ΣΧΟΛΙΟ του ΚΓΠ στο [https://www.cine.gr/film.asp?id=712494#cform]

Faust (1926)

ΠΛΟΚΗ: Το έργο στηρίζεται στον Γερμανικό λαικό μύθο: Ο καλοκάγαθος και φιλάνθρωπος γέρο-Φάουστ (Gosta Ekman) δεν μπορεί να βρεί το φάρμακο κατα της πανούκλας τον Μεσαίωνα, όταν οι συγχωριανοί του πεθαίνουν κατα χιλιάδες. Μετά από ένα στοίχημα του Θεού με τον Διάβολο, ο Φάουστ βρίσκει ένα αποκρυφικό βιβλίο, με την βοήθεια του οποίου προσκαλεί τον Διάβολο να τον βοηθήσει.

Ο διάβολος ή Μεφιστοφελής (Emil Jannings) τον αναγκάζει να υπογράψει ένα 24ωρο συμβόλαιο, με το αίμα του. Μέσα στο 24ωρο ο Φάουστ δεν καταφέρνει να βρει το φάρμακο, αλλά ζει μία έντονη βραχεία, έκλυτη ιστορία με την Δούκισσα της Πάρμα και ελκύεται από την προοπτική της αιώνιας νεότητας.

Έτσι, ανανεώνει το Συμβόλαιο του, με αντάλλαγμα αυτήν την καταραμένη επιστροφή στην νιότη του, ως ένας νέος και ωραίος άνδρας. Τυχαία γνωρίζει την αγνή, όμορφη Γκρέτχεν (Camilla Horn), την οποία κατακτά με τους υπουλους τρόπους του Διαβόλου και την καθιστά έγκυο, αλλά καθώς ο ερωτύλος Μεφιστοφελής σκοτώνει τον φουκαρά αδελφό της, αναγκάζεται να την παρατήσει και να φύγει.

Οι χωριανοί χαρακτηρίζουν την Γκρέτχεν πόρνη και διαβολογυναίκα, και μόλις το νεογέννητο παιδί της πεθαίνει αβοήθητο στο κρύο, την ανεβάζουν στην πυρά για να την κάψουν, ως στυγνή παιδοκτόνο. Εκεί όμως καταφτάνει και ο Φάουστ, μη μπορώντας να είναι μακριά από την καλή του και απεμπολεί το χάρισμα της νεότητας του, "βοηθώντας" τον Θεό να κερδίσει το στοίχημα ενάντια στον Διάβολο...

ΚΡΙΤΙΚΗ: Είναι λίγα αυτά που μπορεί να πεί κανείς για την σκηνοθετική δεινότητα του μεγάλου Γερμανού Σκηνοθέτη Friedrich Wihlelm Murnau. Ο άνθρωπος κατάφερε να μετατρέψει μια βωβή ταινία με παραδοσιακό σενάριο, σε παγκόσμιο μεγαλούργημα...

Οι ερμηνείες, ιδιαίτερα αυτή του Μεφιστοφελή (Emil Jannings), οι συγκλονιστικές στιγμές της άφιξης της συνοδείας του διαβόλου στο σταυροδρόμι, οι συγκινητικές σκηνές του θανάτου του παιδιού της Γκρέτχεν (που είναι εξωπραγματικά αέρινες, ανεπανάληπτες) και τα σκηνικά του χωριού της Γκρέτχεν, σε στιγμές δόξας του Γερμανικού Εξπρεσιονισμού (στραβές στέγες, ανάποδες σκάλες, κυρτοί τοίχοι), το καθιστούν κινηματογραφικό μνημείο!

Σαν έργο είναι σίγουρα ψυχοπλακωτικό, αλλα, απλούστατα, δεν γίνονται πιά τέτοια αριστουργήματα...[Κώστας ΚΓΠ 11082015][ΚώσταςΚΓΠ24102017][ΚώσταςΚΓΠ20210127](10/10)