---

La Terra (2006) - Γνωστό και ως: Our Land
Κωμωδία | 112'
	Χρώμα: Έγχρωμο Ήχος: Dolby Digital Γλώσσα: Ιταλικά
	Δημοτικότητα: n/a Αξιολόγηση:    (5.00/10) Aντιφατικότητα ψήφων:

---

- Κριτική από το Cine.gr:

Τρίτη 2 Νοεμβρίου 2010

Όχι δεν είναι η γη που τρέμει. Είναι μία άλλη γη, εκείνη που χάθηκε ανάμεσα στις αμέτρητες υποψηφιότητες στα εθνικά βραβεία, ενός σκηνοθέτη που είναι περισσότερο ηθοποιός, εμφανώς διατεθειμένος να επικαλεστεί το ντεμοντέ του Ιταλικού σινεμά. Είναι η γη τεσσάρων αδερφών που μάχονται να επιβιώσουν στο μικρόκοσμο του χωριού, επιχειρώντας να την κατανέμουν δικαίως ανάμεσα στις προσωπικές τους φιλοδοξίες και την κοινωνική απληστία. Είναι ο λόγος των προσπαθειών τους να μοιράσουν το χώμα, τον αέρα, το νερό μα κυρίως τον άνθρωπο, για να αυτοεπιβεβαιωθούν, να νοιώσουν χρήσιμοι και σίγουρα να αποτινάξουν τις εικόνες ενός βασανιστικού παρελθόντος.

Το La Terra είναι ένα φιλμ νουάρ αποδομημένο με τους κανόνες των σπαγγέτι ταινιών. Η ταινία του Sergio Rubini, αναφέρεται στα γεγονότα που οδηγούν στη σύλληψη και τελικά στη γέννηση και την ανατροφή της μαφίας στην Ιταλική Κοινωνία. Η ιδέα του εγκλήματος και η σκέψη της εκδίκησης, μετατρέπεται σε βεντέτα και τελικά παίρνει τη μορφή οργανωμένων εγκληματικών ομάδων που παραπέμπουν στα μικρά ή μεγάλα τμήματα της Ιταλικής μαφίας. Αυτές οι ομάδες λειτουργούν ακόμη και στην πιο άμεπτη και ηθικοπλαστική κοινωνία της Ιταλικής Επαρχίας και εν αγνοία κατοίκων ή των ίδιων των μελών της, αποτελούν τα κομμάτια ενός δολοφονικού ψηφιδωτού που δεσπόζει στη γείτονα χώρα. Το έγκλημα μικρό ή μεγάλο, δεν παύει να είναι έγκλημα και όσοι έχουν μερίδιο ευθύνης σε αυτό, μεγάλο ή μικρό, δεν παύουν να είναι εγκληματίες.

Το σινεμά του Rubini δεν απαρνείται τη φύση του. Γι`αυτό θέτει στο επίκεντρο πολυάριθμες προσωπικότητες, σχηματίζοντας ένα κοινωνικό πορτρέτο, επηρεασμένο θαρρείς από τη νόηση του μεγάλου Φελίνι, και μέσα σε αυτό τοποθετεί την σύγκρουση των μικρών μαφιόζικων ομάδων για κυριαρχία. Η μαφία, πολιτική, κοινωνική, οικονομική, μπορεί να είναι υποστατή ακόμα και ιδεολογική. Εμένα το φιλμ με βρίσκει θαρρώ απροετοίμαστο. Αυτή η συνεχής ροή καθημερινών γεγονότων, ο ατέρμονος κύκλος μέσα στον μικρόκοσμο της επαρχίας και η παλιομοδίτικη αισθητική εμμονή για την λεπτομερή καταγραφή ανούσιων πεπραγμένων προς διερεύνηση δολοφονικών αιτιών, με συνεπήρε και με κούρασε ταυτόχρονα. Η έντονη περιγραφικότητα που διακρίνει το σενάριο και την σκηνοθεσία και η ποικιλομορφία στη σύνθεση των χαρακτήρων, η αφαιρετικότητα του χώρου και η στυγνή διαλογική επίκληση, συνθλίβουν οποιαδήποτε έννοια μοντερνισμού στην ταινία του Rubini. Η οικονομία στην αφήγηση θα ωφελούσε την ανάδειξη των κεντρικών ηρώων, πόσο μάλλον τις κρυφές πτυχές αυτού του κοινωνικού πορτρέτου, η ερμηνεία του οποίου είναι και ο αρχικός στόχος.

Η ηθογραφία πάντως ολοκληρώνεται με το γνώριμο Ιταλικό κινηματογραφικό ύφος. Ο Sergio Rubini καταφέρνει στο φινάλε να αναδείξει τον πατερναλισμό ως πυρήνα της θεματικής του και γύρω του να θέσει χιλιάδες προβληματισμούς. Τον ανάγει σε βασική αιτία της διαφθοράς και της ανομίας, του χρηματισμού, της εξαγοράς και τελικά του εγκλήματος. Πόσο σύγχρονη θεματική. Πόσο επίκαιροι προβληματισμοί σε μία τόσο αναχρονιστικής λογικής ταινία. Με μία αργόσυρτη, νωχελική και πέρα ως πέρα ξεπερασμένη πρακτική, που μας υπενθυμίζει ότι η ύφεση στην Ιταλική κινηματογραφία καλά κρατεί, ο δημιουργός της ταινίας θα πετύχει να αντιπαραβάλει τη διχόνοια απέναντι στη σχέση των αδερφών και να αποδείξει ποιο από τα δύο είναι δυνατότερο. Το μίσος ή οι δεσμοί αίματος; Ως που θα φτάναμε και για τα δύο;

Βαθμολογία: (2.5/5)

Βασίλης Καγιογλίδης (Cineυρωπαϊκόν)

Δεν υπάρχουν ακόμη σχόλια. Στείλτε το πρώτο!

Αυτή τη στιγμή δεν είστε συνδεδεμένος. Συνδεθείτε ή κάντε εγγραφή για να σχολιάσετε.