---

This Is 40 (2012) - Μεταφρασμένος Τίτλος: Καλά 40
Κωμωδία | 134' |
	Ημερομηνία κυκλοφορίας DVD: 20/5/2013 Ημερομηνία κυκλοφορίας BluRay: 23/5/2013 Διανομή: Feelgood Entertainment Χρώμα: Έγχρωμο Ήχος: DTS (Digital Theater Sound) Γλώσσα: Αγγλικά
	Δημοτικότητα: n/a Αξιολόγηση:    (4.77/10) Aντιφατικότητα ψήφων:
- Υπότιτλος: Το ας πούμε σίκουελ του «Knocked Up». - Gallery:

---

- Κριτική από το Cine.gr:

Πέμπτη 10 Ιανουαρίου 2013

Απογοήτευση και τίποτε άλλο. Είναι η μόνη λέξη που μου έρχεται στο μυαλό. Απαράδεκτη παραγωγή δίχως κανένα απολύτως νόημα ύπαρξης. Μιλάμε για μια ταινία 2 ωρών με κωμικούς ηθοποιούς, θέμα το οποίο άνετα θα μπορούσε να γίνει τραγικά αστείο (αυτός φέρεται να ήταν ο σκοπός της παραγωγής αλλά δεν βγήκε σε καμία περίπτωση) και πολλές προοπτικές επιτυχημένης κωμωδίας. Τουναντίον. Δράμα η κατάσταση. Μηδενικό χιούμορ, ανιαρές ερμηνείες λες και οι πρωταγωνιστές το ότι υποδύονται ρόλους το κάνουν σαν αγγαρεία, σαν να τους μαστιγώνουν για να κουβαλήσουν πέτρες για να κτίσουν την πυραμίδα της ηλιθιότητος.

Η ιστορία έχει να κάνει με ένα ζευγάρι στα 40 τους που έχει και 2 νέα παιδιά. Η γυναίκα παθαίνει κρίση ηλικίας και ανασφάλειας και ο πατέρας προσπαθεί να βάλει τα πράγματα σε τάξη αν και έχει και ο ίδιος βαρεθεί να δίνει σημασία σε όλα αυτά τα γυναικουλίστικα κλισέ. Βαρέθηκα από τα 10 πρώτα λεπτά ήδη και μάλιστα έχοντας δει το καστ και την υπόθεση (δεν είδα τρέιλερ, τα έχουμε πει ξανά αυτά δεν είναι απαραίτητα αντιπροσωπευτικά του συνόλου της ταινίας το σνιπετάκι του ενός λεπτού) ήθελα να το παρακολουθήσω έντονα γιατί είχα την εντύπωση ότι θα με διασκέδαζε. Δεν ήταν αυτό που περίμενα ούτε στο ελάχιστο. Βαριόμουν και βαριόμουν και βαριόμουν… Μέχρις ότου τελείωσε. Και δε πολυκατάλαβα και τι συνέβη γιατί είχα πλήξει αφάνταστα.

Από τον Paul Rudd δεν περίμενα σε καμία περίπτωση να παρακολουθήσω αυτό το χάλι. Έπειτα από τόσο υπέροχα πράγματα στα οποία μας είχε συνηθίσει τελευταία, μας δίνει τρελή ήττα. Η κατάσταση δεν σώθηκε ούτε με Leslie Mann, Jason Segel και Megan Fox. Τραγωδία. Έχασα δύο ώρες από τη ζωή μου. Μια εμπειρία ήταν και αυτή.

Βαθμολογία: (0.5/5)

(0 κακή | μέτρια | ενδιαφέρουσα | καλή | πολύ καλή | αριστούργημα)

Φίλιππος Γαβριηλίδης

---

Τετάρτη 13 Μαρτίου 2013

Συνήθως ξεκινάω τις κριτικές μου με μία περίληψη της ταινίας, αλλά για το «This Is 40» αυτό μου είναι πολύ δύσκολο, καθώς δεν έχει σχεδόν καθόλου πλοκή. Το φιλμ θέλει να μας δείξει τη ζωή ενός ζευγαριού που μπαίνει στα 40 και φυσικά βασίζεται σε μεγάλο βαθμό στις εμπειρίες του σκηνοθέτη και παραγωγού Judd Apatow, ο οποίος έχει γράψει και το σενάριο. Για να καταλάβετε, η οικογένεια που βλέπουμε στην οθόνη αποτελείται κατά τα 3/4 της από τα μέλη της πραγματικής οικογένειας του Apatow: η Leslie Mann είναι η σύζυγος του και τα δύο παιδάκια της οικογένειας είναι οι πραγματικές κόρες του. Από τους 4 πρωταγωνιστές, λοιπόν, ο μόνος που δεν έχει καμία συγγένεια με τον Apatow, απ’ όσο γνωρίζω δηλαδή, είναι ο Paul Rudd.

Το φιλμ λοιπόν θέλει να μας «ανοίξει ένα παράθυρο» στη ζωή μιας οικογένειας και να μας επιτρέψει να παρακολουθήσουμε για λίγες μέρες τη ζωή της. Έτσι, βλέπουμε πολλές «ιστοριούλες» να εξελίσσονται, αλλά σχεδόν καμία από αυτές δεν επιλύεται στο τέλος της ταινίας. Αυτό είναι συνειδητή επιλογή του σεναριογράφου και του σκηνοθέτη και η λογική πίσω από αυτή την απόφαση είναι ότι στη πραγματική ζωή δεν υπάρχει πλοκή και τα προβλήματα συνήθως δεν επιλύονται μέσα σε λίγες ημέρες. Το πρόβλημα, όμως, είναι ότι η πραγματική ζωή συνήθως δεν είναι και η καλύτερη βάση για καλό σινεμά...

Ένα άλλο μεγάλο πρόβλημα του «This Is 40» είναι το γεγονός ότι οι χαρακτήρες του απλά δεν έχουν κάτι να πουν, κατά τη γνώμη μου πάντα, στη μεγάλη πλειοψηφία του κοινού. Οι πρωταγωνιστές είναι τουλάχιστον ευκατάστατοι ή πλούσιοι, υπερβολικά όμορφοι και ζούνε σε ένα σπίτι και περιβάλλον που μάλλον υπάρχει μόνο σε κάποιο στούντιο του Χόλιγουντ. Τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν είναι συνήθως αυτά που αποκαλούμε «προβλήματα του καλού κόσμου». Για παράδειγμα, βλέπουμε τον Paul Rudd αλλά και τη Leslie Mann να ανησυχούν για τη σιλουέτα τους και το σεξ-απίλ τους... Με άλλα λόγια, βλέπουμε όμορφους ανθρώπους (εντάξει, οι δύο πρωταγωνιστές δεν είναι και υποδείγματα ανθρώπινης τελειότητας κι ομορφιάς, αλλά σίγουρα δεν είναι και άνθρωποι της διπλανής πόρτας) να ανησυχούν για το αν έχουν γίνει ελαφρώς λιγότερο όμορφοι.

Ο Apatow φαίνεται να έχει ξεχάσει πως το σινεμά είναι οπτικό μέσο, οπότε δεν αρκεί να λες κάτι στο κοινό, αλλά πρέπει και να του το δείχνεις. Επίσης, αυτά που δείχνεις πρέπει να συμβαδίζουν και με αυτά που λες. Για παράδειγμα, μου είναι δύσκολο να πιστέψω ότι η συγκεκριμένη οικογένεια αντιμετωπίζει οικονομικά προβλήματα όταν έχει δύο Mercedes και κάθε μέλος της έχει το δικό του iPad. Σε αυτό δεν βοηθάει και το σενάριο καθώς όχι μόνο ο Rudd είναι εξολοκλήρου υπεύθυνος για τα οικονομικά προβλήματα που αντιμετωπίζει, καθώς βλέπει την επιχείρηση του σαν χόμπι κι όχι σαν δουλειά (έχει εταιρία παραγωγής δίσκων... ένα επάγγελμα με το οποίο μπορεί να ταυτιστεί πολύς κόσμος, ε;), αλλά ακόμη κι όταν αυτός και η γυναίκα του μαθαίνουν το πόσο άσχημα είναι τα οικονομικά τους, δεν κάνουν απολύτως τίποτα για να τα φτιάξουν! Για την ακρίβεια, τη μια σκηνή λένε «δεν έχουμε λεφτά» και την άλλη παραγγέλνουν όλο το μενού του room-service ενός ξενοδοχείου ή κάνουν πάρτι γενεθλίων με μπάντα και catering! Με άλλα λόγια, είναι δύσκολο να ταυτιστείς με τους χαρακτήρες ή ακόμη και να νοιαστείς για τη μοίρα και το μέλλον τους.

Ας περάσουμε όμως στο μεγαλύτερο πρόβλημα του φιλμ, το οποίο, όπως μάλλον θα έχετε ήδη καταλάβει, είναι ο ίδιος ο Judd Apatow! Το «This Is 40» πάσχει από το ίδιο ακριβώς πρόβλημα που έπασχε και η προηγούμενη ταινία του, το Funny People: είναι ΤΕΡΑΣΤΙΑ σε διάρκεια και καταντάει κουραστική. Ο Apatow φαίνεται πως θα προτιμούσε να κόψει μερικά από τα δάχτυλα του, παρά λίγα λεπτά από κάποια ταινία του. Αν κι αυτή η στάση είναι άξια επαίνου, παρόλα αυτά, δεν είναι πάντα και η καλύτερη ιδέα. Με άλλα λόγια, κάποιος πρέπει να του εξηγήσει ότι η ποιότητα και η ποσότητα δεν είναι το ίδιο πράγμα... Αν το Funny People σταματούσε στα 90 λεπτά θα ήταν αριστούργημα (δεν υπερβάλω) και αν έπεφτε λίγο μοντάζ και ψαλίδι στο «This Is 40» σίγουρα δεν θα ήταν τόσο απαράδεκτο. Αλήθεια ρε Judd, γιατί να δω ένα μοντάζ διάρκειας τριών περίπου λεπτών στο οποίο βλέπω τη Leslie Mann να κάνει μαστογραφία και τον Paul Rudd εξέταση προστάτη κι άλλες εξετάσεις;

Για να λέμε και του στραβού το δίκιο, πάντως, όντως υπάρχουν κάποιες ενδιαφέρουσες ιδέες και παρατηρήσεις στην τεράστια διάρκεια του φιλμ (διαρκεί περίπου δύο ώρες κι ένα τέταρτο!). Για παράδειγμα, βλέπουμε πόσο δύσκολο είναι στην εποχή του facebook και των iPhone να μεγαλώσεις έναν έφηβο. Το πρόβλημα είναι ότι το «This Is 40» δεν επικεντρώνεται κάπου και δεν αναπτύσσει αυτές τις ιδέες. Ίσως κάποιοι σαραντάρηδες σε κάποιες φάσεις να κουνήσουν το κεφάλι και να πουν «καλά τα λες» στην οθόνη, αλλά μέχρι εκεί.

Όσον αφορά τους ηθοποιούς, η Leslie Mann και ο Paul Rudd έχουν πολύ καλή χημεία μεταξύ τους, πράγμα που φάνηκε και στο Knocked Up (μία από τις καλύτερες κωμωδίες των τελευταίων ετών, κατά τη γνώμη μου), στο οποίο και κλέψανε την παράσταση. Παρεμπιπτόντως, το συγκεκριμένο φιλμ προβάλλεται σαν «το περίπου σίκουελ του Knocked Up» (στο πόστερ και το εξώφυλλο του DVD αναγράφεται: «the sort of sequel to Knocked Up»), αλλά δεν υπάρχει καμία αναφορά στην εν λόγω ταινία και δεν κάνει cameo κάποιος από τους χαρακτήρες του, ούτε καν ο Seth Rogen που είναι και κολλητός του Apatow. Η μόνη αναφορά που πρόσεξα, ήταν η παρουσία της Katherine Heigl σε μια φωτογραφία στο σπίτι της οικογένειας. Συνεχίζοντας με τους ηθοποιούς, να πω ότι όπως κάθε ταινία του Apatow, έτσι κι αυτή είναι γεμάτη από cameo γνωστών κωμικών. Συγκεκριμένα, βλέπουμε τη Megan Fox, τον Jason Segel, τη Lena Dunham της πολυσυζητημένης και πολυβραβευμένης σειράς «Girls» και τον John Lithgow. Τη παράσταση όμως κλέβουν ο βρετανός Chris O’ Dowd, ο Albert Brooks και η Melissa McCarthy.

Από τον τίτλο του «This Is 40», καταλαβαίνεις ότι θα ήθελε να είναι μια ταινία που θα «μιλήσει» σε όλους τους σαραντάρηδες, αλλά τελικά είναι τόσο προσωπική και συγκεκριμένη που ο μόνος σαραντάρης που θα ταυτιστεί με τους χαρακτήρες της και τα προβλήματα τους… είναι ο ίδιος ο Judd Apatow. Ίσως ένας πιο ειλικρινής τίτλος να ήταν «This Is MY 40» ή «This Is 40 If You Are White», «Rich And Ridiculously Good Looking».

Βαθμολογία: (1/5)

(0 κακή | μέτρια | ενδιαφέρουσα | καλή | πολύ καλή | αριστούργημα)

Θεόδωρος Μαρίνος

Αυτή τη στιγμή δεν είστε συνδεδεμένος. Συνδεθείτε ή κάντε εγγραφή για να σχολιάσετε.