---

Hunger (2008)
Βιογραφική | 95' |
	Πρεμιέρα στην Ελλάδα: Πεμ 2 Οκτ 2008 Ημερομηνία κυκλοφορίας DVD: 1/2009 Διανομή: Seven Films Χρώμα: Έγχρωμο Ήχος: Dolby Digital Γλώσσα: Αγγλικά - Ιρλανδικά
	Δημοτικότητα: n/a Αξιολόγηση:    (7.30/10) Aντιφατικότητα ψήφων:
- Υπότιτλος: Μια οδύσσεια, στην οποία οι παραμικρές χειρονομίες γίνονται επικές όταν το κορμί είναι το τελευταίο καταφύγιο για προστασία. - Gallery:

---

- Κριτική από το Cine.gr:

Πέμπτη 25 Σεπτεμβρίου 2008

Υπόθεση: Η υπόθεση της ταινίας διαδραματίζεται στις Βρετανικές φυλακές όπου κρατούνταν μέλη της IRA και τα οποία διαμαρτύροταν για τα πολιτικά τους δικαιώματα. Ένα σημαντικό μέλος της οργάνωσης, ο Bobby Sands, αποφασίζει να κατέβει σε απεργία πείνας για να πετύχει τον σκοπό του και να κινητοποιήσει και τους υπόλοιπους φυλακισμένους. Η ταινία περιγράφει την προετοιμασία, την απόφαση αλλά και την δραματική πορεία του πρωταγωνιστή σε όλο τον αγώνα του.

Λίγα λόγια για την παραγωγή: To Hunger είναι η πρώτη ταινία του συγκεκριμένου σκηνοθέτη και ήδη βραβεύτηκε με το βραβείο "Camera d’Or" στις Κάννες και δεν θα το βρω καθόλου παράξενο αν συνεχίσει έτσι. Η ταινία ξεκίνησε γυρίσματα πέρσι τον Σεπτέμβριο και στην Αμερική κάνει πρεμιέρα στο New York Festival στις 27 Σεπτεμβρίου 2008. Το budget ελάχιστο, αλλά αυτό δεν έπαιξε κανένα ρόλο στην ποιότητα της ταινίας.

Κριτική: Το Hunger είναι μία ταινία δύσκολη. Βίαιη, τολμηρή, προκλητική, ειρωνική και κυρίως μακριά από κάθε πρότυπο παρόμοιων ταινιων. Αντίθετα με τον τίτλο της, μετά το τέλος της δεν νοιώθεις καθόλου πεινασμένος, αλλά χορτάτος από θεαμα, συναισθήματα κάθε είδους, εμπειρίες. Είναι ταινία που δεν βλέπεται εύκολα δεύτερη φορά χωρίς αυτό φυσικά να σημαίνει κάτι κακό. Δεν είναι μία απλή ντοκυμαντερίστικη βιογραφία ενός απεργού πείνας και της πορείας του. Είναι η παρακολούθηση ενός ολόκληρου αγώνα, χωρίς να κάνει κρίσεις αν είναι σωστός ή όχι, και λιγοστών ανθρώπων που παλεύουν για τα δικαιώματα και τις πεποιθήσεις τους. Η κάμερα σταθερή σε πολλά σημεία, παρακολουθεί αδιακρίτως όλα όσα μπορεί να γίνονται σε φυλακές και δεν τα γνωρίζουμε. Οι πρωταγωνιστές της εγκλωβισμενοι προσπαθούν με τον κάθε δυνατό τρόπο να επιβιώσουν και να παλέψουν για τα ιδανικά τους. Εκτός από τον εξαιρετικό μεγάλο διάλογο στην μέση της ταινίας, τα υπόλοιπα λόγια είναι φτώχεια και δεν χρειάζοντουσαν περισσότερη ανάλυση καθώς μόνες τους οι πράξεις μιλάνε, και ο σκηνοθέτης δεν μας λυπάται καθόλου, μας τις παρουσιάζει απροκάλυπτα. Ο Michael Fassbender, εξαίσιος στον ρόλο του, μας δείχνει έναν άνθρωπο έτοιμο για όλα, να οδηγήσει, να πολεμήσει πρώτος στην μάχη, ανυπότακτο και ιδεαλιστή. Η κάμερα του McQueen όμως δεν του χαρίζεται ολοκληρωτικά καθώς για αρκετή ώρα παρακολουθούμε άλλους κρατούμενους μέχρι να εμφανιστεί ο πρωταγωνιστής. Οι φύλακες δεν είναι απρόσωποι χαρακτήρες, που απλά ακολουθούν εντολές χωρίς καμία έκφραση συναισθήματος. Ομολογώ ότι σε πολλά σημεία έψαξα να βρω ψήγματα εντυπωσιασμού αλλά ο δημιουργός παρέμεινε σιωπηλός παρατηρητής χωρίς επιτηδεύσεις και εύκολες λύσεις. Το αποτέλεσμα δικαιώνει όλη την αναμονή της ταινίας και αν μετά την θέαση της δεν έχετε επηρρεαστεί καθόλου, τότε δεν είδαμε το ίδιο έργο...

Επίλογος: Το Hunger με λίγα λόγια δεν είναι σινεμά για τις μάζες. Δεν αποκρίνεται σε θεατές με κλειστή συνείδηση και μικρές αντοχές. Περιμένει τους πιο υπομονετικούς και ετοιμοπόλεμους θεατές να τους επιτεθεί με το αιχμηρό σενάριο του, την προκλητική σκηνοθεσία του και τους ανυπότακτους ήρωες του. Αν νομίζετε ότι αντέχετε τότε προτιμήστε το...

Βαθμολογία: (8.5/10)

Γιάννης Σιδέρης

---

Τρίτη 7 Οκτωβρίου 2008

Πήγα να δω τη βραβευμένη στις Κάννες δημιουργία του Steve McQueen, Hunger, περιμένοντας βασικά να δω μια πολιτική ταινία αιχμηρή και επικριτική για την καταπίεση των καθολικών βόρειων Ιρλανδών από τη βρετανική κυβέρνηση! Αντί αυτού είδα μια ταινία που φλερτάρει ως προς το ρεαλισμό της με το ντοκιμαντέρ και ως προς την ωμότητα της με σκηνές βασανιστηρίων αποτυπωμένες σε κρυφή κάμερη από το κολαστήριο του Άμπου Γκράιμπ! Η μια σκηνή σοκ διαδέχεται την άλλη αφήνοντας το θεατή να αναρωτιέται τι του επιφυλάσσει η συνέχεια, πόσο άλλο θα δοκιμαστεί το νευρικό του σύστημα! Ήταν τόσο μεγάλη η αποστροφή μου σε αυτά που έβλεπα να διαδραματίζονται επί της οθόνης, που σε στιγμές ήθελα να σηκωθώ από το κάθισμα μου και να εγκαταλείψω την αίθουσα (...αλλά δεν το έκανα!).

Γυμνή, αποκρουστική βία, καμία μουσική υπόκρουση εκτός ίσως από τον ήχο των κλομπ που χτυπούν ρυθμικά τις αστυνομικές ασπίδες, λυρικά κινηματογραφημένες σκηνές επίδειξης ανθρώπινου σθένους όταν η ζωή νοηματοδοτείται από μια συγκεκριμένη ιδεολογία και συνδέεται με ένα συλλογικό αγώνα, σχεδόν κανένας προβληματισμός όμως ανάμεσα στους κρατουμένους για την αξία του αγώνα, ελάχιστοι διάλογοι (όλη η ταινία συμπυκνώνεται στον εκπληκτικό δεκάλεπτο διάλογο του καθολικού ιερέα με τον απεργό πείνας Bobby Sands), αυτά είναι μερικά από τα δεδομένα της αξιόλογης κινηματογραφικής μεταφοράς της αληθινής ιστορίας της διαμαρτυρίας κρατουμένων Ιρλανδών Ρεπουμπλικάνων (ήτοι οπαδών της ενωμένης Ιρλανδίας) που εξελίχθηκε σε απεργία πείνας μερικών εξ αυτών.

Το Hunger είναι μια από αυτές τις "βαριές", τις "δύσπεπτες" ταινίες, που προβληματίζουν κάποιον μεν, του δίνουν έναυσμα να ψαχτεί αναφορικά με τα ιστορικά στοιχεία και τις πολιτικές, που περιγράφουν, αλλά εντάσσεται όμως σε αυτές τις ταινίες που πραγματικά αδυνατώ να συστήσω σε κάποιον να δει! Επίσης αν και γνήσια η συγκίνηση του σκηνοθέτη Steve McQueen για το θέμα και ιδιαίτερα ανθρώπινη η προσέγγισή του, εντούτοις είναι λίγο εύκολος δρόμος, νομίζω, να πάρεις ένα θέμα κακοποίησης φυλακισμένων, να το κινηματογραφήσεις μινιμαλιστικά εστιάζοντας στη βία και προκαλώντας αλλεπάλληλα σοκ στους θεατές, και μπορεί, αν σταθείς τυχερός, να κερδίσεις και κανένα βραβείο σε κάποιο ευρωπαϊκό φεστιβάλ κινηματογράφου!

Βαθμολογία: (7/10)

Πάνος Σταμούλης

Βλέπετε τα πρώτα 4 σχόλια. Πατήστε εδώ για να εμφανιστούν όλα.

Αυτή τη στιγμή δεν είστε συνδεδεμένος. Συνδεθείτε ή κάντε εγγραφή για να σχολιάσετε.