ΕΠΙ ΤΟΥ ΠΙΕΣΤΗΡΙΟΥ...
- Αριθμός ταινιών: 22316
- Αριθμός συν/τών: 759967
- Πρόγραμμα 300 Κινηματογράφων και 18 τηλεοπτικών σταθμών
Ταινίες - Κριτική από το Cine.gr
Shame (2011) |
|
Δραματική | 101' |  |
|
 |
Πρεμιέρα στην Ελλάδα: Πεμ 9 Φεβ 2012 Ημερομηνία κυκλοφορίας DVD: 22/5/2012 Διανομή: Odeon Χρώμα: Έγχρωμο Ήχος: Dolby Digital Γλώσσα: Αγγλικά |
 |
Δημοτικότητα: n/a Αξιολόγηση:   (6.44/10)Aντιφατικότητα ψήφων:  |
- Gallery:    |
|
- Κριτική από το Cine.gr:
Δευτέρα 6 Φεβρουαρίου 2012
O τριαντάρης Μπράντον δουλεύει σε ένα γραφείο στο Μανχάταν και ζει σε ένα μικρό γυμνό διαμέρισμα μόνο με τα απαραίτητα. Είναι αυστηρά μοναχικός και καμιά φορά μετά τη δουλειά πάει με το αφεντικό του σε μπαράκια όπου το αφεντικό καμακώνει γκόμενες και συνήθως μια από αυτές καταλήγει να κάνει σεξ με τον Μπράντον. Βλέπει μανιακά πορνό στο λαπ-τοπ, έχει ανάλογα περιοδικά, συχνά αυνανίζεται σε ανύποπτους χρόνους, φλερτάρει με το βλέμμα του άγνωστες στο μετρό, άλλοτε δοκιμάζει και dark-rooms σε γκέι κλαμπ και όλα αυτά τα βιώνει ως οδύνη. Στο προσκήνιο έρχεται η αδελφή του, Σίσι, να μείνει για λίγο, για μια αρπαχτή (ως τραγουδίστρια) σε νάιτ-κλαμπ. Εκείνη είναι το αντίθετο. Διψάει για συναισθηματική επαφή, κυρίως με τον αδελφό της αλλά και μέσα από εφήμερα ερωτικά στιγμιότυπα. Εκείνος πιέζεται αφόρητα από την ανάγκη της. Ο αδελφικός δεσμός είναι κι αυτός πηγή βασάνου.
Μην περιμένετε ένα φιλμ πάνω στο έρωτα ή τον ερωτισμό. Ουδεμία σχέση. Το έργο είναι ψυχόδραμα πάνω στην απόγνωση που έχει τις ρίζες της σε παλιά οικογενειακά τραύματα που το σενάριο απλά υπαινίσσεται. Σχεδόν μοιάζει να μην έχουν πολλή σημασία, γιατί η όλη οπτική γωνία περιέχει ένα γενικότερο συμβολισμό μιας παγίδευσης του σύγχρονου «ελεύθερου» ανθρώπου των πόλεων. Μάλιστα, η ηδονοβλεπτική έλξη είναι σχεδόν μια επαγωγή για την κοινωνία της εικόνας. Κάποια στιγμή, ο Μπράντον προσπαθεί να οργασθεί με μια γυναίκα χωρίς να τα καταφέρνει, ενώ πίσω τους υπάρχει μια κλειστή τηλεόραση που λειτουργεί θα λέγαμε ως απρόσωπη αλλά ισχυρή αντίζηλος. Λείπει η εικόνα που θα ήταν πιο ερεθιστική από το πραγματικό σώμα που έχει μπροστά του – το πραγματικό έχει περισσότερες απαιτήσεις επικοινωνίας.
Στην επόμενη σκηνή, όμως, λειτουργεί με άλλη γυναίκα στο ίδιο περιβάλλον μόνο και μόνο γιατί μαζί της αναπαριστά μια σεξουαλική στάση που είχε δει να κάνει άλλο ζευγάρι. Αναπαριστά μια εικόνα, άρα ερεθίζεται.
Ο Μπράντον είναι εθισμένος στον οργασμό όπως κάποιος άλλος στη βία. Μια βία που ξεσπάει πάνω στο ίδιο του το σώμα. Βιώνει τον οργασμό ως οδύνη. Είναι ο τρόπος του να κλάψει γιατί δεν μπορεί να κοινωνήσει με τους άλλους και αισθάνεται διπλή ντροπή. Και για την αδυναμία του και για τον τρόπο που αυτή εκφράζεται. Ο Στιβ Μακ Κουιν, μετά το Hunger, κάνει τη δεύτερη ταινία του με τον ίδιο πρωταγωνιστή, Μίκαελ Φασμπέντερ, με τον οποίο ως φαίνεται υπάρχει μια βαθιά κατανόηση μεταξύ τους, του πώς, δηλαδή, όχι μόνο ένα πρόσωπο αλλά και ένα σώμα στην ολότητά του μπορεί να αποδώσει το ψυχικό βάσανο. Η κάμερα «χειρουργεί» αυτό το σώμα διαρκώς κι ανελέητα.
Ο Φασμπέντερ ερμηνεύει συγκλονιστικά - θα έλεγα ότι καταφέρνει να από-ερωτικοποιήσει τον εαυτό του όσο ο Μπράντο στο Ανταύγειες σε Χρυσά Μάτια - και η Κάρεϊ Μάλιγκαν σιγοντάρει ανάλογα. Ακόμη και αν δεν υπήρχε ιδιαίτερο δραματουργικό βάρος στο όλο αφήγημα, το καταφέρνουν οι δυο ηθοποιοί από μόνοι τους. Ωστόσο, παρά τους διεθνείς διθυράμβους, δεν θα την έλεγα μια μεγάλη ταινία αλλά ένα μικρό διαμαντάκι.
Βαθμολογία:
(3/5)
(0 κακή |
μέτρια | ενδιαφέρουσα | καλή | πολύ καλή | αριστούργημα)
Χάρης Καλογερόπουλος
Τρίτη 7 Φεβρουαρίου 2012
Να ξεκινήσω λέγοντας ότι ο Michael Fassbender δίνει μια ερμηνεία που αξίζει όλους τους επαίνους και όλα τα βραβεία που λαμβάνει. Ο χαρακτήρας που υποδύεται, ο Brandon, είναι σεξομανής. Αυτή η εξάρτηση έχει σχεδόν καταλάβει τελείως τον τρόπο ζωής του. Οι υπολογιστές στην δουλειά του όπως και στο σπίτι του είναι γεμάτοι με την πιο χυδαία πορνογραφία που μπορεί να φανταστεί κανείς. Μια διαδρομή με το μετρό γίνεται ένα παιχνίδι αποπλάνησης με τις γυναίκες. Δεν υπάρχει κάποια εξήγηση πίσω από την συμπεριφορά του και η ταινία δεν κάνει καμία προσπάθεια να μας κάνει να συμφωνήσουμε με τις ενέργειές του. Το σεξ έχει κατακλίσει εντελώς τη ζωή του, μέχρι την ημέρα που η αδελφή του, Sissy (Carey Mulligan), έρχεται να μείνει μαζί του.
Ισχυρό και επικίνδυνο, το «Shame» είναι μια τολμηρή, συναισθηματική και ιδιαίτερα περιπλοκή ταινία. Πιθανώς μια από τις καλύτερες ταινίες για τον εθισμό που έχω δει ποτέ. Εδώ έχουμε να κάνουμε με έναν άνθρωπο ο οποίος χάνεται στην ιδία την προσωπική του κόλαση. Πρόκειται για έναν ανελέητο κι αδιάκοπο προβληματισμό σχετικά με την προσωπική επιθυμία. Μια ασυμβίβαστη και γραφική απεικόνιση του εθισμού ενός ανθρώπου με το σεξ, που ο ίδιος κουβαλά ως επαίσχυντο μυστικό. Εξετάζει έναν χαρακτήρα που έχει στη διάθεσή του όλη την ελευθερία που του παρέχει ο δυτικός πολιτισμός και τη χρησιμοποιεί για να δημιουργήσει την προσωπική του φυλακή. Με την συνοδεία μιας εκπληκτικής μουσικής επένδυσης, ο McQueen κατευθύνει σχολαστικά και με μεγάλη αίσθηση του στυλ δημιουργώντας ένα καταθλιπτικό μεν, αλλά ακαταμάχητο έργο. Διαθέτοντας εξαιρετικό μάτι, αυτό που καταφέρνει εδώ είναι φοβερό. Με γνώμονα τη θλίψη ενός ανθρώπου και τον εθισμό του, μας δείχνει πώς αυτά επηρεάζουν όλα τα άλλα στη ζωή του. Και αυτό το κάνει απλά. Δεν προβαίνει σε σαρωτικές ερμηνείες ή τολμηρές δηλώσεις, απλώς μας δείχνει μια καταστροφικά ειλικρινή μελέτη της ανθρώπινης απόγνωσης.
Είναι μια μελέτη της ανάγκης του είδους μας να βρούμε σύνδεση παρά τα πιο εγωιστικά κι απομονωμένα, αρχέγονα πάθη μας. Άψογα εκτελεσμένο και φωτογραφημένο, γεμάτο με εικόνες που σιγοβράζουν με κρυφά νοήματα, το «Shame» είναι «αγνός» κινηματογράφος.
Η ταινία του Steve McQueen είναι μια σκληρή ταινία για να παρακολουθήσεις, όπως σκληρή υποθέτω πρέπει να ήταν και για τους ίδιους τους ηθοποιούς. Ο McQueen απαιτεί από τους πρωταγωνιστές του να ξεγυμνωθούν τόσο σωματικά όσο και συναισθηματικά. Η αποκάλυψη εδώ είναι ο Michael Fassbender. Φέτος είχε μια αρκετά καλή χρονιά, αλλά μπορώ να πω ότι η εδώ ερμηνεία του είναι μακράν η καλύτερη του. Αν κι έχει βίαιες λεκτικές εκρήξεις και κλάματα, οι θησαυροί εδώ είναι οι στιγμές της σιωπής. Το κενό, σχεδόν απάνθρωπο βλέμμα που έχει στο μετρό. Η ένταση και το άγχος όταν ακούει να κάνουν σεξ σε διπλανό δωμάτιο. Η αναζωπύρωση των συναισθημάτων στα μάτια του όταν ακούει την αδελφή του να τραγουδά σε ένα μπαρ. Η ικανότητά του να εκφράζει τα συναισθήματα είναι πραγματικά αριστοτεχνική. Ενσαρκώνει απόλυτα τον χαρακτήρα κι «εξαφανίζεται» μέσα στον ρόλο. Η Carey Mulligan είναι εξίσου σπαρακτική. Ξεχάστε τη γλυκιά Mulligan στο Μια Κάποια Εκπαίδευση, ο ρόλος της εδώ δείχνει πόσο καλή ηθοποιός είναι. Η σκηνή όπου τραγουδά «New York, New York» είναι συναισθηματικά ηχηρή λόγω της απλότητας και της ομορφιάς του παίξιμού της.
Το «Shame» είναι μια άρτια γυρισμένη ταινία. Ένα θλιβερό, ακατέργαστο, και σπαρακτικό ταξίδι στην σκοτεινή περιοχή των ανθρώπων. Αφόρητα έντονη, αλλά αξίζει κάθε λεπτό.
Βαθμολογία:
(4/5)
(0 κακή |
μέτρια | ενδιαφέρουσα | καλή | πολύ καλή | αριστούργημα)
Γιώργος Δαβίτος
Hunger is an uncompromising drama in which Fassbender bears body and soul in film difficult to watch yet impossible to turn away from. It is only the second collaboration with McQueen, but considering the first one (Hunger) was also equally harrowing, I suspect and hope of more to come. But, it would wrong not to mention Mulligan who delivers yet another unflinching performance, and a mesmerizing rendition of "New York, New York". As it would be wrong to neglect the impact of the music from Bach.
Hunger is an uncompromising drama in which Fassbender bears body and soul in film difficult to watch yet impossible to turn away from. It is only the second collaboration with McQueen, but considering the first one (Hunger) was also equally harrowing, I suspect and hope of more to come. But, it would wrong not to mention Mulligan who delivers yet another unflinching performance, and a mesmerizing rendition of "New York, New York". As it would be wrong to neglect the impact of the music from Bach.
Από ότι διάβασα οι κριτικοί σχεδόν αποθέωσαν την ταινία και όχι αδίκως. Κατά τη γνώμη μου όμως οι πολλές και σε διάρκεια σκηνές sex με παρέπεμπαν σε ταινία soft porno και σίγουρα η ένταση και τα συναισθήματα που μου δημιουργήθηκαν ως θεατής θα ήσαν λιγότερο φιλτραρισμένα χωρίς αυτές. Η σιωπηλή ερμηνεία του Michael Fassbender είναι αφοπλιστικά σπαρακτική, έντονη και ωμή. 8/10