απτα καλυτερα κιν σχεδια του 2010...ο δημιουργος του 3ου της μπελβιλ ξαναχτυπαει με ενα ακομα εξαιρετικο γλυκοπικρο φιλμ αναφορα στον ζακ τατι με το εδιμβουργο να ζωντανευει σαν αληθεινο μπροστα μας..........9/10

Γαλλικό καρτούν από τον δημιουργό του "Les Triplettes de Belleville", Sylvain Chomet, το οποίο κιόλας κέρδισε και μια από τις τρεις θέσεις για τις υποψηφιότητες των Όσκαρ που πέρασαν, στην κατηγορία της Καλύτερης Ταινίας Κινουμένων Σχεδίων. Διόλου άδικο, άμα με ρωτάτε εμένα. Η ταινία είναι βασισμένη σε ένα (ξεχασμένο από το 1956) ανέκδοτο σενάριο του Γάλλου κωμικού Jacques Tati (μάλιστα σε μια σκηνή της ταινίας, προβάλλεται σε ένα κινηματογράφο η βραβευμένη με Όσκαρ ταινία του ιδίου, "Mon Oncle"). 
Η ταινία μιλάει για την αποξένωση, την εμπορευματοποίηση της τέχνης και φυσικά τη μαγεία. Ο πρωταγωνιστής της ταινίας είναι ένας θαυματοποιός (και φανατικός καπνιστής επίσης) ο οποίος όμως, καθώς οι εποχές αλλάζουν, δεν καταφέρνει να κεντρίσει την προσοχή και το ενδιαφέρον του κοινό όπως στο παρελθόν. Έτσι, αφού ψάξει πολλές φορές μάταια για δουλειά, καταλήγει σε ένα απομακρυσμένο νησί της Σκοτίας, στο οποίο καλά καλά δεν υπήρχε φως. Εκεί γνωρίζει μια νεαρή κοπέλα που τον γοητεύει με την αθωότητα της. Η ίδια είναι φανερά εντυπωσιασμένη από τον ίδιο και πιστεύει ότι τα κόλπα του είναι αληθινά. Αυτός, για να μην την απογοητεύσει, της χαρίζει δώρα τα οποία προκύπτουν από τα μαγικά του, αλλά για τα οποία πρέπει να δουλέψει σκληρά για να τα αγοράσει.
Η ταινία διηγείται αυτή την πολύ όμορφη και γλυκιά ιστορία με τα σχέδια και με τη μουσική της. Οι διάλογοι είναι ελάχιστοι (και στο μεγαλύτερο μέρος τους είναι σαν να μιλάνε simlish) και σε σημεία αυτό μπορεί να κουράζει κάπως τον θεατή, αλλά ταυτόχρονα τον γοητεύει κιόλας. Παρ` ολ` αυτά, αποφύγετε καλύτερα να τη δείτε βράδυ. Νοσταλγική, αστεία και αφοπλιστικά συγκινητική, είναι μια ταινία που έχει φτιαχτεί με μεράκι. Και το φινάλε της με κατέστρεψε.

Ταινία που βλέπεις πιο άνετα αν εχεις δει το "τριο της Μπελβιλ" του ιδιου δημιουργού:οι διάλογοι είναι τόσο αραιοι που δημιουργούν μια αμηχανία, στην αρχή.Με το που ξετυλίγεται η ιστορία, η απουσία διαλόγων όχι μόνο περνάει απαρατήρητη, αλλά θεωρείται και μεγάλο ατού, αφού τα χρώματα, η μουσική, τα σκίτσα και οι χαρακτήρες γίνονται πιο απτοί μέσα στις σιωπές τους. Μελαγχολία για μια εποχή που πεθαίνει, το θέμα, αλλά η ταξιδιάρικη διάθεση ειναι το χαρακτηριστικό της. ταξίδια σε τόπους, σε χρόνους, σε γενιές και σε χαρακτήρες,στο τέλος αφήνει αισιοδοξα συναισθήματα.τουλαχιστον για μενα...