---

Groundhog Day (1993) - Μεταφρασμένος Τίτλος: Η Μέρα της Μαρμότας
Κωμωδία Φαντασίας | 101' |
	Πρεμιέρα στην Ελλάδα: Παρ 25 Ιουν 1993 Ημερομηνία κυκλοφορίας DVD: 25/2/2000 Ημερομηνία κυκλοφορίας BluRay: 30/1/2009 Χρώμα: Έγχρωμο Ήχος: Dolby Surround (Prologic) Γλώσσα: Αγγλικά - Γαλλικά - Ιταλικά
	Δημοτικότητα: n/a Αξιολόγηση:    (8.05/10) Aντιφατικότητα ψήφων:
- Υπότιτλος: Περνάει τη χειρότερη μέρα της ζωής του... ξανά και ξανά. - Gallery:

---

- Κριτική από το Cine.gr:

Η πιο απολαυστικα μακροχρονη… ημερα του παγκοσμιου κινηματογραφου.

-ΜΙΑ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ ΣΕ ΜΙΑ ΜΕΡΑ: Κρατωντας στα χερια του ενα απο τα καλυτερα σεναρια για κωμωδια που εχουν παρουσιαστει ποτε στο κοινο, ο Harold Ramis κανει ματ μετατρεποντας μια ταινια-ορισμο του family viewing σε ενα πανεξυπνο γαϊτανακι με κεντρο ενα μικρο χωριο της Πενσυλβανια οπου ο χρονος κολλαει σε μια συγκεκριμενη μερα. Στο κεντρο του κωμικοτραγικου αυτου σκηνικου, ενας δυσμοιρος τηλεπαρουσιαστης του δελτιου καιρου, που βρισκει το αντιδοτο στη μιζερια του μεσα απο τη γνωση, την ανθρωπια και –φυσικα- τον ερωτα. Ξυπνωντας καθε μερα απο το ιδιο τραγουδι, βλεποντας τις ιδιες φατσες, βιωνοντας τις ιδιες καταστασεις, ο Phil –ενας απολαυστικος Bill Murray στην ερμηνεια της καριερας του- δεν ειναι μονο παγιδευμενος απο το χρονο αλλα και απο τον ιδιο του τον εαυτο που σταθερα συνειδητοποιει τις αξιες της ζωης και τελικα συμβιβαζεται με την νεα του πραγματικοτητα, ωσπου η αγαπη του για την νεαρη συναδελφο του –Andie MacDowell - οχι μονο θετει το χρονο ξανα σε κινηση αλλα δινει νοημα και στην υπαρξη του. Η πιο απολαυστικη μα συναμα και η πιο τραγικα μακροχρονη ημερα του παγκοσμιου κινηματογραφου, ειναι μια απο τις πιο ξεκαρδιστικες και ευφυεις κωμωδιες που εχουμε παρακολουθησει και –πιθανοτατα- προκειται να παρακολουθησουμε ποτε.

-ΤΙ ΕΧΕΙ Ο ΕΡΜΟΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΨΟΦΑ: Με κινητηριο μοχλο ενα σεναριο ανθολογιας που επιτρεπει καθε λογης gags να μοιαζουν τοσο αληθοφανη μεσα στο σουρεαλισμο τους, μας επιτρεπει να παρακολουθησουμε τον απελπισμενο Phil να αυτοκτονει 6 φορες μεσα σε μισο λεπτο, να αποτυπωνει καθε κινηση της πολης στη μνημη του με ακριβεια δευτερολεπτου, να προβλεπει τις λεξεις των κατοικων αιφνιδιαζοντας τους. Μας φιλοξενει ωστοσο και στην αλλη πλευρα, οπου βιωνουμε την μεταλλαγη του πρωταγωνιστη σε ανθρωπο με στοχους, εγνοιες και ανθρωπια, προσφεροντας υποσυνειδητα το μηνυμα οτι ακομη και μια μονο μερα ειναι αρκετη για να αλλαξει τον κοσμο μας… Happy End.

2½ ΓΑΜΟΙ:

1) Το σεναριο της κλεβει την παρασταση, μια συλληψη που αξιζε τουλαχιστον μια υποψηφιοτητα στα Οσκαρ. Δεν την πηρε…

2) Δεν εκβιαζει το γελιο, αλλα το προσφερει μεσα απο την πανεξυπνη ιστορια της.

+½) Ο Bill Murray, στον ρολο μιας αξιαγαπητης κωμικοτραγικης φιγουρας.

ΚΑΙ 1½ ΚΗΔΕΙΑ:

1) Το σεναριο σας κανει περισσοτερο για εφιαλτης παρα για κωμωδια; Δεν εχετε και πολυ αδικο…

+½) Αγαπημενη σας κωμωδια ειναι το Scary Movie. Αν ειστε αμετανοητος, μακρια…

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: (9/10)

Βρεττος Λιαπης

---

Δευτέρα 30 Ιουλίου 2007

Groundhog Day (1993)

«What if there is no tomorrow? There wasn’t one today».

Κάποιες φορές η ζωή πρέπει να σου δώσει μαθήματα. Μαθήματα που κυμαίνονται από το απροσδιόριστο και φευγαλέο «νόημα της ζωής» έως το πιο ευθύ «έχεις γίνει κακός άνθρωπος και κάτι πρέπει να κάνουμε γι’αυτό». Έτσι πχ τυχαίνει να περάσεις μια περιπέτεια υγείας και να ξαναγεννιέσαι, σωματικά και πνευματικά…ή να βγεις αλώβητος από μια επικίνδυνη κατάσταση και να ανακατατάξεις τις προτεραιότητές σου…ή, έστω, η ομάδα σου να φτάνει στα πέναλτι και εσύ να υπόσχεσαι σε υπαρκτές και ανύπαρκτες θεότητες πως θα προσπαθήσεις να γίνεις καλύτερος άνθρωπος αν οι αντίπαλοι αστοχήσουν σε κανά δύο.

Αλλά υπάρχουν και κάτι άλλες φορές που δεν ξέρεις αν το σύμπαν (που συνωμοτεί για να αποκτήσεις ότι θες, και λοιπές Κοελικές ποιητικές αηδίες) έχει σκοπό να σε διδάξει ή απλά έχει βαρεθεί να ασχολείται μαζί σου. Ο Εμπενέζερ Σκρουτζ ας πούμε, είχε προνομιακή μεταχείριση: Ταξίδι στο χρόνο, φαντάσματα- οι νόμοι της φυσικής δέθηκαν κόμπο μόνο και μόνο για να φτάσει με την ψυχολογία του θρυμματισμένη μπροστά στο ίδιο του το μνήμα. Τι γίνεται όμως όταν ξυπνάς κάθε πρωί και ξαναζείς την ίδια μέρα; Νιώθεις το ρίγος της κοσμικής ανακατάταξης ή σκέφτεσαι πως τα σκάτωσες τόσο πολύ που ακόμα και ο φύλακας άγγελός σου την κοπάνησε για μίνι-γκολφ;

Ο Phil Connors (Bill Murray) είναι μετεωρολόγος. Η δουλειά του είναι να μιλάει με καθησυχαστικό ύφος παλιόφιλου για βαρομετρικά χαμηλά, μπροστά σε μια μπλε οθόνη στην οποία κάποιος θα προβάλλει τον χάρτη της Αμερικής ή, αν είναι πλακατζής, το Debbie Does Dallas.

«Somebody asked me today “Phil, if you could be anywhere in the world where would you like to be?” And I said “probably right here”», είναι η πρώτη φράση που ακούμε από τον Phil, με το χέρι του να δείχνει ένα αόριστο σημείο του μπλε πίνακα. Ω, πόσο προφητικό! «Tomorrow is Groundhog Day and I ll be in» συνεχίζει, επεξηγώντας πως η Μέρα της Μαρμότας είναι μια σημαντική παράδοση σύμφωνα με την οποία, ανάλογα με την αντίδραση μιας τεμπέλικης μαρμότας, εξαρτάται το πόσες εβδομάδες χειμερινού ψύχους απομένουν ακόμα. Ο ενθουσιασμός του όμως είναι ψεύτικος. Στην πραγματικότητα ο Phil απεχθάνεται το event και νιώθει πως το ηλίθιο φοκλόρ υποβιβάζει την αξία του, ούτε καν με το δέλεαρ της παρουσίας μιας νέας παραγωγού, της Rita (Andie MacDowell).

Γιατί ο Phil είναι αντιπαθέστατος και μισάνθρωπος. Είναι ψώνιο, ξινός και ανυπόφορα σαρκαστικός. Είναι ένας άνθρωπος που, όπως και ο Εμπενέζερ, είναι υποψήφιος για έναν μοναχικό θάνατο. «People are morons» είναι η φιλοσοφία του, και η εκδρομή στο Punxsutawney δεν πρόκειται να του την αλλάξει. Είναι μια κωμόπολη που αν μπορούσε θα την αποκαλούσε «asshole of the world», με κόσμο που δεν είναι του επιπέδου του (και οι γιαγιάδες του B&B που τον φιλοξενεί ακόμα λιγότερο) και έναν τοπικό σταθμό με ενοχλητικούς και θορυβώδεις dj’s που θεωρούν αστείο να κάνουν «όινκ-όινκ» στο μικρόφωνο. «Μέρα είναι και θα περάσει» φαίνεται να είναι η σκέψη που δίνει κουράγιο στον Phil που δεν θέλει να μείνει στον Punxsutawney ούτε λεπτό παραπάνω. «Chance of departure today: 100%» ανακοινώνει στην ευγενική ιδιοκτήτρια του ξενώνα και φεύγει για να εκτελέσει, χωρίς καμία διάθεση, το καθήκον του. Το πρόβλημα είναι πως ακόμα και όταν ξεμπερδεύει με την ανόητη τελετουργία της μαρμότας δεν μπορεί να αφήσει το Punxsutawney-μια χιονοθύελλα μπλοκάρει τους δρόμους και ο Phil αναγκάζεται να επιστρέψει στον ξενώνα, ελπίζοντας πως η νύχτα του θα περάσει ανώδυνα, με τη βοήθεια μερικών Hustler Magazine.

Kαι ύστερα το ρολόι δείχνει 6.00 το πρωί… Και από το ραδιόφωνο ακούγεται το I got you babe… και ο Phil συνειδητοποιεί, όχι χωρίς δυσπιστία, πως είναι και πάλι Groundhog Day! Tίποτα δεν έχει αλλάξει στον έξω κόσμο, όλοι ζουν τα γεγονότα της μέρας της Μαρμότας αλλά ο Phil είναι ο μοναδικός που την ξαναζεί. Αποφεύγει τον ίδιο ζητιάνο, ξανασυναντάει τον ενοχλητικό παλιό του συμμαθητή Ned Ryerson (Stephen Tobolowsky)-πατάει μέχρι και μέσα στα ίδια βρωμόνερα. Και με μαθηματική ακρίβεια, το επόμενο πρωί, είναι πάλι Groundhog Day! Είναι λες και η πραγματικότητα έχει πέσει σε ένα ατελείωτο loop, ένα «GOTO 10», που γράφαμε και στην Basic και ο Phil δεν μπορεί να πείσει κανέναν για τα τεκταινόμενα-όλοι οι υπόλοιποι ξεκινούν από tabula rasa. Ζητάει τη γνώμη ενός τοπικού γιατρού, που τον βεβαιώνει πως δεν έχει τίποτα. Επισκέπτεται έναν ψυχίατρο που αποδεικνύεται ανεπαρκής («You went to college right? it wasn’t veterinary psychology, was it?!»).Τι μένει στον Phil; Αφού δε μπορεί να αποφύγει αυτό το περίεργο deja-vu, θα το απολαύσει. Άλλωστε, «there are no consequences!».

Το Groundhog Day είναι, και θα ήταν αδύνατον να μην ήταν, ηθικοπλαστικό. Αλλά ακόμα και μια έννοια σαν το «ηθικοπλαστικό» που μας κάνει να δυσανασχετούμε, φέρνοντάς μας στο μυαλό άπειρες γλυκανάλατες δραματοκωμωδίες, στο Groundhog Day την μεταβολίζουμε ανενόχλητοι: Ο Phil δεν είναι ο Jack Campbell του The Family Man-αν το σύμπαν θέλει να τον τιμωρήσει αυτός θα χρησιμοποιήσει την τακτική του εναντίον του. Οι μέρες του επαναλαμβάνονται επ’άπειρον; Ο Phil σκάει στο φαγητό («Ι don’t even have to floss»), καπνίζει, καμακώνει τις πιο όμορφες ντόπιες (συλλέγοντας κάθε μέρα και περισσότερα στοιχεία, σημαντικός παράγοντας ενός επιτυχημένου φλερτ), το ρίχνει στο έγκλημα (η πιο ανώδυνη ληστεία στην ιστορία της παρανομίας), δηλώνει Θεός («I m a god. I have been stabbed, shot, poisoned»)… Φαίνεται σαν να αρνείται να μάθει το μάθημά του και ειλικρινά είναι ό,τι θα κάναμε και εμείς. Αν είχατε την «πολυτέλεια» του αέναου déjà vu η πρώτη σας σκέψη θα ήταν να βάλετε μυαλό ή να χρησιμοποιήσετε τον έξτρα χρόνο σας για να ασχοληθείτε με όσα πάντα θέλατε να κάνετε -ή και με όσα δεν θέλατε;. Εδώ έγκειται και το μεγαλύτερο ποσοστό της κωμωδίας που εμπεριέχει το Groundhog Day. O Murray διατηρεί το ίδιο αντιπαθητικό προσωπείο ακόμα και όταν δε θα έπρεπε, και μας δημιουργεί την υποψία πως η «τιμωρία» του είναι το αντίστοιχο του να μαστιγώνεις έναν μαζοχιστή, προσφέροντάς του απερίγραπτη χαρά ενώ νομίζεις πως τον σωφρονίζεις. Φυσικά, η επανάληψη είναι η μήτηρ της μαθήσεως αλλά είναι και η μήτηρ της ανίας: Aν πιστέψουμε τις δηλώσεις των συντελεστών, ο Phil επαναλαμβάνει την ίδια μέρα για πάνω από 10 χρόνια, και όσο να ναι, μετά από λίγο είναι λογικό πως το μόνο που θες είναι να αναπαυθείς-ακόμα και αν αυτό σημαίνει να δώσεις τέλος στη ζωή του. Φυσικά ο Phil δεν μπορεί καν να πεθάνει, παρά τις φιλότιμες απόπειρές του. Είναι αστείο το πώς καταφεύγει στην πιο δύσκολη λύση, την αυτοκτονία, χωρίς να σκεφτεί καν πως αν γίνει λίγο καλύτερος άνθρωπος η κατάρα που τον θέλει να περνάει συνεχώς από την αφετηρία θα σπάσει. Δεν παραπονιόμαστε, γιατί είναι ακριβώς αυτές οι extreme πλευρές του Phil που δίνουν στον πρώην Ghostbuster, Harold Ramis, την ευκαιρία να τοποθετήσει τον, επίσης πρώην Ghostbuster, Bill Murray στη μέση του παραλογισμού και να τον αφήσει ελεύθερο. Ο Murray αποδεικνύεται αξιόπιστος ακόμα και όταν πρέπει να ανασύρει το δραματικό του ταλέντο (οι σκηνές με τον άστεγο είναι εξαιρετικά συγκινητικές) αλλά ποιος μπορεί να υποστηρίξει πως η καρδιά του φιλμ δεν είναι στον κακομαθημένο Phil που προκειμένου να ρίξει την Rita απαγγέλλει, με απόλυτη σοβαρότητα, Γαλλική ποίηση; Οι υπόλοιποι ηθοποιοί πλαισιώνουν ανώδυνα τον Murray, με την MacDowell να έχει έναν ελάχιστα πιο σημαντικό ρόλο από αυτόν πχ του Ryerson. Δεν είναι τίποτε παρά πάνω από μια περαστική Δουλτσινέα για τον Δον Κιχώτη-Murray, ένα βιαστικό πάθος που υπάρχει για σεναριακούς λόγους και χωρίς πολλές εξηγήσεις-δυσκολευόμαστε να πιστέψουμε πως ο Phil θα καταφέρει να μείνει για πολύ δίπλα στην ελιτίστρια Rita που, στο κάτω κάτω, φαίνεται να έχει σοβαρότερα προβλήματα στο να δεχτεί κάποιον που δεν υπάγεται στα στάνταρ της.

Αδιαφορούμε για όλα αυτά. Ο Murray και η ιδιοφυής σεναριακή σύλληψη του Groundhog Day (όχι ιδιαίτερα πρωτότυπη, από ότι λέγεται) είναι αυτά που κάνουν το φιλμ μια από τις σπάνιες, έξυπνες κωμωδίες, που μπορούν να χαρακτηριστούν σχεδόν Ντικενσιανές, με μια μυρωδιά από Benjamin Button και κάτι περισσότερο από Twilight Zone.



Ταινία: (7.5/10)
Αν επαναληφθεί η ημέρα που μου έκλεψαν το ποδήλατο, το πορτοφόλι και είδα το Eragon: (8/10)

Θοδωρής Σαρλάς (This is...cult!)

---

Τρίτη 23 Μαρτίου 2010

Ή αλλιώς «αυτό που θέλουν οι γυναίκες». Ο φανταστικός αυτός εναλλακτικός τίτλος προσεγγίζει σε μεγάλο βαθμό την ουσία και τη διαφορετικότητα της ταινίας από τόσες και τόσες ρομαντικές κομεντί. Κάθε χρόνο, τα κινηματογραφικά στούντιο επιστρατεύουν μεγάλους σταρ και μας δίνουν ρομαντικές κομεντί που στη μεγάλη τους πλειοψηφία προσπερνάμε σφυρίζοντας αδιάφορα. Εδώ συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Η ταινία δεν βασίζεται στους διάσημους πρωταγωνιστές της, αλλά σέβεται απόλυτα το κοινό της και καταφέρνει με ένα τρομερό σενάριο να μπει μέσα στη γυναικεία ψυχοσύνθεση και να παραδώσει ιδιαίτερα μαθήματα στους απανταχού άντρες για το τι είναι αυτό που θέλουν τελικά οι γυναίκες.

Όσοι έχετε συνηθίσει να αγαπάτε να μισείτε τις χολιγουντιανές κομεντί για τα αναρίθμητα κλισέ τους θα βρείτε εδώ το δάσκαλο σας. Καθώς το Grοundhog Day καταφέρνει μέσα σε 1 ώρα και 40 λεπτά να επαναπροσδιορίσει την έννοια του κλισέ και να αποδείξει ακόμα και στους πιο δύσπιστους ότι το happy end δεν είναι κλισέ, κλισέ είναι ο τρόπος που μας το σερβίρουν. Αν, λοιπόν, αναρωτιέστε τι είναι αυτό το περιβόητο κλισέ, δείτε καμιά δεκαριά κλασικές χολιγουντιανά φιλμ και μετά δείτε και το Groundhog Day. Είμαι σίγουρη πως θα βρείτε τις απαντήσεις που ψάχνετε.

Εντάξει η σκηνοθετική ματιά του Harold Ramis δεν θα κερδίσει τις εντυπώσεις, αυτό όμως που θα σας γοητεύσει είναι οι ερμηνείες. Καλή η Andie MacDowell, κερδίζουν όμως τα βλέμματα οι δεύτεροι ρόλοι με πρώτο και καλύτερο τον Stephen Tobolowsky-λέγε με Ned Ryerson. Φυσικά άφησα για το τέλος τον Bill Murray. Μας δίνει μια από τις καλύτερες ερμηνείες σε ρομαντική κομεντί καταφέρνοντας σε λιγότερο από δύο ώρες να μετατραπεί από Cruella Devil στον απόλυτο «τζουτζούκο»...

Τι μέρα κι αυτή...

Βαθμολογία: (3.5/5)

Σοφία Γουργουλιάνη

Βλέπετε τα πρώτα 4 σχόλια. Πατήστε εδώ για να εμφανιστούν όλα.

Αυτή τη στιγμή δεν είστε συνδεδεμένος. Συνδεθείτε ή κάντε εγγραφή για να σχολιάσετε.