---

The King`s Speech (2010) - Μεταφρασμένος Τίτλος: Ο Λόγος του Βασιλιά
Ιστορική | 118' |
	Πρεμιέρα στην Ελλάδα: Πεμ 16 Δεκ 2010 Ημερομηνία κυκλοφορίας DVD: 17/5/2011 Ημερομηνία κυκλοφορίας BluRay: 18/5/2011 Διανομή: Odeon Χρώμα: Έγχρωμο Ήχος: DTS (Digital Theater Sound) Γλώσσα: Αγγλικά
	Δημοτικότητα: n/a Αξιολόγηση:    (7.43/10) Aντιφατικότητα ψήφων:
- Υπότιτλος: Για να αντιμετωπίσει τους φόβους του λαού του, έπρεπε πρώτα να νικήσει τους δικούς του. - Gallery:

---

- Κριτική από το Cine.gr:

Δευτέρα 13 Δεκεμβρίου 2010

Ο βασιλιάς μιλάει κι εμείς μένουμε άλαλοι! Ξεκινώ αναγνωρίζοντας το ως τον ηθικό νικητή των φετινών Όσκαρ, ότι κι αν γίνει. Ο Tom Hooper πετάγεται σχεδόν από το πουθενά και μπαίνει στο καλεντάρι των πιο ολοκληρωμένων σύγχρονων δημιουργών, κυρίως επειδή το έργο του είναι αριστοτεχνικά προσχεδιασμένο στην λεπτομέρεια. Ένα έργο που θα φοβόσουν πως μπορεί να είναι φιλοβασιλικό, έχει την χάρη να είναι μοναδικό, να μην μοιάζει άμεσα με κανένα άλλο. Αριστούργημα δεν έχουμε, παρά ταύτα, γιατί το θέμα έχει μια δυναμική μέχρι ενός ύψους, ενός πήχη που πηδάει με άνεση αλλά δεν τον τοποθετεί ποτέ παραπάνω γιατί οι σκοποί του δημιουργού είναι πρωτίστως κινηματογραφικοί και μετά υπερβατικοί.

Με άρτιο κι ευθύ ρυθμό, παρότι εναλλάσσεται το δράμα με την κωμωδία, ο Hooper αναπτύσσει μια μικρή ιστορία μέσα στην γνωστή πραγματική και πείθει ακόμα κι αν λέει, ιστορικά, ψέματα! Ο βασιλιάς δεν εξισώνεται απλά με τον λαό, είναι ίσως πιο κάτω κι από αυτόν, επιβαρυμένος με το ψυχολογικό του πρόβλημα. Βγάζει λόγο που μένει στην ιστορία και το μόνο που έχει απώτερη σημασία για αυτόν και τον περίγυρο του είναι αν θα τον πει καλά. Αυτή την μάταιη ιδιότητα της βασιλείας, ο Hooper την σατιρίζει υπόγεια, αφήνοντας μια ανθρώπινη και καλόκαρδη υπόσταση να ρέει ολόγυρα. Και πού θα έβρισκε καλύτερη υποστήριξη, από έναν Colin Firth που βγάζει την πιο πολυδιάστατη ερμηνεία της χρονιάς, έναν Geoffrey Rush όπως ακριβώς τον θέλουμε και μια Helena Bonham Carter υπόγεια σαρκαστική και συνάμα τραγική. Κι αν εμάς δεν μας λέει πολλά ο υποβιβασμός του ρόλου ενός βασιλιά, κάπου αλλού λέει πολλά περισσότερα…

Βαθμολογία: (4/5)

(0 κακή | μέτρια | ενδιαφέρουσα | καλή | πολύ καλή | αριστούργημα)

Σταύρος Γανωτής

---

Τρίτη 14 Δεκεμβρίου 2010

Οι Βρετανοί στο σύνολό τους αποτελούν μια πολύ ιδιότυπη κοινωνία. Φανατικοί με τους θεσμούς, τους τύπους και τα σύμβολα (όσο και οι Ιάπωνες) και ταυτόχρονα πρακτικοί και εμπειριστές, όπως ο συμπατριώτης τους φιλόσοφος Τζον Λοκ. Με την τέχνη του κύρους και της συμπεριφοράς (και όχι με τον στρατό, αυτοί, μια σταλιά νησί) υπέταξαν την μισή ανθρωπότητα επί σχεδόν τρεις αιώνες. Γνωρίζουν ότι τα σύμβολα είναι ισχυρές κινητήριες δυνάμεις. Ένας βασιλιάς και μάλιστα παραμονές ενός μεγάλου πολέμου είναι υπέρτατο σύμβολο, γίνεται η φωνή της συνείδησης ενός ολόκληρου λαού και μιας ολόκληρης αυτοκρατορίας. Αλλά τι γίνεται αν αυτή η φωνή είναι τραυλή ; Τότε επιστρατεύεται η πρακτική πλευρά, και ένα «δημοκρατικό ένστικτο» εξομοιώνει τον «ασήμαντο» Αυστραλό (υπήκοο της αυτοκρατορίας) θεραπευτή λόγου με τον ίδιο τον βασιλιά. Ο πρίγκιπας Αλβέρτος και στη συνέχεια βασιλιάς Γεώργιος ο 6ος (πατέρας της τωρινής Ελισάβετ) γίνεται ο φίλος -ασθενής «Μπέρτι».

Πάνω σε αυτή την κωμικοτραγική (αλλά ποτέ γελοία) κατάσταση, ένα καλό σενάριο, μια ακριβής σκηνοθεσία από τον έμπειρο σε costume dramas και βιογραφίες λονδρέζο Tom Hooper και ένα ρεσιτάλ ερμηνείας από τον Colin Firth (ο άνθρωπος με τα προσωπικά τραύματα που καλείται να σταθεί στην κορυφή της κοινωνίας) με το άψογο σεγκόντο του Geoffrey Rush αλλά και της Helena Bonham Carter (απαλλαγμένοι και οι δυο από το δέος) μας δίνουν ένα φιλμ που παρά την «πτωχή» του πλοκή, σε κρατά εναργή και εμπνέει σκέψεις για την φαινομενολογία των πραγμάτων. Χωρίς αμερικάνικους μελοδραματισμούς, χωρίς υπερβολές, στα μέτρα του δραματικού ρεαλισμού, με μια λεπτή ειρωνεία πάνω στην Ιστορία που μου θύμισε κάπως την καβαφική ανάλογη.

Ο βασιλιάς είναι «παράσταση» αλλά αυτή η παράσταση έχει κοινωνικό αντίκτυπο. Οπότε η προσπάθεια του Γεωργίου να εκφέρει ένα βαρυσήμαντο διάγγελμα και η επιβράβευσή του όταν τα καταφέρει (συνοδεία του Allegtetto από την 7η του Μπετόβεν ), ενώ ως γεγονός από μόνο του θα αφορούσε την ψυχοθεραπευτική και το domestic drama, γίνεται μια πολιτική περιπέτεια.

Να σημειώσουμε ότι σε δεύτερο επίπεδο, το φιλμ καταγράφει και το δραματικό πέρασμα των νέων μέσων επικοινωνίας μέσα στο ιστορικό γίγνεσθαι. Το ραδιόφωνο προσγειώνει την βασιλική εικόνα και την φέρνει μέσα στα σπίτια, αλλάζοντας τα δεδομένα στο κοινωνικό φαντασιακό, όπως εμείς βιώσαμε και βιώνουμε πολύ καλά με την τηλεόραση και τώρα με το διαδίκτυο. Η φθορά της βασιλείας όπως και άλλων φαντασιακών θεσμίσεων, συντελείται αντιστρόφως ανάλογα με την άνοδο των ΜΜΕ.

Βαθμολογία: (3.5/5)

(0 κακή | μέτρια | ενδιαφέρουσα | καλή | πολύ καλή | αριστούργημα)

Χάρης Καλογερόπουλος

---

Δευτέρα 17 Ιανουαρίου 2011

Δεν ξέρω τι λέει σε σας και για σας το Όσκαρ buzz γύρω από τον Λόγο του Βασιλιά. Σε μένα μίλησε η ίδια η ταινία και μου χάρισε μια ιδιαίτερα ευχάριστη σινεφιλική εμπειρία. Με κοίταξε στα μάτια με απόλυτη αξιοπρέπεια και δεν μου ψιθύρισε πως αποζητά ένα ή περισσότερα Όσκαρ, αλλά πως με σεβόταν και ήθελε να μιλήσει σε εμένα προσωπικά τόσο όσο θέλει να μιλήσει και στον καθέναν από σας.

Θα ξεκινήσω με την σκηνοθεσία και τον Tom Hooper. Επιλέγει ένα σκηνοθετικό μοτίβο σταθερό, χωρίς σκηνοθετικές εξάρσεις και υπερβολές και παρόλα αυτά καταφέρνει να διατηρήσει το βλέμμα του αδηφάγου σινεφιλικού κοινού κολλημένο στα πλάνα του. Δημιουργεί μια ατμόσφαιρα ιδανική για το σατιρικό-ιστορικό «παραμυθάκι» του. Δεν παραθέτει σκληρές εικόνες και δεν επιδίδεται σε κάποιου είδους ρεαλισμό. Αντίθετα, δημιουργεί μια ατμόσφαιρα σκοτεινού παραμυθιού κι αφήνει την σάτιρα και τα κοινωνικά μηνύματα της ταινίας να μιλήσουν μοναχά τους.

Και πράγματι, τα μηνύματα αυτά έχουν τη δική τους φωνή. Μια φωνή ολοκάθαρη που εκφράζεται μέσα από ένα υπέροχο σενάριο και μέσα από δύο καταπληκτικές πρωταγωνιστικές ερμηνείες. Η υπόγεια σάτιρα, για έναν βασιλιά που φοβάται ως και τη σκιά του και αγωνιά μόνο για τους λόγους που θα βγάλει, είναι διαρκώς φανερή με την ταινία να μην κρύβεται πίσω από το ίδιο της το δάχτυλο. Επιπλέον, το σενάριο καταφέρνει να μετατρέψει αυτόν τον δειλό βασιλιά από αντιήρωα σε ήρωα μιας ολόκληρης χώρας χωρίς να χάσει το ενδιαφέρον μας ούτε στιγμή. Οι ερμηνείες τώρα... Ένας Colin Firth που πατά γερά στα υποκριτικά του πόδια και δίνει υπόσταση σε έναν λιπόψυχο βασιλιά που καταφέρνει να γίνει ηγέτης κι ένας Geoffrey Rush που δίνει ρεσιτάλ στον ρόλο ενός ιδιόρρυθμου πλην καλόψυχου λογοθεραπευτή αρκούν για να σας πείσουν να επισκεφτείτε τις σκοτεινές αίθουσες.

Σίγουρα δεν έχουμε να κάνουμε με ένα αριστούργημα καθώς διατηρεί το φλατ του ύφος καθόλη τη διάρκεια του και δεν καταφέρνει να απογειώσει συναισθήματα και καταστάσεις. Λέμε όμως ναι σε ταινίες που δίνουν βάση στη δύναμη της ανθρώπινης θέλησης και μας αντιμετωπίζουν με αξιοπρέπεια και σεβασμό.

Βαθμολογία: (3.5/5)

(0 κακή | μέτρια | ενδιαφέρουσα | καλή | πολύ καλή | αριστούργημα)

Σοφία Γουργουλιάνη

Βλέπετε τα πρώτα 4 σχόλια. Πατήστε εδώ για να εμφανιστούν όλα.

Αυτή τη στιγμή δεν είστε συνδεδεμένος. Συνδεθείτε ή κάντε εγγραφή για να σχολιάσετε.