---

Caos Calmo (2008) - Μεταφρασμένος Τίτλος: Ηρεμο Χάος - Γνωστό και ως: Quiet Chaos
Δραματική | 105' |
	Πρεμιέρα στην Ελλάδα: Πεμ 20 Νοε 2008 Ημερομηνία κυκλοφορίας DVD: 21/7/2009 Διανομή: Rosebud Χρώμα: Έγχρωμο Ήχος: Dolby Digital Γλώσσα: Ιταλικά - Γαλλικά - Αγγλικά
	Δημοτικότητα: n/a Αξιολόγηση:    (5.33/10) Aντιφατικότητα ψήφων:

---

- Κριτική από το Cine.gr:

Παρασκευή 3 Ιουλίου 2009

Το δωμάτιο της συζύγου μου...

Ο Nanni Moretti είναι ένα από τα σημαντικότερα πρόσωπα της σύγχρονης ιταλικής σινέ-ιστορίας, είτε είναι μπροστά, είτε πίσω από την κάμερα. Στο Ήρεμο Χάος είναι η άψογη αναπαράσταση του «ήρεμου». Ο Antonelo Grimaldi είναι ένας μέτριος σκηνοθέτης, τηλεοπτικής δυναμικής και κάνει κινηματογραφική ταινία μετά από οχτώ χρόνια. Είναι η ολοκληρωτική αποτυχία του «χάους»...

Για αρκετή ώρα, μπορείς με ευκολία να κατηγορήσεις την ταινία για βαρετή. Αντίθετα, όμως, με το σύνηθες κι όσο περνάει η ώρα, η εικόνα σού γίνεται ολοένα και πιο οικεία, ολοένα και πιο ζωντανή. Ο πρώτος και σημαντικότερος λόγος είναι η παρουσία του Moretti, που βέβαια αναπαριστά, για ακόμα μια φορά, τον ρόλο στην δική του ταινία Το Το Δωμάτιο του Γιου μου. Έχει αυτό το χάρισμα της εσωτερικής έντασης, του να γίνεται φίλος με τον θεατή, του να εκφράζει εμπιστοσύνη. Ο δεύτερος λόγος είναι οι μικρές, ασήμαντες λεπτομέρειες που παρεμβάλλονται στην ηρεμία της ταινίας. Ένα χαζό τρακαρισματάκι, μια βέρα στον υπόνομο, μια άγνωστη κοπέλα που σε κοιτάει, μια μακαρονάδα με ελαττώματα...

Στην άνοδο συμβάλει και ένα ιταλό-γαλλικό, βοηθητικό καστ ηθοποιών, που δεν γίνονται όμως άμεσα εκμεταλλεύσιμοι από τον σκηνοθέτη. Αυτός που ξεχωρίζει περισσότερο είναι ο γιός τού Vittorio Gassman, ο Alessandro. Όμως, κι αυτού του κόβεται η φόρα για μια πιο κωμική εμφάνιση, κάτι που αναζητάς, εύκολα, από όλη την ταινία και γίνεται ακόμα πιο φανερό όταν στο προσφέρει. Αλλά και μία σεξουαλική παρεμβολή είναι τελείως εκτός ύφους κι ενώ θέλει να κάνει το σχόλιο της, χαλάει αυτήν την ηρεμία και την ελαφριά ευδαιμονία που αποπνέει το σύνολο.

Κριτική Σύνοψη
Όσο περνάει από τα χέρια του Nanni Moretti, όλα πάνε ρολόι. Το σενάριο είναι απόγονος του Αγαπημένο μου Ημερολόγιο, με τη βέσπα να αντικαθίσταται από ένα παγκάκι. Ο Moretti, τόσο σε εμφάνιση όσο και γραφή, έχει αυτήν την οικειότητα που πάντα αναζητάμε από το ιταλικό σινεμά. Όμως, η ταινία είναι βασικά του Grimaldi και σκηνοθετικά δεν έχει τίποτα να προσφέρει. Το χάος ποτέ δεν θα κάνει την εμφάνιση του και η απόλυτη ηρεμία δεν εμπλουτίζεται από ένα όραμα ουσίας. Και αν, τουλάχιστον, τα Γόμορρα προσέφεραν μια σκηνοθετική πνοή στην χώρα τους, είναι καιρός το ιταλικό σινεμά να αναβαθμιστεί γιατί βρίσκεται φανερά σε τέλμα...

Βαθμολογία: (2/5)

Σταύρος Γανωτής

---

Δευτέρα 20 Οκτωβρίου 2008

Υπόθεση: Ο Pietro έρχεται αντιμέτωπος με τον ξαφνικό θάνατο της γυναίκας του και μαζί με την μικρή κορούλα του προσπαθεί να ξεφύγει από την θλίψη και τον πόνο με τον δικό του προσωπικό τρόπο. Σταματάει σχεδόν οποιαδήποτε δραστηριότητα και απλά αφήνει τον χρόνο να κυλάει. Όμως οι εξελίξεις προχωράνε και σύντομα θα πρέπει να πάρει μία απόφαση, να ξεσπάσει, να συνέλθει κυρίως για το χατήρι του παιδιού του...

Ένα ανύπαρκτο ξέσπασμα: Σε όλη την ταινία παρακολουθούμε ένα μικρό θέατρο του παραλόγου. Από το πρώτο λεπτό της ταινίας μέχρι λίγο πριν το τέλος, ο πρωταγωνιστής ακροβατεί σε έναν κόσμο κωμωδίας και δράματος. Ομολογώ ότι ο πρωτότυπος τρόπος απεικόνισης της κατάστασης ενός ανθρώπου που υπέστη ένα μεγάλο σοκ, στην αρχή με συνεπήρε και μου αύξησε το ενδιαφέρον. Στην πορεία όμως κάτι δεν κολλούσε τόσο καλά.

Ο τρόπος με τον οποίο όλοι προσεγγίζουν τον πρωταγωνιστή, στον οποίο ο Nanni Moretti δίνει όση περισσότερη προσοχή μπορεί και μπορούμε να πούμε ότι τα καταφέρνει μία χαρά, μας θυμίζει ένα one man show στο οποίο όμως πιο πολύ ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι δεύτεροι χαρακτήρες παρά ο ίδιος ο πρωταγωνιστής. Η νευρωτική κουνιάδα του, ο αστείος και πανταχού παρών αδερφός του, οι αγχωτικοί σνυεργάτες του, η μυστήρια κοπέλα στο πάρκο.

Η κοιλιά στο έργο δυστυχώς είναι αναπόφευκτη, και η άλλοτε πρωτότυπη ιδεά τώρα αρχίζει και ξεφτίζει. Το γενικό συναίσθημα δεν χαλάει, αλλά δεν μας παρουσιάζει και τίποτα το πρωτότυπο πλέον.

Τελικό πόσο ήρεμο ήταν αυτό το χάος; Μάλλον υπερβολικά ήρεμο. Ένας τρόπος για να αντιμετωπίσεις τέτοιες καταστάσεις πάντα παραμένει η απομώνοση και η φαρσοκωμωδία, αλλά δεν μπορείς να αποφύγεις το ξέσπασμα. Και στο έργο αυτό, βλέπουμε ότι κάτι λείπει, κάτι κάπου ξεχάστηκε στον δρόμο και δεν εμφανίστηκε ποτέ. ΠαρΑόλα αυτά παραμένει ένα συμπαθητικό και ευχάριστο (όσο παράδοξο κι αν ακούγεται αυτό) έργο το οποίο αξίζει να παρακολουθήσετε αλλά μην περιμένετε κάτι συγκλονιστικό...

Βαθμολογία: (6.5/10)

Γιάννης Σιδέρης

Αυτή τη στιγμή δεν είστε συνδεδεμένος. Συνδεθείτε ή κάντε εγγραφή για να σχολιάσετε.