρετική ερμηνεία μετά το Hard Candy που όμως νομίζω δε την ξεπερνάει. Αν άξιζε μια υποψυφιότητα για το Juno, σίγουρα άξιζε το αγαλματάκι για το Hard Candy. Πάντως έχουμε να δούμε πολλά ακόμα από την πιο ταλαντούχα γλυκιά φάτσα που έχει εμφανιστεί στις οθόνες μας από την Anna Paquin. Ελπίζω να μην έχουν και την ίδια συνέχεια γιατί η Αννούλα δεν έκανε και την καριέρα που τις άξιζε. Όσο για τον συμπρωταγωνιστή της, ευτυχώς έχει πολύ μικρό screentime γιατί όσο και αν τον πλασάρουν σαν ταλέντο είναι εκνευριστικός και όπου τον έχω δει κάνει πάντα τον ίδιο ρόλο το ίδιο κακοπαιγμένα. Σε όλη τη διάρκεια του φοράνε και κάτι κίτρινες φόρμες και πραγματικά πονάνε τα μάτια σου. Ευχάριστη έκπληξη η φίλη της Juno, Leah που δίνει έναν πολύ ευχάριστο και ανάλαφρο τόνο στην ταινία χωρίς να το ξεφτιλίζει κάνοντας την κλασική χαζή ξανθιά.

Η αίσθηση που μου άφησε ήταν ακριβώς η ίδια με το Little Miss Sunshine. Εξαιρετικά ευχάριστη ταινία αλλά με κάποια προβλήματα που την εμποδίζουν να γίνει κλασσική.

Βαθμολογία: (7/10)

Αλέξανδρος Κυριαζής

---

Δευτέρα 28 Ιουλίου 2008

Juno: Μια εναλλακτική λύση της ανεπιθύμητης εγκυμοσύνης ή μια ανυποστήρικτη προπαγάνδα υπέρ του τοκετού; Ο γράφων κλίνει προς την δεύτερη κατεύθυνση. Κάτι που θα προσπαθήσω να εξηγήσω στη συνέχεια.

Η Juno είναι μια δεκαεξάχρονη κοπέλα που κληρονομεί ένα έμβρυο στην κοιλιακή χώρα έπειτα της teenage ύφους συνευρέσεως της με συμμαθητή. Σταδιακά θα απορρίψει την επιλογή της έκτρωσης, και θα επιλέξει να «δωρίσει» το έμβρυο σε ζευγάρι που έχει και την ανάγκη αλλά και την οικονομική δυνατότητα της υιοθεσίας. Σύντομα έρχεται σε επαφή με ένα ζευγάρι από αγγελία του οποίου τα μέλη είναι η Vanessa και ο Mark.

Ωστόσο σε όλο αυτό το οδοιπορικό του το Juno θα δημιουργήσει ερωτήματα που ποτέ δεν θα απαντήσει. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα απ’ την αρχή. Η ταινία έχει υιοθετήσει μια extremely teenage διάλεκτο, πιέζοντας την φιλαρέσκεια του κατά γενική ομολογία μεγαλύτερου ποσοτικά κοινού της, δηλαδή του εφηβικού. Επίσης στη συνέχεια η ταινία θα πατήσει σε ένα κάρο ευκολίες και ανακρίβειες για να φτάσει στον τελικό προορισμό της. Η Juno αποφασίζει να κρατήσει το παιδί, επικαλούμενη το δικαίωμα του για ζωή. Πως είναι δυνατόν όμως εννιά μήνες να κυοφορείς ένα έμβρυο χωρίς το παραμικρό ψυχολογικό δέσιμο; Πως είναι δυνατόν να προφασίζεσαι την ιδανικότερη διαβίωση του μωρού δωρίζοντας το σε ενήλικες οι οποίοι στην πορεία αποδεικνύονται περισσότερο ανήλικοι; Ενώ πως στο τελικό χαπιεντικό κλίμα συνειδητοποίησης της ηρωίδας το θέμα της κηδεμονίας έχει μηδενιστεί; Γιατί επιλέγεται μια ουτοπική οικογένεια ως περιβάλλον του παιδιού; Πως μπορείς να απαλείψεις τον κοινωνικό αντίκτυπο μιας τέτοιας απόφασης; Αυτά είναι λίγα απ’ τα ερωτήματα που γεννάει η ταινία, στο ευρύτερο κλίμα προβοκάτσιας της έκτρωσης.

Και όλα αυτά είναι πιεστικά βδελυρά αν συνειδητοποιήσουμε την έλλειψη βάθους σε οτιδήποτε θίγεται απ’ το σενάριο. Ενώ και κινηματογραφικά δεν παρουσιάζεται κάποιο ενδιαφέρον, πέραν ίσως της σκιτσογραφίας - σκηνογραφίας. Ερμηνευτικά τα πάντα έχουν στηριχτεί πάνω στην Ellen Page, για την οποία πολύς ντόρος έχει γίνει. Κατά τη γνώμη μου απλά ταίριαξε σε έναν αβανταδόρικο ρόλο. Στο μόνο κομμάτι της ταινίας που βρήκα τον εαυτό μου να συμπλέει ήταν το διάχυτο ειρωνικό σχόλιο. Αν και αυτό χαρακτηρίζεται από μια διάθεση χαλιναγώγησης, σε ορισμένα σημεία είναι εξαιρετική η απομυθοποίηση που επιτυγχάνει στον κόσμο των ενηλίκων, στις ερωτικές ασθένειες των εφήβων και στην ανθρώπινη χαζομάρα κατ’ επέκταση.

Μπορεί η επιλογή της έκτρωσης να σημαίνει εξ’ ορισμού την ανευθυνότητα αποδοχής των συνεπειών των πράξεων σου, όμως το Juno είναι ένας γενικότερος ύμνος στην ανευθυνότητα, που ο Jason Reitman ένδυσε σε επιτήδειο κουστούμι.

Βαθμολογία: (4/10)

Γιώργος Ευθυμίου

Αυτή τη στιγμή δεν είστε συνδεδεμένος. Συνδεθείτε ή κάντε εγγραφή για να σχολιάσετε.