---

Camille Claudel 1915 (2013) - Μεταφρασμένος Τίτλος: Καμίλ Κλοντέλ 1915
Βιογραφική | 95'
	Πρεμιέρα στην Ελλάδα: Πεμ 10 Απρ 2014 Ημερομηνία κυκλοφορίας DVD: 26/1/2015 Διανομή: Weird Wave/Odeon Χρώμα: Έγχρωμο Ήχος: Dolby Digital Γλώσσα: Γαλλικά
	Δημοτικότητα: n/a Αξιολόγηση:    (7.20/10) Aντιφατικότητα ψήφων:
- Gallery:

---

- Κριτική από το Cine.gr:

Δευτέρα 31 Μαρτίου 2014

Καμίγ Κλοντέλ. Κάποτε μια νεαρή γυναίκα έξυπνη, ατίθαση, παθιασμένη με τη γλυπτική, ταλαντούχα. Από τα έργα της που σώθηκαν, φαίνεται ότι ήταν ισχυρή αντίπαλος στον χώρο κι όχι απλή μιμήτρια της τεχνοτροπίας του Ροντέν. Γυναίκα; Αυτό μπορεί να ακούγεται φυσιολογικό για την εποχή μας, αλλά στα μέσα του 19ου αιώνα ήταν σκανδαλώδες. Και θα μπορούσαν να της το συγχωρήσουν αν καθόταν ήσυχη να της δίνουν ένα κομματάκι από αναγνώριση, αρκεί να κρατούσε τους τύπους. Να ήταν σεμνή, μετρημένη και διπλωματική. Αλλά πώς θα ήταν αφού το ταλέντο της ήταν απόρροια μιας παθιασμένης όπως είπαμε ιδιοσυγκρασίας; Έτσι, οι υπερβολικές αντιδράσεις της απέναντι στον δάσκαλο κι εραστή Ροντέν (και στο κύκλωμα) που την παραμέρισε μετά από μια ευτυχή μεταξύ τους περίοδο, οδήγησαν την κοινωνία να την αποκλείσει, εντέλει σε άσυλο φρενοβλαβών, με πρώτο και καλύτερο τον αδελφό της, Πολ Κλοντέλ, μετέπειτα ποιητή και διπλωμάτη.

Η ιστορία της έχει εμπνεύσει ένα θεατρικό, μια όπερα και, γνωστότερη όλων, μια μεταφορά στην οθόνη το 1988 από τον Μπρουνό Νιτέν με πρωταγωνίστρια την σύντροφο του τότε, Ιζαμπέλ Ατζανί, που ήταν υποψήφια για Όσκαρ.

Το παλιό φιλμ (αξιοθέατο) αναπτύσσει το χρονικό της δράσης και του έρωτά της, σε ύφος ακαδημαϊκό, με μελοδραματικές εξάρσεις. Το παρόν είναι μια άλλη περίπτωση κι όχι γιατί αναφέρεται μόνο σε ένα τριήμερο από τη ζωή της Κλοντέλ στο άσυλο, εν αναμονή μιας επίσκεψης από τον αδελφό της. Ο σκηνοθέτης Μπρουνό Ντιμόντ μαζί με τον Φρανσουά Οζόν, την Κλερ Ντενίς και μερικούς άλλους συνεχίσουν την ιστορία του γαλλικού σινεμά τέχνης σαν να μην τέλειωσε ποτέ το Νέο Κύμα των δεκαετιών 1950-60. Αν υπάρχει ένα χαρακτηριστικό σχεδόν κοινό σε όλους, και που προβάλλει έντονα στην εδώ περίπτωση, είναι ότι το εσωτερικό του έργου δεν είναι ρητό, αλλά πάντα ζητούμενο. Επομένως, το σενάριο δεν θέλει να εξηγεί τις συμπεριφορές, αλλά να τους δίνει ένα κατάλληλο περιβάλλον για να ενεργήσει η σκέψη και το συναίσθημα του θεατή. Ο λόγος εδώ αρκείται, πέρα από μερικές καθαρά λειτουργικές ατάκες της καθημερινότητας, σε λίγους μονόλογους της ηρωίδας και του αδελφού της, είτε κατά μόνας, είτε έχοντας έναν ακροατή (τον γιατρό ή το ιερέα), όπως και ένα διάλογο μεταξύ των δυο αδελφών που κατά βάθος είναι και πάλι δυο παράλληλοι μονόλογοι -δεν υπάρχει ουσιαστική επικοινωνία. Μάλιστα, μονόλογοι που βασίζονται κυρίως σε γράμματα των δυο αδελφών.

Η Καμίγ υπομένει ένα αφόρητο μοναστικό περιβάλλον ανάμεσα σε όντως σαλεμένες γυναίκες (πραγματικές, με συμπεριφορά νηπίου), και ο νους της είναι καρφωμένος αναπόφευκτα στο παρελθόν. Γιατί να της φερθούν έτσι, γιατί ο αδελφός της δεν τη βγάζει από κει, ενώ κατέχεται από φοβία μήπως τη δηλητηριάσουν, ετοιμάζοντας μόνη της τα γεύματα της;

Ο Πολ Κλοντέλ, από την άλλη μεριά, είναι ο γνωστός βαμμένος καθολικός, συντηρητικός (και δεξιός φυσικά) που πιστεύει ότι το ταλέντο της αδελφής του είναι μια ιδιαίτερη όψη της αμαρτίας ενώπιον του θεού (η ιδιοφυία ως δαιμονική καταληψία) και πως το καλύτερο για κείνην είναι ο «εξαγνιστικός» κατά έναν τρόπο εγκλεισμός, παρά τη διαβεβαίωση του γιατρού ότι δεν είναι μια τρελή που της αρμόζει μια τέτοια μεταχείριση. Τα σχόλια περιττά…

Με αυτό το υλικό, ο Ντιμόντ μελετά σώματα και πρόσωπα στους λιτούς χώρους του ασύλου, φέρνοντας τον θεατή μέσα, να υπομένει τη σιωπηλή απελπισία και την ακινησία ζωής, που διακόπτεται από κλάματα και γέλια των σαλεμένων γυναικών. Να υπομένει την απελπισία της απομόνωσης όλων στον εαυτό τους. Οι τρελές, οι καλόγριες-νοσοκόμες παροπλισμένες στο σχήμα τους σαν να μην είναι πρόσωπα αλλά ρομπότ, ο Πολ μέσα στους μαιάνδρους της μεταφυσικής προβληματικής του και η Καμίγ μοναδική τραγική φιγούρα που στέκει ραγισμένη και διψασμένη για ελευθερία, δυστυχώς γνωρίζοντας γιατί την περιόρισαν. Μακάρι να ήταν κι αυτή τρελή, να μην είχε επίγνωση.

Χωρίς λοιπόν τη χρήση καμίας μελοδραματικής τεχνικής, ο Ντιμόντ ζωγραφίζει την ξένωση μεταξύ των ανθρώπων από κάθε αντιληπτική γωνία και με τη βοήθεια της Ζιλιέτ Μπινός που κάνει ερμηνεία ζωής, δημιουργεί ένα σασπένς του ψυχικού βάθους που στέλνει στην επιφάνεια δονήσεις στο σώμα και το πρόσωπο της ηρωίδας, αλλά και σε όλο τον περιβάλλοντα χώρο. Η σκηνή όπου πιάνει λίγη λάσπη στο περιβόλι και την ψευτο-πλάθει για λίγες στιγμές, συνοψίζει συγκλονιστικά μέσα στην απλότητά της, ένα ολόκληρο αποταμίευμα ζωής που είναι χαμένο. Έξοχο το τελευταίο πλάνο με ένα τραγικό χαμόγελο.

Βαθμολογία: (3.5/5)

(0 κακή | μέτρια | ενδιαφέρουσα | καλή | πολύ καλή | αριστούργημα)

Χάρης Καλογερόπουλος

Αυτή τη στιγμή δεν είστε συνδεδεμένος. Συνδεθείτε ή κάντε εγγραφή για να σχολιάσετε.