ΕΠΙ ΤΟΥ ΠΙΕΣΤΗΡΙΟΥ...
- Αριθμός ταινιών: 22316
- Αριθμός συν/τών: 759967
- Πρόγραμμα 300 Κινηματογράφων και 18 τηλεοπτικών σταθμών
Ταινίες - Κριτική από το Cine.gr
Somewhere (2010) |
|
Σινεφίλ | 98' |  |
|
 |
Πρεμιέρα στην Ελλάδα: Πεμ 4 Νοε 2010 Ημερομηνία κυκλοφορίας DVD: 12/4/2011 Διανομή: Odeon Χρώμα: Έγχρωμο Ήχος: DTS (Digital Theater Sound) Γλώσσα: Αγγλικά - Ιταλικά |
 |
Δημοτικότητα: n/a Αξιολόγηση:   (6.31/10)Aντιφατικότητα ψήφων:  |
- Υπότιτλος:Όσο κι αν κρύβεσαι, η ζωή σου σε περιμένει…- Gallery:    |
|
- Κριτική από το Cine.gr:
Δευτέρα 1 Νοεμβρίου 2010
Ένας χαμηλών τόνων νέος χολιγουντιανός σταρ, ούτε ψωνισμένος, ούτε προβληματισμένος, διάγει ανόρεκτα μια ανούσια ζωή σε ξενοδοχεία, με ιδιωτικά στριπ σόου, μασάζ, πισίνα, συνεντεύξεις, παραλαβή βραβείου κ.λ.π. Κάποια στιγμή ενεργοποιείται κάπως, έχοντας αναλάβει για λίγες μέρες την 11χρονη χαριτωμένη, ισορροπημένη κόρη του γιατί η εν διαστάσει, επίσης πολυάσχολη, πρώην σύζυγος έχει μια δουλειά.
Η Σοφία Κόπολα κρατώντας αποστάσεις χωρίς να μελοποιεί ή να ηθικολογεί, καταγράφει το κενό πίσω από την απατηλή λάμψη, μέχρι, προ το τέλος, να κάνει το λάθος να υψώσει τον τόνο με ένα δυο «δραματικές» ατάκες και μια «φυγή» σε εθνική οδό υπογραμμισμένη με μουσική φόρτιση. Είναι μια ενδιαφέρουσα «μικρή» ταινία, (διαθέτει μια αυθεντικότητα, όπως όλες οι ταινίες της, είναι εν τέλει «ψάχτης» όπως ο πατέρας της), σίγουρα όμως, όχι αντάξια ενός Χρυσού Λέοντα της Βενετίας.
Ο Stephen Dorff μοιάζει να έφερε εις πέρας αυτό ακριβώς που ζητούσε η Κόπολα. Το υπαρξιακό αδιέξοδό του, κυλάει πολύ υποδόρια αλλά όταν έρχεται στην επιφάνεια, προβάλλει φυσιολογικά.
Βαθμολογία:
(2.5/5)
(0 κακή |
μέτρια | ενδιαφέρουσα | καλή | πολύ καλή | αριστούργημα)
Χάρης Καλογερόπουλος
Δευτέρα 1 Νοεμβρίου 2010
Η Coppola είναι δημιουργός από καλή πάστα και είναι ευχάριστο που επανέρχεται στον χαρακτήρα του Χαμένοι στη Μετάφραση, το οποίο όμως δεν απειλήθηκε ως καλύτερη της δουλειά. Από το Somewhere λείπει η πικρά χιουμοριστική όψη του Bill Murray και η υπόνοια πλοκής. Η κόρη τού πιο διάσημου αμπελουργού θέλει και πετυχαίνει να περάσει στον θεατή αυτό που θέλει να πει, το «point» που λένε και οι αγγλόφωνοι. Το πρόβλημα είναι πως πρέπει να είσαι πολύ αφηρημένος για να μην έχεις πιάσει αυτό το «point» από τα δέκα πρώτα λεπτά. Η ταινία, όμως, δεν διαρκεί μισή ώρα και, μάλιστα, η Coppola είναι εγκλωβισμένη στο θέμα της, το οποίο απαιτεί την μεγάλου μήκους διάρκεια, με απώτερο σκοπό να σε κουράσει για να σε πείσει…
Στεγνά-κοφτά, η ταινία μπορεί πράγματι να σας κουράσει και μάλιστα πολύ. Δεν θέλω καν να αναφερθώ περί της νοηματικής της διάστασης, γιατί δεν βλέπω πολλούς ακόμα λόγους για να την προτιμήσετε. Και μη φοβάστε αν δεν πιάσετε καθόλη τη διάρκεια το νόημα, στο φινάλε το φιλμ σού το κάνει φραγκοδίφραγκα. Ο Dorff δεν κουράζεται να αποδώσει τον κεντρικό χαρακτήρα, τον βοηθάει η περσόνα του. Δεν ξέρω καν αν θα σας παραξενεύσει το γεγονός πως το έργο δεν έχει ανάγκη ούτε ερμηνείες, ούτε σενάριο, ούτε κάποια ξεχωριστή τεχνική. Όλο το κόλπο είναι η άποψη και το προσωπικό ύφος της Coppola, άξια απόγονος ενός σινεμά που ξεκίνησε στη Γερμανία τα 1970. Αλλά είναι απόγονος, δεν είναι αρχιμάστορας…
Βαθμολογία:
(2.5/5)
(0 κακή |
μέτρια | ενδιαφέρουσα | καλή | πολύ καλή | αριστούργημα)
Σταύρος Γανωτής
Πέμπτη 4 Νοεμβρίου 2010
H Sophia Coppola με το Somewere γυρνάει στα παλιά κι αν μη τι άλλο γνωστά της λημέρια. Η νέα της ταινία κινείται στο μοτίβο του Χαμένοι στη Μετάφραση. Αργοί ρυθμοί, ιδιαίτερο σκηνοθετικό ύφος κι εξαιρετικές ερμηνείες. Ναι, το σκηνοθετικό της στυλ μπορεί να το έχουμε ξαναδεί, το ύφος της όμως, κυριολεκτικά, «δεν χορταίνεται». Και για άλλη μια φορά, αποδεικνύει το απαράμιλλο ταλέντο της, αυτό ακριβώς το ταλέντο χάρη στο οποίο μας συστήνεται ως η Sophia Coppola κι όχι ως η κόρη του Coppola.
Πέρα από τη γεμάτη φιλμική νοσταλγία σκηνοθεσία, επιλέγει κι έναν κεντρικό χαρακτήρα, τον οποίο αναπτύσσει ορθόδοξα κι αρκετά ολοκληρωμένα. Ένας σταρ-αιώνιο παιδί με χαώδη προσωπική ζωή και διανοητικό επίπεδο χρυσόψαρου, μετατρέπεται μπροστά στα μάτια μας σε άντρα κι αποδεικνύεται περισσότερο
ευθυνόφοβος παρά αμελής και ράθυμος. Αυτός ο αλήτης που όλες οι γυναίκες αγαπούν να μισούν μετατρέπεται τελικά σε έναν ακόμη πατέρα που δεν μπορεί να χαλάσει χατίρι στην κόρη του.
Βέβαια, η ταινία έχει ένα μεγάλο μειονέκτημα. Είναι απόλυτα προβλέψιμη. Και είναι τόσο προβλέψιμη που μοιάζει φλύαρη και δεν εκπλήσσει σε κανένα της σημείο. Μπορεί το ότι αποφεύγει τα κλισέ να μοιάζει με κατόρθωμα, αν λάβουμε υπόψη το θέμα που διαχειρίζεται. Το πρόβλημα, όμως, δεν πηγάζει από τα κλισέ, πηγάζει από το ίδιο το θέμα και τον τρόπο που το προσεγγίζει. Οι τόσο αργοί ρυθμοί σε αφήνουν με την αίσθηση ότι παρακολουθείς μαθήματα σκηνοθετικής δεξιοτεχνίας κι όχι μια ολοκληρωμένη ταινία που έχει πράγματα να σου πει και να σου δώσει.
Βαθμολογία:
(2.5/5)
(0 κακή |
μέτρια | ενδιαφέρουσα | καλή | πολύ καλή | αριστούργημα)
Σοφία Γουργουλιάνη
Κυριακή 7 Νοεμβρίου 2010
Μια ταινία ακόμα που έφυγε με το ανώτατο βραβείο στις Κάνες και που θα παραξενέψει τους θεατές ως προς την άξια της. Η αγαπητή Sophia Coppola έπεσε στη παγίδα της πετυχημένης συνταγής του Lost in Translation. Προσπάθησε να ξανά-γοητεύσει χρησιμοποιώντας την διαφορά ηλικίας, αισθημάτων και καταστάσεων. Όμως, εδώ υπάρχει «ακαταστασία». Αν εξαιρέσουμε την καλή φωτογραφία και τα ωραία τοπία - τα μόνα κοινά στοιχεία με το Χαμένοι στη Μετάφραση - υπάρχουν ολοφάνερα τα κενά στο σενάριο. Ατελείωτα πλάνα που επαναλαμβάνονται (βλέπε έναρξη), μετριότητα απόδοσης των χαρακτήρων, αργοί ρυθμοί και επί-τέλους το φινάλε που σε αφήνει να υποθέτεις ότι τελείωσε ξαφνικά τo φιλμ ή ξέμειναν από μπαταρία και ιδέες…
Ενώ από το trailer φαίνεται καλή, δυστυχώς η πραγματικότητα διαφέρει μακράν! Σίγουρα «κάπου» ήθελε να οδηγήσει την ταινία, κάτι όμως που δεν επετεύχθη επιτυχώς.
Βαθμολογία:
(2/5)
(0 κακή |
μέτρια | ενδιαφέρουσα | καλή | πολύ καλή | αριστούργημα)
Νίκος Καλογερόπουλος
