---

The Amazing Spider-Man 2 (2014)
Υπερήρωες | 142' |
	Πρεμιέρα στην Ελλάδα: Πεμ 1 Μαϊ 2014 Ημερομηνία κυκλοφορίας DVD: 19/9/2014 Ημερομηνία κυκλοφορίας BluRay: 19/9/2014 Διανομή: Feelgood Entertainment Χρώμα: Έγχρωμο Ήχος: DTS (Digital Theater Sound) Γλώσσα: Αγγλικά
	Δημοτικότητα: n/a Αξιολόγηση:    (6.71/10) Aντιφατικότητα ψήφων:
- Υπότιτλος: Η μεγαλύτερη μάχη του ξεκινάει. - Gallery:

---

- Κριτική από το Cine.gr:

Παρασκευή 25 Απριλίου 2014

Δύο χρόνια από την πρώτη άσκοπη επανεκκίνηση της ιστορίας του Spider-Man, η ακόμα πιο άσκοπη συνέχεια έφτασε. Μόνο που μέχρι να φτάσει στους κινηματογράφους, τα ματάκια μας είδαν όχι μία, ούτε δύο, αλλά τρεις καλές και πνευματώδεις ταινίες με υπερήρωες («Iron Man 3», «Thor 2: Σκοτεινός Κόσμος» και «Captain America 2: Ο Στρατιώτης του Χειμώνα»), κάτι που σημαίνει ότι πέρα από την αναπόφευκτη σύγκριση με τα παλαιότερα Spider-Man, το «The Amazing Spider-Man 2» πλήττεται σε μεγάλο βαθμό κι από τη σύγκριση με αυτές. Μοιάζοντας σαν μια ταινία βγαλμένη από μια εποχή όπου οι ταινίες βασισμένες σε κόμικς ήταν για να περνάς την ώρα σου τα μεσημέρια του Σαββάτου και χιλιόμετρα μακριά από τα έξυπνα, γεμάτα δράση, δράματα επιστημονικής φαντασίας που έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε σήμερα, το όλο εγχείρημα. για άλλη μια φορά, δεν είναι και τόσο «amazing».

Με την επιείκεια μου να έχει εξαντληθεί στην «τρία στα πέντε» βαθμολογία της πρώτης ταινίας, εδώ είναι ξεκάθαρο και πού πάει το πράγμα και με τι ποιότητας προϊόν έχουμε να κάνουμε. Για να μην παρεξηγηθώ, δεν υπάρχει τίποτα κακό στο να κάνεις μια ταινία απλά για να περνάει η ώρα, εφόσον βέβαια η ώρα που θέλεις να «κάψεις» αγγίζει τα 136 λεπτά. Με τον Marc Webb να βρίσκεται ξανά στη σκηνοθετική καρέκλα και με τη βοήθεια των πολλών (πάρα πολλών θα έλεγα γι` αυτό το αποτέλεσμα) σεναριογράφων, είναι σαφές ότι το έργο θέλουν, από το πρώτο κιόλας λεπτό, να αντιμετωπιστεί από κοινό και κριτικούς, τουλάχιστον εν μέρει, ως ένα σοβαρά δράμα. Συνεπώς, αποφάσισαν γύρω από την καρτουνίστικη δράση που κυριαρχεί στο φιλμ να στριμώξουν και το μυστήριο της μοίρας των γονέων του Peter Parker ή αλλιώς Spider-Man. Δυστυχώς, όμως, δεν τους βγαίνει καθόλου.

Και αυτό γιατί είναι αρκετά δύσκολο να αγνοήσει κάνεις πόσο σε αντίθεση είναι αυτές οι λίγες δραματικές στιγμές σε σχέση με το τι συμβαίνει γύρω τους: είναι σαν να έχουν εισαχθεί από άλλη ταινία. Είναι ακόμα πιο δύσκολο να αδιαφορήσει κανείς για τις γελοιότητες που παρακολουθείς να συμβαίνουν μεταξύ του Spider-Man και των καρικατουρίστικων κακών. Μα είναι δυνατόν να βλέπουμε, σε τέτοιου επιπέδου ταινία, τον υπερήρωα, αφού νικά έναν κακό, να του τραβάει κάτω το παντελόνι για να αποκαλύψει ένα «αστείο» μποξεράκι; Για να μην αναφερθώ στην, ξεχασμένη από του σενάριο, φίλη του Spider-Man, Gwen Stacy (Emma Stone), που μόνη της δουλειά είναι να στέκεται και να περιφέρεται με την πανέμορφη γκαρνταρόμπα της για την ευχαρίστηση του Peter, αλλά και του αρσενικού κοινού φυσικά. Βέβαια, για να μην είμαι άδικος, σε κάποιες στιγμές της έρχονται και μια-δυο αναλαμπές και πετάει κάποιες ιδέες που και τον Spider-Man βοηθούν, αλλά κι εξελίσσουν την, με καμία συνοχή, πλοκή του έργου. Κι όλα αυτά είναι ένα δείγμα μόνο από τον αχταρμά που διαδραματίζεται μπροστά στα μάτια σου.

Δεν υπάρχει πραγματικά τίποτα που να σε κάνει να ενθουσιαστείς με αυτήν την ταινία. Ίσως (και γι` αυτό το «ενάμιση στα πέντε») οι ηθοποιοί και το love-story μεταξύ των πρωταγωνιστών. Το δεύτερο λειτούργει χάρη στους ηθοποιούς και, όπως και στο «The Amazing Spider-Man», οι περισσότεροι είναι πολύ καλοί. Ο Garfield είναι από εκείνους τους ηθοποιούς οπού όλα φαίνονται στο πρόσωπο του όλη την ώρα. Πραγματικά πολύ καλός. Από την άλλη, η Emma Stone κάνει για ακόμα μια φορά ό,τι καλύτερο μπορεί με τον μέτρια γραμμένο ρόλο που έχει. Η Sally Field είναι, φυσικά, μια κινηματογραφική θεά. Ο Jamie Foxx δεν παίζει στην ταινία γιατί είναι ολόκληρος φτιαγμένος από CGI, άρα δεν έχουμε να του προσάψουμε τίποτα. Ο Paul Giamatti είναι χάλια, τελεία. Και δυστυχώς, ο Dane DeHaan δεν ξέρω αν θα μπορέσει να πετάξει από πάνω του τη χαζή εικόνα που έχει εδώ. Μέτριος και δεν το περίμενα.

Μιλάμε λοιπόν για ένα είδος ταινίας, στην οποία ένας τρελός επιστήμονας φοράει πραγματικό κραγιόν και eyeliner. Στην ίδια ταινία και οι δύο σουπερ κακοί γίνονται από φίλοι του Spider-Man εχθροί του και είναι κακοί γιατί απλώς είναι κακοί. Μα το χειρότερο όλων είναι ότι έχουμε να κάνουμε με μια ταινία στην οποία ούτε ο ίδιος ο ήρωας ούτε η ιστορία έχει αμφιβολίες για το ποιος θα υπερισχύει. Τέτοιου είδους, λοιπόν, απλοϊκές ιστορίες του καλού και του κακού μπορεί να ικανοποιήσουν τα μικρά παιδιά, αλλά όσοι από εμάς περιμένουμε περισσότερα από τους μεταλλαγμένους και τους μασκοφόρους μας, δεν ικανοποιηθήκαμε ούτε μία στιγμή.

Βαθμολογία: (1.5/5)

(0 κακή | μέτρια | ενδιαφέρουσα | καλή | πολύ καλή | αριστούργημα)

Γιώργος Δαβίτος

---

Τετάρτη 30 Απριλίου 2014

«Ένα πιο προσεγμένο σενάριο και κάποιον καλύτερο συνθέτη» είχα ευχηθεί πριν από δύο χρόνια να έχει ο δεύτερος «Amazing Spider-man». Το λοιπόν, υπάρχουν καλά και κακά νέα. Τα καλά είναι ότι ο James Horner, που συνέθεσε το ενοχλητικά αδιάφορο OST της πρώτης ταινίας, εδώ έχει αντικατασταθεί -κυρίως- από τον ίσως πιο περιζήτητο χολιγουντιανό συνθέτη, Hans Zimmer. Δεν έχουμε φυσικά κάτι τόσο αξιομνημόνευτο όσο το score των «Πειρατών της Καραϊβικής» ή του νολανικού Μπάτμαν, η βελτίωση ωστόσο είναι αισθητή. Το theme του Electro, δε, όπως παίζεται κατά τη «μεταμόρφωσή» του, είναι πράγματι επιβλητικότατο.

Τα κακά νέα είναι δυστυχώς και πολύ πιο ουσιώδη. Το νέο συγγραφικό team (μόνο ο James Vanderbilt συμμετείχε στην προηγούμενη ταινία) υπογράφει ένα σενάριο που παίρνει κάτω από τη βάση ακόμα και στα πιο βασικά στοιχεία πλοκής. Ας πάρουμε τα στοιχειώδη: Έχουμε από τη μία τον Spider-man κι από την άλλη δύο κακούς (δεν αναφέρω τον Rhino, μιας και είναι καθαρά δευτερεύων και εκτός βασικού στόρι) που τον μισούν θανάσιμα. Αν ρωτήσετε γιατί, θα είστε πολύ απαιτητικοί για αυτό το σενάριο όπου δε χωρούν διευκρινίσεις τέτοιων περιττών λεπτομερειών. Εκτός αν δεχτούμε ως κίνητρο του Electro το ότι έχει κόμπλεξ κατωτερότητας…

Το φιλμ μοιάζει γενικότερα να έχει αντιμετωπιστεί από τους συντελεστές του μάλλον ως ρομαντική κομεντί παρά ως super-hero film. Πράγμα βεβαίως που θα μπορούσε να μην είναι καθόλου κακό, δεδομένου του πόσο αποτελεσματικό ήταν και εξακολουθεί να είναι το love story των Andrew Garfield και Emma Stone. Μόνο που το αποτέλεσμα είναι να έχουμε μια σουπερηρωική ταινία που λειτουργεί τέλεια σε ό,τι αφορά το ανθρώπινο κομμάτι και είναι άκρως προβληματική στο σουπερηρωικό!

Αυτός ο Spider-man λοιπόν φαντάζει τρομακτικά άνισος, σαν να πρόκειται για δύο διαφορετικές ταινίες που ενώθηκαν στο μοντάζ. Από τη μία, το υπέροχο ρομάντζο του Peter και της Gwen, που επαναφέρει ακέραια την καταπληκτική χημεία που αναπτύχθηκε μεταξύ τους στο πρώτο μέρος, και, από την άλλη, η απογοητευτική περιπέτεια φαντασίας που, με εξαίρεση τα εντυπωσιακότατα πλάνα του Spider-man να αιωρείται πάνω από τη Νέα Υόρκη, σε κάνει να απορείς με την ανοησία όσων παρακολουθείς.

Αναλυτικά: βλέπουμε σκηνές δράσεις δίχως ένταση, που προσπαθούν αμήχανα να συνδυάσουν δράση και χιούμορ, δίνοντας την εντύπωση ότι βγήκαν από παιδική σειρά κινουμένων σχεδίων. Βλέπουμε έναν Paul Giamatti στα όρια της γελοιότητας και έναν σχεδόν εξευτελιστικά κακογραμμένο Electro (Jamie Foxx). Βλέπουμε επίσης να θέτονται τα θεμέλια για τη σύσταση της ομάδας σούπερ-κακών «Sinister Six», με τον «αρχι-κακό» Green Goblin να μην έχει κανένα λόγο να είναι κακός! Και για κερασάκι στην τούρτα, σαν δόσεις ακούσιας αυτοπαρωδίας, βλέπουμε αφενός τους αμερικανούς πολίτες –παρουσιαζόμενους βλακωδώς μαζοποιημένους- να επευφημούν τον Spider-man και να γιουχάρουν τον Electro λες και βρίσκονται σε ρινγκ, και, αφετέρου, ένα παντελώς περιττό μίνι-subplot σε ένα αεροπλάνο, που δε σχετίζεται άμεσα με κανέναν από τους χαρακτήρες του στόρι!

Κι ενώ ο Spider-man σε αφήνει άναυδο για τη βιασύνη με την οποία αντιμετωπίζεται μια ταινία των 200 εκατομμυρίων δολαρίων, ο Peter Parker κατορθώνει να σε κερδίσει με τα πιο αγνά υλικά: τη χημεία μεταξύ ενός κινηματογραφικού ζευγαριού και την καρδιά που βρίσκει μια χαραμάδα μέσα σε ένα στεγνά εμπορικό κατασκεύασμα για να ριζώσει. Η ερωτική ιστορία του Peter και της Gwen, του Andrew και της Emma, δεν είναι μόνο μια ανάσα φρεσκάδας μέσα σε ένα σύνολο εφετζίδικης μετριότητας, είναι όλη η ψυχή και το νόημα ύπαρξης της ταινίας. Είναι το μόνο στοιχείο της στο οποίο τα πάντα λειτουργούν άψογα, επειδή οι δύο πρωταγωνιστές έχουν ταιριάξει τόσο πολύ που όλα τα άλλα, οι ατάκες, η πορεία της σχέσης τους, μοιάζουν να διαμορφώνονται από μόνα τους. Περιέχει τους μοναδικούς αληθινά απολαυστικούς διαλόγους του σεναρίου, που συνδυάζουν εύστοχο χιούμορ με μια ιδιαίτερη τρυφερότητα. Και τελικά αυτό το love story εντυπωσιάζει πολύ περισσότερο από οποιοδήποτε CGI με το πόσο συγκινητικό καταφέρνει να γίνει, με αποκορύφωμα μια εξέλιξη-σταθμό για τα κόμικς, που θα έχουν ήδη προβλέψει οι γνώστες των χάρτινων ιστοριών του ήρωα. Μετά από αυτό το «I love you» πάντως, ο Spider-man κερδίζει επάξια τον τίτλο του πιο τρυφερά ρομαντικού σούπερ-ήρωα και αξίζει να τον θυμόμαστε έστω και μόνο για αυτό.

Συνοπτικά, ο δεύτερος «Amazing Spider-man» είναι εξαιρετικά άνισος, τόσο που μοιάζει χωρισμένος σε δύο ταινίες, με την αδικαιολόγητα αδύναμη σουπερηρωική περιπέτεια να χάνει κατά κράτος από το αληθινά υπέροχο ρομάντζο. Οι κακοί είναι απαράδεκτοι και η ταινία φλερτάρει με το camp, έχει όμως την τύχη να διαθέτει για πρωταγωνιστή τον Andrew Garfield, ο οποίος παραδίδει μια μνημειώδη για το είδος ερμηνεία. Και όσο κι αν χάνεται πίσω από τη μάσκα και τις κακές σκηνές δράσεις, ο ταλαντούχος 31χρονος (!) ηθοποιός έχει δημιουργήσει ένα χαρακτήρα που δεν μπορείς παρά να αγαπήσεις.

Υ.Γ.: Καλό θα ήταν πάντως για τον Marc Webb να επιστρέψει στις ρομαντικές κομεντί. Προβλέπεται ότι θα κάνει θαύματα.

Βαθμολογία: (2/5)

(0 κακή | μέτρια | ενδιαφέρουσα | καλή | πολύ καλή | αριστούργημα)

Δημήτρης Κωνσταντίνου-Hautecoeur

Αυτή τη στιγμή δεν είστε συνδεδεμένος. Συνδεθείτε ή κάντε εγγραφή για να σχολιάσετε.