ΕΠΙ ΤΟΥ ΠΙΕΣΤΗΡΙΟΥ...
- Αριθμός ταινιών: 22316
- Αριθμός συν/τών: 759967
- Πρόγραμμα 300 Κινηματογράφων και 18 τηλεοπτικών σταθμών
Ταινίες - Κριτική από το Cine.gr
Το Μικρό Ψάρι (2014)- Μεταφρασμένος Τίτλος: Stratos |
|
| Αστυνομική | 137' | |
 |
Πρεμιέρα στην Ελλάδα: Πεμ 27 Μαρ 2014 Ημερομηνία κυκλοφορίας DVD: 24/10/2014 Ημερομηνία κυκλοφορίας BluRay: 24/10/2014 Διανομή: Feelgood Entertainment Χρώμα: Έγχρωμο Ήχος: Dolby Digital Γλώσσα: Ελληνικά |
 |
Δημοτικότητα: n/a Αξιολόγηση:   (6.41/10)Aντιφατικότητα ψήφων:  |
- Υπότιτλος:Η καταιγίδα έρχεται.- Gallery:    |
|
- Κριτική από το Cine.gr:
Παρασκευή 14 Φεβρουαρίου 2014
Και να τη, η τέταρτη μεγάλου μήκους ταινία του Γιάννη Οικονομίδη, χτυπάει τις αίθουσες μετά από την πορεία της στο Φεστιβάλ Βερολίνου και τη μεγάλη διαφήμιση από την εταιρία παραγωγής και διανομής, λογικό εν μέρει, λόγω ότι η χώρα μας έχει μια αύξηση της κινηματογραφικής παραγωγής τα τελευταία χρόνια και καλό είναι να την προωθούμε. Και καθώς το «Σπιρτόκουτο» και η «Ψυχή στο Στόμα» δημιούργησαν ένα υπόβαθρο για την περαιτέρω καλλιτεχνική πορεία μιας ανερχόμενης εφόδου του δημιουργού, και ο «Μαχαιροβγάλτης» έδειξε ότι κάποια πράγματα πρέπει να εξελίσσονται, αλλιώς υπάρχει ο σοβαρός κίνδυνος της επανάληψης, μιας από της βαλτώδεις «ασθένειες» της καλλιτεχνικής δημιουργίας, ο κ. Οικονομίδης προχωρά στην τέταρτη του ταινία με μια συμφωνία κρουστών να του ανοίγουν την παρέλαση και με τον τίτλο «Μικρό Ψάρι» μας ανέβασε τις προσδοκίες να ακούσουμε για άλλη μια φορά την ιδιόρρυθμη φωνή του φτασμένου πλέον σκηνοθέτη.
Μια φωνή που ακολουθεί επακριβώς τα ίδια μονοπάτια τής ως τώρα διαδρομής του, που η πλοκή μπαίνει πάντα σε δεύτερο πλάνο, υπάρχει μονάχα ως πλαίσιο, ενδιαφερόμενος μόνο για την ψυχογραφική ανάλυση ανθρώπων στα όρια της απόγνωσης σε μια κοινωνία στα όρια της παρακμής και ακόμη πιο κάτω. Ο Οικονομίδης, με τον μονίμως κινηματογραφικό, σπουδαίο ηθοποιό Βαγγέλη Μουρίκη να υπογράφει και στο σενάριο, αναδεικνύει τις συγκρούσεις, τους ψυχικούς εξευτελισμούς, τη μονίμως ισχυρή πίεση που δέχονται τα μικρά ανθρωπάκια μέσα σε μια ιεραρχική κοινωνία γεμάτη ισχυρούς κι ανίσχυρους, αφεντικά και δούλους, άρχοντες και πιόνια, μεγάλα και μικρά ψάρια, αντιθέσεις ώρες-ώρες υπερβολικά και στυλιζαρισμένα ανεπτυγμένες, τις ανθρωποφαγικές σχέσεις τους, τις ανάγκες για διέξοδο ενώ κυριαρχεί ένα κοινωνικό τέλμα.
Όμως, δυστυχώς, η ταινία πάσχει σε πολλούς κινηματογραφικούς τομείς, και από άποψης φόρμας και από άποψης περιεχομένου, με πρώτο και σοβαρότερο «παράπτωμα» την επανάληψη, όπως προείπα. Σαν να μην κάνει βήμα μπροστά, ο δημιουργός συνεχίζει να αναλώνεται στο ίδιο ακριβώς μοτίβο, με τις ύβρεις πλέον να δείχνουν φετιχιστική διάθεση και ενσυνείδητη ανάγκη να γίνεται cult, τους ρηχούς ήρωες που επαναλαμβάνουν συνεχώς τα ίδια, με έλλειψη δραματικότητας, σύνδεσης των συναισθημάτων, αλλά και σύνδεσης της πλοκής, με συγκρούσεις αψυχολόγητες και μετέωρες που προκαλούν γέλιο σε πολύ σοβαρές κατά τα άλλα καταστάσεις -ίσως και συνειδητή αυτοσαρκαστική διάθεση του δημιουργού- αλλά ρίχνοντας τελικώς το γενικό επίπεδο της ταινίας, που μόνο η ερμηνεία του Μουρίκη, του Πέτρου Ζερβού και των υπολοίπων ηθοποιών, καθώς και η φωτογραφία, σώζουν την κατάσταση.
Μια ταινία που ξεπερνά τις δύο ώρες, που έχει σοβαρές αδυναμίες στην εξέλιξη της, που όλοι οι λούμπεν εγκληματίες χαρακτήρες είναι σαν να βγήκανε από το ίδιο ακριβώς καλούπι, λέγοντας ακριβώς τα ίδια, έχοντας τις ίδιες ακριβώς αντιδράσεις, με υπόβαθρο αδιάφορο, μη αφηγημένο, σαν να δείχνει ότι μια κοινωνία αποτελείται από κλώνους ενός άρρωστου μυαλού. Αυτό εξηγείται, κατά την γνώμη μου, ως πρόβλημα του φορμαλιστικού και στυλιζαρισμένου σεναρίου που αναπαράγει σε αργό βαθμό τις ίδιες απόψεις και θέσεις από την αρχή ως το τέλος, ότι το «μικρό ψάρι» είναι αυτό που θα φαγωθεί από το μεγάλο και ίσως αντιδράσει και λίγο. Το καταλαβαίνουμε σχετικά γρήγορα, αλλά ο δημιουργός δεν προσπαθεί να βρει καμία αιτία που συμβαίνει αυτό, μην αναπτύσσοντας και εξελίσσοντας επίσης διόλου τους χαρακτήρες. Το μοντάζ και η σκηνοθεσία είναι ώρες-ώρες άρρυθμη με μακροσκελή πλάνα κι ανέκφραστους χαρακτήρες, υπερβαίνοντας τον χρόνο ανάγκης που χρειάζεται το κοινό για να μπει στο κλίμα. Δυστυχώς, είναι προβλέψιμη ταινία και το φιλμ-νουάρ στοιχείο, που έχει ως κάδρο ανάπτυξης της ψυχολογίας των χαρακτήρων, είναι τόσο κοινότοπο, δίχως σασπένς, στοιχείο αναγκαίο μια και δεν είναι καθαρά δραματική ταινία, μα ταινία «εγκλημάτων» και ξεκαθαρίσματος λογαριασμών, πράγμα που έχουμε δει υλοποιημένο πολλάκις στον κινηματογράφο, με καλύτερες στιγμές.
Ο Οικονομίδης επαναλαμβάνεται. Με θολή κοινωνική ανάλυση και κριτική, μην προσθέτοντας κάτι νέο, δείχνοντας ένα τέλμα περιεχομένου και διάθεσης καλλιτεχνικών αλμάτων, ασχέτως με τις όποιες προθέσεις, έχει ως αποτέλεσμα, η ταινία, παρά την όποια διεθνή βράβευση της και την υψηλή παραγωγή της, να είναι σχετικά αδιάφορη για τον κόσμο που αγαπά τον κινηματογράφο.
Βαθμολογία:
(1/5)
(0 κακή |
μέτρια | ενδιαφέρουσα | καλή | πολύ καλή | αριστούργημα)
Χρήστος Σκυλλάκος
«Με τη ματιά του Kino Eye»
Ο Οικονομίδης,θαρρείς πως ξεπερνάει ακόμη και τόν ύψιστο J-P. Melville τού"Le Samourai",κι αυτό που γράφω δέν αποτελεί ιεροσυλία,μά είναι απόλυτα αληθές,καθώς πέρα καί μακρυά από τη neo-noir θεματολογική,εδώ,διάσταση τού υπαρξιακού δράματος τού Στράτου,αποσαφηνίζει ταυτόχρονα,καί μέ μιά προσοδοφόρα πολυδιάστατη σημασιολογική καί οντολογική σεναριακή ισχύ,τήν επαίσχυντη Ελληνική καθημερινότητα εν έτη 2014,όπου εργασιακή καί σεξουαλική εκμετάλευση γίνονται ένα εκρηκτικό φιλμικό κοκτέηλ,μέ διαρκώς αποτελεσματικές σεκάνς,πανάξιες στόν συγκρουσιακό τους ιστό,ώριμες ως προβληματική,ακαταμάχητες ως pure cinema.Μπράβο σου,Γιάννη!!!!