---

Επικίνδυνες Μαγειρικές (2010) - Μεταφρασμένος Τίτλος: Dangerous Cooking
Κομεντί | 100'
	Πρεμιέρα στην Ελλάδα: Πεμ 4 Φεβ 2010 Ημερομηνία κυκλοφορίας DVD: 25/5/2010 Διανομή: Odeon Χρώμα: Έγχρωμο Ήχος: Dolby Digital Γλώσσα: Ελληνικά
	Δημοτικότητα: n/a Αξιολόγηση:    (2.82/10) Aντιφατικότητα ψήφων:
- Υπότιτλος: Στη μαγειρική, όπως και στις σχέσεις, η μαγεία του αποτελέσματος δεν ανήκει σε κανέναν μας. - Gallery:

---

- Κριτική από το Cine.gr:

Πέμπτη 28 Ιανουαρίου 2010

Προσωπικά, δεν παύω να τρέφω ελπίδες πως το σινεμά μας θα ανασυγκροτηθεί μέσω των ιδιωτικών εταιριών που τα τελευταία χρόνια έχουν μπει σε ευρεία διαδικασία παραγωγής. Πιστεύω ότι θα αντιληφθούν πως αφού κάνουν τόσα εισιτήρια με τέτοιες ταινίες, τι τους είναι να ελέγξουν και το δημιουργικό μέρος και να κάνουν τα διπλάσια. Έτσι κι εδώ, έχουμε μια θαυμάσια παραγωγή, με ακριβά ντεκόρ, πλούσια φωτογραφία και καλή επιλογή βιβλίου, ώστε να συναντηθεί το πιο «εμπορικό» κοινό με ένα πιο «καλλιτεχνικό». Όλα καλά ως εδώ, αλλά το έργο είναι Τιτανικός κι όχι σε σχέση με την υπερπαραγωγή του Cameron...

Οι ήρωες μοιάζουν να έχουν πέσει από τον ουρανό κι επιμένουν να κινούνται αποξενωμένοι από τον περίγυρό τους (θαμμένοι οι δεύτεροι χαρακτήρες), αλλά κι από τον ίδιο τους τον εαυτό. Πέρα από την γραφική ανάγνωσή τους ως χαρακτήρες, μοιάζουν ξεκομμένοι από το όποιο παρελθόν τους (αδικαιολόγητο για ώριμους ήρωες), που ίσως δικαιολογούσε τα αδικαιολόγητα που το σενάριο προσπαθεί να μας πασάρει για ρεαλιστικά. Πέρα από το σενάριο που καταντάει τραγελαφικό, αντί για κομεντί που ήταν η πρόθεση, έχουμε την Κάτια Ζυγούλη, σε ρόλο Τζίλντα, να παρασέρνει τον σκηνοθέτη σε ένα ψευτο-γκλάμουρ χωρίς ποιοτική υποστήριξη. Μια «κάτω του κάτω του μετρίου» ερμηνεία που αρμόζει σε φεστιβάλ cult κινηματογράφου κι όχι σε μια τέτοια παραγωγή. Κρίμα, γιατί μας άνοιξε και την όρεξη... το θέμα...

Βαθμολογία: (0.5/5)

Σταύρος Γανωτής

---

Πέμπτη 25 Φεβρουαρίου 2010

Οι μυρωδιές της «ξέφευγαν» από την μεγάλη οθόνη και οι γεύσεις της «γαργαλούσαν» τον ουρανίσκο, ενώ ένα ερωτικό τρίγωνο δοκίμαζε σε μικρές δόσεις τις πιο αισθησιακές μαγειρικές… Ο Βασίλης Τσελεμέγκος, γνωστός από διάφορες τηλεοπτικές σειρές, πραγματοποιεί το σκηνοθετικό του ντεμπούτο στον κινηματογράφο, με μια ταινία βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο του Ανδρέα Στάικου. Με άψογη φωτογραφία και φωτισμούς, που κολακεύουν τα πρόσωπα και τα σώματα των ηθοποιών, καθώς και με λαχταριστά πιάτα (ακόμη και η... φασολάδα με τη ρέγκα παρουσιάζονται ως εκλεκτοί γκουρμέ συνδυασμοί), ο σκηνοθέτης καταφέρνει τουλάχιστον να μας παρασύρει σε ένα ελκυστικό παιχνίδι, όπου το φαγητό συναγωνίζεται επί ίσους όρους τον έρωτα, όπως και ο σεφ Δαμοκλής τον ναυτικό-μάγειρα Δημήτρη. Στόχος τους, άλλωστε, είναι η καρδιά μιας μοναδικής γυναίκας.

Ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκηςχ και ο Γιώργος Χωραφάς ξεχωρίζουν με την ερμηνευτική τους εγκράτεια. Η Κάτια Ζυγούλη είναι πολύ όμορφη και η αριστοκρατική της εμφάνιση την κάνει ιδανική ως το αντικείμενο του πόθου. Φαίνεται πως έχει τις βάσεις για να εξελιχθεί περισσότερο, ωστόσο όσον αφορά την συγκεκριμένη ταινία, όταν μένει στα βλέμματα και στις σιωπές είναι πολύ καλύτερη από το όταν μιλάει, χωρίς απαραίτητα να είναι κακό αυτό. Η γοητεία τής παλιάς Αθήνας σε συνδυασμό με τα μοντέρνα διαμερίσματα βιομηχανικού τύπου, στα οποία εκτυλίσσεται η ιστορία, δίνουν μια ενδιαφέρουσα αντίθεση στην αισθητική των πλάνων. Το βιβλίο δεν το έχω διαβάσει, αν και πιστεύω πως σεναριακά έγινε η προσπάθεια να βγει το «ζουμί» τής ιστορίας του Στάικου, μάλλον όχι και τόσο επιτυχημένα, με εξαίρεση τις παραστατικές περιγραφές των συνταγών. Οι Επικίνδυνες Μαγειρικές σίγουρα δεν είναι Πολίτικη Κουζίνα, ωστόσο διεγείρουν τις αισθήσεις και… ανοίγουν την όρεξη. Πόσες ελληνικές ταινίες επιτυγχάνουν κάτι τέτοιο;

Βαθμολογία: (2.5/5)

Νίκη Κεφαλά

Αυτή τη στιγμή δεν είστε συνδεδεμένος. Συνδεθείτε ή κάντε εγγραφή για να σχολιάσετε.