---

Drive (2011)
Αστυνομική | 100' |
	Πρεμιέρα στην Ελλάδα: Πεμ 22 Σεπ 2011 Ημερομηνία κυκλοφορίας DVD: 29/2/2012 Ημερομηνία κυκλοφορίας BluRay: 1/3/2012 Διανομή: Σπέντζος Χρώμα: Έγχρωμο Ήχος: DTS (Digital Theater Sound) Γλώσσα: Αγγλικά
	Δημοτικότητα: n/a Αξιολόγηση:    (5.97/10) Aντιφατικότητα ψήφων:
- Υπότιτλος: Δεν υπάρχουν καθαρές διέξοδοι. - Gallery:

---

- Κριτική από το Cine.gr:

Παρασκευή 16 Σεπτεμβρίου 2011

Στην τριλογία «Pusher» (από την οποία είδαμε στις αίθουσες τον Άγγελο Θανάτου) ο Δανός σκηνοθέτης Nicolas Winding Refn συνδύασε τον δραματικό ρεαλισμό μέσα από μια καταγραφή του υπόκοσμου (διαφορετικά από τον Κόπολα, τον Σκορσέζε και τον Ταραντίνο, αλλά κάπου ανάμεσα τους) με ένα σχεδόν εξπρεσιονιστικό θεόμαυρο χιούμορ. Στο Bronson έκανε καθαρό art-house δίνοντας ένα οπερετικό πορτραίτο του γνωστού κατάδικου με μια αισθητική video-clip. Και τώρα μας δίνει ένα έξοχο αστυνομικό θρίλερ κερδίζοντας το βραβείο σκηνοθεσίας στις Κάνες.

Στην τωρινή περίπτωση, εγκαταλείπει τον δραματικό ρεαλισμό και χωρίς διάθεση για χιούμορ αναπλάθει το παλιό b-movie και το ανάγει σε τέχνη. Ένας από πους δυο κομπιναδόρους που ρολάρουν την βρώμικη υπόθεση λέει κάποια στιγμή στον ήρωα «Στα 1980, έκανα παραγωγή σε ταινίες δράσης-σεξ, τέτοια πράγματα, μερικοί τις έβρισκαν ευρωπαϊκές αυτές τις μαλακίες» - μοιάζει σαν ένα εσωτερικό σχόλιο για την ίδια του την ταινία (επί αμερικανικού πλέον εδάφους) αλλά και για την αντίληψη των Αμερικανών όσον αφορά την διαφορετική, πιο αρτίστικη ματιά των Ευρωπαίων όταν ανακατεύονται στα δικά τους χωράφια.

Το βασικό στοιχείο για την δημιουργία της ατμόσφαιρας στο φιλμ είναι ο χαρακτήρας του ήρωα που τον ενσαρκώνει μοναδικά, τον σφραγίζει με την ερμηνεία του ο Ryan Gosling. Έχει την αποφασιστικότητα του Κλιντ Ίστγουντ και την Ζεν ψυχραιμία του Αλέν Ντελόν στους σχετικούς ήρωες που έχουν υποδυθεί. Είναι απροσδιόριστος, χωρίς πλαίσιο (δεν υπάρχουν συγγενείς, φίλοι, παρελθόν, τίποτε) είναι αδιαφανής, τόσο που μπορεί να είναι πολύσημος. Μπορεί να δρα ως μηχανή, ως άγγελος ή ως τιμωρός ενώ ξέρεις ότι είναι πάντα ο ίδιος. Έχει συγκρότηση, αλλά καταχωνιασμένη στα κατάβαθα. Τη μέρα εργάζεται σε συνεργείο φίλου και ατζέντη καθόσον του κλείνει και δουλειές ως κασκαντέρ σε ταινίες – ντεραπάρει αυτοκίνητα κ.λπ. Κάποια βράδια, του κλείνει κι άλλες δουλειές. Γίνεται ο οδηγός σε ληστείες.

Έχει κώδικα; Ασφαλώς. Λειτουργεί ως σαμουράι, κάνοντας αυτό που πρέπει, χωρίς να εμπλέκεται ή να επενδύει. Δεν είναι ο αγκιστρωμένος στο αμερικανικό όνειρο. Δεν είναι το χρήμα που τον διακινεί αλλά η τελετή. Είναι ο λανθάνων ποιητής και αυτό έρχεται στην επιφάνεια όταν γνωρίζει την Αϊρίν (Carey Mulligan). Την ερωτεύεται με μια πλατωνική διάθεση γιατί κι εκείνη είναι ένα «σιωπηλός» χαρακτήρας που «σκεπάζει, απαλύνει» την σκληρότητα της ζωής με ένα ευγενικό, αδιόρατο χαμόγελο, θα έλεγα σαν Γιαπωνέζα. Δεν είναι τυχαίο που και οι δυο τους έχουν ελάχιστες ατάκες, ενώ γύρω τους περιστρέφονται οι τυπικοί, λαλίστατοι άνθρωποι της κομπίνας, όπως τους ξέρουμε από εκατοντάδες ταινίες δράσης και μάλιστα με την ερμηνευτική ποιότητα που συναντάμε στο καλό σινεμά π.χ. του Σκορσέζε.

Ο «driver» (δεν μαθαίνουμε ποτέ το όνομα του) θα αναλάβει να κάνει μια ληστεία με τον αποφυλακισθέντα άντρα της, που χρωστάει στον υπόκοσμο, όχι βέβαια για χάρη του αλλά προκειμένου να προστατεύσει την Αϊρίν και τον μικρό της γιο. Και αυτός ο ιπποτισμός του κάνει σημείο τομής με τους ήρωες του παλιού νουάρ, όπως αυτούς που ενσάρκωνε ο Μπόγκι. Μάλιστα, ο μύθος αυτού του τύπου ήρωα εντείνεται και από το τίμημα της μοναξιάς που επιλέγει.

Όσον αφορά στις σκηνές δράσεις, ο Refn κάνει και πάλι την διαφορά. Λιγοστά τα κυνηγητά με αυτοκίνητα, αλλά τόσο περίτεχνα σχεδιασμένα ώστε να φαίνονται απολύτως αληθοφανή και, προπάντων, εντελώς ουσιώδη όχι μόνο για την πλοκή αλλά και για την σκιαγράφηση της προσωπικότητας του ήρωα. Η εναρκτήρια σκηνή, μιας βραδινής ληστείας, πριν από τους αρχικούς τίτλους, ζωγραφίζει την ιδιοσυγκρασία του μέσα από τους χειρισμούς του στο τιμόνι και στην όλη στρατηγική που ακολουθεί. Η σκηνή στο ασανσέρ με την αλληλουχία μεταξύ ερωτικής ποίησης και ωμής βίας είναι κομμάτι ανθολογίας. Τα τραγούδια που επιλέγει ο Refn μοιάζουν να αποτελούν αναφορά σε παλιότερα b-movies. Θα προτιμούσα πιο ατμοσφαιρική κάλυψη.

Εντέλει, ένα στιλάτο θρίλερ πάνω στο κινηματογραφικό αρχέτυπο του ρομαντικού ήρωα της νουάρ φιλολογίας.

Βαθμολογία: (3.5/5)

(0 κακή | μέτρια | ενδιαφέρουσα | καλή | πολύ καλή | αριστούργημα)

Χάρης Καλογερόπουλος

Βλέπετε τα πρώτα 4 σχόλια. Πατήστε εδώ για να εμφανιστούν όλα.

Αυτή τη στιγμή δεν είστε συνδεδεμένος. Συνδεθείτε ή κάντε εγγραφή για να σχολιάσετε.