---

The Lovely Bones (2009) - Μεταφρασμένος Τίτλος: Παραδεισένια Οστά
Φαντασίας | 135' |
	Πρεμιέρα στην Ελλάδα: Πεμ 11 Μαρ 2010 Ημερομηνία κυκλοφορίας DVD: 23/11/2010 Ημερομηνία κυκλοφορίας BluRay: 1/12/2010 Διανομή: UIP Χρώμα: Έγχρωμο Ήχος: Dolby Digital Γλώσσα: Αγγλικά
	Δημοτικότητα: n/a Αξιολόγηση:    (7.00/10) Aντιφατικότητα ψήφων:
- Υπότιτλος: Η ιστορία μιας ζωής κι όλα όσα ήρθαν έπειτα. - Gallery:

---

- Κριτική από το Cine.gr:

Πέμπτη 4 Μαρτίου 2010

Ακόμα μια όμορφη ταινία από το τρομερό παιδί της Νέας Ζηλανδίας, αλλά με ένα μεγάλο μείων: είναι πιο πεζή νοηματικά κι από τον Κινγκ Κονγκ. Σαφής στόχος έπρεπε -και λογικά ήταν- να είναι η τραγικότητα του χαμού μιας αθώας ψυχής. Αντί αυτού, o Jackson εκμεταλλεύεται αυτή την αθωότητα για να την κάνει ντεκόρ σε ένα αστυνομικό θρίλερ. Το θρίλερ αυτό χάσκει πλοκής αφού είναι τρομερά κοινότυπο κι εμείς χάνουμε την ευκαιρία δούμε έναν «ανήλικο» Αόρατο Εραστή, αφού όλος ο σεναριακός κορμός της ταινίας παραπέμπει εκεί. Το βιβλίο ήταν μπεστ-σέλερ; Εμείς την ταινία κοιτάμε...

Ο Jackson κάνει κάτι πολύ καλά κι αυτό είναι ο τρόπος που ρυθμίζει τις ταχύτητες του έργου, επιβάλλοντας έναν ημί-υπνωτιστικό ρυθμό κατάλληλο για το συγκεκριμένο θέμα. Πλάι σε αυτόν, υπάρχουν κάποιες φαντασμαγορικές εικόνες που θυμίζουν πως βλέπουμε Jackson κι όχι κάποιον τυχαίο. Χάνει, όμως, τους χαρακτήρες με την χαλαρότητα που τους κοιτάει. Λόγω αυτού, η ταινία δεν παίρνει στροφές εσωτερισμού κι εμμένει στην επιφάνεια της, γινόμενη κάπως βαρετή από ένα σημείο και μετά. Στο φινάλε, φαντάζει να επιβάλεις στον εαυτό σου να πεις ότι σου άρεσε η ταινία, αλλά υπάρχει έντονο αυτό το κενό που δεν σε αφήνει να το εκφράσεις. Δεν μοιάζει, απόλυτα, να είναι η μεγάλη αποτυχία του Jackson (υπάρχει και το Κυνηγός Φαντασμάτων) αλλά κάτι σαν διάλλειμα από την επιτυχία.

Βαθμολογία: (2/5)

Σταύρος Γανωτής

---

Τρίτη 9 Μαρτίου 2010

Με αυτή του την ταινία, ο Peter Jackson μοιάζει να θέλει να επιστρέψει στο Heavenly Creatures και στην dark και ταυτόχρονα αθώα γοητεία. Φαίνεται, όμως, πως η μακρόχρονη θητεία του στα χολιγουντιανά στούντιο μάλλον κακό του έκανε παρά καλό στην προκείμενη περίπτωση. Φυσικά, το θέμα δεν είναι σε τι υπερέχει το Heavenly Creatures, αλλά σε τι υστερεί το The Lovely Bones. Kι αυτά είναι, δυστυχώς, αρκετά...

Αρχικά, έχει στα χέρια άλλη μια ιστορία με απίστευτο βάθος, μια ιστορία που μιλα για παιδεραστία, για εκδίκηση, για ηθική δικαίωση. Κι όμως, ο Peter Jackson δεν ενδιαφέρεται για τίποτα από αυτά, το μόνο που μοιάζει να έχει σημασία είναι τα ειδικά εφέ και ο φανταστικός του κόσμος. Ακόμη και οι χαρακτήρες είναι ανεπτυγμένοι σε αυτό ακριβώς το πλαίσιο με αποτέλεμα να ενσωματώνονται με το πλαίσιο και όχι την ουσία της ταινίας. Και δεν φταίνε οι καημένοι οι πρωταγωνιστές για τις μέτριες ερμηνείες τους, τι βάθος να δώσεις στο ρόλο σου όταν ο ίδιος ο σεναριογράφος το αγνοεί επιδεικτικά;

Πέρα, όμως, από αυτά, ακόμα κι ο περιβόητος αυτός φανταστικός του κόσμος αποτελεί την απόδειξη ότι τα ειδικά εφέ πρέπει να αντιμετωπίζονται με μέτρο. Δεν είπε κανένας ότι είναι άχρηστα. Μέτρο θέλουν κι αυτά. Κι ο σκηνοθέτης εδώ το έχει χάσει για τα καλά. Κι όχι δεν είναι απλά λίγο υπερβολικός, είναι ενοχλητικά αυτάρεσκος.

Πρόκειται για μια ταινία που το μόνο που μπορείς να της αναγνωρίσεις είναι ένας στοιχειώδης ρυθμός. Ναι, μπορώ να σας εγγυηθώ πως δεν θα βαρεθείτε. Πάντως αν δεν σας μένει και ιδιαίτερος χρόνος για κινηματογράφο, θα σας σύστηνα να επιλέξετε κάτι άλλο... Αν πάλι βλέπετε σχεδόν καθετί που προβάλλεται στις σκοτεινές αίθουσες, ε δείτε το κι αυτό...

Βαθμολογία: (1.5/5)

Σοφία Γουργουλιάνη

---

Τρίτη 23 Μαρτίου 2010

Ο Peter Jackson είναι ο άνθρωπος εκείνος που πριν από μερικά χρόνια, τόλμησε εκείνο που στα μάτια κάθε άλλου έμοιαζε αδύνατον να υλοποιηθεί. Έδωσε σάρκα και οστά στην διασημότερη συντροφιά της μυθιστορίας και μετέφερε με επικό τρόπο την ιστορία τους στην μεγάλη οθόνη, όχι μόνο κατακτώντας το Hollywood αλλά, αποδεικνύοντας πως τίποτα δεν είναι απίθανο αρκεί, να έχεις θέληση. Επιπλέον, δημιούργησε το πιο εμπορικό και αξιόλογο remake της δεκαετίας που δεν είναι άλλο από το King Kong, συμπληρώνοντας στο βιογραφικό του, ακόμα μια ταινία μεγάλων διαστάσεων που από κλασσική, μπορούσε να αποκτήσει νέα μορφή.

Για μια ακόμη φορά, ο Jackson επιλέγει ως αφετηρία του ένα από τα μεγαλύτερα best sellers των τελευταίων ετών, το “The Lovely Bones”, μια ανθρώπινη, συγκινητική, δραματική ιστορία η οποία, καταφέρνει να συνδυαστεί με την μαγεία του μεταφυσικού και της μετά θάνατον ζωής. Αυτά τα στοιχεία ως βάση, φαίνεται να θέλουν να τον κάνουν να στρέψει ξανά σε πιο συναισθηματικές και κοινωνικές ταινίες, επηρεασμένες από τις b-movies καταβολές του. Ίσως μάλιστα, να στόχευε και σε ένα νέο Heavenly Creatures όμως, με περισσότερες δόσεις φαντασμαγορίας αφού, είχε την δυνατότητα να παίξει, εκτός από τον πραγματικό κόσμο, με εκείνον που τον χωρίζει από τον παράδεισο. Ως προς την διαχείριση θεματολογίας, ροής και χρόνου, ο Jackson δεν υστερεί σε κανένα επίπεδο.

Το συναισθηματικό υπόβαθρο της ταινίας είναι ιδιαίτερα δυνατό, κάτι που δεν νομίζω να με επηρέασε συναισθηματικά μόνο λόγω της μητρικής μου φύσης. Ακόμα και αν δεν είσαι γονιός, αντιλαμβάνεσαι ότι δεν υπάρχει τίποτα πιο οδυνηρό για μια οικογένεια, από τον χαμό ενός μέλους της, πόσο μάλλον όταν αυτό το μέλος της είναι ένα παιδί. Το να συνέλθεις είναι δύσκολο, το να προσχωρήσεις μπροστά και να συνεχίσεις την ζωή σου μαρτυρικό, το να συγχωρήσεις αδιανόητο. Αυτές είναι και οι βασικές ιδέες, τα εκρηκτικά συναισθήματα που τα βλέπουμε και τα βιώνουμε μέσα από δύο διαφορετικά οπτικά πρίσματα. Εκείνο όσων έμειναν πίσω στην ζωή και του προσώπου εκείνου που χάθηκε.

Η αρχή του κακού που ξεκινάει να οδηγεί τα νήματα της ιστορίας, είναι η παιδεραστία. Ένα κοινωνικό φαινόμενο που την δεκαετία του `60 και του `70 μπορεί να έκανε την πρώτη του εμφάνιση αλλά, που σήμερα φαντάζει τρομακτικά κοντινό σε μας. Ένα διεστραμμένο μυαλό που με σκοπό να ικανοποιήσει τα αρρωστημένα πάθη του στερεί ζωές και καταστρέφει άλλες από τον χαμό των πρώτων. Κατά πόσο όμως ο Jackson εστιάζει πάνω του; Κατά την άποψή μου, όσο πρέπει. Σκοπός του δεν είναι να σοκάρει με σκηνές βιασμού και υπέρμετρης βίας αλλά, να συγκινήσει και να ευαισθητοποιήσει. Άλλωστε, όπως ο ίδιος δήλωσε, ήθελε να γυρίσει μια ταινία που ακόμα και η ανήλικη κόρη του να μπορεί να την δει.

Από κει κι έπειτα, θεωρώ ότι ο Jackson αξιοποίησε αρκετά καλά την αθωότητα της κεντρικής του ηρωίδας. Είναι η αθωότητα εκείνη που αναμφίβολα θα πάει στον παράδεισο όμως, χωρίς αυτό να την καταδικάζει, της δίνει κάθε δικαίωμα να μην βρίσκει την δύναμη να φύγει και να αφήσει τους δικούς της να προχωρήσουν, αν δεν πάρει την εκδίκησή της. Φυσικά, η εκδίκηση είναι σχετική όταν υπάρχει η θεία δίκη και τα πράγματα, μπαίνουν στην θέση τους και τιμωρούνται, όταν έρθει η κατάλληλη ώρα. Ναι, ξέρω... είναι λίγο κλισέ και ίσως να μην αντικατοπτρίζει την πραγματικότητα όμως, πάντα μπορούμε να ελπίζουμε.

Σαφέστατα η χρόνια θητεία του στο Hollywood έχει επηρεάσει το καλλιτεχνικό ένστικτο δημιουργίας του. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό αφού, δεν μπορούμε να μην παραδεχτούμε πως, οι εικόνες από το μέσο διάστημα μεταξύ γης και παράδεισου, είναι τόσο σαγηνευτικά όμορφο, τόσο φαντασμαγορικό και γοητευτικό που σε κάνει να απορείς, πόσο πιο όμορφος να είναι ο παράδεισος για να σε βάλει σε πειρασμό να το εγκαταλείψεις. Φυσικά, υπάρχει και η μερίδα εκείνων που θα ενοχληθεί από τα ίσως υπερβολικά εφέ όμως, δεν πιστεύω πως σκοπός του είναι ο φτηνός εντυπωσιασμός αλλά, η δημιουργία στις συνειδήσεις μας ότι όταν φεύγουμε από αυτό τον κόσμο, οι πιο βαθιές μας επιθυμίες και όσα αγαπήσαμε και λαχταρήσαμε, θα βρίσκονται κάπου αλλού και θα μας περιμένουν.

Η Saoirse Ronan είναι μια όμορφη και ευχάριστη έκπληξη στον ρόλο της κεντρικής ηρωίδας. Όχι μόνο έχει μια παράξενη ομορφιά αλλά, μια ιδιαίτερη αθωότητα, απλοϊκά και φυσικά δοσμένη, μέσω κατ`εξοχήν, μιας ήρεμης αφήγησης, μιας αρμονικής φωνής που σε ταξιδεύει. Ο Stanley Tucci είναι ο απόλυτα κακός, άρρωστος, ψυχανώμαλος παιδεραστής. Υποδύεται τον χαρακτήρα του τόσο φυσικά που πραγματικά, μέσα από την φαινομενική γαλήνη που τον χαρακτηρίζει, σε κάνει να ανατριχιάζεις. Όμως και οι υπόλοιποι χαρακτήρες ξεχωρίζουν, ο καθένας στον ρόλο του, κάνοντάς με να τους σκέφτομαι ως τις καταλληλότερες επιλογές με εξέχουσα, την γιαγιά Sarandon στον πιο ιδιόμορφο χαρακτήρα της ταινίας.

Θεωρώ ότι ο Jackson, μεταφέροντας την ιστορία της Alice Sebold, κατάφερε να μας μεταφέρει, όχι μόνο το συναίσθημα της λύπης και της συγκίνησης αλλά, εκείνα του αλτρουισμού, της δύναμης να ξεπεράσεις τις δυσκολίες της ζωής, την κατανόηση, την αλληλεγγύη, της δύναμης της ανάμνησης. Μα πάνω απ`όλα, κατάφερε να πλάσσει μια δικιά του εικόνα της μετά θάνατον ζωής, του πόνου που συντρίβει παρόντες και απόντες, του εξαγνισμού της ψυχής του θύματος αλλά, και του περίγυρού του. Σίγουρα κάποια κινηματογραφικά αλλά και κοινωνικά στερεότυπα δεν προσπερνιούνται όμως, αυτό είναι μικρό μειονέκτημα μπροστά στα υπόλοιπα όμορφα συναισθήματα, αλλά και εικόνες, που δέχτηκα ως θεατής, μένοντας με την ελπίδα ότι ίσως κάπως έτσι να συμβαίνει και στην πραγματικότητα.

Βαθμολογία: (8/10)

Γιώτα Παπαδημακοπούλου

Βλέπετε τα πρώτα 4 σχόλια. Πατήστε εδώ για να εμφανιστούν όλα.

Αυτή τη στιγμή δεν είστε συνδεδεμένος. Συνδεθείτε ή κάντε εγγραφή για να σχολιάσετε.