H ταινία   «After Earth» είναι ταινία επιστημονικής φαντασίας, η οποία γυρίστηκε το 2013. Ο πρωταγωνιστής της ταινίας με το όνομα Cipher Raige είναι ένας στρατηγός ο οποίος προσπαθεί να επανασυνδεθεί με την οικογένεια του, συγκεκριμένα με τον 16χρονο γιο του τον οποίο αναλαμβάνει να πάρει σε μια από τις αποστολές του .Ένα ατύχημα όμως στο αεροπλάνο αποτρέπει την πορεία τους βρίσκοντας τους αντιμέτωπους με τρομακτικά πλάσματα σε έναν απαγορευμένο πλανήτη τον οποίο η ανθρωπότητα είχε εγκαταλείψει εδώ και 1 χιλιετία.

Η ταινία after earth ήταν  μια ταινία με έντονα σημεία αδρεναλίνης και αγωνιάς ,με εξαιρετικά καλή ποιότητα και συναρπαστικά εφε. Επίσης ,αυτό που μας κράτησε το ενδιαφέρον ήταν οι ηθοποιοί οι οποίοι αντιπροσώπευσαν σωστά τον ρολό τους .Παρόλα αυτά, υπήρχαν και κάποια σημεία τα οποία «έκαναν κοιλιά»,δηλαδή τα γεγονότα καθυστερούσαν και αυτό μας έκανε εύκολα να βαρεθούμε .Θα προτιμούσαμε η ταινία να είχε περισσότερες σκηνές ανάμεσα στον πατέρα και τον γιο του.

ΖΩΝΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΩΝ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΩΝ 3^ο ΕΠΑΛ ΗΡΑΚΛΕΙΟΥ

 

 

Σε μια εποχή όπου όλες οι αξίες τίθενται σε αμφιβολία, στην αρχή ενός αιώνα όπου οι συγκρούσεις ιδεών και πεποιθήσεων προαναγγέλλουν ένα αβέβαιο και απρόβλεπτο μέλλον, ο κινηματογράφος αποτελεί μια αναφορά σε όλες αυτές τις ανακατατάξεις. Το κινηματογραφικό έργο After Earth ανταποκρίνεται σε όλες αυτές τις σκέψεις καθόσον το φιλοσοφικό υπόστρωμα της δημιουργίας του ταυτίζεται εν πολλοίς με αυτό που αποκαλούμε σαϊεντολογία. Στεκούμενοι μακριά από θρησκευτικές ή ιδεολογικές οράσεις, με στόχο την αντικειμενική θεώρηση, θα προβάλλουμε τις πραγματικές αξίες του έργου μη αγνοώντας φυσικά την υφή της εποχής μας.
Όσον αφορά τα σκηνικά, θα θέλαμε να σταθούμε στη ζοφερότητα των χρωμάτων που αποτυπώνουν ασφαλώς κάποια θλίψη η οποία αποτελεί ένα απόηχο για την κατάντια της γης μετά από μία ασυλλόγιστη υπερεκμετάλλευση του πλανήτη μας, κάτι που ώθησε τους ανθρώπους να εγκατασταθούν σε κάποιο άλλο σημείο του σύμπαντος. Αυτό αποτελεί ένα θετικό σημείο, κάτι το οποίο από μόνο του δε μπορεί να αντισταθμίσει μια σειρά ατοπημάτων που επισκιάζουν το όλο έργο. Ευρισκόμενοι λοιπόν σε μία εποχή όπου η τεχνολογία είναι κατά πολύ πιο προηγμένη από αυτή που γνωρίζουμε στις ημέρες μας, βλέπουμε στη συνέχεια το διαστημόπλοιο να εμφανίζεται με πολύ απλοϊκό σχεδιασμό. Όσον αφορά την έξοδο του Κιτάι Ρέϊτζ, ο θεατής θα μπορούσε να εκπλαγεί με τον υπεραπλουστευμένο εξοπλισμό και οπλισμό του πρωταγωνιστή. Επί πλέον θα θέλαμε να επισημάνουμε τον κακόγουστο και απλοϊκό σχεδιασμό της ούρσας .
Από πλευράς πλοκής και σεναρίου θα μπορούσαμε να σταθούμε σε κάποιες θετικές παρατηρήσεις. Καταρχάς, η επιτυχής έκβαση του Κιτάϊ είναι κάτι το θετικό που δεν αποδέχεται την μοιρολατρία και σε αυτό ο θεατής αισθάνεται τη θετική πλευρά του ανθρώπου στο χώρο και στο χρόνο. Πέραν όμως αυτό θα ήταν παράληψη από την πλευρά μας να μην αναφερθούμε στην ανθρωπιστική όραση των δύο ηρώων, δηλαδή του πατέρα και του γιου. Με την ίδια οπτική γωνία μπορούμε να αναφερθούμε στις ανασκοπήσεις της αφηγήσεως στο παρελθόν οι οποίες μπορούν να φέρουν και θετικά μηνύματα στον άνθρωπο του ΚΑ΄ αιώνα.
Αυτές όμως οι διαπιστώσεις δεν μπορούν να μας κάνουν να παραβλέψουμε μια σειρά αδυναμιών όπως για παράδειγμα την ανεπαρκή ανάπτυξη και επιχειρηματολογία της επικυριαρχίας επί του φόβου. Μερικές φράσεις και μερικές σκηνές δεν μπορούν ασφαλώς να πείσουν τον θεατή επί αυτού του ζητήματος. Αν και η αρχική ιδέα της οικολογικής καταστροφής του πλανήτη μας φαίνεται να είναι ενδιαφέρουσα, ωστόσο τα αίτια και η σταδιακή ανάπτυξή της καθίστανται ανεπαρκή στο θεατή. Η συνεχόμενη ένταση η οποία αποτελεί και ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά αυτής της ταινίας συνδέεται άτεχνα τόσο με την πλοκή της όσο και με τις σκηνές της.
Από πλευράς ηθοποιών θα θέλαμε να τονίσουμε την μετριότητα του Jaden smith και του Will Smith. Χωρίς να θέλουμε να τονίσουμε κάποια υπερβολική αδεξιότητα, η παρουσία τους δεν ενέπνευσε κάποιο ιδιαίτερο δυναμισμό. Αντίθετα, ο δεύτερος εμφανιζόταν σαν ένας άχρωμος και στερούμενο εκφράσεως στρατιωτικό ο ποίος συχνά δεν ανταποκρινόταν στις περιστάσεις της σκηνής.
Το έργο After Earth, αν και ανταποκρίνεται σε πολλές προκλήσεις της εποχής μας, παρόλη την θετική αντίληψη της ιδέας μιας διαπλανητικής μεταναστεύσεως, παρουσιάζει μια σειρά αδυναμιών που μπορούν να απογοητεύσουν τον θεατή

Ο Will Smith επιστρέφει σε μια Sci-Fi ταινία με σκηνοθέτη τον M. Night Shyamalan (The Sixth Sense, Unbreakable, Signs), ο οποίος μάλιστα συνυπογράφει και το σενάρο με τον Gary Whitta που έγινε γνωστός από το "The Book Of Eli".

Μια όντως πολύ διαφορετική ταινία του συγκεκριμένου είδους, η οποία μάλιστα βγήκε σχεδόν παράλληλα με άλλες 2 πανομοιότυπες, το Oblivion και το Elysium. Το καλό είναι ότι ενώ αρχικά μοιάζει υπερβολικά με τις άλλες δύο ταινίες, μετά το πρώτο μισάωρο η πλοκή παει προς εντελώς διαφορετική κατεύθυνση, ξεφεύγοντας από τα σενάρια του "πως θα σώσουμε τη Γη" κλπ. Εδώ έχουμε μια εγκαταλελημμένη από το ανθρώπινο είδος Γη, η οποία θυμίζει κάτι μεταξύ Αμαζονίου και Avatar. Εκεί ξεκινάει ένας αγώνας επιβίωσης για πατέρα και γιο με τη βοήθεια της προηγμένης τεχνολογίας.

Σε γενικές γραμμές υπάρχει ροή και δεν κουράζει, ενώ έχει κάποιες πολύ έξυπνες φιλοσοφικές "ατάκες". Η εικόνα και τα οπτικά εφέ είναι αρκετά καλά, οι ερμηνίες όμως θα μπορούσαν να είναι πολύ καλύτερες, καθώς ο Will Smith παίζει πολύ συγκρατημένα, σα να θέλει απλά να ξεχωρίσει ο γιός του ερμηνευτικά στην ταινία, χωρίς βέβαια να τα καταφέρνει ούτε κι αυτός καλά. Αυτός όμως που σίγουρα "δολοφονεί" την ταινία είναι ο Shyamalan με την σκηνοθεσία του, ο οποίος καταντά κουραστικός, δεν επικεντρώνεται στο θέμα που τραβάει και προσπαθεί να βγάλει ατμόσφαιρα εκεί που δεν υπάρχει.

Το After Earth έχει τα θετικά και τα αρνητικά του, αλλά σε γενικές γραμμές βλέπεται και είναι κάτι διαφορετικό από τα συνηθισμένα SCI-FI. Αν δεν υπήρχε όμως η κάκιστη επιλογή του σκηνοθέτη και είχαμε λίγο πιο γραφικούς χαρακτήρες, θα μιλούσαμε για μια εξαιρετική ταινία.

Βαθμολογία: 2/5

thecinema.gr