---

John Dies at the End (2012)
Μαύρη Κωμωδία | 99' |
	Χρώμα: Έγχρωμο Ήχος: Dolby Digital Γλώσσα: Αγγλικά
	Δημοτικότητα: n/a Αξιολόγηση:    (4.00/10) Aντιφατικότητα ψήφων:
- Υπότιτλος: Έτσι για να ξέρεις… Λυπούνται για όλα όσα πρόκειται να συμβούν. - Gallery:

---

- Κριτική από το Cine.gr:

Σάββατο 19 Ιανουαρίου 2013

Έχω την εντύπωση ότι οι συντελεστές αυτής της ταινίας έκαναν κάποιο λάθος με τον τίτλο της. Θα ήταν πιο ελκυστικά αποφευκτή σε περίπτωση που την ονόμαζαν «EVERYBODY died before the beginning». Θα είχαμε απαλλαχθεί μια κι έξω από τον αμυδρό πειρασμό να την παρακολουθήσουμε. Από πού να την πιάσεις και πού να την αφήσεις… Το μαύρο χάλι σε όλο του το μεγαλείο. Προτιμώ να με έχουν δεμένο σε μια καρέκλα χειροπόδαρα ώστε να μη μπορώ να αντιδράσω και να μου φέρουν δίπλα μου την Fran Drescher (τη γνωστή τηλεοπτική νταντά) και να μου γελάει δυνατά επί σειρά συναπτών ετών ασταμάτητα, όντας πεινασμένος και διψασμένος, παρά να παρακολουθήσω κάτι παρόμοιο με αυτό που μόλις έκανα.

Απογοητεύτηκα πλήρως από τον Paul Giamatti, ο οποίος μέχρι πρότινος μου ήταν ιδιαιτέρως συμπαθής. Δεν δύναται να συμμετέχει ποτέ σε ένα τέτοιο φιάσκο. Για τους Chase Williamson και Rob Mayes δεν έχω να πω και πολλά. Ναι μεν είναι νέα παιδιά που θα μπορούσαν να αποτελούν φρέσκα πρόσωπα με δυνατότητες και προοπτικές, αλλά δε τους βοηθά το όλο project να αναδείξουν κάτι. Όσον αφορά στο προαναφερθέν «όλο project», πρόκειται για κάτι το εντελώς αποκρουστικό σε στιλ «power rangers» με λίγο καλύτερη ποιότητα στην παραγωγή. Φυσικά, δεν τίθεται θέμα για σκηνοθεσίας και λοιπά. Το απόλυτο χάσιμο χρόνου.

Βαθμολογία: 0/5

(0 κακή | μέτρια | ενδιαφέρουσα | καλή | πολύ καλή | αριστούργημα)

Φίλιππος Γαβριηλίδης

---

Κυριακή 20 Ιανουαρίου 2013

Ο David και ο John είναι δύο κολλητοί slackers και ψιλο-losers, οι οποίοι έρχονται σε επαφή με ένα νέο ναρκωτικό, γνωστό ως Soy Sauce, το οποίο τους ανοίγει τα μάτια σε διάφορα ανεξήγητα, αλλόκοτα και υπερφυσικά πράγματα που υπάρχουν στον κόσμο και κάνει τα όρια μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας όλο και πιο δυσδιάκριτα. Σύντομα θα καταλάβουν ότι ο κόσμος κινδυνεύει και είναι οι μόνοι που μπορούν να τον σώσουν.

Πριν ξεκινήσουμε, οφείλω να ξεκαθαρίσω πως είμαι τεράστιος φαν του ομώνυμου μυθιστορήματος και περίμενα με μεγάλη αγωνία αυτή τη κινηματογραφική μεταφορά. Δυστυχώς όμως, το κινηματογραφικό «John Dies at the End» είναι μια τεράστια απογοήτευση...

Το πρόβλημα της ταινίας είναι το σενάριο. Είναι σαν κάποιος να διάβασε το βιβλίο, να διάλεξε μερικά σημεία του στη τύχη και να προσπάθησε να γράψει ένα σενάριο που να τα συνδέει όλα μαζί. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να μην υπάρχει συνοχή στην ιστορία και έτσι η ταινία δεν καταφέρνει να πετύχει καμία συναισθηματική σύνδεση με το θεατή. Επίσης πολλές φορές έχεις την εντύπωση ότι κάποιοι χαρακτήρες υπάρχουν στη ταινία απλά και μόνο επειδή υπήρχαν στο βιβλίο και οι φαν περίμεναν την εμφάνιση τους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η Amy, ένας από τους πιο σημαντικούς χαρακτήρες στο βιβλίο, η οποία εμφανίζεται μόνο για λίγα δευτερόλεπτα και στο τέλος της ταινίας ο David, που είναι και ο αφηγητής της ιστορίας, πετάει την ατάκα «Α και τι έγινε με την Amy; Τελικά τα φτιάξαμε». Είμαι σίγουρος ότι σε κείνο το σημείο πολλοί θεατές που δεν έχουν διαβάσει το βιβλίο θα λένε «καλά, ποια Amy; Είχε Amy το έργο;»

Το άλλο πρόβλημα της ταινίας είναι το γεγονός ότι ο Don Coscarelli και το δημιουργικό team του απλά υπερεκτίμησαν τις δυνατότητες τους σε ότι αφορά τον οπτικό τομέα. Το ξέρω ότι το budget της ταινίας ήταν πολύ μικρό, αλλά το «John Dies at the End» μερικές στιγμές έχει τα χειρότερα δείγματα CGI και χρήσης green-screen που έχω δει στη ζωή μου. Μερικές φορές ήταν σαν να βλέπω σκηνές από το «Phantasmagoria» ή από κάποιο άλλο FMV-game των αρχών του 1990... Αυτό για άλλη μια φορά είναι δείγμα του πόσο τσαπατσούλικα έγινε η διασκευή του βιβλίου, καθώς αυτό περιέχει πολλές σκηνές που θα έδειχναν ωραία στη μεγάλη οθόνη, χωρίς να χρειάζονται ειδικά εφέ.

Για να λέμε πάντως και του στραβού το δίκιο, η ταινία έχει και τα καλά της. Οι δύο πρωταγωνιστές, οι πρωτοεμφανιζόμενοι Chase Williamson και Rob Mayes είναι αρκετά καλοί στους ρόλους τους. Μεγάλο μπόνους επίσης είναι και η παρουσία του Paul Giamatti, άσχετα αν ο χαρακτήρας του στη προκειμένη περίπτωση είναι λίγο άχρηστος και περιττός. Τέλος, μερικές φορές, τα ειδικά εφέ που γίνονται με τη χρήση πρακτικών μέσων, κυρίως με μαριονέτες και μακιγιάζ, είναι πολύ θεαματικά και πειστικά.

Έχω θάψει πολλές ταινίες στη ζωή μου, αλλά αυτή είναι μία από τις λίγες φορές που αισθάνομαι άσχημα γι’ αυτό. Ειλικρινά πιστεύω ότι οι εμπλεκόμενοι με το project είχαν τις καλύτερες προθέσεις, αλλά μάλλον κάπου δεν υπολόγισαν σωστά τα πράγματα. Το ομώνυμο μυθιστόρημα είναι τόσο πολύπλοκο, στη μια σελίδα γελάς και στην άλλη αποκτάς εφιάλτες για τις επόμενες δυο - τρεις νύχτες, που θα δούλευε καλύτερα σαν τηλεοπτική σειρά και όχι σαν ανεξάρτητη ταινία μηδαμινού budget, διάρκειας μιάμισης ώρας με το ζόρι. Ίσως ένα πιο προσεγμένο σενάριο να βελτίωνε σημαντικά τα πράγματα, αλλά ειλικρινά, δεν μπορώ να προτείνω το «John Dies at the End» σε κανέναν, είτε φαν του βιβλίου, είτε όχι. Παρόλα αυτά, αν σας ενδιαφέρει ο τρόμος και θέλετε να διαβάσετε κάτι πραγματικά πρωτότυπο και απολαυστικό, διαβάστε το βιβλίο. Πραγματικά αξίζει τον κόπο.

Βαθμολογία: (1/5)

(0 κακή | μέτρια | ενδιαφέρουσα | καλή | πολύ καλή | αριστούργημα)

Θεόδωρος Μαρίνος

Αυτή τη στιγμή δεν είστε συνδεδεμένος. Συνδεθείτε ή κάντε εγγραφή για να σχολιάσετε.