---

Shutter Island (2010) - Μεταφρασμένος Τίτλος: Το Νησί των Καταραμένων
Μυστηρίου | 138' |
	Πρεμιέρα στην Ελλάδα: Πεμ 25 Φεβ 2010 Ημερομηνία κυκλοφορίας DVD: 12/10/2010 Ημερομηνία κυκλοφορίας BluRay: 2/11/2010 Διανομή: UIP Χρώμα: Έγχρωμο Ήχος: DTS (Digital Theater Sound) Γλώσσα: Αγγλικά
	Δημοτικότητα: n/a Αξιολόγηση:    (7.64/10) Aντιφατικότητα ψήφων:
- Υπότιτλος: Τι συνέβη με τον ασθενή 69; - Gallery:

---

- Κριτική από το Cine.gr:

Παρασκευή 19 Φεβρουαρίου 2010

Σε κάθε ψυχολογικό θρίλερ ενός μετρ του κινηματογράφου υπάρχει και ένα δεύτερο επίπεδο. Στο «Ψυχώ» π.χ. αναλυόταν το οιδιπόδειο, στον «Ίλιγγο» η φαινομενολογία του έρωτα, στην «Λάμψη» η επίδραση της κοινωνικής απομόνωσης. Στην τωρινή περίπτωση της νέας ταινίας του Scorsese, το δεύτερο επίπεδο, αν και πολύ ενδιαφέρον, είναι αδύναμο και λειτουργεί μόνο ως δευτερεύων υπαινιγμός. Αφορά δε την σωστή κοινωνιολογική παρατήρηση ότι τα κράτη (που προσομοιάζουν ως σύνολα με ζωικούς οργανισμούς, με μόνο οδηγό τους το survival) δεν έχουν ηθική – λειτουργία που αφορά μόνο τα άτομα. Αμερικανοί, Σοβιετικοί ή όποιοι άλλοι έκαναν πλιάτσικο στο βομβαρδισμένο Βερολίνο, συναγωνιζόμενοι ποιος θα αρπάξει επιστήμονες και εργασίες, πολλές από τις οποίες προέκυψαν από απάνθρωπες διαδικασίες - επίσης πρόσφατα μάθαμε για τα πυρηνικά πειράματα των Γάλλων πάνω σε στρατιώτες κ.λπ.

Στο σενάριο λοιπόν το αμερικανικό κράτος απηχεί ως δυνάμει ύποπτο. Αλλά είπαμε, αυτό το επίπεδο είναι καθαρά υποστηρικτικό της πλοκής και εν τέλει το φιλμ είναι ένα καθαρότατο ψυχολογικό θρίλερ, φυσικά εκτελεσμένο άψογα από τον σπουδαίο σκηνοθέτη, με τον DiCaprio να δίνει μια ακόμη δυνατή ερμηνεία και με τους Ben Kingsley και Max von Sydow να «το`χουν στο τσεπάκι». Η πραγματικότητα με την φαντασία παίζουν το ένα-δυο, αλλάζοντας τέρματα ανάλογα την οπτική γωνία: του ήρωα ή των άλλων. Ψύχραιμος χειρισμός της πλοκής, αποφυγή λαϊκίστικων τρικ και κομψό τέλος που αφήνει τα απαραίτητα ερωτήματα. Ένα μάθημα σκηνοθεσίας για το ευρύ κοινό των ανάλογων χολιγουντιανών υποπροϊόντων. Στις σκηνές στα βράχια διακρίναμε και χιτσκοκικές αναφορές όχι μόνο σε πλάνα αλλά και φωτογραφία.

Παρ`όλα αυτά δεν παύει να θυμίζει την πατέντα δεκάδων άλλων θρίλερ, με τον θεατή διαρκώς έτοιμο να αντιληφθεί το πιθανό παρακάτω του στόρι. Να γιατί έπρεπε ένα δεύτερο επίπεδο να είναι πιο ισχυρό και να διαπλέκεται με τον εσωτερικό κόσμο του ήρωα πιο δραστικά, έστω και παραλλάσσοντας το μυθιστόρημα του Dennis Lehane.

Βαθμολογία: (3/5)

Χάρης Καλογερόπουλος

---

Τρίτη 23 Φεβρουαρίου 2010

Φυσικά και δεν περιμένει κανείς να γυρίσει κακή ταινία ο Scorsese. Από την άλλη, τα χρόνια της δημιουργικής του «εξουσίας» μοιάζουν να έχουν αντιπαρέλθει κι αυτό είναι φανερό και στην τελευταία του ταινία. Ενώ αποτείνει τιμές στο κλασικό θρίλερ των 1950 και ιδιαίτερα στον μαιτρ αυτού, τον Hitchcock, παίζει με εμπορικούς όρους ως προς την θριλερική σύσταση του έργου του. Έτσι έχουμε στην ίδια μασχάλη πλάνα βγαλμένα από τον Δεσμώτη του Ιλίγγου και σκηνές που δεν θα συγχωρούσαμε σε κάποιον άλλον σκηνοθέτη. Αυτό που ενδιαφέρει, όμως, είναι το σύνολο. Κι εκεί πετυχαίνει να παρουσιάσει κάτι το γενικά συμπαγές κι ευθύ σε αφήγηση, ξεκούραστο για τον θεατή κάθε ποιοτικής «απόχρωσης» και κυρίως ανταποκρίνεται στον θεατή κάθε ηλικίας. Από τον φαν του παλιού καλού Χόλιγουντ ως τον λάτρη του σύγχρονου θρίλερ...

Το μεγαλύτερο πρόβλημα του έργου είναι πως βγαίνει το 2010. Επειδή έχουμε δει τόσες και τόσες ταινίες απόλυτης ανατροπής (μόδα μετά την Έκτη Αίσθηση), η συγκεκριμένη δεν σου κρύβει από πολύ νωρίς ότι κάπου εκεί το πάει και η ανατροπή πέφτει στον βρόντο. Πρέπει να έχει κάνει κάποιος αποχή από το σινεμά επί δέκα χρόνια για να την «πατήσει». Πρέπει, όμως, να σταθούμε και στο ότι ο Scorsese καταφεύγει ελάχιστα σε εύκολους εντυπωσιασμούς, έχει έναν DiCaprio γίγαντα, έχει μερικούς από τους καλύτερους τεχνικούς της πιάτσας και η πετυχημένη εκτίμηση μου, πριν το δω, πως δεν θα ξεπερνάει το Ακρωτήρι του Φόβου, δεν πρόκειται, πιστεύω, να χαλάει κανέναν. Είναι, επίσης, χαρωπό να υπάρχουν κάποιοι δημιουργοί που δεν πέφτουν ποτέ στα πολύ χαμηλά, γιατί ο χώρος, όπως και κάθε άλλος, έχει ανάγκη τους θεματοφύλακες.

Βαθμολογία: (3/5)

Σταύρος Γανωτής

---

Τρίτη 23 Φεβρουαρίου 2010

Στο Νησί των Καταραμένων δεν υπάρχουν ούτε κατάρες, ούτε καταραμένοι. Όχι, δεν σας προδίδω στοιχεία της πλοκής, ούτε αναφέρομαι στην τουλάχιστον ανεπιτυχή απόδοση του τίτλου της ταινίας στη γλώσσα μας. Αυτό που θέλω να πω είναι πως δεν θα βρείτε εδώ την όμορφη και πάντα αψεγάδιαστη πρωταγωνίστρια που καταφέρνει με κάποιο μυστηριώδη τρόπο να μπλέκει με κατάρες και παραφυσικές καταστάσεις. Αυτό που θα βρείτε είναι έναν ταλαντούχο δημιουργό που ξέρει να διαχειρίζεται σενάρια, καταστάσεις και ηθοποιούς κι εν τέλει να κερδίζει τα στοιχήματα που βάζει.

Τέσσερα χρόνια μετά το The Departed, o Scorsese δεν επιλέγει να μας δώσει μια ταινία με μαφία, υπόκοσμο και αστυνομικούς, αλλά ένα καθαρόαιμο ψυχολογικό θρίλερ. Και αποδεικνύει πως ξέρει να παίζει καλά το παιχνίδι τού είναι και του φαίνεσθαι και γνωρίζει τον τρόπο να ταλανίζει το μυαλό μας. Δημιουργεί μια ατμόσφαιρα τόσο σκοτεινή όσο χρειάζεται για να γίνει η ιστορία του πιστευτή, έχει μια άρτια αφήγηση κι ένα καταπληκτικό καστ. Εντάξει μπορεί τον DiCaprio να τον έχουμε όλοι δει καλύτερο και μπορεί να μοιάζει λίγος μπροστά στον σκορτσεζικό De Niro του Cape Fear, δεν θα αφήσει όμως κανέναν παραπονεμένο.

Όλα καλά με τις ερμηνείες, την αφήγηση και φυσικά τη σκηνοθεσία, δεν έχουμε όμως όλοι δει και ξαναδεί ταινίες με τρελούς και με ήρωες που αμφισβητούν την προσωπικότητα τους; Από τo North by Northwest και το The Shining μέχρι το πρόσφατο Secret Window, τα δύο αυτά στοιχεία αποτελούν σταθερά μοτίβο των θρίλερ. Αυτό λοιπόν στο οποίο αποτυγχάνει η ταινία είναι να χειριστεί τα θέματα αυτά ώστε να μας δώσει ένα φινάλε αναπάντεχο και σοκαριστικό. Όλοι από ένα σημείο κι έπειτα θα δείτε το φινάλε να έρχεται. Παρόλα αυτά εξακολουθεί να προκύπτει ως φυσικό επακόλουθο μιας ορθής και στρωτής αφήγησης και η προβλεψιμότητά του δεν ξενίζει ιδιαίτερα.

Συμπερασματικά, πρόκειται για μια ταινία που καταφέρνει να ισορροπήσει με επιτυχία ανάμεσα στο εμπορικό και το ποιοτικό και για μια ταινία που θα ικανοποιήσει το κάθε κοινό της.

Βαθμολογία: (3/5)

Σοφία Γουργουλιάνη

---

Δευτέρα 1 Μαρτίου 2010

Σίγουρα οι ταινίες του Martin Scorsese τα τελευταία χρόνια, δεν έχουν την δυναμική, την ένταση αλλά και την αίγλη των παλαιότερων δημιουργιών του. Όπως και να `χει όμως, είναι σίγουρα ταινίες που δεν περνάνε απαρατήρητες, δεν μένουν ασχολίαστες και δεν στερούνται προσοχής, τόσο κατά την παραγωγή τους από τον μεγάλο αυτό δημιουργό, όσο και από τους θεατές που τρέχουν σύσσωμοι στις κινηματογραφικές αίθουσες να τις παρακολουθήσουν. "Το Νησί Των Καταραμένων", δεν θα μπορούσε φυσικά να αποτελεί εξαίρεση ιδιαίτερα αφού, ο Martin αποφασίζει να θυμηθεί τις θριλερικές του σκηνοθετικές ικανότητες.

Για να είμαστε απόλυτα ειλικρινείς, το σενάριο δεν έχει να προσφέρει απολύτως τίποτα το καινούργιο. Είναι πολυχρησιμοποιημένο, χιλιοαναπτυγμένο και όποιος παρακολουθεί τακτικά κινηματογράφο, ή έστω έχει μελετήσει τα ψυχολογικά θρίλερ της τελευταίας δεκαετίας, θα μπορέσει πολύ εύκολα και άμεσα, να υποψιαστεί τι ακριβώς συμβαίνει σε αυτό το μυστηριώδες νησί. Κατ`επέκταση, μπορεί να ξέρει από τα μισά της ταινίας, επιβεβαιωμένα μάλιστα, προς ποιο φινάλε οδηγείται. Μπορεί να μην είναι κακό όμως, είναι προβλέψιμο και όπως και να `χει, αυτό είναι ένα αρνητικό στοιχείο.

Ακολουθώντας την τακτική των μεγάλων θρίλερ στην ιστορία του κινηματογράφου, ο Scorsese καταπιάνεται με μια ταινία η οποία, κάτω από τον επιφανειακό της τρόμο, επιθυμεί να παρουσιάσει κάτι περισσότερο. Την σύγχυση ενός συστήματος που από την δημιουργία του, καταπατά κανόνες, ανθρώπινες ζωές και αξίες, προκειμένου να πετύχει τον στόχο του, στο όνομα της ανθρωποκοινωνικής εξέλιξης. Παράλληλα, θέλει να φανερώσει το πρόσωπο μιας αλλιώτικης ψυχιατρικής αλλά, και της ίδιας της ανθρώπινης ψυχοσύνθεσης και τον τρόπο που το μυαλό αντιδρά στα ερεθίσματα και τις πληγές που δέχεται.

Δεν ξέρω αν ο Scorsese ήθελε με αυτή την ταινία να παρουσιάσει ένα νέο Cape Fear ωστόσο, δεν το πιστεύω. Όχι μόνο γιατί δεν το πέτυχε αλλά, γιατί τίποτα δεν μαρτυρά ότι είχε αυτή την πρόθεση. Σκηνοθετικά η ταινία είναι άρτια, σφιχτοδεμένη, με ένταση και μυστήριο. Δεν θα μπορούσαμε άλλωστε να περιμένουμε κάτι λιγότερο από έναν τόσο μεγάλο δημιουργό. Η εικόνα και η μουσική που την συνοδεύει είναι επιβλητικές όμως, υπάρχουν εκείνα τα εκμοντερνισμένα στοιχεία του σύγχρονου κινηματογράφου που, θα ξενίσουν όσους δεν περίμεναν να τα δουν.

Ένας από τους μεγάλους άσους της ταινίας είναι οι πρωταγωνιστές της. Ο Leonardo DiCaprio, αρέσει δεν αρέσει σε μερικούς, έχει αποδείξει ότι είναι ένα από τα μεγαλύτερα ταλέντα της γενιάς του, βουλώνοντας έτσι τα στόματα όσων κάποτε βιάστηκαν να τον κατηγορήσουν. Αυτό κάνει για μια ακόμη φορά και σε αυτή την ταινία, παραθέτοντας μια έντονη και φορτισμένη συναισθηματικά ερμηνεία, σε ένα είδος, που δεν έχουμε συνηθίσει αλλά χαιρόμαστε να τον βλέπουμε. Όμως εξαιρετικά δυνατή είναι στο πλάι του, τόσο η παρουσία του Ben Kingsley όσο και του Mark Ruffalo, εκπλήσσοντάς με ευχάριστα όσον αφορά τον δεύτερο.

Βασισμένο στο μυθιστόρημα του Dennis Lehane και σε σενάριο της ελληνοαμερικανίδας Laeta Kalogridis, το Shutter Island είναι τεχνικά μια πολύ καλή ταινία, με εξαιρετικές ερμηνείες και επιβλητική ατμόσφαιρα η οποία όμως, στερείται πρωτοτυπίας. Μπορεί το παιχνίδι μεταξύ πραγματικού και φανταστικού να διαχειρίζεται αρκετά σωστά, ωστόσο τα μηνύματα που θέλει να περάσει και οι φιλοσοφίες στις οποίες βασίζεται, δεν είναι ικανοποιητικά αποδοτικές. Σίγουρα είναι μια ταινία που βλέπεις ευχάριστα, ωστόσο περίμενες το κάτι περισσότερο.

Βαθμολογία: (8/10)

Γιώτα Παπαδημακοπούλου

---

Παρασκευή 23 Απριλίου 2010

Μια ταινία μπορεί καθόλη την διάρκεια της να «παίζει» με την λογική μας, να υποβάλλει τους θεατές σε μια παρανοϊκή κατάσταση στην οποία τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται, και παράλληλα να μετατρέπεται σε ένα καθηλωτικό όσο και συναρπαστικό αστυνομικό θρίλερ-γρύφο, που όσο ανοιχτό και αν είναι στο φινάλε του δεν αποφεύγει πριν από αυτό να μας εκφράσει τις προθέσεις των χαρακτήρων του. «Το νησί των καταραμένων» του Martin Scorsese εκτός από όλα τα παραπάνω καταφέρνει και κάτι ακόμα: κάνει το απόκοσμο και το παράξενο να μοιάζει απίστευτα γοητευτικό, μεταμορφώνει αστραπιαία το όνειρο σε εφιάλτη και κινείται με δεξιοτεχνία από την παραμορφωμένη πραγματικότητα του εξπρεσιονισμού, στην αισθητική ενός φιλμ νουάρ της δεκαετίας του `50 και στο σασπένς μιας δημιουργίας του Χίτσκοκ. Η ταινία είναι τοποθετημένη χρονολογικά στο 1954, την εποχή που η Αμερική πασχίζει να μαζέψει τα κομμάτια της, να κλείσει τα τραύματα του πολέμου και να επανακτήσει τις παλιές χαμένες αξίες της, σε κλίμα έντονης καχυποψίας, με την απειλή να παραμονεύει κρυμμένη πίσω από κάθε αλλόκοτη σκιά και τις θεωρίες συνομωσίας (κατάλοιπο από την περίοδο του Μακαρθισμού) να «λικνίζονται» επιτακτικά στους ρυθμούς της υποβλητικής μουσικής. Οι ήρωες της; Δύο ντετέκτιβ χαμένοι τόσο στο ασυνείδητό τους όσο και σε ένα μυστήριο που επιζητά την λύση. Η βροχή, η ομίχλη, o αέρας και η νύχτα που «ζωντανεύουν» πυροδοτώντας την αγωνία και την ένταση, αλλά τα ιδιόμορφα σκοτεινά, γοτθικά κτίρια όπως και οι απόκρημνοι βράχοι που κάνουν το αίσθημα της υψοφοβίας να... χτυπά κόκκινο.

Οι σκληροτράχηλοι και συνάμα μοναχικοί αστυνομικοί (;) περιπλανώνται στον εσωτερικό τους κόσμο και παγιδεύονται ανάμεσα σε παραισθήσεις, εφιαλτές, ηθικά διλήμματα και σκηνές μυστηρίου. Οι πληγές της μεταπολεμικής Αμερικής είναι ακόμη ανοιχτές δημιουργώντας τις ψυχώσεις τους και οδηγώντας τους σε έναν κόσμο ανασφαλή, απειλητικό, παρανοϊκό (δεν διαφέρει και πολύ από το σήμερα), και γεμάτο συμπτώσεις, όπου το μυαλό συνεχώς ελεγχέται και το συναίσθημα εγκλωβίζεται στην αγωνία. Τι είναι αλήθεια και τι ψέμα; Ποια είναι τα όρια της καλοσύνης από την κακία; Έντονος φόβος, υποψίες, συνομωσίες πίσω από καλά κλειστές πόρτες, παραφροσύνη, πλάνη, ψυχοπάθεια, συγκεχυμένες αναμνήσεις, μειωμένες άμυνες και πάνω από όλα τύψεις. Άνθρωποι-φαντάσματα που καθοδηγούνται ως πολίτες δεύτερης κατηγορίας και μια υποβόσκουσα βιαιότητα ερμητικά «φυλακισμένη» στις επιταγές και τους κανονισμούς της «πολιτισμένης» κοινωνίας που δεν καταργεί ωστόσο την επιθυμία, πάνω σε μια έκρηξη θυμού, αν χρειαστεί, ο ένας να βγάλει το μάτι του άλλου. Χαρακτήρες που αλλάζουν προσωπείο γιατί δεν αντέχουν την τραγική πραγματικότητα, δέσμιοι ενός μικρόκοσμου που τους κρατά με την δική τους συγκατάθεση, από τον τρομακτικό, καινούριο έξω κόσμο. Υπάρχει η ανάγκη να ξεφύγουν, ο φόβος όμως τους μετατρέπει σε παθητικά, άβουλα πιόνια. Οι ισχυροί ελέγχουν και υποκινούν τους αδύναμους, τους ψυχικά τραυματισμένους ή μήπως τελικά τους βοηθούν να κατανοησόυν τα νέα δεδομένα; Παράνοια που μεταφράζεται σε πόνο και απώλεια αγαπημένων, ψυχαναλυτικές θεωρίες που αγγίζουν τα όρια της τρέλας και της υπερβολής και το σινεμά ως ο αποδέκτης που... κάθεται στον καναπέ του ψυχιάτρου.

Ο Scorsese σε αυτή του την ταινία φαίνεται πως χρησιμοποιεί κάποιες από τις επιρροές του. Με λεπτομερή πλοκή, άψογη φωτογραφία, εντυπωσιακά σκηνικά, πεσιμιστική, μουντή ατμόσφαιρα, έχοντας ως κεντρικούς χαρακτήρες δύο πράκτορες που προσπαθούν να βρουν απαντήσεις σε μια μυστηριώδη, δραματική κατάσταση, και με την φύση να διαδραματίζει πρωταγωνιστικό ρόλο, δανείζεται στοιχεία από τα φιλμ νουάρ του `50. Ο χρόνος μοιάζει σαν να μην υπαρχει, χάνεται κάπου μέσα στην σφοδρή καταιγίδα, ενώ η ομίχλη, η θάλασσα, το σκοτάδι, τα τρωκτικά και τα δηλητηριώδη φυτά κάνουν το κίνδυνο να κρύβεται παντού και την απειλή να ακολουθεί σε κάθε βήμα, σε κάθε τρίξιμο. Οι σκιάσεις του φωτός, τα ζουμ στις «αρρωστημένες» εκφράσεις των προσωπών, δημιουργούν μια εφιαλτική κατάσταση που προκαλλεί φόβο έστω και στην παροχημένη ασφάλεια του σπιτιού μας. Οι εξπρεσιονιστικές εικόνες ζαλίζουν και διαστρεβλώνουν ακόμη περισσότερο την (όποια) πραγματικότητα, με τα παράξενα επιβλητικά κτίρια να «στοιχειώνουν» την ψυχή μας και να υμνούν την μαγεία του περίεργου. Όλα θυμίζουν άσχημο όνειρο και η γραμμή ανάμεσα στην παραίσθηση και την αλήθεια, μοιάζει από λεπτό σε λεπτό, να γίνεται όλο και πιο λεπτή. Η αγωνία, το σασπένς και οι σεναριακές ανατροπές θυμίζουν κάτι από την αίγλη των φιλμ του Χίτσκοκ άλλα αν θέλουμε να συνδέσουμε «Το νησί των καταραμένων» με μια αρκετά πιο πρόσφατη ταινία, το μόνο που μπορούμε να γράψουμε είναι πως μετά την «Έκτη αίσθηση» του Σάιμαλαν, σε όσα φιλμ ακολούθησαν, μας λείπει (δυστυχώς) η αίσθηση του αιφνιδιασμού.

Νίκη Κεφαλά

Βλέπετε τα πρώτα 4 σχόλια. Πατήστε εδώ για να εμφανιστούν όλα.

Αυτή τη στιγμή δεν είστε συνδεδεμένος. Συνδεθείτε ή κάντε εγγραφή για να σχολιάσετε.