Σιωπηρά εκκωφαντική αυτή η προσπάθεια του Steve McQueen. Δύσπεπτη, αλλά σαφής. Μακρόσυρτα πλάνα, μικροί & ελάχιστοι, αλλά περιεκτικοί οι διάλογοι.
 Δυνατό σημείο η ερμηνεία του Michael Fassbender, ομοίως ήρεμη αλλά έχοντας στοιχεία υποβολής με εκείνη που έκανε λίγα χρόνια αργότερα στο Shame, του ίδιου σκηνοθέτη.
 Μια ταινία που ίσως λόγω του ύφους της, μένει περισσότερο ως μια σκληρή περιγραφή ενός ιστορικού γεγονότος, παρά ως κινηματογραφική δημιουργία.

Προσωπική Αξιολόγηση : 7/10
Mps

Για μένα από την ταινία άξιζαν μόνο τα τελευταία 10-20 λεπτά και η συγκλονιστική ερμηνεία του Fassbender. Δεν είναι απαραίτητο ότι επειδή κάνεις μια πολύ βαριά και ωμή ταινία θεωρείται και διαμάντι. Αγγελοπουλικά πλάνα(κάποιος καθαρίζει έναν διάδρομο για 10 ολόκληρα λεπτά) για να εντυπωσιάσουν ψευτο-κουλτουριάρηδες κριτικούς. Ξανά εξαιρετική ερμηνεία και πολύ δυνατό τέλος, αλλά δεν αρκούν για να αποκαλέσουμε μια ταινία "μεγάλη". Και πέστε να με φάτε άμα θέλετε.

A very shocking film that depicts atrocities of prison to their extreme. Direction is brilliant and so is the acting.

Η θεαση αυτης της ταινιας μας καταπλησσει, αλλα για τους λαθος λογους: θα περιμενε κανεις να υπαρχει ενας στοιχειωδης αφηγηματικος καμβας και μια κινηματογραφικη γραφη που να παρακολουθει και να αντιπαραβαλλει διαλεκτικα τα κινητρα των ηρωων (οπως κανει, για παραδειγμα, ο εξοχος Κεν Λοουτς στο "The wind that shakes the barley"). Αντι γι` αυτο, βλεπουμε - και εμπεδωνουμε απο τα δεκα πρωτα λεπτα - μια κτηνωδη (στην κυριολεξια) αποτυπωση της βαναυσοτητας του καθεστωτος Θατσερ και... απολυτως τιποτα αλλο.
Το εργο δε διαθετει απολυτως κανενα απο τα βασικα συστατικα στοιχεια που συνθετουν ενα ολοκληρωμενο και αυθυπαρκτο εργο τεχνης. Για οσους απο εμας διαθετουν μια στοιχειωδη πολιτικη κουλτουρα και ιστορικη μνημη, ειναι, για παραδειγμα, γνωστο οτι ο Μπομπυ Σαντς συνεγραψε απομνημονευματα στην φυλακη με τις πεποιθησεις του γυρω απο τα εθνικοαπελευθερωτικα κινηματα κατα της αποικιοκρατιας (οπως ειναι, στην προκειμενη περιπτωση, η Μεγαλη Βρεταννια). Αντι γι` αυτο, τον βλεπουμε (αυτον και τους υπολοιπους συγκρατουμενους του) να...καπνιζουν σελιδες απο την Βιβλο, να επαλειφουν τους τοιχους των κελιων με τα περιττωματα τους και αλλα τετοια ενδιαφεροντα. Για μια στιγμη μονο, η αδυναμια μας να παραδεχθουμε την φυση αυτου του πραγματος που βλεπουμε μας παρασυρει και (θελουμε να) νομιζουμε οτι σα να παρακολουθουμε σκηνες απο το "120 μερες στα Σοδομα" του Πιερ Παολο Παζολινι. Αλλα οχι, καμια σχεση: εδω δεν υπαρχει απολυτως καμια προβληματικη γυρω απο την εξουσια, οπως στο μεγαλο Ιταλο. Εδω υπαρχει μονο κτηνωδης απεικονιση οργανικων λειτουργιων και εκκρισεων σε περιπτωσεις μεγαλης σωματικης οδυνης.
Αισθητικα δε, η ταινια αποτελει τον βαθμο μηδεν οποιασδηποτε αφηγηματικης κατασκευης και δουλειας πανω στους χαρακτηρες. Εκτος αν ως τετοια νοειται η (μοναδικη!) ομιλουσα σκηνη σε φιξ πλανο μεταξυ του Σαντς και του καθολικου ιερεα.
Εν ολιγοις, προκειται για μια απροκαλυπτα ωμη απεικονιση της λαγνειας του σκηνοθετη για την απολυτως γυμνη (κυριολεκτικα και μεταφορικα) βια. Μια τεραστια απογοητευση. Μια μη-ταινια.
Ioannis Papadopoulos