To "J.A.C.E." είναι η πιο πολυδιαφημισμένη ελληνική ταινία του φετινού Φεστιβάλ. Με μια πολύ καλή αφίσα, ένα χορταστικό τρέιλερ με γρήγορους ρυθμούς, συμπαραγωγή Ελλάδας, Τουρκίας, F.Y.R.O.M., Πορτογαλίας και Ολλανδίας και και τη συμμετοχή της ταινίας στο Φεστιβάλ του Τόκιο, οι προσδοκίες ήταν μεγάλες για μια ταινία που παρουσιαζόταν ως ένα κράμα δράσης και δράματος, μια εντυπωσιακή παραγωγή για τα ελληνικά δεδομένα, κάτι εντελώς φρέσκο για το ελληνικό σινεμά.

Συζητώντας για την ταινία μετά το τέλος της προβολής της έπιασα τον εαυτό μου να λέει πολλές φορές της φράση "έλα μωρέ, για ελληνική ταινία ήταν μια χαρά". Νομίζω ότι μας έχουν περάσει αυτή τη νοοτροπία στην Ελλάδα, η φράση αυτή δίνει και παίρνει για το ελληνικό σινεμά. Ενώ και εγώ στην αρχή έδινα πάντα ελαφρυντικά στις ελληνικές παραγωγές μόνο και μόνο λόγω της καταγωγής τους, τελικά κατέληξα στο ότι δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα. Δηλαδή γιατί θα πρέπει να είμαι ελαστικός με τα προβλήματα και τα λάθη μιας ελληνικής ταινίας όταν σε άλλες περιπτώσεις θα έκραζα ασύστολα; Και στην τελική, άμα ήμουν Γάλλος ή Ισπανός θα βαθμολογούσα με επιείκεια μια ελληνική ταινία σεβόμενος τις δυσκολίες της κινηματογραφικής βιομηχανίας της χώρας της; Όχι. Γιατί λοιπόν να το κάνω τώρα;

Το μεγάλο πρόβλημα του "J.A.C.E." όπως και πολλών άλλων ελληνικών παραγωγών είναι ότι έχουν πολύ μεγάλες φιλοδοξίες. Με ένα τεράστιο καστ και ένα σενάριο που προσπαθεί να χωρέσει μέσα χίλια μύρια θέματα (από την παιδική εκμετάλλευση, την πορνεία και το εμπόριο ανθρωπίνων οργάνων, μέχρι την διαφθορά της αστυνομίας, την αιμομιξία και τον τρανσεξουαλισμό - αμφιβάλλω αν υπάρχει αυτή η λέξη), ενώ ξεκινάει με πολύ γερά θεμέλια στη συνέχεια γίνεται λίγο αχταρμάς. Όλα και όλα, η ταινία δεν είναι άσχημη, είναι απλά λίγο χαοτική. Πέραν του ότι προσπαθεί να χωρέσει σε ένα δυομισάωρο (ξεκάθαρα υπερβολική διάρκεια) ένα εκατομμύριο διαφορετικά plots, σε σημεία είναι αχρείαστα προκλητική και σοκαριστική και ξεφεύγει κάπως από την ελληνική πραγματικότητα (στην τελική, πόσες τραβεστί να αντέξει πια αυτή η ριμάδα η ελληνική κινηματογραφική βιομηχανία, που μου την έχουν δει όλοι Αλμοδοβάρ!). Παρ` όλα αυτά έχει ορισμένα πολύ θετικά στοιχεία: έχει ανατροπές, έντονες δραματικές σκηνές και πολύ καλή μουσική. Πλαισιώνεται από ένα πολύ μεγάλο καστ με καλές (Κόρα Καρβούνη, Ιερώνυμος Καλετσάνος, Alban Ukaj), αδιάφορες (Στεφανία Γουλιώτη, Diogo Infante, Ακύλλας Καραζήσης) και κακές ερμηνείες (Αργύρης Ξάφης, Σόμα Μπαντέκας) και μερικές μικρές εμφανίσεις τύπου cameo από τον Χρήστο Λούλη, την μαϊντανάρα Πάνο Μουζουράκη και την Λυδία του MTV (!!!) σε ρόλο παρουσιάστριας τηλεοπτικού δελτίου (αστείο). Επίσης να επισημάνω ότι είναι η πρώτη ελληνική παραγωγή μετά τα ένδοξα "Πολίτικη Κουζίνα" και "Νύφες" που έχουν τόσο πλούσιο καστ (αν και όχι τόσο καλό) και τόσο καλή παραγωγή (αν και ο ήχος της είναι εκνευριστικά "τηλεοπτικός"). Α και οι σκηνές με τους ελέφαντες ήταν απλά υπέροχες!

Χαοτικό αλλά και καθηλωτικό, το "J.A.C.E." είναι μια ταινία που προσπαθεί πολύ αλλά καταφέρνει λιγότερα απ` ότι ευελπιστούσε. Συγγνώμη, αλλά θα χρειαστεί κάτι παραπάνω από αυτό για να με πείσει ότι η ελληνική βιομηχανία βρίσκεται σε άνθηση (όπως υποστήριξε και ο κ. Εϊπίδης, διευθυντής του Φεστιβάλ, πριν την προβολή της ταινίας) και ότι ο Λάνθιμος δεν ήταν η μοναδική και φαεινή εξαίρεση. Και αυτό γιατί κατάφερε να γυρίσει μια ταινία ριζοσπαστική όχι μόνο για τα ελληνικά αλλά και διεθνή δεδομένα. Γιατί στην τελική εκεί είναι και η μαγκιά φίλε μου, και ας καταλήξεις στην τελική να επαναλαμβάνεσαι (σπόντα), τουλάχιστον θα έχεις μια υποψηφιότητα για Όσκαρ για να βουλώσεις το στόμα όσων σου την πουν. Γιαυτό και εγώ αγαπητό "J.A.C.E.", να με συμπαθάς αλλά θα σου κόψω μία ολάκερη μονάδα (καλά τόσο σκυλί πια, ούτε η Wilhelmina Slater) από την αρχική μου βαθμολογία, γιατί το "ε μωρέ, ελληνική ταινία είναι, τι περίμενες!" δεν είναι δικαιολογία πια.