ΕΠΙ ΤΟΥ ΠΙΕΣΤΗΡΙΟΥ...
- Αριθμός ταινιών: 22316
- Αριθμός συν/τών: 759967
- Πρόγραμμα 300 Κινηματογράφων και 18 τηλεοπτικών σταθμών
Ταινίες - Κριτική από το Cine.gr
ParaNorman (2012)- Μεταφρασμένος Τίτλος: ParaNorman: Μια Μεταφυσική Ιστορία |
|
Κινούμενα Σχέδια | 93' |  |
|
 |
Πρεμιέρα στην Ελλάδα: Πεμ 13 Σεπ 2012 Ημερομηνία κυκλοφορίας DVD: 14/1/2013 Ημερομηνία κυκλοφορίας BluRay: 17/1/2013 Διανομή: UIP Χρώμα: Έγχρωμο Ήχος: DTS (Digital Theater Sound) Γλώσσα: Αγγλικά |
 |
Δημοτικότητα: n/a Αξιολόγηση:   (7.76/10)Aντιφατικότητα ψήφων:  |
- Υπότιτλος:Προς Ολοκραυγώς.- Gallery:    |
|
- Κριτική από το Cine.gr:
Δευτέρα 10 Σεπτέμβριου 2012
Το «ParaNorman» είναι μία από τις πολυαναμενόμενες παιδικές ταινίες της φετινής κινηματογραφικής χρονιάς κι οφείλω να ομολογήσω ότι δικαιολογημένα συγκαταλέγεται σ` αυτές. Μέσα σε μιάμιση ώρα καταφέρνει να συνδυάσει άψογα το γέλιο, τα εφέ, το ηθικό δίδαγμα που πρέπει να έχει μια ταινία που απευθύνεται σε παιδιά, τη συγκίνηση... με λίγα λόγια, τα έχει όλα.
Η ταινία από το πρώτο λεπτό δείχνει το ύφος της, καθώς ξεκινά με σκηνές από ένα θρίλερ ανάλογου αυτών της δεκαετίας του 1980, το οποίο παρακολουθεί ο νεαρός μας ήρωας στην τηλεόραση, έχοντας παράλληλα και την κατάλληλη μουσική επένδυση. Η αλήθεια είναι ότι ο Chris Butler (σεναριογράφος/σκηνοθέτης) θυμίζει αρκετά, στο λίγο πιο εμπορικό του, τον Tim Burton. Αξίζει ν` αναφέρω εδώ ότι τα τελευταία χρόνια παρατηρούμε ολοένα και περισσότερες παιδικές ταινίες να χρησιμοποιούν το γκροτέσκο στοιχείο των ταινιών του Tim Burton, με αρκετά μεγάλη επιτυχία. Ο Norman (Kodi Smit-McPhee) είναι το πρότυπο του ήρωα. Όχι μόνο είναι κοινωνικά αποδιωγμένος από τις παρέες του σχολείου του, αλλά ακόμα και στην οικογένειά του δεν υπάρχει κάποιος που να τον έχει αποδεχτεί γι` αυτό που είναι. Παρόλα αυτά, όταν θα κληθεί να σώσει όλους αυτούς που τον έχουν περιθωριοποιήσει, αντί να σκεφτεί εγωιστικά, αμέσως τρέχει να μπει σε «μπελάδες» και να κάνει το καθήκον του, αφού είναι ο μόνος που δύναται να φέρει εις πέρας την αποστολή.
Εκτός βέβαια από το ηθοπλαστικό στοιχείο, η χαώδης κατάσταση που καλείται ν` αντιμετωπίσει ο Norman, αποτελεί παράλληλα και την ευκαιρία για τους σκηνοθέτες να καταπλήξουν τον θεατή με διάφορα εφέ, όπως επίσης και να τον τέρψουν με διάφορες κωμικοτραγικές σκηνές, που ως κινούμενα σχέδια, μόνο γέλιο μπορούν να προκαλέσουν. Άλλο ένα συν της ταινίας είναι επίσης το γεγονός ότι θίγει ένα πολύ συχνό φαινόμενο στα σχολεία (ιδίως της Αμερικής), αυτό του εκφοβισμού και της διαφορετικότητας. Εμμέσως πλην σαφώς, ασκεί σάτιρα στους νταήδες των σχολείων και αποπειράται να εξηγήσει στα παιδιά ότι το διαφορετικό δεν είναι απαραίτητα και κάτι κακό. Αντίθετα, μπορεί να φανεί πολύ χρήσιμο την κατάλληλη στιγμή.
Το «ParaNorman», λόγω της πλοκής αλλά και του τρόπου με τον οποίο είναι γυρισμένο, θα έλεγα ότι με μεγάλη ευκολία μπορεί να παρακολουθηθεί από μια παρέα ενηλίκων. Δεν είναι από τις παιδικές ταινίες που απευθύνονται αποκλειστικά σε παιδιά, αν και θα πρότεινα, καλύτερα, τα παιδιά πολύ μικρής ηλικίας (που δεν έχουν πάει ακόμα σχολείο) να μην τα βάλετε να την παρακολουθήσουν, γιατί υπάρχουν 2-3 σκηνές που πιθανώς να τα φοβίσουν. Επίσης, η τρισδιάστατη έκδοση είναι σαφώς καλύτερη από την δισδιάστατη, αλλά δεν κρίνεται απαραίτητη. Σε γενικές γραμμές, το «ParaNorman» αποτελεί μια πολύ καλή επιλογή όχι μόνο για παιδιά και συστήνεται ανεπιφύλακτα σε όλους τους λάτρεις των ταινιών του Tim Burton.
Βαθμολογία:
(3.5/5)
(0 κακή |
μέτρια | ενδιαφέρουσα | καλή | πολύ καλή | αριστούργημα)
Μαριλένα Ιωάννου
Τετάρτη 12 Σεπτέμβριου 2012
Αρχικώς, το stop-motion animation δεν είναι μια επαναστατική μέθοδος του κινηματογράφου, αλλά με κάθε ταινία που βλέπω θεωρώ ότι γίνεται όλο και πιο δύσκολο να εντοπίσεις τους μηχανισμούς του. Η τεχνολογία έχει γίνει τόσο προηγμένη και η τεχνική τόσο καλά διαμορφωμένη, έτσι ώστε να νομίζεις ότι αυτό που βλέπεις είναι σχεδιασμένο στο χέρι ή μια καθαρά από υπολογιστή ταινία κινουμένων σχεδίων. Οι σκηνοθέτες Butler και Fell γνωρίζουν καλά αυτό το μέσο κι εδώ συνδυάζουν τα ταλέντα τους εξαιρετικά καλά προκειμένου να δημιουργήσουν έναν κόσμο που είναι νέος στα μάτια μας, αλλά ταυτόχρονα είμαστε εξοικειωμένοι με αυτόν, και μέσα του τοποθετούν την ιστορία τους.
Και το κλειδί για την επιτυχία του «ParaNorman» βρίσκεται ξεκάθαρα στην ιστορία του. Ο σεναριογράφος Chris Butler έχει καταφέρει να δημιουργήσει μια έξυπνη πλοκή που παίζει με τις συμβάσεις των ταινιών τρόμου, παρέχοντας παράλληλα κι ένα θέμα σχετικά με τους κινδύνους του εκφοβισμού. Ο κύριος χαρακτήρας της υπόθεσης του, ο Norman, είναι περισσότερο γνωστός στη μικρή του πόλη για την ικανότητά του να μιλάει με φαντάσματα, μια κατάρα που κανένας άλλος δεν είναι πρόθυμος να καταλάβει. Η αποσύνδεση του από τον κόσμο είναι η πραγματικότητα και δεν διακωμωδείται ή υποτιμείται στο παραμικρό. Από τους εντελώς αδιάφορους γονείς μέχρι το βάναυσο ψυχολογικό βασανιστήριο στο σχολείο και τη σταθερή αίσθηση της απομόνωσης, η ζωή του Norman είναι χάλια, και ο πόνος του γίνεται αισθητός από νωρίς.
Και μπορεί η κατάσταση του Norman να είναι φανταστική, αλλά τα συναισθήματα είναι εντελώς αυθεντικά κι εντυπωσιακά ειλικρινή. Είναι ένας χαρακτήρας που δεν είμαστε συνηθισμένοι να βλέπουμε στα σύγχρονα κινούμενα σχέδια και νομίζω ότι υπάρχουν πολλά παιδιά εκεί έξω που πραγματικά θα ανταποκριθούν σε αυτόν.
Εξαλείψτε το παραφυσικό στοιχείο και ο Norman είναι ακριβώς όπως οποιοδήποτε άλλο παιδί που δεν ταιριάζει με τα αλλά, που είναι παρεξηγημένο, μοναχικό και λυπημένο. Και η ταινία αναπτύσσει αυτές τις ιδέες θεαματικά και εξερευνά όμορφα τον ρόλο που παίζει ο φόβος και η άγνοια για τη δημιουργία απόκληρων από την κοινωνία. Αν και το ταξίδι του Norman μεγαλώνει πολύ σε κλίμακα, η μεγαλύτερη πρόκληση είναι να μάθει να συγχωρήσει εκείνους που τον έβλαψαν και κάνοντας το σημαίνει ότι κατανοεί το πόση κακία γεννιέται συνήθως μέσα από τις βασικές ανθρώπινες αδυναμίες, όπως το άγχος και η αναισθησία. Είναι όλα τυλιγμένα σε μια μεγάλη, μυστική μεταφορά, αλλά το τελικό μήνυμα της ταινίας είναι εκπληκτικά ζεστό και εξαιρετικά ισχυρό στην εκτέλεση του. Προσωπικά, υπήρξε μια στιγμή στο έργο που πραγματικά με άφησε άφωνο. Χωρίς σπόιλερ, θα πω ότι ο Norman κάνει μια κρίσιμη ανακάλυψη σχετικά με τη μάγισσα που τρομοκρατεί την πόλη του.
Πέρα, όμως, από το σοβαρό κομμάτι της ταινίας, το «ParaNorman» δεν παύει να είναι και μια ξεκαρδιστική κωμωδία. Διαθέτει πραγματικά έξυπνο χιούμορ που βοηθά να ελαφρύνει το κλίμα από νωρίς. Δεν υπάρχει σχεδόν κανένα αστείο που δεν προκαλεί γέλια. Οι ενήλικες και οι οπαδοί των ταινιών τρόμου θα το λατρέψουν λόγω των πολλών αναφορών στις κλασσικές ταινίες τρόμου, αλλά και της παρωδίας τους και τα παιδιά θα το εκτιμήσουν γιατί οι κύριοι χαρακτήρες μοιάζουν και συμπεριφέρονται σαν πραγματικά παιδιά, αλλά κι επειδή υπάρχει αρκετό κυνηγητό για να τα κρατήσει στην άκρη των καθισμάτων τους. Και όπως το μήνυμα της ταινίας, μην αφήνετε τις πρώτες εντυπώσεις να σας ξεγελάσουν. Περά από την απλή παρουσία τρομακτικών στοιχείων (όπως φαντάσματα και μάγισσες), υπάρχει μια εσωτερική γλυκύτητα στο έργο που είναι τρυφερή και γνήσια κάνοντας την ταινία απολύτως ασφαλή για τα μικρά παιδιά.
Εν γένει, το «ParaNorman» είναι ένα σχεδόν τέλειο και πρωτότυπο μείγμα κωμωδίας, συγκίνησης και τρόμου. Ξεκαρδιστικό, σκεπτόμενο και τρομερά σκηνοθετημένο, είναι αναμφίβολα μια από τις καλύτερες ταινίες κινούμενων σχεδίων, κι όχι μόνο, της χρονιάς.
Βαθμολογία:
(4/5)
(0 κακή |
μέτρια | ενδιαφέρουσα | καλή | πολύ καλή | αριστούργημα)
Γιώργος Δαβίτος
Τετάρτη 12 Σεπτέμβριου 2012
Φαντάζει κάτι σαν άγραφος κανόνας για κάθε σχεδόν κινούμενο σχέδιο δημιουργημένο με την τεχνική του stop-motion, πως πρέπει να ακολουθούν το σκοτεινό, «μπαρτονικό» στοιχείο του φανταστικού τρόμου. Καθώς, παράλληλα, οι ταινίες του είδους πλέον τείνουν να αναφέρονται τόσο στο παιδικό, όσο και στο ενήλικο κοινό, είναι λογικό να υπάρχουν ορισμένες στιγμές όπου παρατηρείται μια σύγχυση γύρω από τα target-group τους. Το «ParaNorman», λοιπόν, φαντάζει ένα πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα…
Επιχειρώντας κάτι αντίστοιχο με τη σαγηνευτικά ατμοσφαιρική προ τριετίας Coraline του Henri Selick, αλλά εύστοχα με σαφέστερη έμφαση στην κωμωδία, το σκηνοθετικό δίδυμο των Chris Butler και Sam Fell τελικώς εν μέρει αποτυγχάνει, γιατί δεν χειρίζεται με συνέπεια τις αναλογίες. Εξηγούμαι: το φιλμ στο ξεκίνημά του εκπλήσσει ευχάριστα με το καθαρά ενήλικο χιούμορ του και τις άκρως απολαυστικές του αναφορές σε διάσημες ταινίες τρόμου, δίνοντας, με λίγα λόγια, την αίσθηση μιας διαφορετικής, τολμηρής και διασκεδαστικότατα ενήλικης «παιδικής» ταινίας. Η αίσθηση, αντιθέτως, που αυτή αφήνει μετά το τέλος της δεν ταυτίζεται με την αρχική…
Τελικά το «ParaNorman» πέφτει στη γνωστή παγίδα της οπτικά εντυπωσιακής, αλλά κλισέ, εφετζίδικης και φοβερά ηθικοπλαστικής ή, για χάριν συντομίας, απλώς «too much» κατάληξης. Το αποτέλεσμα θα το ευχαριστηθεί σίγουρα ένα αγόρι στην προεφηβεία, αλλά, από τη μια, τα πολύ μικρά παιδιά δεν θα έχουν κερδίσει παρά μερικούς προσωρινούς εφιάλτες και, από την άλλη, οι ενήλικοι θεατές θα αισθανθούν μάλλον προδομένοι από την υπερβολικά παιδική τροπή μιας ιστορίας που αρχικά έμοιαζε να αναφέρεται πιο πολύ σε αυτούς παρά στις μικρές ηλικίες.
Βαθμολογία:
(2.5/5)
(0 κακή |
μέτρια | ενδιαφέρουσα | καλή | πολύ καλή | αριστούργημα)
Δημήτρης Κωνσταντίνου-Hautecoeur
Εντυπωσιακό, νοσταλγικά αθώο, καινοτομικό, αλλά και αρκετά σουρεαλιστικό, το Pananorman
έχει σκοπό να προκαλέσει το ενδιαφέρον σου με την αγνότητα του ήρωα,
αλλά και την ειλικρίνεια των προθέσεών του. Μακριά από φτηνούς
εντυπωσιασμούς και αφελείς, δύσπεπτους, διαλόγους, το όλο εγχείρημα
αποτελεί μια εγγυημένη εμπειρία για, μεγάλους και μικρούς, που
αναμφισβήτητα για 92 λεπτά θα σε ταξιδέψει.