ΕΠΙ ΤΟΥ ΠΙΕΣΤΗΡΙΟΥ...
- Αριθμός ταινιών: 22316
- Αριθμός συν/τών: 759967
- Πρόγραμμα 300 Κινηματογράφων και 18 τηλεοπτικών σταθμών
Ταινίες - Κριτική από το Cine.gr
Das Weisse Band (2009)- Μεταφρασμένος Τίτλος: Η Λευκή Κορδέλα - Γνωστό και ως: The White Ribbon Das Weisse Band: Eine Deutsche Kindergeschichte |
|
Εποχής | 144' |  |
|
 |
Πρεμιέρα στην Ελλάδα: Πεμ 29 Οκτ 2009 Ημερομηνία κυκλοφορίας DVD: 9/3/2010 Διανομή: Rosebud Χρώμα: Ασπρόμαυρο Ήχος: DTS (Digital Theater Sound) Γλώσσα: Γερμανικά - Ιταλικά - Πολωνικά |
 |
Δημοτικότητα: n/a Αξιολόγηση:   (7.76/10)Aντιφατικότητα ψήφων:  |
- Gallery:    |
|
- Κριτική από το Cine.gr:
Πέμπτη 22 Οκτωβρίου 2009
Υπάρχουν έργα που περιμένουν το πλήρωμα του χρόνου για να γίνουν κλασικά. Υπάρχουν κι άλλα που αυτοανακηρύσσονται. Ο Michael Haneke συμμαζεύει χρόνια πετυχημένης δημιουργίας και πετυχαίνει το απόλυτό του. Με πολλά στοιχεία από Δανούς και Γάλλους κλασικούς κι ανασύσταση εποχής στην εντέλεια, ο Haneke κρίνει εις βάθος μια ολόκληρη εποχή συντηρητισμού που επιζεί ως ιδέα μέχρι σήμερα. Η οργανωμένη, τεκτονική επιφάνεια συντρίβεται από τις ρίζες της, αποτυγχάνει από τα θεμέλια της. Και σεβόμενος ο δημιουργός την έννοια της ορθής ανάγνωσης του παρελθόντος, ξεκινάει με μια ευφυέστατη παρατήρηση πως ίσως κάποια γεγονότα να μη στέκουν. Με αυτό το σύντομο τρόπο αναφωνεί στον εφήμερο θεατή να μη στέκει στην οπτική υποκειμενικότητα, αλλά να αναζητεί το διαχρονικό βάθος…
Δύο και μισό ώρες και νομίζεις ότι σε έχει παρασύρει ένα ποτάμι κι απλά απολαμβάνεις τη διαδρομή. Ο Haneke δεν παρατραβάει γεγονότα κι έμμεσους χαρακτήρες ώστε να σε κουράσει. Όπως κι ο Bergman στο Φάννυ και Αλέξανδρος, σε ταξιδεύει σε εποχή φαντασμάτων, ηρώων που δεν ανήκουν στο σήμερα. Αφού δεν μπορεί να έχει τον Nykvist, προτιμά ένα αποκοιμιστικό ασπρόμαυρο και μια ευθεία ροή ωσάν να κρατάει μετρονόμο. Από την άλλη, πετάξτε όσα σας είπα ως τώρα. Η ταινία δεν έχει ανάγκη ούτε ανάλυση, ούτε νοηματική διείσδυση. Λειτουργεί ως σινεφιλικός μύθος, σαν ένα όμορφο ταξίδι στην τέχνη ενός ολοκληρωμένου δημιουργού. Το ιδανικότερο κλείσιμο μιας δεκαετίας που δεν μας στεναχώρησε και πάρα πολύ...
Βαθμολογία:
(4.5/5)
Σταύρος Γανωτής
Παρασκευή 19 Μαρτίου 2010
Είναι ορισμένες ταινίες των οποίων το ανάστημα υψώνεται επιβλητικά μπροστά σου. Νιώθω αδύναμος (το αδύναμος είναι λίγο) να εκφέρω μια συγκροτημένη άποψη. Αναμφισβήτητα μια τέτοια ταινία είναι το τελευταίο αριστούργημα του Michael Haneke.
Ο εναρκτήριος λόγος του δασκάλου, στον οποίο ανήκει το voice over, μας πληροφορεί πως η ιστορία της Λευκής Κορδέλας εμπεριέχει εκτός των δικών του βιωμάτων και αλλότριες φήμες. Ο Haneke δε χρησιμοποιεί τη λέξη φήμες για να ζητήσει μια εξομαλυμένη θέαση των γεγονότων. Αντιθέτως. Γνωρίζει πως η αλήθεια, η ιστορική και η σύγχρονη, βασίζεται τόσο στα πρωτογενή στοιχεία που αντλούν οι αισθήσεις μας, όσο και στη σύνθεση των ετοιμοπαράδοτων φημών. Έτσι ο Haneke εξ`αρχής ανεβάζει τον πήχη, τοποθετώντας την ιστορία του σε συνθήκες υπαρκτής πραγματικότητας. Την πραγματικότητα, όπως τη βιώνει και την κατασκευάζει ο μέσος άνθρωπος.
Βρισκόμαστε στα πρώτα έτη του 20ου αιώνα, σ`ένα προτεσταντικό χωριό της Γερμανίας. Η αγροτική οικογενειοκρατική κοινωνία διοικείται από τις ετερόκλητες και συγκοινωνούσες εξουσίες του Βαρόνου, του ιατρού και του παππά. Αυστηροί κανόνες, τυπικοί και άτυποι, ρυθμίζουν τη συμπεριφορά του χωριού. Όμως σε ανύποπτο χρόνο, τη φαινομενική ευημερία ταράσσουν γεγονότα βάναυσης και νοσηρής εγκληματικότητας! Οι εκτελεστές της εγκληματικής πράξης άγνωστοι. Ή καλύτερα άπιαστοι. Η εγκληματική διαδικασία είναι βαθύτερη. Οι ρίζες της χωμένες βαθιά στο οργανικό σχήμα αυτού του τόπου. Σερβίρονται στα εκκλησιαστικά δισκοπότηρα. Φουντώνουν ως φωτιές μέσα στη νύχτα κάτω απ`το παχύ δέρμα της επιβεβλημένης τυπολατρίας. Χύνονται σαν δάκρυα βροχής και πόνου, μέσα από ενδοφλέβια χορήγηση χυδαιότητας.
Αυτή η κοινωνία δεν έχει εικόνα στον καθρέφτη. Ή καλύτερα δεν έχει καθρέφτες. Ο μεγαλύτερος τρόμος όλων είναι η σκέψη της αποκάλυψης των κατηγοριών, της αλήθειας. Η λήθη βασιλεύει. Τα αρσενικά είναι οι εκφραστές μιας ανελέητης κυνικότητας. Τα θηλυκά οι ένοχοι μιας σιωπηλής συγκατάβασης. Τα παιδιά πλάθονται κατ`εικόνα και κατ`ομοίωση. Με λευκές κορδέλες στα μπράτσα, κατάμαυρες απ`τα δαχτυλικά αποτυπώματα των ενηλίκων. Αλυσίδες φιμώνουν τα ένστικτα, διακρατούν τα χέρια έξω απ`τα σκεπάσματα, κηρύττοντας μια τυπολατρική αθωότητα. Τα πόδια ανοιχτά. Μια διαδικασίας συμμόρφωσης. Συμμόρφωσης στην κοινωνία που δεν έχει εικόνα στον καθρέφτη. Η βία συντηρείται και ανακυκλώνεται μέσα στο μπούστο μιας τυποποιημένης και υποκριτικής ανόρθωσης.
Ήδη όμως είπαμε πολλά για την ταινία! Θα μπορούσαμε να πούμε πολλά περισσότερα. Ο Haneke έχει χαρακτηρισθεί πολλάκις ως ένας πειθαρχημένος αρχιτέκτονας. Τόσο στη φόρμα όσο και στα νοήματα. Αυτή η μαθηματικοποιημένη τελειομανία στη "μέτρηση" των κάδρων και της αφήγησης "αδίκως" τον έχει καταστήσει συγκρίσιμο με κινηματογραφιστές όπως ο Bergman και ο Dreyer. Και λέω αδίκως, διότι ο Haneke είναι αυτοτελής, έχει το δικό του γνήσιο στυλ. Κάνοντας μια "απρεπή" σύγκριση μπορούμε να εντοπίσουμε κοινά στοιχεία. Όμως το προγενέστερο σινεμά είναι πάντα καταδικασμένο να είναι το σημείο αναφοράς μας, ως προγενέστερο, αφαιρώντας στους ύστερους το δικαίωμα, ή καλύτερα την πιθανότητα, των κοινών τόπων. Πάντως μιας και μιλήσαμε για μαθηματική επιμέλεια της κινηματογραφικής φόρμας, οφείλουμε πρωτίστως να αναφερθούμε σε σκηνοθέτες όπως ο Howard Hawks ή ο John Ford. Γιατί αυτοί εισήγαγαν το αναλυτικό ντεκουπάζ. Την πλέον γεωμετρική μέθοδο τεμαχισμού του χώρου, η οποία αποσκοπεί στη σημασιοδότησης μιας στιβαρής μονοσημίας της απεικονιζόμενης πραγματικότητας. Ο Haneke, αν και ακολουθεί μια μαθηματική πειθαρχία στις αισθητικές επιλογές, στη σκηνοθεσία και στην αφήγηση, αποσκοπεί στο ακριβώς το αντίθετο. Να απαλλάξει τα αντικείμενα (και τα υποκείμενα) από μια δηλωτική μονοσημία. Να τα θέσει σε διαρκή κίνηση, μέσω αναπάντητων ερωτημάτων, που σχηματίζουν εν τέλει μια ταινία δίχως περίγραμμα. Ανοικτή και εύπλαστη. Μια ταινία δοκιμιακή.
Κατά τη γνώμη μου το Das weisse Band είναι το τελειότερο δείγμα γραφής του Michael Haneke. Αν και είναι πολύ δύσκολο να επιλέξεις ανάμεσα σε αριστουργήματα. Θα μπορούσαμε να γράφουμε τόμους εγκυκλοπαίδειας για να αναλύσουμε την γεωμετρική χωροθέτηση του κάδρου, την διαχείριση του off χώρου, αλλά και τον τρόπο σύνδεσης, και κυρίως συνέργειας, των (θεωρητικά) αυτόνομων σεκάνς που απαρτίζουν τον φιλμικό χρόνο.
Όσον αφορά τη χωροθέτηση του χώρου μπορούμε να εντοπίσουμε μια μοναδική λειτουργικότητα στη στοίχιση των αντικειμένων και των υποκειμένων. Πέραν της αισθητικής επιλογής του κεντραρίσματος που επιτυγχάνει μια μοναδική ατμόσφαιρα, τα υποκείμενα στοιχίζονται με έναν στοχαστικά αιτιολογημένο τρόπο. Μπορούμε για παράδειγμα να δούμε τη σκηνή της σκάλας, με το βαρόνο να βρίσκεται σε χαμηλότερο επίπεδο σε σχέση με τον παιδαγωγό. Μια σκηνή αντεστραμμένης στηλίτευσης της τυπικής εξουσίας που ασκεί ο πρώτος στον δεύτερο, καθώς ουσιαστικά ο βαρόνος είναι υποτελής στον παιδαγωγό όσον αφορά την μοίρα και την "τύχη" των παιδιών του. Τέτοιες σκηνές θα δούμε πολυάριθμες φορές στο Das weisse Band. Άλλη μια επιλογή που χρήζει αναφοράς είναι αυτή της αμόρσας, που αρέσκεται να χρησιμοποιεί ο Αυστριακός σκηνοθέτης. Αποσκοπώντας όχι τόσο σε μια διαυγή χαρτογράφηση τυο χώρου, αλλά κυρίως στο ευμετάβλητο όρισμα του "μπροσθόφυλλου" και του "οπισθόφυλλου" μιας διυποκειμενικής εφημερίδας.
Ενδιαφέρον θα είχε να μιλήσουμε και για την διαχείριση του off χώρου. Είναι γνωστό ότι ο Haneke επιλέγει συνειδητά να αφήνει τη βία εκτός κάδρου. Όχι όμως και εκτός της ταινίας. Ο off χώρος επικοινωνεί υπόγεια με τον on χώρο, διαπράττοντας ένα νοερό τραύμα εντός του θεατή, το οποίο αποκτάει χαοτικές εκτάσεις κυριεύοντας τα συναισθήματα, καθώς ενσωματώνεται πλαστικά με τη φύση της δραματουργίας. Για την λειτουργική αξιοποίηση του off χώρου σημαντικό αντικείμενο αποτελεί η πόρτα. Μπορούμε να αναφέρουμε χαρακτηριστικά τις σκηνές που ο παπάς "τιμωρεί" σε off χώρο τα παιδιά του. Τη σεκάνς που ο μικρός γιος του ιατρού περιφέρεται μες στη νύχτα αναζητώντας την αδερφή του. Τι σεκάνς; Ή εκείνη της αυτοκτονίας, που διαπράττεται σχεδόν ολόκληρη σε off χώρο.
Για τη δραματουργία τι να πούμε; Ο Haneke μας είχε συνηθίσει για την κινηματογραφικότητα του, όμως εδώ μας εκπλήσσει και με την αρτιότητα του σεναρίου. Η κάθε σεκάνς αποτελεί αντικείμενο εξονυχιστικής μελέτης. Και όμως, παρά την κομψοτεχνία και την αυτοτέλεια των σκηνών, το μεγαλύτερο κατόρθωμα είναι ο τρόπος σύνδεσης-συνέργειας. Ο Haneke επιλέγει να συνδέει τις επιμέρους σκηνές με ποικίλους τρόπους. Όπως χειροπιαστά, με χαρακτηριστικότερη τη σκηνή με τη "δολοφονία" του πουλιού. Όπου μας προϊδεάζει για το συμβάν στη σκηνή που η κόρη ψάχνει το ψαλίδι, και μας κοινοποιεί το πεπραγμένο λίγο αργότερα στη σκηνή της διαπίστωσης του πατέρα. Ένας άλλος τρόπος σύνδεσης ων σκηνών είναι ιδεολογικός. Με χαρακτηριστικό παράδειγμα τη σκηνή όπου ο παπάς κάνει κήρυγμα στο γιο κατά του αυνανισμού. Και έπειτα μεταφερόμαστε στο σπίτι του ιατρού για να παρακολουθήσουμε μια αυνανιστική ερωτική πράξη. Ενώ τέλος, δε λείπει και η υπαινικτική σύνδεση των επιμέρους σκηνών. Για παράδειγμα, η σκηνή όπου ο μικρός ακροβατεί στη γέφυρα και ο μετέπειτα διάλογος μας πληροφορεί υπαινικτικά για μια κοινωνία θρησκευτικού φανατισμού. Με το συγκεκριμένο σινεθεατικό αίσθημα να μεταφέρεται και να επαληθεύεται κατά μήκος της δραματουργίας.
Το Das weisse Band είναι αναμφισβήτητα μια από τις πολύ μεγάλες ταινίες της δεκαετίας. Αξίζει περισσότερες από δύο θεάσεις. Δε θα ήταν παράτολμο να το χαρακτηρίσουμε ήδη ως κλασσικό και τον Haneke, έναν από τους κορυφαίους δημιουργούς της 7ης των Τεχνών.
Βαθμολογία:
(10/10)
Γιώργος Ευθυμίου
Ένα εξαιρετικό έργο με πάρα πολύ δυνατές εικόνες και ακόμη πιο δυνατά συναισθήματα...
το ασπρόμαυρο βγάζει όλη τη δύναμή του εδώ και δεν σου επιτρέπει να πάρεις το βλέμμα σου από την οθόνη...
καταπιάνεται με το δύσκολο θέμα της παιδικής αγνότητας που είναι αναγκασμένη να χαθεί πρόωρα και να αντικατασταθεί από τη μεροληψία, το φθόνο, την απληστεία, την κακία...
απολύτως χαρακτηριστική η τελευταία σκηνή που τα απιδιά διαχωρίζονται από τους γονείς τους, καθώς ψάλλουν στην εκκλησία...
όλα καλά, κρίμα που δεν κορυφώθηκε ποτέ σαν ταινία... το φινάλε έπρεπε να την απογειώσει, αλλά δεν ανταποκρίθηκε σε αυτή την προσδοκία...
8/10...
anfield09...
το ασπρόμαυρο βγάζει όλη τη δύναμή του εδώ και δεν σου επιτρέπει να πάρεις το βλέμμα σου από την οθόνη...
καταπιάνεται με το δύσκολο θέμα της παιδικής αγνότητας που είναι αναγκασμένη να χαθεί πρόωρα και να αντικατασταθεί από τη μεροληψία, το φθόνο, την απληστεία, την κακία...
απολύτως χαρακτηριστική η τελευταία σκηνή που τα απιδιά διαχωρίζονται από τους γονείς τους, καθώς ψάλλουν στην εκκλησία...
όλα καλά, κρίμα που δεν κορυφώθηκε ποτέ σαν ταινία... το φινάλε έπρεπε να την απογειώσει, αλλά δεν ανταποκρίθηκε σε αυτή την προσδοκία...
8/10...
anfield09...
Το επεξεργάστηκε ο/η kapoios συνολικά 2 φορές
Για ποια Belle Epoque μιλαμε ;
Η «λευκη κορδελα» φερνει δυο φορες το θεατη σε αμηχανια: στην αρχη και στο τελος. Τα γραμματα της αρχης πεφτουν λευκα σε μαυρο φοντο και σε απολυτη σιωπη που ξαφνιαζει και τελειωνει με την ιδια ησυχια και χωρις αυτα που εχουμε συνηθισει ως θεατες: την ανατροπη, τη λυτρωση η καποια εικονα για το τι εγινε μετα. Όλοι ξερουμε τι εγινε μετα. Στις πανω απο δυο ωρες που μεσολαβουν αναμεσα στην αρχη και το τελος βλεπουμε ασπρομαυρες ανθρωπινες φιγουρες να κινουνται στο χωρο ακαμπτες, ακομη και στις πιο ευαισθητες και προσωπικες τους στιγμες, να γυριζουν γυρω απο τα ιδια πραγματα με μισος και αγαπη σαν σε μια τεραστια υπερθερμασμενη γυαλα. Ανθρωπινες σχεσεις που ουτε ολοκληρωνονται ουτε καταστρεφονται.
Η ιστορια εκτυλισσεται σε ενα Γερμανικο χωριο στις αρχες του 20ου αιωνα πριν την εκρηξη του Α’ Παγκοσμιου Πολεμου και μας περιγραφει με αυστηρη αλλα γοητευτικοτατη αφηγηση πως ηταν τα χρονια της Belle Epoque στο παραλληλο συμπαν της Γερμανικης επαρχιας. Μετα-φεουδαρχικη οικονομια, αρραγης κοινωνικη ιεραρχηση, αυταρχικοτητα, οι γυναικες σε θεση υποχειριου και θρησκευτικες εμμονες σε ενα περιβαλλον απολυτης αυστηροτητας. Αυστηροτητα που υποβαλλεται απο το πρωτο λεπτο με την αισθητικη της εικονας, με τις ενδυματολογικες επιλογες, με τα προσωπα των ηθοποιων, με τη μοναδικα καθαρη εκφορα της Γερμανικης γλωσσας. Όλα αυτα συνθετουν την εικονα της Γερμανικης νοοτροπιας και κουλτουρας στις παραμονες του Α’ Παγκοσμιου Πολεμου, οπως μας παρουσιαζεται στην ταινια. Μιας νοοτροπιας που τελικα ομως δεν διαφερει τοσο απο το Βικτωριανο πουριτανισμο που χαρακτηριζε την ιδια εποχη τη Γηραια Αλβιονα. Μηπως ομως ειναι και μια αναφορα στον υμνο της απολυτης ταξης και αυταρχικοτητας που γοητευσε τους Γερμανους μετα τον πολεμο με την επικρατηση του ναζισμου;
Μονο μειονεκτημα της ταινιας, δεν μου αρεσει που στο τελος αφηνει πολυ ελευθερο το θεατη να καταλαβει ο,τι θελει. Μου θυμιζει πολιτικους που διατυπωνουν αοριστες κοινοτοπιες με τις οποιες ολοι συμφωνουν. Το κατορθωμα ομως ειναι πως παρα τα «δυσκολα» χαρακτηριστικα (μεγαλη διαρκεια, ασπρομαυρη εικονα, ανοικεια γλωσσα, απουσια «δυναμικων» σκηνων, δυσαρεστες καταστασεις) δεν κουραζει ουτε σοκαρει το θεατη. Η ταινια παραμενει συνεπης στην κεντρικη ιδεα, αισθητικη και σεναριακη, χαρη στις πολυ καλες ερμηνειες, στον ηρεμο αλλα ποτε χαλαρο ρυθμο και στην πολυ καλη φωτογραφια∙ μπορεις να την κρεμασεις στο σαλονι σου σαν κινουμενο ασπρομαυρο καδρο.
Σταύρος Κ.
Η «λευκη κορδελα» φερνει δυο φορες το θεατη σε αμηχανια: στην αρχη και στο τελος. Τα γραμματα της αρχης πεφτουν λευκα σε μαυρο φοντο και σε απολυτη σιωπη που ξαφνιαζει και τελειωνει με την ιδια ησυχια και χωρις αυτα που εχουμε συνηθισει ως θεατες: την ανατροπη, τη λυτρωση η καποια εικονα για το τι εγινε μετα. Όλοι ξερουμε τι εγινε μετα. Στις πανω απο δυο ωρες που μεσολαβουν αναμεσα στην αρχη και το τελος βλεπουμε ασπρομαυρες ανθρωπινες φιγουρες να κινουνται στο χωρο ακαμπτες, ακομη και στις πιο ευαισθητες και προσωπικες τους στιγμες, να γυριζουν γυρω απο τα ιδια πραγματα με μισος και αγαπη σαν σε μια τεραστια υπερθερμασμενη γυαλα. Ανθρωπινες σχεσεις που ουτε ολοκληρωνονται ουτε καταστρεφονται.
Η ιστορια εκτυλισσεται σε ενα Γερμανικο χωριο στις αρχες του 20ου αιωνα πριν την εκρηξη του Α’ Παγκοσμιου Πολεμου και μας περιγραφει με αυστηρη αλλα γοητευτικοτατη αφηγηση πως ηταν τα χρονια της Belle Epoque στο παραλληλο συμπαν της Γερμανικης επαρχιας. Μετα-φεουδαρχικη οικονομια, αρραγης κοινωνικη ιεραρχηση, αυταρχικοτητα, οι γυναικες σε θεση υποχειριου και θρησκευτικες εμμονες σε ενα περιβαλλον απολυτης αυστηροτητας. Αυστηροτητα που υποβαλλεται απο το πρωτο λεπτο με την αισθητικη της εικονας, με τις ενδυματολογικες επιλογες, με τα προσωπα των ηθοποιων, με τη μοναδικα καθαρη εκφορα της Γερμανικης γλωσσας. Όλα αυτα συνθετουν την εικονα της Γερμανικης νοοτροπιας και κουλτουρας στις παραμονες του Α’ Παγκοσμιου Πολεμου, οπως μας παρουσιαζεται στην ταινια. Μιας νοοτροπιας που τελικα ομως δεν διαφερει τοσο απο το Βικτωριανο πουριτανισμο που χαρακτηριζε την ιδια εποχη τη Γηραια Αλβιονα. Μηπως ομως ειναι και μια αναφορα στον υμνο της απολυτης ταξης και αυταρχικοτητας που γοητευσε τους Γερμανους μετα τον πολεμο με την επικρατηση του ναζισμου;
Μονο μειονεκτημα της ταινιας, δεν μου αρεσει που στο τελος αφηνει πολυ ελευθερο το θεατη να καταλαβει ο,τι θελει. Μου θυμιζει πολιτικους που διατυπωνουν αοριστες κοινοτοπιες με τις οποιες ολοι συμφωνουν. Το κατορθωμα ομως ειναι πως παρα τα «δυσκολα» χαρακτηριστικα (μεγαλη διαρκεια, ασπρομαυρη εικονα, ανοικεια γλωσσα, απουσια «δυναμικων» σκηνων, δυσαρεστες καταστασεις) δεν κουραζει ουτε σοκαρει το θεατη. Η ταινια παραμενει συνεπης στην κεντρικη ιδεα, αισθητικη και σεναριακη, χαρη στις πολυ καλες ερμηνειες, στον ηρεμο αλλα ποτε χαλαρο ρυθμο και στην πολυ καλη φωτογραφια∙ μπορεις να την κρεμασεις στο σαλονι σου σαν κινουμενο ασπρομαυρο καδρο.
Σταύρος Κ.
Ποιο ειναι το στοιχειο που κανει την συγκεκριμενη ταινια του Μικαελ Χανεκε ενα καθαρο αριστουργημα? Αν ειδωθει εξω απο το ιστορικο της πλαισιο δεν ειναι παρα η περιγραφη μιας κοινωνιας σε αποσαρθρωση. Και αν ξεχασουμε προς στιγμη το γεγονος οτι παρακολουθουμε μια ταινια εποχης που προλεγει το κακο του ναζισμου ετσι οπως μεθοδικα το καλλιεργει στις παιδικες ψυχες η θρησκεια, η αστικη ταξη με την απυθμενη υποκρισια της, η οικογενεια και η παιδεια με την βουβη αποδοχη του και την αδυναμια να "επεμβει" τοτε συνειδητοποιουμε πως αυτη η κοινωνια δε διαφερει ιδιαιτερα απο τη δικη μας. Υπερβολικο? Οι εργατες δεχονται την εκμεταλλευση και κανουν "μοκο" προκειμενου να μη χασουν το ξεροκομματο που τους πετανε τα αφεντικα για να σιωπουν, οι παπαδες εξακολουθουν να σκορπιζουν το μεσαιωνικο σκοταδι και τον πουριτανισμο απο τον αμβωνα του κυρηγματος τους και να διαμορφωνουν σε αγαστη συνεργασια με την μικροαστικη μιζερια τα ηθη μιας ολοκληρης κοινωνιας, η παιδεια οπως εκπροσωπειται απο τους διανοουμενους και τους ακαδημαικους "κοιταει τη δουλεια της" και η διαμαρτυρια της ειναι παντα σιωπηλη και μεσα απο "αφηγησεις" και περιγραφες( σαν αυτες του δασκαλου της ταινιας)τελος η οικογενεια το πρωταρχικο κυτταρο της κοινωνιας αν δεν ασκει τον ασφυκτικο ελεγχο και τις σκληρες μεθοδους σωφρονισμου που επιβαλλει ο ιερεας του φιλμ φτανει στο αλλο αλρο και με την πληρη αδιαφορια της αφηνει τα τεκνα να περιφερονται στον κοσμο χωρις ερρισματα, βορα στις διαθεσεις του οποιουδηποτε μπορει να φυτεψει μεσα τους τον σπορο ενος αλλου "κακου". Τοτε ηταν ο ναζισμος. Σημερα τι μπορει να ειναι? Κοιταξτε γυρω σας. Θα το δειτε να "ανθιζει"... Και τα παιδια αυτου του κοσμου ειναι που θα το υπηρετησουν πιο προθυμα απ τον καθενα. Το μεγαλειο της ταινιας του Χανεκε ειναι μοιρασμενο αναμεσα στην προσπαθεια κατανοησης των αιτιων ενος μεγαλου ιστορικου εγκληματος ( προσπαθεια που δεν ειναι παντα επιτυχης βεβαια, το προβλημα παραειναι πολυσυνθετο ) και στην αποπειρα προβλεψης μιας παρομοιας απειλης με δεδομενη την διαπιστωση οτι τα πραγματα δεν εχουν αλλαξει και τοσο οσο νομιζουμε. Η σκηνοθεσια του ειναι τοσο στιβαρα μετρονομημενη σε ρυθμους που υπνωτιζουν ενω δημιουργουν την αισθηση πως παρακολουθεις το χρονικο ενος προαναγγελθεντος θανατου. Προφανως της αθωοτητας. Τα καδρα του , τα τοσο αριστοτεχνικα στημμενα με μια γεωμετρικη συμμετρια εκπληκτικη, θυμιζουν ζωγραφικους πινακες αλλα η ομορφια τους τυλιγεται συνεχως απο μια παγωμενη αυρα φοβου και ανησυχιας. Σ αυτη τη δυσαρεστη, ανοικεια αισθηση συναισθηματικης νεκρωσης που επιβαλλει με σκληροτητα ο Χανεκε συμβαλλει και η ελλειψη οποιασδηποτε μουσικης συνοδειας των σκηνων, εστω και της πιο μινιμαλιστικης. Δεν την χρειαζεται. Το εργο του ειναι μουσικη σε εικονες. Μια μουσικη απειλιτικη, δυσοιωνη και σε καμια περιπτωση "ευχαριστη". Σαν νεκρωσιμη ακολουθια για την κηδεια της ανθρωπιας...Η "Λευκη Κορδελα" δεν ειναι το feel good αριστουργημα που θα σε βαλει να κοιμηθεις και να εχεις ονειρα γλυκα. Ειναι το καταμαυρο αριστουργημα που θα κανει τον υπνο σου λιγο πιο ανησυχο.Κι αυτο σε εποχες που η κινηματογραφικη τεχνη εχει αρχισει να θυμιζει επικινδυνα παυσιπονο οχι μονο ειναι μεγαλο πραγμα αλλα αποδικνυει ποσο μεγαλη αναγκη εχουμε τους Χανεκε αυτου του κοσμου...
Γιαννης Σμοιλης
Γιαννης Σμοιλης
Ο γαιοκτημονας βαρωνος, ο επιστατης του, ο παστορας, ο γιατρος.
Βαυαρικο χωριο στις παραμονες του Α΄Παγκοσμιου Πολεμου. Αναλγησια, κυνισμος, αμοραλισμος, σαδισμος χαρακτηριζουν τα ηθη των κορυφαιων της κοινοτητας σ’ ενα τοπο διαποτισμενο απο την ανουσια αυστηροτητα της παραδοσης του Προτεσταντισμου, οπου η εξαψη ειναι χαος, η χαρα και ο αυθορμητισμος αμαρτια.
Οι ανθρωποι που εχουν την εξουσια να επιβαλλουν αυτην την παραδοση, οι ιδιοι την υπερβαινουν. Τη ματαιοδοξια της βαρωνης συνοδευει αλαζονεια, αυταρχισμος και απαξιωση ακομα και προς το ιδιο το παιδι της. Ο παστορας, συντετριμμενος απο την παραβατικοτητα των παιδιων του, θεωρει αναγκαια και αυτονοητη τη χρηση σωματικης βιας και του ψυχικου καταναγκασμου. Ο επιστατης ξεσπαει με φονικη οργη πανω στο μικρο γυιο του που επιτεθηκε στο γυιο του βαρωνου αφεντικου του, βαζοντας σε κινδυνο την προνομιακη του θεση. Τελος, ο γιατρος δειχνει να απολαμβανει τον εξευτελισμο στον οποιο υποβαλλει την οικονομο ερωμενη του και επιδιδεται χωρις αναστολες σε σχεση αιμομιξιας με την κορη του.
Θυματα, μεσα σ’ αυτο το βαρυ και παραλογο κλιμα καταπιεσης, θα ειναι οπως παντα τα παιδια. Φοβος, υποταγη, ενοχικα συναισθηματα προκαθοριζουν τη δομηση τους σε νοσηρα προτυπα. Μενει μετεωρη η υπονοια οτι αυτα τα ιδια γινονται οι τιμωροι – αυτουργοι των εγκληματικων ενεργειων που συγκλονιζουν τη μικρη κοινωνια.
Τα γεγονοτα καταγραφονται σαν μαρτυριες του νεαρου δασκαλου που βρεθηκε στο χωριο, ενω ο φακος ξεσκεπαζει τις εσωτερικες τους πτυχες, με ροη καθημερινοτητας, με λιτη, εξ αποστασεως, αποδοση των συναισθηματικων φορτισεων στο αχαρο, βουβο και ασπρομαυρο περιβαλλον.
Απεριφραστα επιχειρειται να ερμηνευτει, με ορους κοινωνιολογικους, αλλα κατα βαση πολιτικους, ο μονολιθικος τροπος που ενας λαος δινει αρκετα αργοτερα ανοχη, καλυψη και συμμετοχη στην παρανοια και τη φρικη του Γ΄Ραιχ.
maria_avlonitou
Βαυαρικο χωριο στις παραμονες του Α΄Παγκοσμιου Πολεμου. Αναλγησια, κυνισμος, αμοραλισμος, σαδισμος χαρακτηριζουν τα ηθη των κορυφαιων της κοινοτητας σ’ ενα τοπο διαποτισμενο απο την ανουσια αυστηροτητα της παραδοσης του Προτεσταντισμου, οπου η εξαψη ειναι χαος, η χαρα και ο αυθορμητισμος αμαρτια.
Οι ανθρωποι που εχουν την εξουσια να επιβαλλουν αυτην την παραδοση, οι ιδιοι την υπερβαινουν. Τη ματαιοδοξια της βαρωνης συνοδευει αλαζονεια, αυταρχισμος και απαξιωση ακομα και προς το ιδιο το παιδι της. Ο παστορας, συντετριμμενος απο την παραβατικοτητα των παιδιων του, θεωρει αναγκαια και αυτονοητη τη χρηση σωματικης βιας και του ψυχικου καταναγκασμου. Ο επιστατης ξεσπαει με φονικη οργη πανω στο μικρο γυιο του που επιτεθηκε στο γυιο του βαρωνου αφεντικου του, βαζοντας σε κινδυνο την προνομιακη του θεση. Τελος, ο γιατρος δειχνει να απολαμβανει τον εξευτελισμο στον οποιο υποβαλλει την οικονομο ερωμενη του και επιδιδεται χωρις αναστολες σε σχεση αιμομιξιας με την κορη του.
Θυματα, μεσα σ’ αυτο το βαρυ και παραλογο κλιμα καταπιεσης, θα ειναι οπως παντα τα παιδια. Φοβος, υποταγη, ενοχικα συναισθηματα προκαθοριζουν τη δομηση τους σε νοσηρα προτυπα. Μενει μετεωρη η υπονοια οτι αυτα τα ιδια γινονται οι τιμωροι – αυτουργοι των εγκληματικων ενεργειων που συγκλονιζουν τη μικρη κοινωνια.
Τα γεγονοτα καταγραφονται σαν μαρτυριες του νεαρου δασκαλου που βρεθηκε στο χωριο, ενω ο φακος ξεσκεπαζει τις εσωτερικες τους πτυχες, με ροη καθημερινοτητας, με λιτη, εξ αποστασεως, αποδοση των συναισθηματικων φορτισεων στο αχαρο, βουβο και ασπρομαυρο περιβαλλον.
Απεριφραστα επιχειρειται να ερμηνευτει, με ορους κοινωνιολογικους, αλλα κατα βαση πολιτικους, ο μονολιθικος τροπος που ενας λαος δινει αρκετα αργοτερα ανοχη, καλυψη και συμμετοχη στην παρανοια και τη φρικη του Γ΄Ραιχ.
maria_avlonitou
Βλέπετε τα πρώτα 4 σχόλια. Πατήστε εδώ για να εμφανιστούν όλα.
Αυτή τη στιγμή δεν είστε συνδεδεμένος. Συνδεθείτε ή κάντε εγγραφή για να σχολιάσετε.
Αυτή τη στιγμή δεν είστε συνδεδεμένος. Συνδεθείτε ή κάντε εγγραφή για να σχολιάσετε.