---

Candy (2006)
Δραματική | 116' |
	Πρεμιέρα στην Ελλάδα: Πεμ 27 Απρ 2006 Ημερομηνία κυκλοφορίας DVD: 26/9/2006 Διανομή: Odeon Χρώμα: Έγχρωμο Ήχος: Dolby Digital Γλώσσα: Αγγλικά
	Δημοτικότητα: n/a Αξιολόγηση:    (6.92/10) Aντιφατικότητα ψήφων:
- Υπότιτλος: Η αγάπη είναι ένα ύψος από το οποίο δεν μπορείς να κατεβείς ποτέ.

---

- Κριτική από το Cine.gr:

Πέμπτη 27 Απριλίου 2006

Ανάμεσα στον Παράδεισο και την Κόλαση

Ένας νεαρός Αυστραλός, o Dan (Heath Ledger) ερωτεύεται δύο ‘candies’, την όμορφη Candy (Abbie Cornish) και την ηρωίνη. Ο ‘Παράδεισος’ τους ξεκινάει με τον έρωτα και τη μποέμικη ζωή που επιλέγουν. Ο Dan είναι ποιητής και η Candy φοιτήτρια Καλών Τεχνών. Η χρήση ηρωίνης προσθέτει στη ζωή τους μια επαναστατική νότα και έναν ατίθασο ενθουσιασμό. Γρήγορα θα πέσουν από τα σύννεφα στη ΄Γη’ όταν η εξάρτησή τους από την ουσία θα τους αναγκάσει να πουλήσουν την ψυχή τους και την αξιοπρέπεια τους. Η Candy γίνεται πόρνη και ο Dan κλέφτης. Η ‘Κόλαση’ σημάνει την σωματική και πνευματική τους εξαχρείωση. Σταδιακά γίνονται σκλάβοι του ναρκωτικού, χάνουν την ελευθερία τους αλλά και κάνουν προσπάθειες για να διεκδικήσουν μια φυσιολογική ζωή.

Η ταινία είναι βασισμένη στη νουβέλα του Luke Davies και είναι γυρισμένη στην Αυστραλία (Σίδνεϊ και Μελβούρνη). Ο σκηνοθέτης Neil Armfield χειρίζεται ένα τετριμμένο σενάριο με μοναδικό τρόπο και πρωτότυπη προσέγγιση. Η ιστορία χωρίζεται θεματικά σε τρία μέρη ‘Παράδεισος, Γη, Κόλαση’. Εντούτοις το πρώτο μέρος ξεχωρίζει αισθητικά από τα άλλα δύο. Στον ‘Παράδεισο΄ η παρουσίαση των χαρακτήρων και των σχέσεων τους γίνεται με ζωηράδα έντονα συνυφασμένη με την MTV κουλτούρα ενώ η πραγματικότητα των ηρώων μοιάζει τόσο ανέμελη και εύκολη σαν σε λούνα – παρκ. Η μουσική επένδυση και οι ερμηνείες των ηθοποιών πλησιάζει στιλιστικά το Trainspotting. Τα άλλα δύο μέρη της ταινίας όμως ξεφεύγουν από τα κλισέ και αποκτούν ένα βαθυστόχαστο ύφος μέσα από σκληρό διάλογο και τραγικές καταστάσεις. Η πορεία της εξαθλίωσης δίνει στη ταινία ένα βαριά συναισθηματικό χαρακτήρα που κορυφώνεται με τις ερμηνείες των πρωταγωνιστών αλλά και του Geoffrey Rush (Casper).

To ‘Candy’ κρύβει μηνύματα κατά των ναρκωτικών, τα οποία έρχονται στην επιφάνεια περισσότερο μέσα από την εξέλιξη της πλοκής παρά από κάποια σκηνοθετική οπτική. Ο Armfield δεν κρίνει τους ήρωές του αλλά αφήνει τους θεατές να βιώσουν τον εσωτερικό τους κόσμο και να γευτούν τις αδυναμίες τους για να βγάλουν τελικά τα δικά τους συμπεράσματα. Άλλωστε οι χαρακτήρες είναι τόσο αληθινοί και οι πράξεις τους καθοδηγούμενες από προβληματισμούς μιας πολύ οικείας κοινωνίας που η κατάκριση ή η δικαίωση τους είναι μια διαδικασία σύνθετη και καθαρά υποκειμενική. Σίγουρα όμως οι τραγικές ειρωνείες που διέπουν την πραγματικότητα των ηρώων στοχεύουν στην ευσπλαχνία των θεατών. Το τέλος είναι διπλωματικό αλλά διαλλακτικά υπενθυμίζει πως η εξάρτηση- σε οποιαδήποτε μορφή -είναι καταστροφική και αποτέλεσμα αντισυμβατικότητας.

Βαθμολογία: (7/10)

Ιωάννα Χουλιαρά

---

Παρασκευή 6 Οκτωβρίου 2006

CANDY

25 λέξεις – Ο περιθωριακός Νταν μίζερος, τεμπέλης και μόνιμα άεργος φαντάζεται πως όλη η υπόλοιπη ζωή του θα περάσει κάτω από την επήρεια των ναρκωτικών ουσιών, που λατρεύει να κάνει χρήση. Όπως όμως χρήση κάνει και στην ζωή της συντρόφου του, της πανέμορφης Κάντι, την οποία εκμεταλλεύεται σε μέγιστο βαθμό, ρίχνοντας την ακόμη και στο πεζοδρόμιο προκειμένου να κερδίσει τα λίγα δολάρια που απαιτεί η καθημερινή δόση.

Στο Ράφι – Θα μπορούσε να ονομαστεί με ευκολία και Έρωτας στα χρόνια της πρέζας, το αυστραλιανό φιλόδοξο φιλμάκι που προτείνει ο σκηνοθέτης Neil Armfield, που επιχειρεί να προσεγγίσει τον τρόπο σκέψης δύο σμπαραλιασμένων από την συνεχή χρήση ναρκωτικών ουσιών μυαλών. Μια σχέση που ξεκινά παραδεισένια – heaven είναι η λέξη που χρησιμοποιείται τόσο για να αναδείξει το ακριβές μέγεθος της αγαλλίασης στις πρώτες ημέρες του έρωτα που ταυτόχρονα είναι και εκείνες που το ζευγάρι επιχειρεί την γνωριμία του με την ηρωίνη. Και φυσικά καταλήγει μέσα στην κόλαση της παραζάλης, σε μια βρωμερή τρώγλη, πάνω σε ένα σιχαμερό στρώμα, δίχως όνειρα για το αύριο, αφού τα έχουν όλα ρημάξει οι ουσίες. Ο Νταν και η Κάντι, είναι δύο χαρακτηριστικοί αντιήρωες της σημερινής πραγματικότητας, που μπορεί να συναντήσουμε δίπλα μας, μπροστά μας και να μην μας κινήσουν καμία περιέργεια.

Ο Αυστραλός όμως μέσα από μερικές πολύ ποιητικά δοσμένες εικόνες απεικονίζει το εσωτερικό δράμα που ζουν, όντας υποχρεωμένοι α δεχτούν ακόμη και τον πιο ακραίο εξευτελισμό για να κερδίσουν το σκονάκι της ημέρας. Στα θετικά στοιχεία του φιλμ οι ερμηνείες του ντουέτου, αφού ο Heath Ledger με κεκτημένη ταχύτητα από το Brokeback, είναι και πάλι αξιοπρεπής ως Νταν, δείχνοντας πως αφήνει πίσω στο παρελθόν τις κάκιστες παρουσίες του παρελθόντος, ενώ η Abbie Cornish ως Κάντι, καταφέρνει να κερδίσει και κάποιους καλλιτεχνικούς πόντους, εκτός από τα ανοικτά από θαυμασμό στόματα των αντρών θεατών. Βασικό αρνητικό στοιχείο του φιλμ, αποτελεί η λιγοστή δραματουργική ακρότητα όσο πλησιάζουμε στο φινάλε, όπου οι δύο νέοι, υποτίθεται έχουν αγγίξει τον πάτο της κόλασης, παρόλα αυτά εξωτερικά εκτός από μερικούς μαύρους κύκλους στα μάτια, μοιάζουν ολόφρεσκοι και με ροδαλόχρωμο δερματάκι…

Disc – Περιορισμένων δυνατοτήτων το DVD που μας προσφέρει η Odeon, δίχως μάλιστα να υπάρχει ανακοίνωση από την εταιρία για ύπαρξη και άλλης συλλεκτικής έκδοσης στο μέλλον. Όχι πως θα είχε δηλαδή να μας προσφέρει κάτι περισσότερο – στα έξτρας τουλάχιστον - από τις συνεντεύξεις σχεδόν όλου του συνεργείου και του καστ, που υπάρχουν στο σχετικό section. Πάντως το μενού του DVD είναι πολύ αξιόλογο, με μουσικό θέμα και εικόνες που κατευθείαν μας βάουν στο νόημα του τι πρόκειται να δούμε.

Τεχνικά η ταινία κινείται στην μετριότητα, σε όλους τους τομείς, ειδικά στην εικόνα που αντιμετωπίζει υπερβολικά προβλήματα αναπαραγωγής στα πλάνα που τα φόντα είναι ωχρά και μισοφωτισμένα. Pixel και κόκκος απόρροια της συμπίεσης δημιουργούν κακή εντύπωση, κατάσταση πάντως που βελτιώνεται – ανεξήγητα γιατί – όσο το φιλμ εξελίσσεται. Ο ήχος είναι φόρμας Dolby Digital 5.1 απλά και μόνο στα λόγια, αφού η δράση εξελίσσεται μόνο στα μπροστινά κανάλια, ειδικά στο κεντρικό τωνμ διαλόγων. Ακόμη και το μουσικό κιθαριστικό σάουντρακ αποδίδεται με πολύ θολό τρόπο από τα ηχεία, χάνοντας μεγάλο μέρος από την αξία του σαν ηχητικό σκηνικό.

Μμμμ… - Τελικά υπάρχει μια συμπάθεια προς το Candy που φέρει σαν παράσημο την παρουσία του στο διαγωνιστικό τμήμα της πρόσφατης Berlinale. Καλές ερμηνείες, αξιόλογη σκηνοθετική ματιά από το down under, λίγο αμελέτητη σε ότι αφορά τον ρεαλισμό του θέματος, που στα αλήθεια είναι πολύ σκληρότερη από αυτή που απεικονίζεται στην οθόνη.

ΕΙΚΟΝΑ – (5/10) ΗΧΟΣ – (5/10) EXTRAS – (3/10) CANDY – (5/10)

Γιώργος Ζερβόπουλος (CineDVD)

Αυτή τη στιγμή δεν είστε συνδεδεμένος. Συνδεθείτε ή κάντε εγγραφή για να σχολιάσετε.