---

Argo (2012) - Μεταφρασμένος Τίτλος: Επιχείρηση: Argo
Πολιτικό Θρίλερ | 120' |
	Πρεμιέρα στην Ελλάδα: Πεμ 10 Ιαν 2013 Ημερομηνία κυκλοφορίας DVD: 15/3/2013 Ημερομηνία κυκλοφορίας BluRay: 22/3/2013 Διανομή: Village Films Χρώμα: Έγχρωμο Ήχος: DTS (Digital Theater Sound) Γλώσσα: Αγγλικά - Περσικά
	Δημοτικότητα: n/a Αξιολόγηση:    (7.16/10) Aντιφατικότητα ψήφων:
- Υπότιτλος: Η ταινία ήταν ψεύτικη. Η αποστολή αληθινή. - Gallery:

---

- Κριτική από το Cine.gr:

Τετάρτη 5 Δεκεμβρίου 2012

Αληθινά γεγονότα: το 1979, εξαγριωμένο πλήθος Ιρανών (διαμαρτυρόμενων για την παροχή ασύλου στον Σάχη στις ΗΠΑ) εισβάλλει στην αμερικανική πρεσβεία στην Τεχεράνη, ενώ έξι μέλη του διπλωματικού σώματος καταφέρνουν να κρυφτούν στην καναδική πρεσβεία. Στην Αμερική, ο ειδικός σε αποστολές διάσωσης Τόνι Μέντεζ (Μπεν Άφλεκ) συλλαμβάνει το εξής σχέδιο. Στήνει μια τάχα νέα κινηματογραφική παραγωγή επιστημονικής φαντασίας, το «Αργώ» (βάζει και διαφημιστική αφίσα στο Variety) και πάει στην Τεχεράνη να εφοδιάσει τους έξι με ψεύτικα διαβατήρια ως μέλη της παραγωγής, που ήρθαν να εντοπίσουν κατάλληλες τοποθεσίες για τα γυρίσματα.

Μετά το The Town, επιβεβαιώνεται ότι ο Άφλεκ ως σκηνοθέτης αγαπά πολύ το παλιό αμερικανικό σινεμά, εκείνο που δεν βασιζόταν στην τρελή δράση αλλά στο καλοφτιαγμένο σενάριο. Η ιστορία αυτή έμεινε για χρόνια απόρρητη ώστε να μην διαταραχθούν οι σχέσεις Ιράν και Καναδά και από τη στιγμή που τα αρχεία άνοιξαν, ο Άφλεκ είδε ότι υπάρχει μια καλή ευκαιρία. Ευκαιρία για δύο πράγματα. Αφενός να εκμεταλλευτεί το γεγονός ότι τα χολιγουντιανά παραμύθια μπορεί να γίνονται πιο πιστευτά από οποιοδήποτε άλλο σενάριο ζωής, πρόσχημα, ίντριγκα κ.λπ. Τα όργανα της τάξης στο αεροδρόμιο καθώς κοιτούν σχέδια κόμικς από το story-board της υποτιθέμενης ταινίας, προς στιγμή χάνουν την καχυποψία τους, αποπροσανατολίζονται, επανέρχονται στην κατάσταση του παιδιού, του λαϊκού θεατή. Καιρό πριν, όταν ο Μέντεζ παρουσίαζε το σχέδιο στους επιτελάρχες των μυστικών υπηρεσιών, θεωρούσαν ότι είναι τρελός. Κι όμως, έπιασε. Ήταν λοιπόν για τον Άφλεκ μια πρόκληση να δείξει τη δύναμη της κινηματογραφικής μυθολογίας. Το άλλο στοιχείο που προήλθε από το σενάριο του Κρις Τέριο (σκηνοθέτη του Μια Νύχτα στο Μανχάταν), ήταν η μεθόδευση ενός σασπένς κατά τα παλιά χιτσκοκικά πρότυπα, όπου η αγωνία δεν προέρχεται από κάποια έντονη δράση, αλλά από την ίδια την κατάσταση των πραγμάτων. Σε αυτά τα δύο επίπεδα, ο Άφλεκ πετυχαίνει διάνα.

Από κει και ύστερα, έχει να παλέψει με δύσκολα πράγματα. Πώς καταφέρνεις να αποφύγεις τη ψυχροπολεμική παγίδα «καλοί Αμερικάνοι-κακοί Ιρανοί» ή «έξυπνοι Αμερικάνοι-χαζοί Ιρανοί». Πώς συμβιβάζεις το δράμα μαζί με την πολιτική σάτιρα τύπου Wag the Dog και μαζί με τα παιχνίδια αλά Ocean’s; Νομίζω ότι για να τα καταφέρει υιοθετεί μια αποστασιοποιημένη, ντοκιμαντερίστικη ματιά, αποφεύγοντας την ηρωοποίηση του Μέντεζ, αποφεύγοντας μελοδραματικά τρικ όπως δευτερεύουσες ιστορίες που να εμπλέκουν διαπροσωπικές σχέσεις μεταξύ των ομήρων ή άλλων, αποφεύγοντας ακόμη και «πλάνα μεγάλης ανακούφισης» ή θριαμβολογίας μετά το πέρας της αποστολής. Για να τονίσει την ντοκιμαντερίστικη πλευρά, υιοθετεί μια φωτογραφία αρχών δεκαετίας του 1980, εισάγει αρκετό αρχειακό υλικό της εποχής και πάνω απ’ όλα, κάνει μια εισαγωγή στην αρχή με αφηγήτρια όπου παρουσιάζεται συνοπτικά και κάπως πολιτικά ορθά η νεώτερη ιστορία του Ιράν (στο περίπου τα λόγια): «η Περσία επί δυόμισι χιλιάδες χρόνια κυβερνιόταν από βασιλιάδες. Το 1950, εξελέγη για πρώτη φορά ένας δημοκρατικός πρωθυπουργός, ο Μοχάμεντ Μοσάχεντ, εθνικοποιώντας τα πετρέλαια. Τρία χρόνια μετά, οι ΗΠΑ μαζί με τη Μ. Βρετανία υποκίνησαν πραξικόπημα και έφεραν στην εξουσία τον Σάχη Ρεζά Παχλεβί, έναν άσωτο με την γυναίκα του να κάνει μπάνιο σε γάλα, ενώ ο ίδιος πεταγόταν μέχρι το Παρίσι για γεύματα κι ενώ ο λαός πεινούσε, καταδιωκόταν και βασανιζόταν από τη μυστική αστυνομία. Το 1979, ο Σάχης ανετράπη και ήρθε στην εξουσία ο Αγιατολάχ Χομεϊνί. Επικράτησε η εκδίκηση, η αγανάκτηση, το χάος», κλπ.

Άραγε είναι μια τίμια κινηματογραφική δουλειά του Άφλεκ ή ένα πονηρό διαφημιστικό της αμερικανικής αποτελεσματικότητας; Το συμπέρασμα επαφίεται στον καθένα μας. Ως έργο, είναι μια καλή δουλειά.

Βαθμολογία: (2.5/5)

(0 κακή | μέτρια | ενδιαφέρουσα | καλή | πολύ καλή | αριστούργημα)

Χάρης Καλογερόπουλος

---

Τρίτη 8 Ιανουαρίου 2013

Ο Ben Affleck συνεχίζει την αξιοσημείωτη καλλιτεχνική άνοδο του ως ένας από τους καλυτέρους νέους σκηνοθέτες της Αμερικής. Το «Επιχείρηση: Argo» είναι ένα υποδειγματικό παράδειγμα του τύπου των συναρπαστικών θρίλερ που μόνο το Χόλιγουντ ξέρει και πρέπει συχνότερα να φτιάχνει. Βασισμένο στην αληθινή ιστορία της τολμηρής απόδρασης έξι μελών του προσωπικού της πρεσβείας των ΗΠΑ από την Τεχεράνη, αυτό το καλά κρυμμένο κρατικό μυστικό είναι από μόνο του μια καθηλωτική ιστορία.

Αυτή η συναρπαστική αληθινή υπόθεση, λοιπόν, σε συνδυασμό με υπέροχα κοστούμια και εξαιρετικά σκηνικά, δεν επρόκειτο ποτέ να είναι τίποτα λιγότερο από μια αξιοσημείωτη ταινία. Ο τρόπος, όμως, με τον όποιο ο Affleck σκηνοθετεί το έργο βοηθά στο να μετατρέψει το φιλμ σε μια από εκείνες τις σπάνιες περιστάσεις ενός πανέξυπνου αλλά και διασκεδαστικού μπλοκ-μπάστερ. Ο χαρακτηρισμός μπλοκ-μπάστερ, φυσικά, δεν του στερεί καθόλου τις ιδιότητες ενός πολιτικού θρίλερ. Ισορροπώντας πάνω σε μια πολύ λεπτή γραμμή όταν πρόκειται για την πολιτική ορθότητα, το «Επιχείρηση: Argo» με επιτυχία καταφέρνει να αποφύγει την αντιπαράθεση και να μην χαρακτηριστεί φιλοαμερικανικό όπως συνήθως γίνεται και με άλλες τέτοιες απεικονίσεις στη μεγάλη οθόνη παρόμοιων καταστάσεων. Η ταινία έχει καρδιά κι εγκέφαλο, καθώς και κότσια. Το σενάριο παρέχει μια σαφή και ισχυρή ιστορία χωρίς να θυσιάζει ούτε το πολιτικό ούτε το προσωπικό πλαίσιο. Για την ακρίβεια, ο Affleck καλύπτει όλα τα δύσκολα σημεία νωρίς-νωρίς με μια σύντομη αλλά κατατοπιστική, κινούμενων σχεδίων, παρουσίαση που επιτρέπει στο κοινό μια εύκολα προσβάσιμη δίοδο στα ιστορικά γεγονότα. Ενώ περά από αυτό, η ταινία καταφέρνει να ενσωματώσει άψογα αρχειακό υλικό, προσθέτοντας υφή κι αμεσότητα μέσα στη δραματουργία του.

Οι αρχικές σκηνές της επανάστασης και η κατάληψη της αμερικανικής πρεσβείας είναι κινηματογραφημένες στην εντέλεια. Οι σκηνές αργότερα στην ταινία που περιλαμβάνουν τη δραπέτευση των έξι είναι πέρα για πέρα έντονες κι αγωνιώδεις. Ενώ φυσικά δεν λείπει και το χιούμορ, το όποιο παρέχεται άφθονο στον θεατή κυρίως μέσα από το δευτερεύον καστ που περιλαμβάνει ηθοποιούς όπως John Goodman, Alan Arkin και Bryan Cranston. Για άλλη μια φορά, όμως, πρέπει να πούμε ότι το πραγματικό αστέρι εδώ, τόσο εμπρός όσο και πίσω από την κάμερα, είναι ο Affleck. Με το όνομα του να είναι ανέκδοτο στο Χόλιγουντ (για λόγους που μου διαφεύγουν ακόμα) εδώ και πολύ καιρό, ο Affleck είχε μια σημαντική μεταστροφή στην καριέρα του ως σκηνοθέτης. Πρώτα ήρθε το Χωρίς Ίχνη και στη συνέχεια το The Town. Με το «Επιχείρηση: Argo» παγιώνει τη θέση του ως ένας από τους καλύτερους σκηνοθέτες που εργάζονται σήμερα.

Κωμωδία, θρίλερ, περιπέτεια το «Επιχείρηση: Argo» τα συνδυάζει όλα. Τέλεια σκηνοθετημένο κι επιμελημένο, κάθε μικρή λεπτομέρεια ενώνεται για να σχηματίσει μια πολυεπίπεδη συναισθηματική εμπειρία. Ως ένα πραγματικό ανθρώπινο δράμα, είναι εξαιρετικό. Ως κινηματογραφική εμπειρία, είναι άχαστη.

Βαθμολογία: (4.5/5)

(0 κακή | μέτρια | ενδιαφέρουσα | καλή | πολύ καλή | αριστούργημα)

Γιώργος Δαβίτος

---

Τρίτη 8 Ιανουαρίου 2013

Η «Επιχείρηση: Argo» ανήκει στην κατηγορία των ταινιών δράσης που σε κάνουν να γελάσεις, ν` αγωνιάς για την εξέλιξή τους, αλλά και να θαυμάσεις το μεγαλείο της φαντασίας ενός ανθρώπινου μυαλού. Όλα τα παραπάνω, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι η ιστορία της βασίζεται στα πραγματικά γεγονότα που έλαβαν χώρα στα πλαίσια της ιρανικής επανάστασης του 1979, συνιστούν μια ταινία που χειρίζεται αριστουργηματικά το στοιχείο της περιπέτειας και που δικαίως έχει διεκδικήσει τόσες υποψηφιότητες.

Η αλήθεια είναι ότι η συγκεκριμένη ταινία κάλλιστα μπορεί ν` αποτελέσει αντικείμενο διαμάχης ανάμεσα στο φιλο-αμερικάνικο κοινό, αλλά και σε όσους θα βιαστούν να την κατηγορήσουν για προβολή της «καλής Αμερικής». Όπως, επίσης, σίγουρα υπάρχουν ανακρίβειες ιστορικές, καθώς δεν μιλάμε για κάποιο ντοκιμαντέρ, αλλά για μια ταινία που βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα. Παρόλα αυτά, όμως, επειδή στο σύνολό του αυτό που παρουσιάζει είναι τόσο άρτια δεμένο, δεν θα σταθώ στις όποιες ανακρίβειες.

Το έργο ξεκινά με διάφορα σκίτσα κι ασπρόμαυρα βίντεο/ντοκουμέντα κι ένας αφηγητής αναλαμβάνει να εισάγει τον θεατή στην υπόθεση. Η επιλογή να μπλεχτούν τα σκίτσα, που μοιάζουν σε απίστευτο βαθμό με αυτά που θα ετοιμαστούν για την ταινία, με τα βίντεο/ντοκουμέντα προϊδεάζει τον θεατή για μια εκπληκτική συνέχεια, καθώς ο σκηνοθέτης κάνει σαφές ότι πρόκειται να μπλέξει φαντασία και πραγματικότητα για να καταφέρει να σώσει τους ήρωές του. Σ` αυτό το εισαγωγικό σημείο, όμως, αξίζει να σταθούμε και γι` ακόμη έναν λόγο. Ο Affleck, στο γρήγορο πέρασμα που κάνει στα ιστορικά γεγονότα που οδήγησαν στην αιχμαλωσία των ανθρώπων που βρίσκονταν στην πρεσβεία, δεν παρουσιάζει την Αμερική ως το θύμα της όλης υπόθεσης, αλλά της αποδίδει τις όποιες ευθύνες έχει για την κατάσταση στην οποία βρισκόταν ο λαός του Ιράν.

Επίσης, κατά τη διάρκεια της ταινίας, αξιοπρόσεκτη είναι και η δουλειά που έχει γίνει για ν` αναπαρασταθεί με πιστότητα η εποχή που διαδραματίστηκαν τα γεγονότα. Δεν είναι μονάχα ο χώρος, τα κοστούμια, τ` αντικείμενα εποχής ή τα ντοκουμέντα που έχουν φροντίσει να συμπεριλάβουν στην δημιουργία του έργου, αλλά παράλληλα, ακόμα κι ο τρόπος που κινούνται και μιλούν οι ηθοποιοί παραπέμπει στις αρχές της δεκαετίας του 1980. Αξίζει, όμως, ν` αναφέρω ότι επειδή κινείται αρκετά στον χώρο των τότε κινηματογραφικών παραγωγών, όσοι έχουν προλάβει τη συγκεκριμένη δεκαετία, σίγουρα θα νιώσουν ένα αίσθημα νοσταλγίας.

Από υποκριτικής πλευράς δεν υπάρχει κανένα ψεγάδι. Ακόμα κι ο Ben Affleck, που είναι ο πιο αδύναμος όλων, δίνει μια υπέροχη ερμηνεία που δεν αφήνει περιθώρια για σχολιασμούς. Σε επίπεδο σκηνοθεσίας, νομίζω ότι είναι όσο αρτιότερη γίνεται, καθώς οι δύο ώρες που διαρκεί κυλάνε αβίαστα και κατά τη διάρκειά της θα σας κάνει να γελάσετε με την καρδιά σας, αλλά και να βουλιάξετε στο κάθισμά σας, έχοντας πεθάνει από την αγωνία για το αν τελικά θα καταφέρουν να διαφύγουν οι ήρωες ή όχι. Από απόψεως φωτογραφίας, τέλος, είναι εξίσου εκπληκτική.

Έχοντας σαν βάση μια πραγματική ιστορία που ακόμα και σαν σενάριο ταινίας φαντάζει τρελό και μια παραγωγή δουλεμένη μέχρι και την τελευταία λεπτομέρεια, ο Ben Affleck αποδεικνύει γι` ακόμα μια φορά πόσο ικανός είναι πίσω από τις κάμερες. Αν σας αρέσουν οι ταινίες που αναφέρονται σε μια παλαιότερη εποχή ή θαυμάζετε τις εύστροφες και καλές περιπέτειες, προτείνεται ανεπιφύλακτα.

Βαθμολογία: (4/5)

(0 κακή | μέτρια | ενδιαφέρουσα | καλή | πολύ καλή | αριστούργημα)

Μαριλένα Ιωάννου

---

Κυριακή 13 Ιανουαρίου 2013

Ένα γεγονός δεν μπορεί να θεωρηθεί ιστορία εάν δε περάσουν 50 έτη από την ημερομηνία που συνέβη. Φυσικά, οι Αμερικανοί επισπεύδουν τις διαδικασίες (και μετά οι Έλληνες είμαστε υπερβολικοί) κάνοντας ιστορία ένα αρκετά πρόσφατο πολιτικό ζήτημα (ίσως επειδή μωρέ δεν έχουν καν ιστορία, καλό είναι να χαρούν και αυτοί λίγο). Πέραν τούτου δεν σχολιάζω το γεγονός ότι έκαναν σαν τρελοί για 56 άτομα (εγώ είμαι μέσα, να κάνεις σαν τρελός ακόμη και για ένα άτομο, απλά λέω εγώ τώρα) ενώ αρκετά πρόσφατα εξανδραπόδισαν ολόκληρο κράτος (ναι, αναφέρομαι στο γνωστό σε όλους μας Ιράκ). Αλλά τι λέω; Ολόκληρο «ντοκιμαντέρ» δημιούργησαν για να διαλαλήσουν παντού το πόσο σωτήριες ήταν οι στρατιωτικές και όχι μόνο αμερικανικές δυνάμεις για το κράτος του Ιράκ που βρισκόταν στο έλεος (βλέπε Hurt Locker).

Στα της ταινίας. Πολύ καλή, έως πάρα πολύ καλή. Ρετρό αμερικανικό κλίμα των 1980 μέσα στο φυσιολογικό παντοτινό αξιολύπητο κλίμα του Ιράν. Όλο αυτό με εκπληκτική πειστικότητα. Φυσικά, πρόκειται περί γεγονότος όντως πολύ σημαντικού καθότι είναι γνωστή η στάση των λαών αυτών απέναντι στους Αμερικανούς, αλλά και αρκετούς Ευρωπαίους και καθότι τα πράγματα εκεί είναι πολύ αυστηρά όσον αφορά σε τέτοια θέματα.

Η σκηνοθεσία του Ben Affleck με άφησε άφωνο και δεν του το είχα με τίποτα. Υπεράνω προσδοκιών (βασικά ούτε καν προσδοκιών). Το ίδιο ισχύει και για την ερμηνεία του. Βέβαια, για τον John Goodman δεν χρειάζεται να πω τίποτα (εκτός από το ότι από τότε που έπαιξε στο Φλίντστοουνς ανακάλυψε τη χρησιμότητα της κύλισης του φρεσκο-εφετρεμένου τροχού και πήρε την ανιούσα). Άψογος ηθοποιός και ταιριάζει σε πολλά κόνσεπτ. Επίσης πολύ καλοί και οι Alan Arkin και Bryan Cranston με πολύ σοβαρό και αποφασιστικό υποκριτικό attitude (όπως θα έλεγαν και στο χωριό μου). Τι κι αν τα τελευταία χρόνια ο περισσότερος κόσμος τη γνωρίζει λόγω της συμμετοχής της σε σειρές; Η Clea DuVall είναι ικανότατη και πολύ άξια ηθοποιός αποδεικνύοντας το για ακόμη μια φορά μέσα από τη συγκεκριμένη ταινία. Δεν θα αφήσω παραπονεμένους τους Scoot McNairy και Kerry Bishe (αφοπλιστικά γλυκιά).

Δεν περίμενα να μου αρέσει τόσο η συγκεκριμένη ταινία, ειδικά λόγω περιεχομένου. Δύσπλαστο για το νου. Αλλά με πιασάρικο ιντριγκαδόρικο σενάριο, αξιόλογη μουσική επένδυση και πολύ ωραίες εικόνες από έναν πολιτισμό που μόνο έτσι μπορεί κανείς να γνωρίσει (για να πας εκεί πάρε να ‘χεις μαζί και λίγο ελληνικό χώμα σε σακουλάκι, μπορεί να χρειαστεί, ποτέ δε ξέρεις). Sorry, Abraham… Για εμένα μόλις απέκτησες έναν σκληρό ανταγωνιστή (ποτέ δεν είναι αργά).

Βαθμολογία: (4/5)

(0 κακή | μέτρια | ενδιαφέρουσα | καλή | πολύ καλή | αριστούργημα)

Φίλιππος Γαβριηλίδης

Βλέπετε τα πρώτα 4 σχόλια. Πατήστε εδώ για να εμφανιστούν όλα.

Αυτή τη στιγμή δεν είστε συνδεδεμένος. Συνδεθείτε ή κάντε εγγραφή για να σχολιάσετε.