---

Ι-4: Λούφα & Απαλλαγή (2008) - Μεταφρασμένος Τίτλος: Loafing and Camouflage: I-4 - Γνωστό και ως: Αϊ Φορ: Λούφα & Απαλλαγή
Κωμωδία | 90'
	Πρεμιέρα στην Ελλάδα: Κυρ 27 Απρ 2008 Ημερομηνία κυκλοφορίας DVD: 7/1/2008 Διανομή: Odeon Χρώμα: Έγχρωμο Ήχος: Dolby Digital Γλώσσα: Ελληνικά
	Δημοτικότητα: n/a Αξιολόγηση:    (5.93/10) Aντιφατικότητα ψήφων:

---

- Κριτική από το Cine.gr:

Πέμπτη 24 Απριλίου 2008

Άλλο ένα επεισόδιο που φέρει ως πρώτο συστατικό του τίτλου του τη λέξη Λούφα και τελικώς υποπτεύομαι ότι το κινηματογραφικό στρατιωτικό έπος που ξεκίνησε το 1984, παραμένει δημοφιλές στις τάξεις των θεατών/φαν της κωμωδίας ακριβώς γι` αυτό: στόχος του είναι η εξύμνηση του εθνικού μας σπορ, της Λούφας. Θαρρείς και γενιές ανδρών που ταλαιπωρήθηκαν από το άρβυλο, τα καψόνια και τους κολλημένους καραβανάδες, δικαιώνονται μέσα από μία σειρά κωμικών στιγμιoτύπων που αναδεικνύουν την εφευρετικότητα, την πλακατζίδικη διάθεση και το ατακαδόρικο θράσος των μεγάλων του έθνους λουφαδόρων! Ο Νίκος Περάκης δεν βρίσκεται πίσω από την κάμερα, αλλά στην παραγωγή και ο Βασίλης Κατσίκης γράφει το σενάριο και αναλαμβάνει την σκηνοθεσία μίας Λούφας που καταπιάνεται με το βοηθητικό στρατιωτικό προσωπικό που τραβάει τα πάνδεινα ακριβώς λόγω αυτής του της ιδιότητας! Μία ομάδα νεοσύλλεκτων που αγωνίστηκε να εξασφαλίσει απαλλαγή από τον στρατό, τοποθετείται τελικώς ως βοηθητικό προσωπικό και στην διάθεση σκληροτράχηλων λοκατζήδων. Λίγο πιο κει, ένας κολλημένος διοικητής που αναμετριέται καθημερινά με τον Τούρκο ομόλογό του, φυσικά ένας σκληροτράχηλος λοχίας, δύο κούκλες/κόρες του διοικητή- αλλιώς πως θα είχε ενδιαφέρον; – που θα μπλέξουν με τους λάθος γιωτάδες και όλα αυτά πασπαλισμένα με μπόλικο ανδρικό bonding...τι είπατε; Σας θυμίζει την Αλίκη στο ναυτικό; Όχι, όχι…. Μην είστε σκληροί. Θυμίζει απλώς την προηγούμενη Λούφα. Η κωμωδία λοιπόν, έχει προβλήματα ρυθμού καθώς ξεκινά δυναμικά αλλά δεν κατορθώνει να συνεχίσει έτσι, το ανθρώπινο μωσαϊκό που παρουσιάζει έχει την πλάκα του (έχω βαρεθεί να το γράφω αυτό σε ταινίες που σχετίζονται με τον Περάκη – δεν είναι δα και κομπλιμέντο), οι ατάκες που αρχικώς προκαλούν γέλιο, γίνονται πολύ σύντομα προβλέψιμες και εξαντλούνται και κυρίως απουσιάζουν οι ανατροπές που θα δικαιολογούσαν την πρόθεση του δημιουργού να συνδυάσει την κωμωδία με την στρατιωτική περιπέτεια. Ωστόσο η σκηνοθεσία παρουσιάζει μία σχετική συνέπεια ενώ δεν είναι δυνατόν να μην κλέψουν την προσοχή σας οι παρουσίες ηθοποιών της αξίας του Γιώργου-φετίχ-της-Λούφας-Κιμούλη και του Πέτρου Λαγούτη. Υπηρετούν τον ρόλο τους ως ερμηνευτές και όχι ως καρικατούρες. Όχι, ότι έχω κάτι με τις καρικατούρες όταν είναι εμπνευσμένες…

Αλήθεια, το εξαντλήσαμε το πεζικό για να παίρνει σειρά και το ναυτικό ή όχι ακόμη;

Βαθμολογία: (5.5/10)

Άλκηστις Χαρσούλη

---

Τρίτη 29 Απριλίου 2008

Περιγράφω ένα από τα στερεότυπα της ζωής στην Ελλάδα: Σε δεδομένη ή μη στιγμή ξεκινά κάποιoς συζήτηση, που άπτεται της στρατιωτικής του θητείας. Μετά την ολοκλήρωση της πρώτης πρότασης (ή συνηθέστατα πριν από αυτό), οι λοιποί άρρενες της παρέας (ή και εκτός αυτής) συνωστίζονται στην ουρά, για να πάρουν το λόγο και να διηγηθούν "κάτι" που συνέβη κατά τη θητεία τους. (Ο ζήλος, με τον οποίο διεκδικούν το λόγο είναι αντίστοιχος με αυτόν που επιδεικνύουν πολιτικοί διαφορετικών κομμάτων σε τηλεπαράθυρα).

Συμπέρασμα στη συζήτηση που ακολουθεί δεν υπάρχει.

Αποτέλεσμα στη συζήτηση που ακολουθεί δεν υπάρχει.

Ανταλλαγή απόψεων δεν υπάρχει.

Συμμετοχή γυναικών δεν υπάρχει.

Τι υπάρχει;

1 (ένα) κοινό βίωμα όλων των αρρένων, που δεν τους ενώνει απαραίτητα, αλλά μπορεί να αποτελέσει ανά πάσα στιγμή αφορμή για συζήτηση - ακόμα και μεταξύ αγνώστων - ή την έναρξη/αιτολόγηση μιας ατελείωτης οινοποσίας, η οποία πάντως είναι παρουσιάσιμη και σχετικώς πιο εύπεπτη για το εκάστοτε "έτερον ήμισυ" (το επόμενο - ομολογουμένως λιγότερο εύπεπτο - είναι το ποδοσφαιρικό γίγνεσθαι και το μη παρουσιάσιμο, δύσπεπτο και μη παρουσιάσιμο είναι η συζήτηση για εξέχοντες εκπροσώπους του ωραίου ή αδύνατου φύλου).

Καλωσορίσατε στον κόσμο των ανδρών!

Συγγνώμη για την φαινομενικά άσχετη εισαγωγή, αλλά, κατά την ταπεινή άποψη του γράφοντος, οι ταινίες με θέμα αντίστοιχο της σχολιαζόμενης έχουν ως πυρηνικό και σίγουρο στόχο τον αντρικό πληθυσμό κατ`αντιστοιχία με το μόνιμο hit "απολύομαι και τρελλαίνομαι" και σε αντιδιαστολή με το unisex "last Christmas".

Επειδή αφενός κούρασα και αφετέρου κουράστηκα καταλήγω εν συντομία:

Το πρωτότυπο απευθύνεται και μιλάει στην ψυχή του φαντάρου/πατέρα μου. Λόγω του διαδραμόντος χρόνου και του ιδιαιτέρου της χρονικής περιόδου, στην οποία αναφέρεται, της εξέλιξης του σκηνοθέτη και των λοιπών συντελεστών του, καθώς και κάποιων λαογραφικών στοιχείων, που επιδερμικά πραγματεύεται, ενδεχομένως θεωρείται classic/cult και έχει συμπαρασύρει και κάποια (μικρά μετά βεβαιότητας) τμήματα του γυναικείου πληθυσμού στο να το δουν και να το εκτιμήσουν ως καλλιτεχνικό δημιούργημα, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που δεν τολμούν να αμφισβητήσουν την καλλιτεχνική αξία του Πολίτη Κέην.

Η συνέχεια (δλδ. οι Σειρήνες) απευθύνεται και πάλι στο ίδιο κοινό (ήτοι άρρενες με εκπληρωμένες τις στρατιωτικές υποχρεώσεις), με εξασφαλισμένη εκ των προτέρων την επιτυχία, ακριβώς με τον ίδιο τρόπο, που διάφορες αστείες-αδιάφορες-επικίνδυνες-υπερβολικές κλπ ιστορίες τυγχάνουν ακρόασης μεταξύ ανδρών. Είναι δε μαθηματικά βέβαιο, πως θα αποτελούν το αντίστοιχο του πρωτότυπου εντός ενός (ή - το πολύ - δέκα) έτους στη συνείδηση της πλειοψηφίας, χωρίς να αντικατοπτρίζουν επακριβώς την πραγματικότητα (όπως και το πρωτότυπο).

Το παρόν έργο είναι ακριβώς το ίδιο με τα προηγούμενα (και λάβετε υπόψη το γεγονός ότι μεσολάβησε και η παραγωγή τηλεοπτικής και μάλιστα ακριβής σειράς, μέτριας αποδοχής, γιατί ήταν εκτός χρόνου - πάντοτε κατά την άποψη του γράφοντος):

Η επιτυχία του είναι εξασφαλισμένη.

Προσωπικά δεν το είδα, αλλά όταν (χρονικοϋποθετικό) το δω, θα ξέρω τι ακριβώς θα συναντήσω, που είναι "σύγχρονες στρατιωτικές ιστορίες, οπτικοποιημένες σε μια συμπαθητική κινηματογραφική παραγωγή".

Για να καταλάβει η μέση αναγνώστρια το τι γράφω τόση ώρα, παραθέτω τρεις υποθετικές, αλλά σίγουρα υπαρκτές περιπτώσεις, ακολουθούμενες από τη δική μου θέση έναντί τους:

α) Ο Μήτσος διηγείται μια ιστορία σε σχέση με τη θητεία του, που είναι ενδιαφέρουσα μεν, αλλά ο τρόπος που τη μεταφέρει φτωχός.

β) Ο Κίτσος διηγείται μια ιστορία σε σχέση με τη θητεία του, που είναι αδιάφορη, αλλά τη μεταφέρει τέλεια.

γ) Ο Μπάμπης διηγείται μια ιστορία σε σχέση με τη θητεία του, που είναι στα όρια της επιστημονκής φαντασίας κατά τρόπον σμπαθητικό.

Προς διευκόλυνση της αναγνώστριας σχηματικά έχουμε:

α) Μήτσος - ιστορία: καλή - μεταφορά: αδιάφορη

β) Κίτσος - ιστορία: αδιάφορη - μεταφορά: τέλεια

γ) Μπάμπης - ιστορία: τέλεια - μεταφορά: καλή

Όποια κι αν είναι η χρονολογική σειρά, με την οποία θα ακούσω τις ιστορίες, το αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο για μένα: βασικά θα τις ακούσω, δευτερευόντως και παραλλήλως θα θυμηθώ αντίστοιχες δικές μου, συνεπώς θα μου αρέσουν, εν συνεχεία ενδεχομένως να πάρω σειρά για να συνεισφέρω την/τις δικές μου και τελικώς η όλη συζήτηση είτε θα διακοπεί με γυναικεία παρέμβαση είτε - με κάποιο μαγικό τρόπο - θα μεταλλαχθεί σε συζήτηση για γκόμενες (χωρίς παρεξήγηση), εφόσον δεν συμμετέχουν τέτοιες.

Το μόνο συμπέρασμα είναι ότι οι ταινίες του είδους είναι τόσο πολύ ανδρικού ενδιαφέροντος, ώστε η όποια γυναικεία κριτική να είναι απολύτως εκτός θέματος. Για την ακρίβεια είναι σαν να εξέφραζα εγώ προσωπική άποψη για την ταινία "Η πρώτη φορά που αδιαθέτησα"...

Πάνος Χατζηαθανασίου

Αυτή τη στιγμή δεν είστε συνδεδεμένος. Συνδεθείτε ή κάντε εγγραφή για να σχολιάσετε.