---

Faubourg 36 (2008) - Μεταφρασμένος Τίτλος: Paris 36
Εποχής | 120' |
	Πρεμιέρα στην Ελλάδα: Πεμ 6 Νοε 2008 Ημερομηνία κυκλοφορίας DVD: 28/04/2009 Διανομή: Σπέντζος Χρώμα: Έγχρωμο Ήχος: DTS (Digital Theater Sound) Γλώσσα: Γαλλικά
	Δημοτικότητα: n/a Αξιολόγηση:    (7.10/10) Aντιφατικότητα ψήφων:

---

- Κριτική από το Cine.gr:

Δευτέρα 6 Απριλίου 2009

Τα παιδιά του μιούζικ-χολ…

Υπάρχουν πράγματα στις ταινίες του Christophe Barratier, δηλαδή στις δύο που έχουμε δει, που τον κολακεύουν ιδιαιτέρως. Όμως, ως δημιουργός, του λείπει κάτι πολύ σημαντικό για να κάνει την διαφορά. Αυτό φάνηκε στα Παιδιά της Χορωδίας, αλλά ακόμα περισσότερο φάνηκε εδώ. Δεν είναι σκηνοθέτης ουσίας…

Η ταινία του ανιψιού του Jacques Perrin (παλιά δόξα της γαλλικής ερμηνείας) δεν αφηγείται μονάχα το παρελθόν, αλλά και ανήκει, νοσταλγικά, σε αυτό. Έχει μια οπτική από παλιό Χόλιγουντ, αποκαλύπτοντας ότι στον σκηνοθέτη αρέσουν πολύ τα μιούζικαλ τύπου Ωραία μου Κυρία, Όλιβερ, Η Μελωδία της Ευτυχίας κτλ. Από αυτά δανείζεται τον πλούτο της παραγωγής και τον πλούτο των εκφραζόμενων απλών ιδανικών. Η φωτογραφία είναι ζωγραφιά, τα σκηνικά-κοστούμια αξίζουν για τα αντίστοιχα Σεζάρ, υπάρχει και η αίσθηση του «πολύ», χωρίς, ποτέ, να μιλάμε για έπος.

Όμως αυτό το «πολύ» σου δίνει και την ιδέα πως ο Barratier χορεύει σε πίστες, στις οποίες δεν χωράει. Είναι άτολμος στο να το κάνει κομεντί. Είναι ακόμα πιο άτολμος στο να το κάνει μιούζικαλ. Στα καλά της σημεία, η ταινία αξίζει, ακριβώς, επειδή αγγίζει αυτά τα δύο συστατικά. Αντί αυτών έχουμε ένα έργο με τεράστια κρίση ταυτότητας. Κάπου μελό, κάπου πολιτικό, κάπου ευχάριστο σαν το Παράσταση μιας Ζωής. Τελείως άστοχο σαν ρομάντζο, αφού χάνει κάθε ευκαιρία που του δίνεται για ένα ξεκάθαρο ερωτικό ειδύλλιο. Κι ενώ προς το τέλος γίνεται μια μιούζικαλ άνοδος, ξεπέφτει σε μια εκτός ταινίας «μαφιόζο-σπαγγέτι» κατάσταση, που χαλάει τελείως το φινάλε.

Οι χαρακτήρες έχουν όλοι την ιδιαίτερη τους αξία, αλλά, επίσης, όλοι είναι καρικατούρες. Αυτό παραπέμπει στο λαϊκό σινεμά άλλων εποχών, που είναι μεν καλοπροαίρετο, αλλά έχει άλλες πιο ξεκάθαρες δομές. Από ένα άνισο, προς το καλό, καστ ηθοποιών, ξεχωρίζει σαν πυγολαμπίδα η, πολύ νέα στον χώρο, Nora Arnezeder, που εκτός από καλή ερμηνεία, διαθέτει και εξαίσια φωνή. Βέβαια βοηθιέται υπερβολικά και από την παντελή, στο παρά ένα, απουσία άλλων γυναικείων ρόλων. Στον αντίποδα, ο Clovis Cornillac αποδεικνύει, και μετά το τελευταίο Αστερίξ, πως είναι ένας μετριότατος ηθοποιός. Υποδειγματικό το μουσικό σάουντρακ του Reinhardt Wagner, που ξέρει να αναπαριστά ορθά, και αυτός, το κλίμα της εποχής.

Κριτική Σύνοψη
Μια ταινία μεγάλων προθέσεων, που όμως φωνάζει πως θα ήθελε να είναι κάτι άλλο, από αυτό που θέλει, και ίσως μπορεί, ο σκηνοθέτης της. Πολύ λαϊκό σινεμά, χωρίς να το παραδέχεται, από τη στιγμή που προσπαθεί να επεκταθεί πολιτικά, ελάχιστα κωμικό και μουσικό, από όσο θα έπρεπε να είναι. Μια κρίση ταυτότητας «καμπάνα», που θα προκαλέσει τα ανάμεικτα αισθήματα του θεατή, που την μία θα το λατρεύει και την άλλη θα τον κουράζει. Όμως, έχουμε άψογη αναπαράσταση εποχής, ένα μεγαλόπνοο κλίμα στην εικόνα και στην ψυχολογία του σεναρίου και ένα άπλωμα στους ρόλους, που αποδεικνύεται λίρα εκατό. Αν δεν είναι η ταινία που θα επιβάλει τον Christophe Barratier (που δεν θα είναι), κάτι που ίσως περίμενε, μπορεί να είναι η ταινία που θα αναδείξει σε νέο αστέρι την Nora Arnezeder, που λάμπει κυριολεκτικά. Σινεμά με παντελή έλλειψη ουσίας, αλλά εύπεπτο και καλοπροαίρετο…

Βαθμολογία: (2/5)

Σταύρος Γανωτής

---

Δευτέρα 29 Σεπτεμβρίου 2008

Paris Je T’Aime…

Το στόρυ: Παρίσι 1936. Το εργατικό κίνημα γνωρίζει άνοδο μετά την επικράτηση του λαϊκού μετώπου στις εκλογές. Μια ομάδα από άνεργους καλλιτέχνες προσπαθεί να σώσει τη μουσική σκηνή στην οποία εργαζόταν, η οποία έχει περάσει στα χέρια ενός αδίστακτου μαφιόζου.

Christophe Barratier? Που τον έχω ξανακούσει αυτόν? : Είναι ο δημιουργός των Παιδιών της Χορωδίας που είχαν κλέψει καρδιές πριν τρία περίπου χρόνια. Στη νέα του κινηματογραφική εξόρμηση ανεβάζει το κόστος της παραγωγής στα ύψη, καθώς αναπλάθει μια ολόκληρη συνοικία της Γαλλίας του Μεσοπολέμου και μαζί της τις κοινωνικοπολιτικές συνθήκες που επικρατούσαν την περίοδο εκείνη. Αν και εδώ που τα λέμε, όταν το Faubourg 36 βάζει πολιτική στο μείγμα, το αποτέλεσμα είναι πιο σχηματικό κι από τον Παπαφλέσσα...

Το "γλυκό" από το "ζαχαρωμένο" απέχει μια λεπτή κλωστή, όπως είχε πει και ο Νέστορας, ο σοφός βασιλιάς της Πίνδου : Στο Les Choristes ο Barratier άφησε άθικτη την κλωστή. Εδώ αντίθετα ενίοτε αποφεύγει να την περάσει στο τελευταίο δέκατο του δευτερολέπτου, αλλά είναι έξυπνος ο μπαγάσας και ξέρει που πρέπει να πατήσει φρένο. Με επαρκές χτίσιμο του περιβάλλοντος στο οποίο κινούνται οι χαρακτήρες του και με τη συνοδεία ενός σάουντρακ που θα ταλαιπωρήσει τους υπαλλήλους των Virgin και των Metropolis για αρκετό καιρό, ο Γάλλος δημιουργός παραδίδει ένα παραμύθι που στέκει με το ένα πόδι στον Capra αι με το άλλο στον Tornatore, και που ίσως να μην ενθουσιάσει το κοινό όσο η Χορωδία, αλλά σίγουρα θα το στείλει σπίτι του ευχαριστημένο. Ειδικά αν βγει στις αίθουσες τον Δεκέμβρη, όπως είναι προγραμματισμένο, εποχή που η καλοδεχούμενη αφέλεια του φιλμ είναι...ακόμα πιο καλοδεχούμενη!!!

Βαθμολογία: (6/10)

Γιάννης Βασιλείου

Δεν υπάρχουν ακόμη σχόλια. Στείλτε το πρώτο!

Αυτή τη στιγμή δεν είστε συνδεδεμένος. Συνδεθείτε ή κάντε εγγραφή για να σχολιάσετε.