---

Into the Wild (2007) - Μεταφρασμένος Τίτλος: Ταξίδι στην Αγρια Φύση
Βιογραφική | 148' |
	Πρεμιέρα στην Ελλάδα: Πεμ 21 Φεβ 2008 Ημερομηνία κυκλοφορίας DVD: 16/6/2008 Διανομή: UIP Χρώμα: Έγχρωμο Ήχος: DTS (Digital Theater Sound) Γλώσσα: Αγγλικά - Δανικά
	Δημοτικότητα: n/a Αξιολόγηση:    (8.17/10) Aντιφατικότητα ψήφων:
- Υπότιτλος: Η μεγάλη σου περιπέτεια στην Αλάσκα.

---

- Κριτική από το Cine.gr:

Δευτέρα 11 Φεβρουαρίου 2008

“There’s a big, a big hard sun, beating on the big people, in a big hard world”. “Θα μπορούσα απλά να πέσω στην αγκαλιά τους… αλλά δεν θα μπορούσα να δω αυτό που βλέπω τώρα” . Βλέποντας τον “σκληρό” ήλιο της Αλάσκας, ο Chris αφήνει την τελευταία του πνοή, και το ταξίδι ενός νέου ανθρώπου να βρει τον εαυτό του έρχεται στο θλιβερό του τέλος.

Το “Into The Wild” αφηγείται τη πραγματική ζωή του 24-χρονού Christopher McCandless ( Emile Hirsch), ενός προνομιούχου (από άποψη χρημάτων) παιδιού, όπου αμέσως μετά την αποφοίτησή του από το κολλέγιο, καταστρέφει τις πιστωτικές του κάρτες, χαρίζει τα λεφτά του σε φιλανθρωπίες και ξεκινάει για κάτι το οποίο δεν είναι ούτε αυτός σίγουρος. Κάτι διαφορετικό. Κάπου αλλού. Το μυαλό του είναι γεμάτο από Dostoyevsky, Thoreau, Emerson και Jack London, η καρδιά του καίγεται από οργή ενάντια σε ασαφείς και αόριστους “εχθρούς” όπως “κοινωνία” και “υλισμός”. Λέει ότι είναι “ένας καλαίσθητος ταξιδιώτης που σπίτι του είναι ο δρόμος”. Ο McCandless ονομάζει τον εαυτό του Alexander Supertramp (κατι σαν “υπερ-αλήτης”), και βάζει πλώρη για το ραντεβού που ο ίδιος έκλεισε με το πεπρωμένο του. Το οποίο, σε αυτή την περίπτωση, είναι θάνατος από υποσιτισμό σε ένα εγκαταλελειμμένο λεωφορείο κάπου στην Αλάσκα, λίγο καιρό πριν το πτώμα του ανακαλυφθεί τυχαία από κάποιους κυνηγούς.

Εμφανώς συγκινημένος, ο Sean Penn φτιάχνει μια ταινία, ίσως η καλύτερή του ως σκηνοθέτης, δυνατή ωδή στην wanderlust (υπερβολική αγάπη για ταξίδια), το ανθρώπινο θάρρος και τόλμη η οποία αναζωογονεί και τονώνει το είδος των road movies. Ο Penn, τόσο ως ηθοποιός, όσο και ως σκηνοθέτης, ελκυόταν από τα υπαρξιακά προβλήματα και από τα στοιχειώδη. Ζωή και θάνατος ( Dead Man Walking, Mystic River). Τύψεις, μετάνοια και εκδίκηση (The Crossing Guard, The Pledge). Όλα αυτά τα θέματα συγκλίνουν αρμονικά στο “ Into The Wild”, την πλέον συνειδητοποιημένη του δουλειά ως σκηνοθέτης. Και περιέργως την πλέον ενθουσιώδη.

Η ταινία είναι μια σύνοψη του ταξιδιού του McCandless, σίγουρα όχι μια αγιογραφία, αν και ο Penn δεν αμφισβητεί σχεδόν ποτέ τον ήρωα του, ο οποίος είναι ρομαντικός, αλλά και εγωκεντρικός και αυτοκαταστροφικός. Είναι μια road movie με ευγενές μήνυμα η οποία όμως κάποιες φορές χάνεται στην αγνότητα των προθέσεών της. Σκεπτόμενη και εγκάρδια, αλλά χωρίς να προκαλεί ιδιαίτερη σκέψη, τουλάχιστον όχι στο βαθμό που θα ήθελαν οι δημιουργοί της. Ο Penn παίζει με συνεχή flashback και μετατοπίζει το κέντρο βάρους της ταινίας συνεχώς από τον ωμό ρεαλισμό στην υπερβατική απώλεια . Χρησιμοποιεί αφηγητικά voiceovers (η αδερφή του Chris δίνει αρκετές πληροφορίες τόσο για τον χαρακτήρα του όσο και για τα κίνητρά του), καθώς και σημειώσεις του ημερολογίου του, οι οποίες εμφανίζονται ψηφιακά στην οθόνη, και συνθέτει μια κυριολεκτική αποτύπωση της ιστορίας του McCandless. Η δε τοπογραφία της ταινίας· φαράγγια, ποτάμια, δάση, αχανή σιτοχώραφα και οι αδάμαστοι αγριότοποι της Αλάσκας, είναι απλά εκπληκτική. Μαζί με τον κινηματογραφιστή Eric Gautier (ο οποίος έχει γυρίσει ακόμα μια βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα ταινία, του ταξιδιού ενός νέου ανθρώπου, το “ The Motorcycle Diaries”), οπτικοποιεί το, βασισμένο στην ιστορία του McCandless, βιβλίο του Jon Krakauer, δίνοντας του επικές διαστάσεις.

Καθοδηγούμενο από τα τραγούδια του Eddie Vedder, και από τις διάσπαρτες συναντήσεις του Chris με διάφορους χαρακτήρες, τους γονείς του (William Hurt και Marcia Gay Harden), ένα ζευγάρι μεσήλικων νέο-χίπις ( Catherine Keener και Brian Dierker), έναν λαϊκό αγρότη του Νότου ( Vince Vaughn) αλλά και ενός μοναχικού χήρου ( Hal Holbrook σε μια ρωμαλέα ερμηνεία αντάξια ενός Όσκαρ), το φιλμ διατηρεί μια σταθερή αίσθηση χαράς και ανακάλυψης, και δίνει με ευκρινή, σαφή τρόπο, τη χαρά του ταξιδιού, παρά το οδυνηρό του φινάλε. Ο Emile Hirsch στην πρώτη του “μεγάλη” ερμηνεία σηκώνει με αρκετή επιτυχία το φιλμ στους ώμους του, ο χαρακτήρας του έχει έμπνευση, ορμή, εφηβική λαχτάρα και έναν αμβλύ ιδεαλισμό, παρ’ όλα αυτά στο μεγαλύτερο μέρος της ταινίας δημιουργείται η παρατεταμένη εντύπωση ότι ίσως δεν πιστεύει αυτά που ο χαρακτήρας του πρεσβεύει.

Η ενηλικίωση του Sean Penn ως κινηματογραφιστή, μπορούμε να πούμε πλέον, ότι έχει ολοκληρωθεί και μάλιστα θεαματικά. Το “Into The Wild” (μόλις η 4η του ταινία ως σκηνοθέτης σε 16 χρόνια), είναι σε στιγμές, καθηλωτικό. Είναι ένας δυνατός και ποιητικός ύμνος , για ένα ιδεαλιστή νέο άνθρωπο, ο οποίος λαχταρούσε να ζήσει μόνος του στους αγριότοπους της Αλάσκας και να δρέψει τα οφέλη της μοναξιάς στο πνεύμα του Thoreau (ο Thoreau σε ένα από τα πλέον γνωστά του βιβλία, το “Walden”, περιγράφει το πώς έζησε σε μια καμπίνα δίπλα στη λίμνη Walden, απομονωμένος από την κοινωνία με σκοπό την εκ νέου κατανόησή της). Ο McCandless συνήθιζε να επικαλείται τον Thoreau· “Αντί για αγάπη, για χρήματα, για φήμη, δώσε μου αλήθεια”. Ο Thoreau όμως είπε ότι υπάρχει καιρός για να πας στο Walden, αλλά υπάρχει καιρός και για να φύγεις. Είναι τραγικό που ο Christopher McCandless δεν μπόρεσε να γυρίσει για να μας πει και τη δική του ιστορία. Αλλά ο Sean Penn, έφερε την ιστορία του στην οθόνη με τιμή και χάρη.

Βαθμολογία: (8/10)

Νάσος Αρίμης

---

Τετάρτη 27 Φεβρουαρίου 2008

Η καλύτερη ταινία της χρονιάς. Έτσι απλά. Με δυο λόγια ένας ανήσυχος και ιδεαλιστής νέος μιας εύπορης οικογένειας μόλις παίρνει το πτυχίο του αποφασίζει να φύγει μακριά από την καθημερινότητα και να ζήσει μόνος σε απόλυτη επαφή με τη φύση. Ακόμα και έτσι η ταινία φαίνεται ελκυστική... και ίσως έτσι να την εκλάβουν πολλοί. Όμως δεν είναι έτσι. Δεν είναι απλά ελκυστική, μια ευχάριστη ταινία στην οποία απορείς με το θάρρος και τα κατορθώματα του πρωταγωνιστή αλλά το πνεύμα και η ζωντάνια της χάνονται όταν ανάψουν τα Φώτα και βγεις από την αίθουσα. Αν γίνει πάντως αυτό, η ταινία δεν απευθύνεται σε σένα, δυστυχώς...

Το έργο είναι ένας χείμαρρος, ένα ηλιοβασίλεμα μέσα στην τρικυμία, ένας τυφώνας. Σε παρασέρνει μέσα στη δίνη των συναισθημάτων, της αλήθειας, της ομορφιάς, της αγάπης , της νοσταλγίας, της απόγνωσης και της τελικής δικαίωσης. Ξεπερνά οποιαδήποτε μορφή στυλιζαρισμένης αφήγησης και δήθεν βαθύτατων διαλογισμών και φιλοσοφιών . Δεν σου ζητάει να δεις ούτε βέβαια να κρίνεις, δεν μπορώ άλλο κριτές –επικριτες –δικαστες . Σου ζητά, απλά διακριτικά και τόσο γλυκά , να πιστέψεις... Η ταινία λέει απλά αλήθειες, όσο δύσκολες και αν είναι να τις δεχτούμε. Χωρίς να στρέφει το δάχτυλο ευθέως σε κανέναν και τίποτα θέλεις να απολογηθείς στο τέλος, καταλαβαίνοντας παράλληλα ότι η πραγματική ζωή, η πραγματική αγάπη, η αλήθεια, είναι εκεί, ένα βήμα μακριά από σένα. Τόσο κοντά αλλά και τόσο μακριά...

Είναι τόσο μικρά και λίγα τα λόγια μου μπροστά στο μεγαλείο αυτής της ταινίας. Η πραγματική ιστορία του Κριστοφερ Μακαντλες αποτυπώνεται με απόλυτη πίστη και ευαισθησία από τον Sean Penn (σκηνοθεσία) που αποδεικνύει περίτρανα ότι πρόκειται για τον πιο προικισμένο ηθοποιό-σκηνοθέτη της γενιάς του και ερμηνεύεται με απόλυτη και αφοπλιστική απλότητα από τον Emile Hirsch. Εκπληκτικό το υπόλοιπο κατ, από τον αυταρχικό πατέρα(William Hurt), την πονεμένη γυναίκα του ζευγαριού των μεσηλίκων χίπις(Catherine Keener) , τον λαϊκό αγρότη του νότου (Vince Vaughn) μέχρι την δεκαεξάχρονη κοπέλα που ερωτεύεται τον πρωταγωνιστή (Κριστεν Στιουαρτ, σπαρακτικό το βλέμμα της στη σκηνή του αποχωρισμού) και καλύτερο όλων τον μοναχικό γερο της έρημου ( Hal Holbrook, ερμηνεία σπάνιας ευαισθησίας αγγίζει την καρδιά). Όλοι αυτοί οι παράξενοι άνθρωποι έρχονται σαν σκιές και φεύγουν το ίδιο αθόρυβα όπως ήρθαν αφήνοντας όμως τόσο πολλά πίσω τους έτσι που στο τέλος, το αναπόφευκτο , το λυτρωτικό τέλος, την απόλυτη λάμψη της ψυχής, τους βλέπεις πάλι εκεί γιατί τελικά τίποτα δεν είναι πια το ίδιο...

Η ευτυχία είναι πραγματική μόνο όταν την μοιράζεσαι... λέει σε μια από τις τελευταίες σκηνές της ταινίας ο πρωτ-αγωνιστης βλέποντας τον σκληρό ήλιο της Αλάσκας να βγαίνει μέσα από τα σύννεφα . Εγώ ένοιωσα πραγματικά ευτυχισμένος όταν είδα αυτήν την κατάθεση ψυχής. Και θέλω να την μοιραστώ

Παναγιώτης Αχτσιόγλου

---

Πέμπτη 28 Φεβρουαρίου 2008

Δυνατή, σκληρή, ανθρώπινη, ατμοσφαιρική, ποιητική, λίγα από τα επίθετα που χρειάζονται για να περιγράψουν την ταινία αυτή του Sean Penn. Δυνατή είναι μια ταινία όταν σε βάζει σε σκέψεις, όταν, ασχέτως αν το υλικό της είναι απλό (όπως εδώ), το ταρακούνημα είναι μεγάλο, όταν έχει όλες τις δυνατότητες να σου αλλάξει τη ζωή αν την αφήσεις!

Σκληρή είναι μια ταινία όταν η ιστορία που πραγματεύεται και το ξεδίπλωμά της ενώπιον των θεατών είναι πικρό, μελαγχολικό και δυσβάσταχτο μα ταυτόχρονα τόσο αληθινό! Στο Into the Wild βλέπουμε ένα νέο άνθρωπο να σηκώνει το δικό του σταυρό με πολύ αποφασιστικότητα και σθένος, να είναι αποφασισμένος να μη δεχτεί να κουβαλά τα πάθη των άλλων (τις αμαρτίες γονέων εν προκειμένω) και ανυπόμονο με όλη τη νεανική του τρέλα να ζήσει τη ζωή στα άκρα ώστε να βιώσει τις αλήθειες της! Τι κι αν κινδυνεύει σε κάθε στροφή της ζωής να τσακιστεί, αρκεί να μάθει και να ζήσει!

Ανθρώπινη είναι μια ταινία όταν καταφέρνει να εστιάσει στις ανθρώπινες σχέσεις με τρόπο τόσο κινηματογραφικά ανεπιτήδευτο ώστε να μην έχεις την αίσθηση ότι βλέπεις ταινία, όταν γλύφει το μεδούλι συναισθημάτων που θα ήθελες να είχες ρουφήξει εσύ ο ίδιος πρώτα!

Ατμοσφαιρική είναι μια ταινία όταν τα πύρινα ηλιοβασιλέματα που δε χορταίνεις να χαζεύεις, η πάλη με το υγρό στοιχείο και τις φοβίες μας, το χιόνι που λιώνει και φέρνει την ελπίδα της άνοιξης, όταν όλα αυτά αποτελούν το κινηματογραφικό σκηνικό μιας – όπως λέει ο ήρωας στην ταινία – ομορφιάς από την οποία αδυνατούσε να ξεφύγει, μιας ομορφιάς που θα μαγέψει, νομίζω, πολλούς από όσους διαλέξουν να δουν αυτή την ταινία!

Ποιητική είναι μια ταινία όταν κάθε της πλάνο, κάθε της φράση, κάθε αποτύπωση συναισθημάτων αγγίζει χορδές προσωπικές, όταν φτιάχνεται ως χαμηλόφωνη και τα μηνύματά της ακούγονται σα κραυγή, όταν οι «αλήθειες» για τις οποίες μιλά διαρκώς ο ήρωας με αξιοζήλευτο νεανικό πάθος γίνονται και δικές σου αλήθειες τις οποίες βγαίνοντας από την αίθουσα νιώθεις ότι πρέπει να πάψεις να χαλιναγωγείς!

Ο Sean Penn διάλεξε ως πρωταγωνιστή του ένα σχετικά άφθαρτο και μάλλον αδιάφορο –ως τώρα– ηθοποιό και τον μεταμορφώνει σταδιακά κατά τη διάρκεια της ταινίας σε έναν άκρως γοητευτικό «υπερήρωα», τον Alexander Supertramp, που παίρνει στις πλάτες του όλη την ταινία ως προς το δραματουργικό της βάρος και αποδίδει άριστα τον ήρωα του ομώνυμου βιβλίου του Jon Krakauer, που διασκεύασε και σκηνοθέτησε εξαιρετικά ο Sean Penn. Μια συγκλονιστική ταινία, που θα συγκινήσει ιδιαίτερα το ανδρικό κοινό και όσους συχνά νιώθουν ότι τρώγονται με τα ρούχα τους!

Πάνος Σταμούλης

---

Δευτέρα 14 Ιουλίου 2008

Δεν ήξερα καν ότι ο Sean Penn είναι και σκηνοθέτης και τώρα που το κοιτάζω, μόνο το The Pledge ξέρω από τις ταινίες του και δε την έχω δει. Όμως το Into the Wild είναι κάτι διαφορετικό. Έχει πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία, εξαιρετικό cast και το trailer υπόσχεται ακόμα περισσότερα. Το σενάριο είναι βασισμένο σε αληθινή ιστορία την οποία ανακάλυψε ένας δημοσιογράφος και τελικά την έγραψε σε βιβλίο, του οποίου τα δικαιώματα πήρα ο Penn και έκανε τη διασκευή. Πρωταγωνιστής και κυρίαρχος της ταινίας είναι ο Emile Hirsch γνωστός από ταινίες όπως The Girl Next Door, Imaginary Heroes, Alpha Dog και το Speed Racer να έπεται. Όλοι οι υπόλοιποι χαρακτήρες περνάνε για περιορισμένο διάστημα από την οθόνη σας αλλά οι περισσότεροι είναι αξιοπρόσεκτοι και κανείς τους δε κάνει αρπαχτη. Έχουμε και λέμε, Marcia Gay Harden, William Hurt, Jena Malone, Catherine Keener, Brian Dierker (δεν είναι καν ηθοποιός, παρά μόνο τεχνικός επιμελητής αλλά τον πρότεινε ο Hirsch για τον ρόλο), Vince Vaughn, Kristen Stewart, Hal Holbrook και Zach Galifianakis.

Η ιστορία όπως είπα είναι βασισμένη στην περιπέτεια του Chris McCandless (Hirsch), ενός 21χρονού που μόλις τέλειωσε το κολέγιο με άριστα, αποφάσισε να αλλάξει τη ζωή του. Ήθελε να απαρνηθεί τον σύγχρονο τρόπο ζωής και την εξάρτηση από τα υλικά αγαθά και να ζήσει αποκλειστικά με αυτά που του προσέφερε η φύση και ταυτόχρονα να εξερευνήσει την πιο άγρια παριοχή της αμερικής, την Αλάσκα. Έτσι, μια ωραία μέρα ο Chris φεύγει από το σπίτι του, χωρίς να ειδοποιήσει κανένα, αφήνοντας πίσω τους γονείς του και την κακή σχέση μεταξύ τους (Hurt, Harden) και την αδερφή του (Malone), η οποία ήταν το μοναδικό του στήριγμα. Δώρισε ανώνυμα σχεδόν όλα τα λεφτά του σε φιλανθρωπίες, έκαψε τα υπόλοιπα, έκοψε πιστωτικές κάρτες, ταυτότητες και οτιδήποτε είχε σχέση με την προηγούμενή του ζωή και άλλαξε το όνομα σε Alexander Supertramp!! Σκοπός του δεν ήταν από την αρχή να πάει στην Αλάσκα, και μέχρι να καταλήξει εκεί γύρισε αρκετές περιοχές της αμερικής μέχρι και τις ερήμους του Μεξικού. Σ`αυτά τα ταξίδια του γνώρισε πολλούς και ενδιαφέροντες ανθρώπους όπως ένα ζευγάρι ξεχασμένων χίπιδων (Keener-Dierker), μια νεαρή τραγουδίστρια (Stewart), έναν απατεωνάκο αγρότη (Vaughn) και τέλος τον Ron Franz (Holbrook), έναν γεράκο με τον οποίον κατάφερε να δημιουργήσει μια δυνατή σχέση.

Η ιστορία, ενώ αρχικά, μου έχει κινήσει έντονα το ενδιαφέρον, τελικά δεν με ικανοποίησε γιατί μου δημιούργησε την άισθηση ότι ο Chris μάλλον τα είχε ψιλοχάσει, παρά ήθελε να αλλάξει ριζικά τον ρυθμό της ζωής του ή ότι έστω ήταν μια νεανική επανάσταση κάτι που διαψεύδει και ο ίδιος. Ίσως είμαι αρκετά κυνικός, βολεμένος στο σπίτι μου αλλά το παιδί σίγουρα δεν πήγαινε και πολύ καλά. Υπάρχει ένα όριο και αυτός το ξεπέρασε άρδην. Το γεγονός ότι δεν ενδιαφέρθηκε για κανέναν, ούτε καν για την πολυαγαπημένη του αδερφή, το μόνο στήριγμα που είχε στην οικογένειά του και, τον έκανε μέχρι και αντιπαθητικό. Παντού υπάρχει ένα όριο, ακόμα και στη νεανική τρέλα. Αν κάποιος όμως παραβλέψει αυτό ή απλά διαφωνεί μαζί μου θα ενθουσιαστεί, μιας και η πορεία του είναι πολύ ενδιαφέρουσα.

Από σκηνοθετικής απόψεως, απλά εντυπωσιάστηκα. Όπως είπα και πριν δεν ήξερα καν ότι ο Penn είναι και σκηνοθέτης αλλά εδώ δείχνει σχεδόν αλάνθαστα το ταλέντο του, ίσως μεγαλύτερο και από το υποκριτικό. Εντυπωσιακά πλάνα, σωστή εναλλαγή ρυθμού ανάμεσα σε μακρόσυρτες και γοργομονταρισμένες σκηνές, αξιοποίηση των ηθοποιών που είχε στα χέρια του και μερικά tricks που πραγματικά δεν περίμενα. Πολύ καλή φωτογραφία, ειδικά για αμερικάνικη παραγωγή, Γάλλος φωτογράφος γαρ.

Υποκριτικά ο Hirsch ικανοποιεί αλλά δεν εντυπωσιάζει. Ίσως φταίει λίγο το "προσωπάκι" που δεν πολυταιριάζει στην ιδιοσυγκρασία του πρωταγωνιστή. Την παράσταση κλέβουν οι 2οι ρόλοι με κορυφή την Catherine Keener που για άλλη μια φορά ζωγραφίζει. Ο υποψήφιος για όσκαρ Hal Holbrook, είναι πραγματικά καλός αλλά η Keener ήταν ακόμα καλύτερη. Περίεργα επιτυχημένη επιλογή ο Brian Dierker που το γεγονός ότι δεν είναι καν ηθοποιός έδωσε μια αναπάντεχη φυσικότητα στο χαρακτήρα του και τον έκανε αγαπητο.

Συνολικά, θα χαρακτηρίσω την ταινία όπως ακριβώς και την ερμηνεία του Hirsch, ικανοποιητική αλλά όχι εντυπωσιακή. Μεγάλο ρόλο παίζει και η στάση ζωής του πρωταγωνιστή την οποία δε θα μπορούσα να υιοθετήσω με αποτέλεσμα να μην ενδιαφέρομαι ιδιαίτερα για την τύχη του μιας και "τα`θελε και τα`παθε".

Βαθμολογία: (6.5/10)

Αλέξανδρος Κυριαζής

---

Πέμπτη 6 Νοεμβρίου 2008

Οι αληθινές ιστορίες που μεταφέρονται στο σινεμά, έχουν συνήθως δυνατούς λόγους να συγκινούν περισσότερο από άλλα σενάρια, όχι επειδή επιβεβαιώνουν τα κλισέ «η πραγματικότητα ξεπερνά την φαντασία» και «η τέχνη βγαίνει από τη ζωή», αλλά επειδή φωτίζονται, χρωματίζονται και αγκαλιάζονται με τρόπο που μόνο το σινεμά ξέρει και μπορεί. Και ο Sean Penn κατάφερε να μας δακρύσει με την ιστορία του Chris McCandless στο Into The Wild, όπου με τόση τρυφερότητα κατέγραψε το φλογερό πείσμα, τον παρορμητισμό, τον ρομαντικό ιδεαλισμό, την υπερβολή και την ακραία υποστήριξη των πεποιθήσεων που χαρακτηρίζει την νεότητα, αλλά και την σκληρότητα με την οποία αυτά εκφράζονται, ως απόρροια του εγωκεντρισμού της νεαρής ηλικίας (I am Alexander Supertramp).

Ο Chris ένοιωθε πολύ δυνατός, πολύ αποφασισμένος και πολύ ικανός να φτάσει τον προσωπικό του στόχο δηλαδή τη απόλυτη ελευθερία, τη απόλυτη αλήθεια και ευτυχία, πεπεισμένος για τον δρόμο που θα τον οδηγήσει εκεί. Και όσο ένοιωθε έτσι, προσπερνούσε τους ανθρώπους, δίπλα στους οποίους η ευτυχία ήταν υποσχόμενη χωρίς όρους (ο διάλογος με τον κ.Franz (Hal Holbrook) για την αγάπη είναι κορυφαίος και ιδιαίτερα συγκινητικός). Έπρεπε να νοιώσει αδύναμος και ανήμπορος, για να εκτιμήσει την ουσία της ευτυχίας που αλλού αναζητούσε και αλλού βρισκόταν η αλήθεια της. Ήταν όμως συγκλονιστικά αργά.

Η ταινία είναι μοναδική και δικαιώνει τις τρυφερές προθέσεις του Sean Penn.

Οι χαρακτήρες- σταθμοί στο δρόμο του Chris είναι περιεκτικότατοι στον συμβολισμό τους: Οι γονείς που ζουν τον σύγχρονο εκφυλισμό, η μικρή αδερφή που αγαπά τον μεγάλο της αδερφό παρατηρώντας τον στη σκιά, το ζευγάρι των πενηντάρηδων με την ώριμη χίπικη απλότητα και σοφία, η έφηβη που επιθυμεί να ζήσει την γλυκά του Έρωτα, ο γεωργός με την ελκυστική ζωντάνια και σφριγηλότητα του απλού κλασικού ανδρισμού, ο γέρος με την μοναξιά που αποκαλυπτικά πονάει.

Το μόνο που με χάλασε είναι μια μικρή σκηνή, όπου ο Chris – Alexander, καθώς άναβε φωτιά, μονολογούσε επαναλαμβάνοντας τα λόγια του πατέρα του, που δεν τον άφηνε να ανάψει το μπάρμπεκιου όταν ήταν παιδί. Νομίζω πως εκεί, η ρομαντική πρόθεση της ταινίας χάθηκε για λίγο στο δρομάκι ενός τυποποιημένου κλισέ συγκίνησης (διαταραγμένη ενήλικη συμπεριφορά-λόγω παιδικού τραύματος-από γονική κακοποίηση), αλλά δεν πειράζει, ας το συγχωρήσουμε στον Sean Penn λόγω ..."προτέρου εντίμου βίου"...

Βαθμολογία: (8/10)

Μαρίνα Μαζλουμίδου

Βλέπετε τα πρώτα 4 σχόλια. Πατήστε εδώ για να εμφανιστούν όλα.

Αυτή τη στιγμή δεν είστε συνδεδεμένος. Συνδεθείτε ή κάντε εγγραφή για να σχολιάσετε.