---

The Ghost Writer (2010) - Μεταφρασμένος Τίτλος: Αόρατος Συγγραφέας - Γνωστό και ως: The Ghost
Πολιτικό Θρίλερ | 128' |
	Πρεμιέρα στην Ελλάδα: Πεμ 18 Μαρ 2010 Ημερομηνία κυκλοφορίας DVD: 14/9/2010 Ημερομηνία κυκλοφορίας BluRay: 14/9/2010 Διανομή: Odeon Χρώμα: Έγχρωμο Ήχος: DTS (Digital Theater Sound) Γλώσσα: Αγγλικά
	Δημοτικότητα: n/a Αξιολόγηση:    (7.31/10) Aντιφατικότητα ψήφων:
- Υπότιτλος: Άρχισε να γράφει μια πολιτική βιογραφία. Κατέληξε να πρωταγωνιστεί σε μια σκοτεινή συνωμοσία. - Gallery:

---

- Κριτική από το Cine.gr:

Τρίτη 16 Μαρτίου 2010

Ο συγγραφέας του βιβλίου, στο οποίο βασίζεται η ταινία, Robert Harris, είχε κάποτε δηλώσει πως του αρέσει να υπάρχει κίνηση γεγονότων σε κάθε σελίδα των βιβλίων του. Αυτό έρχεται σε τέλεια αντίθεση με την ταινία του Polanski, όπου για πάνω από την μισή διάρκεια, δεν κουνιέται φύλλο! Αυτή είναι και η βασική αδυναμία ενός δραματικού θρίλερ που φανερώνει πως είναι έργο του δημιουργού του Φράντικ αλλά όχι του Τσάιναταουν. Θέλετε, όμως, κι αυτό που σας επιβάλει, κατά κάποιον τρόπο, να παρακολουθήσετε το έργο; Είναι το γεγονός πως επιβεβαιώνεται το γνήσιο της υπογραφής τού τρομερού Πολωνού κι αυτό από μόνο του κάνει την θέαση επιβλητική...

Η έννοια θρίλερ, και δη μυστηρίου, έχει σαφείς κανόνες που εδώ, ενώ δεν υπάρχει καμία τάση ανανέωσης τους, παραβλέπονται. Ο Polanski πελαγοδρομεί για πολύ ώρα και σε αυτήν δεν μπαίνει στον κόπο να εξηγήσει το παράλογο των μετέπειτα κινήσεων του κεντρικού του ήρωα ή να απλώσει τους χαρακτήρες-ύποπτους. Όταν μπαίνει στην πολυπόθητη διαδικασία του θρίλερ, υπάρχουν κάποια γεγονότα που μπορούν να εξηγηθούν μονάχα με την γνωστή σαρκαστική διάθεση του δημιουργού. Ειδικά η χιτσκοκική σκηνή του φινάλε. Η ταινία, πέρα από αυτά, κερδίζει και για άλλον ένα λόγο τις εντυπώσεις: επειδή είναι και πολιτικό θρίλερ, μέσα σε όλα τα θριλερικά άλλα, καταλήγει σε μια έξυπνη λύση μυστηρίου, όχι με την αστυνομική έννοια, αλλά την καθαρά πολιτική. Αυτό το τσίμπημα στο σύστημα είναι που της προσδίδει μια γοητεία και σου θυμίζει πως ο δημιουργός της έχει κότσια. Κότσια που τα επιδεικνύει και με την (σατιρική) αναφορά πως ο πολιτικός της ταινίας δεν μπορεί να πατήσει πουθενά στον κόσμο πλην των ΗΠΑ όταν ξεσπά ένα σκάνδαλο...

Βαθμολογία: (2.5/5)

Σταύρος Γανωτής

---

Πέμπτη 18 Μαρτίου 2010

Το σενάριο αφορά μια υπόθεση πολύ «λίγη» σε σχέση με την κινηματογραφική φιλολογία των τελευταίων δεκαετιών στο πεδίο του πολιτικού θρίλερ, πόσο μάλλον που, παρά τον λεπτό σχολιασμό πάνω στα ήθη κι έθιμα της πολιτικής, οι τελικές ανατροπές δεν στοχεύουν στην εμβάθυνση και στην κριτική ματιά αλλά σε κόλπα κοινότατου μυστηρίου, με ξόφαλτσες παραμέτρους. Αυτό που εν τέλει κρύβεται δεν έχει και πολύ σημασία. Αυτό το στοιχείο αν μη τι άλλο έδινε την ευκαιρία στον Polanski να παίξει σ ένα επίπεδο που ξέρει πολύ καλά: να οργανώσει μια τραγικά ειρωνική ματιά πάνω στα ανθρώπινα. Κι όμως είναι από τις λίγες φορές που δεν καταφέρνει αυτή την ματιά να την κάνει ορατή, παρά μόνο στο πολύ κομψό φινάλε του τελευταίου πλάνου. Έτσι, το μόνο που προσφέρει είναι η (μισή) απόλαυση της σωστής αφήγησης, με καλές βεβαίως ερμηνείες, μιας αφήγησης που αυτή τη φορά θυμίζει έντονα και τον χειρισμό του Χίτσκοκ. Και λέμε μισή, διότι στο σενάριο εκτός από ουσία, λείπουν και οι κατά σεκάνς «σπινθήρες» και το σασπένς, με την ταινία να ζωηρεύει λιγάκι μόνο στο τελευταίο μισάωρο. Σίγουρα είναι ένα φιλμ στο οποίο θέλει να υπαινιχθεί πλαγίως πράγματα για την Αμερική σε σχέση με τις προσωπικές του σκοτούρες, που φαίνεται ότι μάλλον τον αποπροσανατόλισαν παρά τον ενέπνευσαν.

Βαθμολογία: (3/5)

Χάρης Καλογερόπουλος

---

Πέμπτη 18 Μαρτίου 2010

Ο Polanski πάντοτε αγαπούσε τον Χίτσκοκ κι ανεξάρτητα από το εάν για πολλούς ίσως τον ξεπέρασε, είναι σαφές ότι αυτός τον έχει επηρεάσει σε πολλά σημεία. Από τα πρώτα του, λοιπόν, βήματα ο Polanski μάς έδειξε πως γνώριζε πώς να μας δώσει ένα σφιχτοδεμένο θρίλερ, με έντονη πλοκή και καλοδουλεμένους χαρακτήρες που να στηρίζει τη δύναμη και την ένταση του στα στοιχεία αυτά κι όχι σε σπλάτερ σκηνές και κλισέ τύπου James Bond. Εδώ επιλέγει ένα βιβλίο του Robert Harris γεμάτο ένοχα μυστικά, αλλά και πολιτικές αποχρώσεις. Αυτό το οποίο σίγουρα πετυχαίνει ο σκηνοθέτης, είναι να χαρίσει στην ταινία την old-time χιτσκοκική γοητεία. Χτίζει μια ατμόσφαιρα που σε βάζει αυτόματα στον σκοτεινό της κόσμο. Δυστυχώς, όμως, το μεγάλο συν της ταινίας είναι μονάχα αυτό. Από δω και πέρα ξεκινούν τα μικρά μεν, αρκετά δε πλην.

Όλες οι ταινίες προτού μπουν στο «ζουμί» της υπόθεσης έχουν ανάγκη μιας εισαγωγής, προκειμένου να γνωρίσει το κοινό τους χαρακτήρες και τα βασικά σημεία της ιστορίας. Στην προκειμένη περίπτωση, ο Polanski μοιάζει να «τραβάει» πολύ μακριά την εισαγωγή αυτή με αποτέλεσμα επί μία ώρα η ταινία να κυλάει με όμορφα και ατμοσφαιρικά πλάνα, δίχως όμως ουσία. Ένα θρίλερ οφείλει στον εαυτό του και κυρίως στο κοινό του να ιντριγκάρει και να τραβάει την προσοχή από το πρώτο λεπτό. Θα μου πείτε, τι πειράζει εφόσον η ταινία κυλάει και δεν πλήττεις; Πειράζει και παραπειράζει όταν δεν έχουμε να κάνουμε με μια χαζοπεριπέτεια αλλά με μια ταινία που θέλει να έχει πολιτικές προεκτάσεις. Ακριβώς σε βάρος των προεκτάσεων αυτών, λειτουργεί το πρώτο ανούσιο κι αρκετά αργό μέρος. Μέσα σε μία ώρα ο σκηνοθέτης καταφέρνει να προσεγγίσει τα όποια πολιτικά θέματα θίγει το ίδιο το σενάριο μονάχα επιφανειακά, καταχωνιάζοντας τα κάπου στο βάθος της ταινίας, χωρίς να τα μετατρέπει ούτε στιγμή σε άξονα της δημιουργίας του. Εντάξει, τα βασικά πλην είναι αυτά τα δύο, τα κλισέ υπάρχουν, αλλά εκλαμβάνονται περισσότερο σαν ουσιαστική προϋπόθεση ενός θριλερικού σεναρίου, παρά σαν τις εκνευριστικές αυτές λεπτομέρειες με τις οποίες το Χόλιγουντ μάς ζαλίζει τον έρωτα εδώ και χρόνια.

Ο Polanski μοιάζει να πειραματίζεται και να ριψοκινδυνεύει αρκετά με την επιλογή των ηθοποιών. Το αποτέλεσμα, όμως, του πειράματος δεν θα αφήσει κανέναν παραπονεμένο. Η Kim Cattrall δεν είναι πια η σεξομανής Samantha, αλλά μια δυναμική κι εύστροφη γυναίκα. Ο Pierce Brosnan μπορεί να μην είναι και ο καλύτερος (από ερμηνευτική άποψη) πρωθυπουργός που έχουμε δει στη μεγάλη οθόνη, απομακρύνει όμως οριστικά την κατάρα τού να είναι «αυτός που έκανε τον James Bond πριν κάτι χρόνια»...

Δυστυχώς, ο Polanski αν κι αποδεικνύει ότι στα 76 του δεν έχει «ξεκουτιάνει» εντελώς, για άλλη μια φορά δεν μας ικανοποιεί απόλυτα και σίγουρα βρίσκεται αρκετά μακριά από τον παλιό καλό (έως τέλειο) εαυτό του. Δείτε το γιατί ένας μεγάλος δημιουργός αξίζει και θα αξίζει την προσοχή όλων μας σε κάθε βήμα του, ακόμα και όταν παραστρατεί λιγάκι...

Βαθμολογία: (2.5/5)

Σοφία Γουργουλιάνη

---

Παρασκευή 19 Μαρτίου 2010

Ο Roman Polanski είχε να γράψει και να σκηνοθετήσει σενάριό του, 11 χρόνια. Στο The Ghost Writer θα πιάσει και την πένα εκτός άλλων, και μαζί με το συγγραφέα του βιβλίου "The Ghost" Robert Harris, θα κεντήσουν το σενάριο της ταινίας. Από το The Ninth Gate είχε να συγγράψει ο Polanski. Και όμως συμβαίνει το εξής οξύμωρο: Οι ταινίες του μεσοδιαστήματος, που δεν του ανήκουν σεναριακά -συγκεκριμένα το The Pianist και το υποδυέστερο Oliver Twist- μοιάζουν οι περισσότερο αυτοβιογραφικές του δημιουργού, καθώς, όπως γράφτηκε, υπερτονίζουν, σε μάλλον mainstream κουστούμια, την οδύσσεια ενός περιπλανώμενου. Οι ρίζες του φυσικού προσώπου Polanski, αλλά και τα παρακλάδια, έχουν τόσες ομοιότητες σε αυτές τις ιστορίες περιπλάνησης. Κι όμως ο δημιουργός στράφηκε σε ιστορίες άλλων για την αυτοπεριγραφή του, επαληθεύοντας ότι η Τέχνη δύναται να μιλήσει βαθύτερα για εμάς, παρά εμείς για τον εαυτό που παραποιούμε στο φέγγισμα του εγωμορφικού καθρέφτη. Όπως και να `χει, το "The Ghost Writer" είναι κάτι νέο, καμωμένο με τον παλιό τρόπο, που επαναφέρει τον Roman σε πολύ υψηλό επίπεδο. Κι αυτό όχι γιατί στερείται αυτοαναφορικότητας, κάθε άλλο, αλλά γιατί ξεχειλίζει σκηνοθετικής δεινότητας.

Αφανής συγγραφέας, o ανώνυμος στην ταινία Ewan McGregor, πληρώνεται αδρά από εκδοτικό οίκο για να οργανώσει-τελειώσει την αυτοβιογραφία του τέως πρωθυπουργού της Αγγλίας, του Adam Lang. Μεταβαίνει στο απομονωμένο νησί-φρούριο, όπου ζει η πρωθυπουργική οικογένεια, όπου θα συναντήσει τον Adam Lang (Pierce Brosnan), την εύθραυστη σύζυγο (Olivia Williams) και την εργατική γραμματέα (Kim Cattrall). Κατά τη διάρκεια της διαμονής του αφανούς συγγραφέα ξεσπάει ένα σκάνδαλο στο οποίο ο Adam Lang κατηγορείται για άδικους χειρισμούς της τρομοκρατίας, δίνοντας υπόπτους στα βασανιστήρια της CIA. Το εθνικό, και όχι μόνο, μένος προς το πρόσωπό του τέως πρωθυπουργού κορυφώνεται, τη στιγμή που ο Ewan McGregor επιθυμεί να ξεδιαλύνει το ομιχλώδες τοπίο γύρω απ`τον "υγρό" θάνατο του προκατόχου του στη θέση του αφανούς συγγραφέα.

Μετά την πρώτη θέαση της ταινίας, λόγω των προφανών παρομοιώσεων, όλοι έσπευσαν να ταυτίσουν τον Adam Lang του Polanski με τον Tony Blair. Ασφαλώς και ο Adam Lang αποτελεί έδαφος πρόσφορο για πολιτική κριτική προς το δίδυμο Blair-Bush, όμως ο Polanski κάνει μια πολύ ευρύτερη ταινία που αδικείται αν την περιορίσετε σε μια συγκεκριμένη και εξωφανή πραγματικότητα. Κάλλιστα για παράδειγμα θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο αποδιοπομπαίος Adam Lang συγγενεύει και με τον ίδιο το σκηνοθέτη. Το The Ghost Writer όμως είναι μια ευρύτερη πολιτικά και καλλιτεχνικά ταινία.

Ο Roman Polanski επανέρχεται ως μετρ της κινηματογραφικής αφήγησης, ποιώντας μια μεγάλη ταινία, έστω και αν δεν είναι το recreation της Chinatown που τόσο θα ήθελε. Απογειώνει τους κώδικες του σασπένς, ενώ δε διστάζει να ανοίξει ευθέως διάλογο με την αυθεντία του είδους, τον Hitchcock. Συγκεκριμένα το film αποκτάει τεράστια δραματουργική ένταση που σε καθηλώνει απ`τη στιγμή που η αφήγηση περνάει σε εξωτερικούς χώρους. Η φυσική τοποθεσία του Γερμανικού νησιού Sylt φωτογραφείται σχεδόν απάνω σε μονόχρωμο γκρι καμβά, χάρις την εξαιρετική φωτογραφία του Pawel Edelman που διαμορφώνει μια retro αισθητική. Ενώ, η μουσική σύνθεση του Alexandre Desplat πλάθει τα κύματα που βρέχουν τη θέασή μας. Ωστόσο είναι κρίμα που η επαναφορμαρισμένη σκηνοθετική μεγαλοφυΐα του δημιουργού δε συναντάει ανάλογες ερμηνείες. Ο Ewan McGregor είναι μάλλον ανώδυνος στον πρωταγωνιστικό ρόλο, ενώ ο Pierce Brosnan αποδεικνύεται πλέον περιορισμένων δυνατοτήτων. Την ίδια στιγμή οι γυναικείες ερμηνείες στέκονται στο ύψος τους.

Αν αναζητούμε κάτι περισσότερο στο εννοιολογικό κομμάτι, ο Roman Polanski, που αποφεύγει μια απλουστευμένη και στρυφνά δαιμονοποιημένη πολιτική ταινία, μας λέει: ότι η επιτυχία των συστημάτων, σε όποιο χώρο (πολιτικό, κοινωνικό, celebrities, οικογενειακό κλπ) είναι να μεταφορτώνουν εξ ολοκλήρου τη συλλογική λασπουριά που παράγει ένα γιγάντιο σύμπλεγμα-σύστημα σε έναν μεμονωμένο αντιπρόσωπό τους, κατευθύνοντας, ταΐζοντας και ελέγχοντας έτσι το μένος της κοινής γνώμης που αρέσκεται στην προσωπολατρία, και κυρίως στον ατομικό λιθοβολισμό. Με αυτό τον τρόπο τα εκάστοτε συστήματα εξασφαλίζουν άπλετο χώρο για τον εαυτό τους, ώστε να συνεχίζουν αδιόρατα, απερίσπαστα και ανεμπόδιστα τις οπορτουνιστικές τους πρακτικές βουρκοποιείας.

Αυτά... Α; Και αν πέρα από director`s cut, production κλπ υπήρχε και reviewer`s cut, θα σας συνιστούσα να κόψετε τα 3-4 τελευταία λεπτά της ταινίας. Καθ`ότι και αχρείαστα προς την πλοκή είναι, και σεναριακά ανυποστήρικτα και ούτε λειτουργούν προσθετικά. Μάλλον μειωτικά..

Βαθμολογία: (7.5/10)

Γιώργος Ευθυμίου

---

Δευτέρα 31 Μαΐου 2010

Διεφθαρμένοι πολιτικοί και προβληματική διακυβέρνηση. Καλά κρυμμένα οικονομικά συμφέροντα και απερίσκεπτες αποφάσεις που επηρεάζουν τις ζωές των πολιτών. Ένα από τα πιο επίκαιρα και καυστικά θέματα το οποίο θα μας απασχολεί για πολύ καιρό ακόμα, μετατρέπεται στα χέρια του Roman Polanski σε θρίλερ (θυμίζει νουάρ) γεμάτο σασπένς, μαύρο χιούμορ, επιβλητικά σκηνικά και διάχυτο ερωτισμό, με ίσως μοναδικά αρνητικά στοιχεία τον αργό ρυθμό και την μεγάλη διάρκεια που κουράζουν. Ο «Αόρατος συγγραφέας» είναι το σχόλιο του σκηνοθέτη για όλους εκείνους που κρύβονται πίσω από την σκιά των ισχυρών προσώπων, για την σαθρή εξουσία, την διαπλοκή και τις συνομωσίες, για την εμπλοκή σε εγκλήματα πολέμου, την υποταγή των πολιτικών στα προστάγματα της CIA αλλά και την μάχη κατά της τρομοκρατίας. «Φωτογραφίζοντας» κατά κάποιο τρόπο τον Τόνι Μπλερ (με τον Pierce Brosnan να είναι ο ιδανικός για τον ρόλο τόσο ερμηνευτικά όσο και εμφανισιακά) αλλά και τον ίδιο του τον εαυτό (ο ήρωας του φιλμ αναγκάζεται σε κατ`οίκον περιορισμό), ο Polanski ειρωνεύεται το πολιτικό σύστημα και αυτοσαρκάζεται, με οδηγό του το σενάριο που διαθέτει έντονη πλοκή, και το οποίο μπορεί να μπερδεύεται για λίγο κάπου ανάμεσα στην μυστικοπάθεια, τους γρίφους και τα αινιγματικά πρόσωπα (δεν λείπουν και τα κλισέ που βοηθούν στην... εύκολη εξέλιξη της ιστορίας), αποζημιώνει ωστόσο στο μέγιστο τον θεατή, με το τελευταίο σφιχτοδεμένο και αγωνιώδες μισάωρο όσο και με το ανατρεπτικό φινάλε: εκεί που ο κεντρικός χαρακτήρας της ταινίας, τον οποίο υποδύεται ο Ewan McGregor με την απαιτούμενη περιέργεια και θρασύτητα που απαιτεί ο ρόλος του, γίνεται τελικά ο αόρατος συγγραφέας του τίτλου, ένα φάντασμα που τόλμησε να τα βάλει με τα συμφέροντα των δυνατών και φυσικά έχασε το παιχνίδι. Το απομονωμένο νησί, οι κίνδυνοι και τα απρόοπτα που παραμονεύουν πίσω από τη συννεφιά, την βροχή και το σκοτάδι, καθώς και η υποβλητική μουσική δημιουργούν ένα ατμοσφαιρικό φιλμ, με το αίσθημα της απειλής κυρίαρχο σχεδόν σε κάθε λήψη και με σαφείς αναφορές στα φιλμ του Hitchcock. Η ένταση μοιάζει να είναι πιο ορμητική όταν «εγκλωβίζεται» στους κλειστούς χώρους και επικεντρώνεται στις ιδιαίτερες γωνίες λήψεις, τον υποτονικό φωτισμό και τα κοντινά πλάνα, παρά όταν βγαίνει στο εξωτερικό περιβάλλον και χάνει τον ρυθμό της στην προσπάθεια να ξετυλίξει σταδιακά το κουβάρι του μυστηρίου. Σίγουρα δεν είναι η ταινία που σε καθηλώνει, σαφέστατα όμως σε προβληματίζει αφήνοντας με το τέλος της την γεύση μιας νοσηρής πραγματικότητας.

Βαθμολογία: (3/5)

Νίκη Κεφαλά

Αυτή τη στιγμή δεν είστε συνδεδεμένος. Συνδεθείτε ή κάντε εγγραφή για να σχολιάσετε.