---

Samson and Delilah (2009) - Μεταφρασμένος Τίτλος: Σαμψών και Δαλιδά - Γνωστό και ως: Samson & Delilah (2009)
Δραματική | 101' |
	Χρώμα: Έγχρωμο Ήχος: Dolby Digital Γλώσσα: Αγγλικά - Αβοριγινικά
	Δημοτικότητα: n/a Αξιολόγηση:    (7.00/10) Aντιφατικότητα ψήφων:
- Υπότιτλος: Αληθινή αγάπη. - Gallery:

---

- Κριτική από το Cine.gr:

Δευτέρα 16 Νοεμβρίου 2009

Ο Σαμψών περνάει την ημέρα του κάνοντας συνεχώς τα ίδια πράγματα. Ξυπνάει, εισπνέει τη βενζίνη του, τσακώνεται με τον αδερφό του και γυρνάει χωρίς λόγο από εδώ και από εκεί. Η Δαλιδά από την άλλη, είναι αναγκασμένη να φροντίζει την άρρωστη γιαγιά της και ταυτόχρονα να σχεδιάζει πάνω σε υφάσματα, προκειμένου να εξασφαλίσει τα προς το ζην. Το βράδυ χάνεται στα όνειρα της. Μία μέρα, όμως, ο Σαμψών γνωρίζει τη Δαλιδά…και την ερωτεύεται.

Ο Warwick Thornton κάνει βουβό σινεμά τον 21ο αιώνα. Το Σαμψών και Δαλιδά είναι μία μικρή ερωτική ιστορία, που δεν αναλώνεται στις ρομαντικές τυπικότητες και σε καμία περίπτωση δεν περιορίζεται στην έννοια του ερωτισμού και μόνο. Χρησιμοποιεί ως βάση τον πρωτόγονο συναισθηματισμό και επεκτείνεται στην εξερεύνηση άγνωστων κοινωνιών, στην απόπειρα συνύπαρξης των Αυστραλών Ιθαγενών με τον σύγχρονο άνθρωπο, διερευνώντας συνάμα το ζήτημα της επιβίωσης τους. Εξαντλώντας την περιέργειά του για την άγνωστη φυλή των Αβοριγίνων, ο Thornton πειραματίζεται με τους δύο πρωταγωνιστές του και υπογράφει μία καταγγελία για την τρομακτική δύναμη του πολιτισμού. Ένας πολιτισμός που αποδεικνύεται βάρβαρος απέναντι σε μειονότητες και κοινωνικές ομάδες, σκληρός και αδυσώπητος μπροστά στο διαφορετικό και στο άγνωστο. Σου αφήνει ταυτόχρονα την αίσθηση ότι κρίνει ένα μεγάλο ιστορικό κομμάτι και σε φέρνει αντιμέτωπο με σκληρές αλήθειες του παρελθόντος, την ανάγκη για ιστορική αποκατάσταση και τις διαχρονικές διεκδικήσεις του λαού αυτού, που σήμερα ζει απομονωμένος στις Αυστραλιανές ερήμους. Αυτό δε σημαίνει ότι η ταινία είναι αμιγώς πολιτική ή απαραίτητα διδακτική, όμως αποτελεί σίγουρα κοινωνική κραυγή για την έμμεση δουλική εκμετάλλευση που υφίστανται, τη δυσκολία της επιβίωσης και της ύπαρξής τους εντός των σύγχρονων αναπτυγμένων αστικών κέντρων.

Ο Αυστραλός σκηνοθέτης καταφέρνει το ξένο, προσωποποιημένο στα πρόσωπα των νεαρών Ιθαγενών, να το κάνει οικείο και ενδιαφέρον, πράγμα που ερμηνεύεται σε εκδήλωση φυσικών συναισθημάτων από πλευράς του κοινού, εκμεταλλευόμενος προς τούτο και τη λογική των γραφικών και μάτσο χαρακτήρων (η άρρωστη, «αθυρόστομη» γιαγιά, ο λευκός «εργοδότης» και οι αλήτες φίλοι). Καθοδηγείται από τις εικόνες γύρω του, δεν αποκαλύπτει ποτέ προθέσεις ή αποφάσεις και στηρίζεται αποκλειστικά στη δύναμη της συνείδησης των ηρώων, αφήνοντάς τους να κάνουν αυτό που πρέπει, όπως πρέπει. Η ταινία του είναι ένας συνεχής πειραματισμός με το κοινό, τις αντοχές του, την αντίληψη, το συναίσθημα και τη σκέψη. Είναι μία ριψοκίνδυνη αφηγηματική δοκιμασία και ένα καλλιτεχνικό μονοπάτι που οδηγεί δειλά στο ψευτοντοκιμαντέρ.

Η βασική αδυναμία της ωστόσο και ταυτόχρονα χαρακτηριστικό γνώρισμα του Αυστραλέζικου κινηματογράφου, είναι τα πολύπλοκα και επεκτεινόμενα χρονικά πλαίσια μέσα στα οποία εξελίσσονται οι κινηματογραφικές ιστορίες, οι οποίες στηρίζονται στην ποιότητα και το ρεαλισμό των εικόνων, στην απόλυτη φυσικότητα των ήχων και λιγότερο στις λέξεις. Η δύναμη των απλών ιστοριών και η δύναμη της φυσικότητας αντικαθιστούν σε μεγάλο βαθμό το διάλογο. Αυτή η ταινία, όμως, σε κρατά μακριά από το ρολόι, γιατί μιλάει άπταιστα τη γλώσσα της καρδιάς, την οποία δεν χρειάζεσαι λεξικά για να ερμηνεύσεις.

Βαθμολογία: (6/10)

Βασίλης Καγιογίδης

Δεν υπάρχουν ακόμη σχόλια. Στείλτε το πρώτο!

Αυτή τη στιγμή δεν είστε συνδεδεμένος. Συνδεθείτε ή κάντε εγγραφή για να σχολιάσετε.