ΕΠΙ ΤΟΥ ΠΙΕΣΤΗΡΙΟΥ...
- Αριθμός ταινιών: 22316
- Αριθμός συν/τών: 759967
- Πρόγραμμα 300 Κινηματογράφων και 18 τηλεοπτικών σταθμών
Ταινίες - Κριτική από το Cine.gr
Trance (2013)- Γνωστό και ως: Trance (2013) |
|
Αστυνομική | 101' |  |
|
 |
Πρεμιέρα στην Ελλάδα: Πεμ 9 Μαϊ 2013 Ημερομηνία κυκλοφορίας DVD: 18/7/2013 Ημερομηνία κυκλοφορίας BluRay: 18/7/2013 Διανομή: Odeon Χρώμα: Έγχρωμο Ήχος: Dolby Digital Γλώσσα: Αγγλικά |
 |
Δημοτικότητα: n/a Αξιολόγηση:  (7.00/10)Aντιφατικότητα ψήφων:  |
- Υπότιτλος:Τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται.- Gallery:    |
|
- Κριτική από το Cine.gr:
Τρίτη 30 Απριλίου 2013
Αν για κάτι θα έπρεπε να ξεχωρίζει κάθε σκηνοθέτης που σέβεται τον εαυτό του, είναι φυσικά η προσωπική σφραγίδα πάνω στην οποία στηρίζεται και που στην ουσία αποτελεί τη χαρακτηριστική σκηνοθετική μανιέρα που κάνει εμάς τους θεατές να αναγνωρίζουμε τον δημιουργό μιας ταινίας από τα πρώτα μόλις λεπτά. Ο David Fincher για παράδειγμα βγαίνει μπροστά χάρη στα πρασινο-καφέ χρωματικά του φίλτρα, ο Tim Burton εξακολουθεί να μεταφέρει το μακάβριο, αλλά πάντα γοητευτικό γοτθικό του στυλ, ακόμα και σε τα κατά τα άλλα παιδικά animation, ενώ ο Christopher Nolan δημιουργεί μπλοκ-μπαστερικές εξτραβαγκάντζες φιλοσοφικού περιεχομένου, πετυχαίνοντας πάντα (ή τουλάχιστον τις περισσότερες φορές) την ιδανική ισορροπία ανάμεσα στον αμφιβληστροειδικό οργασμό και την κατάλληλη για εγκεφαλική σκέψη τροφή.
Διαβάζοντας, λοιπόν, τα παραπάνω μπορείτε εύκολα να αντιληφθείτε πως και στο «Τrance», στη νέα ταινία του βρετανού σκηνοθέτη Danny Boyle, η δική του δημιουργική ματιά βρίσκεται παντού και όταν λέμε παντού, το εννοούμε. Πάνω στους τοίχους, στα πατώματα, στους καθρέφτες και στις τζαμαρίες ο Boyle χτίζει ένα σπιντάτο ταινιάκι βασισμένο στη μυσταγωγική επίδραση της υπνοθεραπείας, του συνειδητού και του ασυνείδητου, φροντίζοντας νε εγκλωβίσει με ποπ μαεστρία το πρωταγωνιστικό του καστ σε έναν αρτιστίκ λαβύρινθο από τον οποίο δεν υπάρχει έξοδος διαφυγής…
Επιστρέφοντας και πάλι στα κινηματογραφικά δρώμενα μετά το εναλλακτικό διάλλειμα προκειμένου να σκηνοθετήσει την έναρξη των Ολυμπιακών Αγώνων του Λονδίνου, ο Boyle φορτώνεται το καλογραμμένο σενάριο των Joe Ahearne και John Hodge (βασικού συνεργάτη του σε ταινίες όπως τα «Μικρά Εγκλήματα Μεταξύ Φίλων», «Trainspotting», καθώς και του επερχόμενου «Porno») και κατασκευάζει ένα σύγχρονο σύμπαν μυστικών, διαρκών ανατροπών, παράνομων ανδρών και σαγηνευτικών γυναικών.
Ο James McAvoy υποδύεται έναν «nobody» που εργάζεται σε μια γκαλερί δημοπρασιών του Λονδίνου, όταν η εισβολή μιας ομάδας που έχει βάλει στο μάτι έναν πίνακα του Γκόγια, θα τον μετατρέψει αυτοστιγμή σε «somebody». Το πρόβλημα είναι πως μετά από ένα γερό χτύπημα στο κεφάλι, ο Simon δεν φαίνεται να θυμάται τι απέγινε τελικά ο πίνακας. Μέχρι τη στιγμή τουλάχιστον που η όμορφη και χαρισματική υπνοθεραπεύτρια Elizabeth εμφανίζεται στη ζωή του, βοηθώντας τον να επαναφέρει βήμα-βήμα τις ξεχασμένες του αναμνήσεις. Τα πράγματα, όμως, δεν είναι και τόσο απλά...
Το «Τrance», το οποίο αποδίδεται τόσο ως κατάσταση ύπνωσης, όσο και ως κατάσταση έκστασης, είναι ένα mind-bending ταινιάκι γεμάτο σασπένς και υπνο-συνεδρίες, το οποίο τσιμπάει σεναριακές μπουκιές από ταινίες όπως το «Inception» και τη χιτσκοκική «Νύχτα Αγωνίας» (το οποίο περιλαμβάνει επίσης αναφορά σε έναν διάσημο ζωγράφο και συγκεκριμένα στον Σαλβαδόρ Νταλί, ο οποίος ανέλαβε τη σκηνογραφία της ονειρικής σεκάνς του Gregory Peck), χωρίς όμως να επικεντρώνεται ούτε στην αναλυτική κι εντελώς επεξηγηματική ονειρική πραγματικότητα του Nolan, ούτε και στο στήσιμο ενός καθαρόαιμου ψυχολογικού/ψυχαναλυτικού θρίλερ όπως έκανε ο Hitchcock.
O Boyle γρατσουνάει μόνο την επιφάνεια μιας σειράς από ιατρικίζουσες θεωρίες που παίρνουν σάρκα και οστά, αν και λίγο βιαστικά, με τη μοναδική ένσταση να περιορίζεται στο γρήγορο μοντάζ και την κατακερματισμένη σκηνοθεσία η οποία παραπλανεί και μπερδεύει, χωρίς αυτό να είναι το ζητούμενο. Κατά τα άλλα, η χρήση των διαθλαστικών επιφανειών, οι θολές εικόνες και η μουντή ατμόσφαιρα εξυπηρετούν ιδανικά τον σκοπό του Boyle, δημιουργώντας έτσι ένα πέπλο μυστηρίου που σιγοντάρει ιδανικά την έτσι κι αλλιώς υπνωτική σκηνοθεσία. Παράλληλα, η ποπ αισθητική συνδυάζεται άψογα με τα φασματικά παιχνιδίσματα της κάμερας, ενώ και το ηλεκτρονικό soundtrack της ταινίας αποτελεί μια θαυμάσια μουσική πινελιά, συνοδεύοντας εμπειρίες, μπλοκαρισμένες αναμνήσεις κι αλιευτικές προσπάθειες από το πιο βαθύ ασυνείδητο της ανθρώπινης ύπαρξης.
Οι ερμηνείες είναι πολύ καλές με τον McAvoy να αποτελεί ευχάριστη έκπληξη σε έναν ρόλο που έχει λίγο απ’ όλα και που μετά από το red-band trailer του «Filth» (το οποίο βασίζεται επίσης σε νουβέλα του συγγραφέα Irvine Welsh, o οποίος είναι υπεύθυνος για το «Trainspotting» και την, στα σκαριά νέα ταινία του Boyle, «Porno»), μας προετοιμάζει για σκανδαλώδη πορωτικές ερμηνείες. Εξίσου καλή και αποτελεσματική είναι και η πρώην πλέον ερωμένη του Boyle, Rosario Dawson, της οποία οι «goya-κες» φουλ γυμνές σκηνές σίγουρα θα προκαλέσουν ντελίριο στις αίθουσες. Σε κλασικό κωλοπαιδίστικο ρόλο συναντάμε και τον αγαπημένο Vincent Cassel, αλλά κάπου χανόμαστε σχετικά με το ποιος είναι το κακό παιδί της υπόθεσης...
Το «Trance» είναι ένα τριπαριστό ταινιάκι με ντελιριακή σκηνοθεσία, αξιοπρεπές καστ και σενάριο πολλαπλών επιπέδων, πράγματα δηλαδή που την καθιστούν ως μια από τις καλύτερες ταινιακές επιλογές της ερχόμενης εβδομάδας.
Βαθμολογία:
(3/5)
(0 κακή |
μέτρια | ενδιαφέρουσα | καλή | πολύ καλή | αριστούργημα)
Βαρβάρα Κοντονή
Τρίτη 7 Μαΐου 2013
Αφήνοντας στην άκρη τους οσκαρικούς προσανατολισμούς, ο Danny Boyle καταπιάνεται με ένα περιπετειώδες θρίλερ και μοιάζει να βρίσκεται σε ξέφρενα σκηνοθετικά κέφια. Πάντα στο στυλιζαρισμένο ύφος που μας έχει συνηθίσει, προσηλώνει με αξιοπρόσεκτη άνεση το θεατή, επιστρατεύοντας περίτεχνα πλάνα, εκπληκτικά ταιριαστή ηλεκτρονική μουσική επένδυση, ένα εξαιρετικό πρωταγωνιστικό τρίο και σφιχτοδεμένο σκηνοθετικό ρυθμό. Παράλληλα, μέσα στην κεφάτα φρενήρη σκηνοθεσία του, το φιλμ χτίζει μια ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα ιστορία μυστηρίου, η οποία, παρόλο που ενίοτε αποδεικνύεται κάπως προβλέψιμη, ως επί το πλείστον είναι αρκούντως αγωνιώδης και απολαυστική.
Πράγμα σύνηθες στις σύγχρονες ταινίες του είδους, αυτό που από ένα σημείο κι έπειτα «ξεκουρδίζει» τον καλοκουρδισμένο ρυθμό του «Trance» είναι η προσπάθειά του να σε μπερδέψει. Αποδεικνύεται δυστυχώς μεγαλύτερη απ’ ό,τι το φιλμ μπορεί να διαχειριστεί κι έτσι, αντί να τις καλύπτει, τελικά μάλλον δημιουργεί υπόνοιες σεναριακών κενών. Παρομοίως, η ταινία σε σημεία διακρίνεται και από ορισμένες απανωτές ανατροπές, οι οποίες δρουν αποπροσανατολιστικά ακόμα και για την (κατά τ’ άλλα απολαυστική) ερμηνεία του James McAvoy.
Η βασική αρνητική επίδραση των παραπάνω στην ταινία έγκειται στο ότι τελικά την καθιστούν περισσότερο κοινότυπη παρά ανατρεπτική. Αν, μάλιστα, βρισκόταν άλλος σκηνοθέτης πίσω από την κάμερα, το πιθανότερο είναι να μην ασχολούταν κανείς μαζί της. Έτσι είναι όμως που αποδεικνύεται η σπουδαιότητα του κατορθώματος του Boyle. Χωρίς την μερική αμηχανία που διακρινόταν στις «127 Ώρες», ο σκηνοθέτης μετατρέπει αυτό που δίχως το ζωηρό του άγγιγμα θα ήταν μια ενδιαφέρουσα, μα άνιση περιπέτεια σε ένα φιλμ άκρως ψυχαγωγικό και σχεδόν αδιάκοπα απολαυστικό. Αποτελεί, παρά τις αδυναμίες του, μια σαφώς ανώτερη της μέσης ταινίας του είδους θριλερική περιπέτεια που πιθανότατα θα σας κάνει να τη σκεφτείτε ιδιαίτερα μετά το τέλος της…
Βαθμολογία:
(3/5)
(0 κακή |
μέτρια | ενδιαφέρουσα | καλή | πολύ καλή | αριστούργημα)
Δημήτρης Κωνσταντίνου-Hautecoeur
Φανταχτερό και στιλπνό, το φιλόδοξο αυτό neo-noir αντιπροσωπεύει στο έπακρο την αναρχία, το τολμηρό οπτικό στυλ και την εφηβική ηδονή του ‘punk rock’ που διέπουν πλήρως τον 56χρονο σκηνοθέτη...
Διαβάστε την κριτική στο MOVIEBOX.GR