---

Max Payne (2008)
Δράση | 100' |
	Πρεμιέρα στην Ελλάδα: Πεμ 16 Οκτ 2008 Ημερομηνία κυκλοφορίας DVD: 09/03/2009 Ημερομηνία κυκλοφορίας BluRay: 10/03/2009 Διανομή: Odeon Χρώμα: Έγχρωμο Ήχος: DTS (Digital Theater Sound) Γλώσσα: Αγγλικά - Ρωσικά - Ισπανικά
	Δημοτικότητα: n/a Αξιολόγηση:    (5.34/10) Aντιφατικότητα ψήφων:
- Gallery:

---

- Κριτική από το Cine.gr:

Δευτέρα 13 Οκτωβρίου 2008

Εμπρός...πίσω!

Το στόρυ: Ο Max Payne είναι ένας σκληροτράχηλος ντετέκτιβ που ψάχνει να βρει απαντήσεις για το βίαιο θάνατο της οικογένειας του. Βασισμένο σε δημοφιλές video game που έχει καταναλώσει αρκετές ώρες από τη ζωή του υπογράφοντος το κείμενο.

Καταφτάνω στην προβολή αγουροξυπνημένος, βέβαιος ότι θα δω άλλον ένα ενοχλητικό σαματά: Γνώριζα βέβαια ότι το παιχνίδι διαθέτει έντονο το στοιχείο του noir , αλλά ήμουν πεπεισμένος πως η παραγωγή θα είχε ρίξει το βάρος στο action στοιχείο, στην παράδοση τόσων σπουδαίων και αλησμόνητων παραγωγών, όπως ο περσινός Hitman, που κατά την παρακολούθηση γέννησε μέσα μου ένα σωρό ευσεβείς πόθους, όπως το να ξεριζώσω τον αριστερό μου πνεύμονα με πλαστικό κουτάλι μέσα από το δεξί μου ρουθούνι...και τελικά εξεπλάγην ευχάριστα! (ως προς ένα βαθμό). Ο John Moore αντί να καταφύγει στο νταβαντούρι και την αλλαγή 15 πλάνων ανά δευτερόλεπτο, ποντάρει στην ατμόσφαιρα και προσπαθεί να δημιουργήσει ένα φιλμ παλαιάς κοπής, με αναφορές σε φιλμ noir της χρυσής για το είδος εποχής του 40 και του 50. Χρησιμοποιεί λοιπόν τη σύγχρονη τεχνολογία για να πλάσει κάτι...ρετρό!!!

Όλα ωραία και καλά ως εδώ, αλλά μήπως ο Moore ξέχασε κάτι στο σπίτι?: Απαραίτητο συστατικό ενος noir που σέβεται τον εαυτό του είναι το εύστροφο, καυστικό και larger than life διαλογικό πινγκ πονγκ μεταξύ των χαρακτήρων. Εδώ ο πρωτοεμφανιζόμενος γραφιάς Beau Thorne, ενώ πλάθει(και κατ’εμέ καλά κάνει) έναν κατά πολύ διαφορετικό σεναριακό ιστό σε σχέση με το παιχνίδι, ξεχνά να τον μπολιάσει με διαλογικά μέρη που να προσδίδουν ψυχή στους χαρακτήρες του περιβάλλοντος της ταινίας. Επίσης σε σχέση με το παιχνίδι, ο ενήλικος παράγοντας έχει υποχωρήσει κατά πολύ, για χάρη του ...κερδοφόρου PG-13, με αποτέλεσμα μεταξύ άλλων να μη βλέπουμε uncut τα κάλλη της (πρόθυμης να τα επιδείξει) Olga Kurylenko. Ζητώ αποκατάσταση τώρα!!!

Η ετυμηγορία: Το Max Payne δεν είναι καθόλου κακή επιλογή για ένα ψυχαγωγικό 90λεπτο και μπορεί να υπερηφανεύεται για τον τίτλο της καλύτερης based on a video game κινηματογραφικής παραγωγής. Πρέπει να παραδεχθούμε όμως ότι όταν για τον τίτλο αυτό οι βασικοί ανταγωνιστές του ήταν ταινίες όπως το (μετά την πρώτη ώρα τραγελαφικό) Silent Hill ή ο θηλυκός ανθυπο-Ιντιάνα Τζόουνς (που, για να είμαστε δίκαιοι, έχει το ατού να φέρει την εμφάνιση της Αντζελίνας), η κατάκτησή του δεν είναι δα και κανένα αξιέπαινο κατόρθωμα...

Βαθμολογία: (5/10)(Γοητευτικό πλην άψυχο)

Γιάννης Βασιλείου

---

Παρασκευή 17 Οκτωβρίου 2008

Το 2001 η Remedy Entertainment κυκλοφόρησε ένα από τα πιο ενυπωσιακά και αξιομνημόνευτα games της δεκαετίας με εξαιρετικά χορογραφημένη δράση, ανελέητο πιστολίδι, comic-book style cutscenes και έναν αντιήρωα που έμεινε αξέχαστος με το The Fall of Max Payne να ακολουθεί το 2003. Όπως καταλάβατε είμαι gamer, και η μεταφορά του Max Payne στη μεγάλη οθόνη είχε όλα τα φόντα για τα καλύτερα αποτελέσματα.

Ο Max Payne είναι ή μάλλον ήταν ντετέκτιβ της δίωξης ναρκωτικών στη Νέα Υόρκη μέχρι που λίγους μήνες πριν, δολοφηνήθηκαν η γυναίκα του και το παιδί του. Από τότε έχει καταρέυσει και η εξυχνίαση της δολοφονίας, του έχει γίνει έμμονη ιδέα αλλά έχει επηρρεάσει εντελώς και το χαρακτήρα του και αναγκαστηκά τον υποβίβασαν στα cold case files. Παρ`όλ`αυτά η αναζήτηση δεν έχει σταματήσει. Έχοντας τα μέσα για να διεισδύσει στα παράνομα στέκια και μετά πό μια σειρά αιμοβόρων εγκλημάτων, βρίσκει με τη βοήθεια του πρώην συνεργάτη του κάποια στοιχεία για να συνεχίσει την έρευνα. Στο πλευρό του έχει και την Ρωσίδα Mona Sax, αδερφή την Natasha, μία εκ των πρόσφατα δολοφονημένων θυμάτων. Το πως συνεχίζει η ιστορία φυσικά δε πρέπει να το πω αλλά σίγουρα έχει αλλάξει πάρα πολύ από αυτή του παιχνιδιού και σίγουρα όχι προς το καλύτερο. Το σενάριο έχει γράψει ο πρωτάρης, παντελώς άγνωστος Beau Thorne.

Η επιλογή του Mark Wahlberg στο ρόλο του Payne σίγουρα έδινε ελπίδες για κάτι καλό αν και φυσιογνωμικά μάλλον δεν ταίριαζε και ιδιαίτερα. Και τότε ήρθαν τα κακά μαντάτα με την ανακοίνωση του Ιρλανδού John Moore να αναλαμβάνει τη σκηνοθετική καρέκλα. Ναι, ο ίδιος John Moore που κατακρεούργησε το πρόσφατο remake του Omen και νωρίτερα μας έδωσε το αδιάφορο Flight of the Phoenix και το αρκετά καλό αλλά εκνευριστικά προπαγανδιστικό Behind Enemy Lines. Το τελευταίο είχε αρκετά καλές και εντυπωσιακές σκηνές μάχης και αυτό μου έδινε κάποια ελπίδα. Τελικά όμως αποδείχτηκε ότι η ταινία ήταν κατεστραμένη "εκ-γενετής". Δε ξέρω ποιος παίρνει τις αποφάσεις για το στυλ της ταινίας αλλά που ακούστηκε shoot-em-up action ιστορία να παρουσιάζεται με `30s noir χαρακτήρα! Ω ναι, είναι πολλές οι στιγμές που νομίζεις ότι θα εμφανιστεί από τη γωνία ο Humphrey Bogart, όμως δεν εμφανίζεται ποτέ και ο Wahlberg σίγουρα δεν είναι Bogart. Είναι από τις ταινίες που αρχίζουν, περνάει κάνα εικοσάλεπτο και λες, εισαγωγή είναι αυτή, τώρα θα αρχίσει το καλό, και περιμένεις και περιμένεις, η ταινία τελειώνει και το καλό ακόμα να αρχίσει. Μιλάνε μιλάνε, πηγαινοέρχονται από τη μία άσχετη τοποθεσία στην επόμενη χωρίς λόγο και αιτία και κυρίως χωρίς δικιολογία, μιλάνε με διάφορους χαρακτήρες που μοιάζουν σαν NPC από RPG και μια στο τόσο πέφτει και καμιά πιστολιά. Και το έννοώ το μια στο τόσο μιας και στα 90 περίπου λεπτά έχει μόλις 2 και κάτι σκηνές δράσης που δε κρατάνε πάνω από 3-4 λεπτά συνολικά, και όλα αυτά σε ταινία δράσης...υποτίθεται. Και για να μπει και λίγη ποικιλία, πετάνε απο δω κι από κει και μερικές αναφορές στη Νορβηγική μυθολογία χωρίς καμία εξήγηση. Όσο για τους δαίμονες που είδατε στο trailer και οι περισσότεροι είπαμε, αμαν Constantine το κατάντησαν το Payne, είναι από τις πιο έξυπνες ιδέες τις ταινίας μιας και είναι οπτικοποιημένες οι παρασθήσεις που προκαλεί το ναρκωτικό που απασχολεί την ιστορία και εκτός από εντυπωσιακές, δίνουν και μια απόκοσμη ομορφιά που είναι και η μόνη που ταιριάζει στο ύφος του παιχνιδιού. Και τέλος κάποιος πρέπει να πει στον σκηνοθέτη ότι το να οπλίζεις μια καραμπίνα ξανά και ξανά, δε το λες δράση. Όσο για αυτά τα 3-4 λεπτά δράσης είναι αρκετά καλά και χρησιμοποιούν αυτή τη πολυδιαφημισμένη τεχνολογία των 1000 frames αλλά οι συγκεκριμένες σκηνές είναι συνολικά μόλις τρεις και όλες τους υπάρχουν ήδη στο trailer.

Όσο για τις ερμηνείες, ξαναείπα ότι ο Wahlberg δεν είναι Bogart και απλά καταφέρνει να επιπλεύσει. Μαζί του βλέπουμε αρκετούς γνωστούς και λιγότερο γνωστούς ηθοποιούς αλλά ο χρόνος συμμετοχής του κάθε ένα είναι ελάχιστος και δε μπορούν να εκτιμηθούν θετικά ή αρνητικά. Μεταξύ αυτών η Mila Kunis, Beau Bridges, Chris Bridges aka Ludacris , Chris O`Donnell, Donal Logue, Amaury Nolasco, Olga Kurylenko και σε έναν cameo ρόλο η Nelly Furtado. Από όλους αυτούς η Kunis μοιάζει ανεκμετάλλευτη ευκαρία και η Furtado μάλλον πρέπει να κάνει κάποια μαθήματα υποκριτικής πριν αλλάξει καριέρα.

Ως gamer, όταν μια ταινία είναι βασισμένη σε game, μου είναι σίγουρα ενδιαφέρουσα αλλά αυτό μπορεί να γυρίσει μπούμερανγκ και να με απογοητέυσει το τελικό αποτέλεσμα όπως στο Silent Hill που περίμενα περισσότερα ή τελικά να βγει και σε καλό όπως το Doom που πιθανότατα είμαι ο μόνος άνθρωπος άνω των 20 που το διασκέδασε. Εδώ είναι σίγουρα η πρώτη περίπτωση μιας και περίμενα πάρα πολλά και πραγματικά δεν πήρα τίποτα παρά ένα old-style noir με μερικές πινελιές δράσης, άψυχο, άνευρο και απλά απογοητευτικό. Άσε που δεν είδα το αγαπημένο sawed-off shotgun

Βαθμολογία: (4.5/10)

(το 0,5 το παίρνει μόνο και μόνο, λόγω ονόματος μιας και έχει αποδειχτεί μεγάλο ρίσκο η μεταφορά παιχνιδιών στη μεγάλη οθόνη)

Αλέξανδρος Κυριαζής

---

Τετάρτη 22 Απριλίου 2009

Αν το έκανε ο Fritz Lang...

Από την πρώτη σκηνή καταλαβαίνουμε πως δεν πρόκειται για ακόμα μια συνηθισμένη μεταφορά κόμικ ήρωα στον σύγχρονο κινηματογράφο. Σε παραφορά της πρώτης σκηνής του D.O.A. (Κυνηγώντας τον Δολοφόνο μου) ή αν προτιμάτε της Λεωφόρου της Δύσεως, ο κεντρικός ήρωας, με voice-over, μας πληροφορεί για την τραγική του κατάληξη και ο πλανήτης του φιλμ-νουάρ είναι και πάλι εδώ…

Η ταινία είναι πιο σκοτεινή και από τον Σκοτεινό Ιππότη, αλλά οι συγκρίσεις τελειώνουν εδώ. Επιβλητικά βραδινά πλάνα, χωρίς σκηνοθετικούς υπερβατισμούς, ευτυχώς, και, δυστυχώς, χωρίς γραμμικές, εξπρεσιονιστικές αναφορές. Ο χαρακτήρας του ήρωα καταραμένος, υποχρεωμένος να λύσει ένα χρόνιο μυστήριο, αλλιώς η κατάρα του θα παραμείνει ανέγγιχτη. Ο John Moore τον αγαπάει, του χαρίζει βάθος στην ψυχρότητα του, του δίνει υπόσταση αθώου, ακόμα κι όταν σκοτώνει.

Όμως, ενώ στο πρώτο επίπεδο, μιας καλής εμπορικής παραγωγής με ουσία, η ταινία αριστεύει, στο δεύτερο και πολύ σημαντικότερο, αυτό του σεναρίου, τα πάντα είναι ρηχά. Ένα φιλμ-νουάρ χαρακτηρίζεται από δαιδαλώδες σενάριο, με περιπαικτικούς διαλόγους και μια γυναίκα-παγίδα. Εδώ οι όροι παίζονται αλλιώς. Το σενάριο είναι μονοδιάστατο, καταστρέφει την έκπληξη του τέλους, βοηθάει μονάχα στο καλό δέσιμο δράσης-δράματος. Οι διάλογοι δεν έχουν βαρύτητα, είναι αιχμάλωτοι πάνω σε μια σύγχρονη οπτική και το «χρυσό» voice-over είναι άφαντο. Η γυναίκα-παγίδα παίζει μονάχα 15 λεπτά και το θηλυκό στοιχείο λειτουργεί περισσότερο σαν φάντασμα.

Υπάρχουν, ως δράση, δύο-τρία στιγμιότυπα «φαρμάκι». Δείγματα φορμαλισμού που ο σκηνοθέτης, ίσως, κρατάει για μια μελλοντική συνέχεια της δράσης του Μαξ Πέιν. Ακόμα, οι οπτικές αναφορές στις Βαλκυρίες, σύμφωνα με μια αλά Constantine αισθητική, είναι εξίσου εντυπωσιακές, αλλά δεν παίζουν βασικό ρόλο στην υπόθεση και παραμένουν σε δεύτερη διάσταση. Ο Mark Wahlberg καλός, όσο του επιτρέπει το, απαραίτητα, ψυχρό ύφος να ξεχωρίσει. Καλύτερη και νοσταλγική η παρουσία του Beau Bridges.

Κριτική Σύνοψη
Μια καλή ταινία για το είδος της. Ακόμα και που γίνεται φιλότιμη προσπάθεια αναβίωσης του φιλμ-νουάρ, η ταινία ξεχωρίζει με την στρωτή σκηνοθεσία της και τον απόλυτα σκοτεινό διάκοσμο. Άξια η ανάπτυξη του χαρακτήρα του ήρωα, κρυμμένοι στο πουθενά όλοι οι υπόλοιποι, υποχείριοι ενός σεναρίου, που πιο πολύ κάνει συστάσεις παρά λειτουργεί αυτοτελώς. Η δράση δεν είναι καταλύτης, μοιάζει να χρειάζονταν περισσότερη, αλλά όταν αποφασίζει να κάνει εμφάνιση είναι καταπληκτική και φορμαλιστική. Γενικά είναι μια πολύ καλή προσπάθεια, καλύτερη από ένα σωρό σούπερ-ήρωες που σερβίρονται τελευταία, αλλά σου αφήνει την εντύπωση του μισού, του «δεν μπορεί, κάτι ακόμα θα υπάρχει»…

Βαθμολογία: (2/5)

Σταύρος Γανωτής

Αυτή τη στιγμή δεν είστε συνδεδεμένος. Συνδεθείτε ή κάντε εγγραφή για να σχολιάσετε.